'En nog andere brieven die je niet kon sturen' van Camilla Peeters

Arno Van Vlierberghe publiceerde in literaire tijdschriften als Het Liegend Konijn, Deus Ex Machina en nY. Vorig jaar verscheen zijn debuutbundel Vloekschrift  bij Het balanseer. Die werd genomineerd voor de C. Buddingh’-Prijs 2018. In deze experimentele bundel valt de dichter de huidige samenleving en veilige vormen van poëzie aan. Gedichten waarin de voeten wordt geveegd met grammaticale regels, thematische gemeenplaatsen en poëticale conventies. Op 22 september staat Arno op het festival Woordzee in Oostende en op 29 september op de Nacht van de Poëzie in Utrecht. 

Arno tipt deze week En nog andere brieven die ik je niet kon sturen van Camilla Peeters.

"Ik val voor teksten die niet, of niet voornamelijk, willen behagen. Levend in een wereld waar bijna alles, elke dienst en elk object, van je smart-TV tot je buurtbakker, erop uit is je in te kapselen in een gladde ‘ervaring’  (steevast ‘prettig’, ‘fijn’ en ‘gebruiksvriendelijk’) mag poëzie een vrijhaven voor het ongemak, de wansmaak en het onaangename zijn. In dit licht kies ik voor dit gedicht dat ik heerlijk lelijk vind (uiterst complimenteus bedoeld). Camilla schreef een ruwe, scabreuze tekst die als een autowrak ligt te smeulen in de etalage van een kraakpand. Het is een tekst die me al vanaf het begin (‘ik weiger ik weiger’) brutaal de rug toekeert en al kettingrokend en vloekend de nacht instapt. De slapeloze nacht van het gedicht is een heilloze plek waarin keurige syntaxis overbodig blijkt (‘ik ben weeral een sigaret’) en de prosodie meer weg heeft van een door drugs opgefokte midnight voicemail dan wat klassiek doorgaat voor ‘poëzie’.

Wat ik apprecieer is, onder andere, de totale afwezigheid van opsmuk. Alles lijkt in één manische, ondoordachte en je-m’en-foutistische geut op het papier te zijn beland.  Het weet niet wat het wil, maar wilt het NU. Het gedicht begint met een weigering, eindigt amper twintig regels later, na wat ‘stampen’ en hijgen, in al even radeloze gedachtehaakjes: ‘(ik raak onze odyssee aan en droom van de supermarkt, Allen Ginsberg, / ik weet niet meer waar ik naartoe moet gaan’).

Waar Camilla Peeters ook heen gaat, ik hoop dat ze vooral wegblijft van alles wat keurig is. Er nooit geraken is veel interessanter dan aankomen."