19/05: 'Het Bankje' van Anemos
Amina Belôrf staat op de planken en schrijft poëzie en proza. Ze is maatschappelijk werkster en columniste. Maandelijks schrijft ze voor Mo* over de wereld rondom haar. Haar teksten verschenen o.a in de Poëziekrant, DWB magazine en Het Liegend Konijn. Ze debuteerde met 'Zonder het licht te breken', een bundel die goed onthaald werd en in enkele maanden tijd aan zijn zesde druk toe was.
Amina Belôrf tipt deze week 'Het Bankje' van Anemos.
"Lezen op Azertyfactor is een ware belevenis. Het was moeilijk kiezen. Veel teksten dragen een pure authenticiteit in zich.
De vertellingen van Anemos namen me mee in het ritme en de golven van haar leven. Ze doorbreekt de gewoontes van gekende taferelen en observaties en legt zo de onderlaag bloot. Het gebeurt op een haast nonchalante manier die toont hoe ze met oog en gevoel voor detail systemen en mechanismen lijkt te kunnen doorgronden.
Een voorbeeld is de beschrijving in het stuk 'Het Bankje'. Je denkt getuige te zijn van een gesprek tussen twee mensen in een park. Tot je op het einde op een verrassing botst die alle kanten uit kan gaan. Daar hou ik van: de opening voor eigen invulling. Ze laat je achter met vragen, bedenkingen en poëtische overpeinzingen.
Nog een voorbeeld zijn mijmeringen als "Een verhaal groeit vaak sneller dan de waarheid." Uit 'Een zomaar dag' of hoe taferelen in onze kleinste leefomgeving - ons huis - ook vol kunnen zitten met metaforen en rake observaties. Het herinnert me aan Remco Campert en één van zijn heerlijkste citaten:
"In een klein leefgebied valt nog heel wat te beleven. Geen grootse, meeslepende avonturen, maar mini - gebeurtenissen hebben ook hun waarde. Nu ben ik in afwachting van het eerste grassprietje dat opgroeit tussen de nieuw aangebrachte stenen op het plein voor het museum. Onder Serra's minimalistisch beeld zal het leven maximaal doorgaan."
Graag zou ik ook Elfi Vandenabeele willen vermelden omdat ik erg geraakt ben door haar poëzie die gaat over liefhebben en loslaten, wonden en hun korsten, over afscheid nemen en opnieuw beginnen.
Ook zij doorbreekt de gewoonte, durft zich wagen buiten de comfortzone. Schrijft heel beeldend, soms in spreektaal of verrast je met één zin zoals het gedicht '(geen titel)':
"Blijven ontbijten voelde als een betekenis."
Ik lees in haar teksten een ode aan de traagheid."