'Il bimbo d'Oro' van Gabriel Rooms

Mathijs Duyck schrijft romans en korte verhalen en kalkt daarnaast tirades op zijn Facebookmuur, die soms de opiniepagina’s van De Standaard mee helpen vullen. In 2016 debuteerde hij bij Manteau met de roman ‘Woensdag’. Samen met illustrator Jelle Meys bracht hij onlangs een tweede boek uit, ‘De gelukszoekers’, dat het beste beschreven kan worden als een ‘prentenboek voor volwassenen’. Het is een bundeling van korte verhalen en drukken van linosneden.

Mathijs Duyck kiest ‘Il bimbo d’Oro’ van Gabriel Rooms als tip van de week.

"Naarmate ik ouder word, stel ik steeds meer eisen aan de verhalen die ik lees. Vroeger worstelde ik me moedig door de lijvige beschrijvingen en stagnerende plots van bepaalde literaire klassiekers, waar ik niks aan vond, met het idee dat het wel aan mij moest liggen, dat ik als lezer tekortschoot. Nu wil ik dat een tekst van bij het begin alles uit de kast haalt, dat hij me vanaf de eerste zinnen z’n essentie toont. Het behoeft dan ook geen verdere uitleg dat ik mijn gading steeds vaker bij korte verhalen vind.

De eerste paragraaf van ‘Il bimbo d’Oro’ lijkt wel op het blad gespuugd: de alliteraties zorgen voor een spervuur aan keelklanken, de schrijver drijft de woorden en beelden met zichtbare walging uit zijn geheugen. De beeldspraak is krachtig en vooral goed gedoseerd, wat vaak de grootste moeilijkheid is bij jong schrijftalent.

Rooms schetst op coherente wijze de desolate sfeer in een grijs en mistroostig stukje Vlaams hinterland, dat vervolgens als decor dient voor een epische wieleranekdote. Met dezelfde negatieve energie die de tekst vooruit stuwt, rijdt Vandenbroucke alles en iedereen naar de kloten. De laatste paragrafen willen snel afronden, ze ballen ineens veel informatie op weinig ruimte, wat misschien ten koste gaat van de stilistische afwerking, maar toen was ik al lang overtuigd."