25/03: 'Sterrebos' van Dominique Minten

Willem van Zadelhoff studeerde af aan de Arnhemse Toneelschool. Vervolgens werkte hij in een galerie, in het theater, als scenarioschrijver en als literatuurrecensent voor De Standaard. In 2003 debuteerde hij met de roman 'Een Stoel'. Afgelopen zomer verscheen zijn zesde roman: 'Een graf in de wolken'. Hij publiceerde daarnaast drie dichtbundels waaronder 'Al mijn kappers' (2020). Hij is docent aan SchrijversAcademie. 

Willem van Zadelhoff tipt deze week 'Sterrebos' van Dominique Minten. 

"Een cliché en tegelijkertijd een waarheid als een koe. En toch ontkom ik er niet aan: de eerste zin is belangrijk. Daarmee trek je de aandacht van de lezer. Wordt er verder gelezen of afgehaakt? In zo’n eerste zin moet je niet proberen een filosofisch wereldbeeld te proppen. Een eerste zin moet je de tekst binnenslepen en dat overkwam mij toen ik 'Sterrebos' van DqM begon te lezen: ‘In het schemerdonker ergens ver van huis bevriest een meisje.’

Wat maakt die zin goed? Er wordt iets over het licht gezegd en tegelijkertijd wordt het tijdstip aangeduid: ‘In het schemerdonker’. En er is sprake van een meisje dat ver van huis is. Dat roept een beeld van eenzaamheid en kwetsbaarheid op. En, nog steeds in die eerste zin, bevriest dat meisje. Daardoor wordt een enigszins surreële sfeer opgeroepen die door de volgende zin wordt bevestigd: ‘Knipt zichzelf in stukken.’

Maar dan blijkt dat we op het verkeerde been zijn gezet. Want, lezen we, later, als ze groot is, zal ze wel weer ontdooien. Langzaam beseffen we dat we niet alleen een tekst zijn binnengesleept, nee, we bevinden ons in iemands hoofd. En zoals in elk hoofd verloopt het ook daar nogal chaotisch. We krijgen allemaal informatie toegespeeld waarvan nog onduidelijk is wat we er mee moeten. Dat is ook helemaal niet erg. Gevoelsmatig heeft de auteur me inmiddels bij de kladden. Er moeten röntgenfoto’s worden gemaakt, witte pap gegeten. Een grootvader heeft in Duitse concentratiekampen gezeten. Medailles glinsteren, de Brabançonne klinkt zacht. Er gebeurt van alles in mijn hoofd.

Voor mij persoonlijk valt de zin over "Het kleine huis op de prairie" er een beetje buiten. Daardoor gaat het naar mijn aanvoelen plotseling iets teveel over de moeder. Ik vind het mooier als dat allemaal niet zo duidelijk is." 

foto: Koen Broos