In het holst van de stilte
distantieer ik mezelf van
mijn immer verschuivende beslommeringen
schud ik de schilfers van hun poreuze wanden af
mezelf uitstrekkend in het besef
dat het Niets zo knus en wijds is
even spelen in de korte kantlijn
toezichtloos ademen
en waarom ook geen zondes vieren
vrij van de vertelling die mij geboeid houdt
zo dankbaar wroet ik diep
in dit moment van Niets