In het schemerdonker ergens ver van huis bevriest een meisje. Knipt zichzelf in stukken. Later als ze groot is, zal ze wel ontdooien. En lijfwacht worden. Niet in slaap vallen, nu. Haar moeder bestrijdt diefstal in warenhuizen. Andere misdrijven dan weer niet. In het ziekenhuis steken ze buisjes in haar keel, slikt ze witte pap voor een röntgenfoto. Geen afwijkingen zeggen de dokters. Knaagdieren zijn niet fotogeniek. Placebo’s smaken naar vanille. Haar moeder lacht. Misschien is het allemaal niet zo erg. Haar grootvader zat in Gross Rosen en Dora. Dat was erg. Hij werd opgepakt door de Duitsers. Oppakken klinkt goed. Papa pakt haar op. Draait haar rond in de lucht. Op het gras tolt de wereld nog na. Stomkop. Volwassenen worden nooit opgetild. Behalve danseressen. Bompa heeft medailles en de Brabançonne. Omdat hij kon zwijgen. Zwijgen is goud. Zeker als er geen taal is. Moedertaal bijvoorbeeld. Ze had beter moeten articuleren. Of luider brullen. Het knaagdier gaat niet weg. In het schemerdonker veel te ver van huis verzint ze zich een moeder. Die van het Kleine Huis op de Prairie. Die I love you zegt in het echt. Die kruisjes zet op haar voorhoofd. Die geen winkeldetective is.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.