22/12: 'Moment van Niets' van Karolien Deman
Na tien jaar in het onderwijs verliet Evi Rosiers de geijkte paden om haar droom te boetseren uit woorden en zin. Met haar verhalenbureau ‘ZinDerDing’ schrijft ze scripts en verhalen voor erfgoed, toerisme en educatieve doeleinden. Zo verschenen o.a. het verhaal van Valentine de Gilman en de hoorspelen ‘Spoor van het Beest’ en ‘Radio Riksja’. Sinds enkele jaren vertelt Evi Rossiers ook op feesten en festivals, in scholen, tuinen en kastelen… Haar passie is mensen doen zinderen van verbeeldingskracht met niks dan de kracht van het gesproken woord.
Haar erotische en komische voorstelling ‘Upperdare Littéraire’ wordt behoorlijk gesmaakt bij een steeds breder publiek. Haar eerste stappen in de comedy leverden haar meteen een plek op in de voorronde van Humo’s Comedy Cup (2021) en een podiumplek naast Ann Nelissen als nieuw talent. Woorden van Evi staan ook te pronken in de kalender van De Sprekende Ezels 2022.
Evi Rosiers tipt deze week 'Moment van Niets' van Karolien Deman.
"De poëzie lonkt al in de titel. Het vluchtige moment waarover je denkt te zullen lezen, wordt omgekeerd door één enkele hoofdletter. Zo wordt ‘niets’, toch Iets…
‘Het holst van de stilte’ vind ik een parel. Hoe hol kan stilte klinken? Alvast wel holler dan de nacht... Toch had ik daar nog nooit bij stilgestaan. Worden we niet het meest geraakt wanneer we in al ons zoeken dit soort eenvoud vinden?
De ‘immer verschuivende beslommeringen’ vind ik heerlijk, representatief voor het hele gedicht overigens. De woorden ‘immer’ en ‘beslommeringen’ gaan al gemakkelijk jeuken, zeker in combinatie, maar dat ze uiteindelijk niet meer doen dan ‘verschuiven’, maakt ze heerlijk onschadelijk.
De ‘schilfers van hun poreuze wanden’ brengen me wel wat uit de trance. Ook het ‘schudden’ voor het ‘uitstrekken’ heb ik niet helemaal nodig. Ik was al helemaal zen, maar ja… Zelfs tijdens de beste meditaties gaan je gedachten wel eens schilferen. Dat doet deze regel naar mijn gevoel dus ook.
Dat het niets zo ‘knus en wijds’ is, vind ik weer prachtig. Het verklaart misschien ook de weerstand van mensen om zich over te geven aan de leegte van het niets. Wat is daar in hemelsnaam zo knus aan? De auteur is alvast wel thuis in deze ironie. Ook in de volgende regels speelt ze daarmee. Wat maakt het ademen ‘toezichtloos’? Het vrijgesteld of ongezien zijn? Is het ‘vieren’ loslaten of juist fêteren? Is ‘geboeid’ een keten of een drijfveer? De antwoorden waaien. Poëzie als vorm van Niets…
De laatste regels hernemen het metrum en tonen dat Deman zich ook echt kan overgeven aan klank en ritme, terwijl ze thuiskomt in haar eigen gevoel. Je ziet de genoeglijke glimlach van de auteur voor je wanneer ze het een moment van Niets noemt, terwijl ze er zelf zo vol van is. Prachtig!
Zeg nooit zomaar yogasnuiver tegen een dichter van dit kaliber."
