Jürgen NaKielski

Gebruikersnaam Jürgen NaKielski

Website https://linktr.ee/jurgennakielski

Proza Poëzie Column Kinder- en jeugdliteratuur Text on stage Flitsverhaal Kort verhaal Six word story Cursiefje

Teksten

Stukjes

Er zijn stukjes van mijachtergeblevenin je rode lipstick                                    en dan op de rand                                   van je glas wijn                                                                   en dan op de filter                                                                  van je sigaret.                                                                                                         Je zuchtte mij uit, enkel de buitenste laag                                                                   komt niet terug.  

Jürgen NaKielski
0 0

Gaten Slapen :: jaaroverzicht 2022 in dichtvorm

We sliepen gaten in een wereld die weer open was gegaan en schraapten eelt van alle longen die de plaag hadden doorstaan, terwijl we drumden op een ritme dat al ingebeiteld zat en dat gepokt en ook gemazeld weer een lichaam nodig had.We sliepen gaten in een oorlog die door niemand werd gezien, want "oogjes toe" en "door de vingers" en dan toch - enfin - misschien, terwijl we keken naar het wachten dat alleen maar duurder werd en ook naar "great balls of fire" op een uitgedoofd concert. We sliepen gaten in een land dat door de zon was opgedroogd, waar ook een boek niet werd geschreven en de kunst niet werd geloofd, terwijl we kleefden en betaalden met steeds ongelijke munt en "Oh la la la" Arno weer zijn vrijheid werd gegund. We sliepen gaten in een monarchie die schijnbaar eeuwig was bezet door een Queen die lang na datum zelfs door God niet werd gered, terwijl we keken naar het voetbal waar de Messias bestond en dan nadien naar onze navels en wat verder naar de grond. We sliepen gaten in 't verleden en we gaan dat ook weer doen, we dragen schaamte naar de toekomst als een scheur in onze schoen, terwijl we dromen van processen, denken "nooit meer!", "niet met ons!" en blijven rustig gaten slapen, da's hoe alles ooit begon. Jürgen Nakielski

Jürgen NaKielski
7 0

Water worden

Soms gingen we samen in bad. Dan ging ik achteraan zitten en zij dan voor en tussen mij. Dan hield ik haar vast. Soms speelden we samen waterpiano, tokkelden we met onze vingers plits plets plits op het oppervlak, plensden we melodietjes tot we oud werden – deden we dan alsof – en we toonden elkaar de rimpels op onze vingertoppen. Soms waste ik haar haar, streek ik met mijn handen door haar heen. Misschien kuste ik haar zachtjes in haar nek, fluisterde iets, zuchtte kleine liefde. Soms lachte ze, zei ze iets terug.Soms zei ze niks. Soms waste ze me weg van haar.     Soms was altijd anders.

Jürgen NaKielski
16 1

jaaroverzicht 2020 in dichtvorm :: we hadden onze namen nog

We hadden onze namen nog,we wisten niet meer waar.Het nieuws kwam dichter, dichterbijen dreef ons uit elkaar. We telden bommen in Bagdad,Soleimani ’t laatste uur.We keken naar de sterrenen de bomen vatten vuur. De zwarte mamba vloog niet meer,de slang werd eeuwig stilen George kon niet meer ademen,er stond iets groots op til. We hadden onze namen noggeschreeuwd naar elke Brit.“Goodbye”, “Het ga je goed” en ook nog“Please, vergeet ons niet!” Vier seizoenen bleek te kort. Vivaldi, en avant!Het land vaart wel, vooruit dan,#tousensemble, seulement. De dag werd voorgeschotelden de keeper dook niet meer.En we bleven allemaal binnen,ja, we missen je, Xavier. Tutti Frutti, Maradona,Christo ingepakt.Ook Vera Lynn en Ennioin ’t leven weggezakt.Trini, Eddie, Conneryen ook Black Panther zongeen laatste lied voor Lutgart“Ain’t no sunshine when she’s gone”. We telden onze doden,kogels schoten in het rond.De leerkracht stond weer voor de klas,zijn hoofd lag op de grond. Wie verenigt weer de Staten,wordt de nieuwe president?Wie wordt de held, en wie o wiede volgende patiënt? We werden ziek, we werden moe,we riepen naar elkaar.We houden onze namen nogtegoed voor volgend jaar. En zij, zij zag het allemaal,ze was er elke dag.Martine versloeg het nieuws voor ons.Bedankt – en kijk – ik lach.  

Jürgen NaKielski
40 1

Gaten slapen

Er hing een lichte nevel over het veld. Gebroken wit, en net niet dicht genoeg om mist genoemd te worden. Het was alsof ik de stilte kon zien: de vergeten sjaal van een meisje dat de hele nacht had gedanst - achteloos - tot het feestje was afgelopen, de mensen waren afgedropen en de muziek had gezegd wat er gezegd moest worden. En niemand die had kunnen zien dat iemand een stukje van de nacht had achtergelaten. Niemand die kon zien hoe de dag het zou meenemen om het straks weer terug te geven. Achteloos. Alsof er nooit iemand was weggegaan. Alsof ze nooit was gestopt met dansen.

Jürgen NaKielski
14 0

Even heel hard stilstaan

Je komt niet aan. Je bent er.Je gaat, loopt, rent niet maar je staat er.Even. Heel hard. Stilstaan. Dan en daar. Je weet niet hoe vaak iemands leven begint – dat zal wel voor iedereen anders zijn – maar je denkt dat het voor jou dan en daar de tweede keer is. Je ademt in. Je ademt uit. In. Uit. En dan komt het. Je neemt de brief van de tafel, bekijkt, leest, herleest en verscheurt. Dan en daar. Zelfmoord is eenzaamheid waar te hard is over nagedacht. De dood zet je niet zomaar op papier. Een sorry moet volstaan. 

Jürgen NaKielski
0 0

Oploskoffie

Twee lepels. Witte mok.Kokend water uit een waterkoker waarvan de maatstreep neonblauw oplicht als hij aanstaat. Je hield niet eens van blauw, wel van de eenvoud van een machine met slechts één knop. Aan. Uit hoefde zelfs niet. Minimaal mechanisme. Twee klontjes. Een slok. Te heet.Je koelt de binnenkant van je mond onder de kraan, spoelt, slikt door en haalt diep adem.In. Uit. Blust binnensmonds gevloek. Aan de keukentafel staat een stoel te veel. Sigaret. De doffe kuch om jezelf op gang te blazen. Het inhaleren slechts een binnenwaartse zucht. Lauwe koffie.Hoe traagheid haar gevolgen heeft.

Jürgen NaKielski
21 0

We waren de waarheid :: jaaroverzicht 2018 in dichtvorm

We waren de waarheiduit het oog verlorenin de stormdie zelden stilte kenten in het water,voor laterbewaard   (stop de stroom nooit)   We waren de waarheidmisschien nooit zelf geweest.   (zwarte gaten rusten niet)   En we doodden het kind,onszelf.Scheurden af, lieten gaan,lieten elkaar(naar het leven) staan.   (en het kraakte)   #iedereenheld want ook die gaan doodin het echt.   We waren de waarheiden we speelden het spel,wonnen brons en goudover ongelijk gelegde lattenhielden we vast aan het hout.   (hoger, lager)   We waren de waarheidmaar we deden alsof,marcheerden voor en tegen,noemden onszelf steeds “het volk”omdat de anderen hadden gezwegen   (en we vielen)   We waren de waarheid,wisten het niet. We waren de waarheid,en waren ze niet.       Jürgen Nakielski

Jürgen NaKielski
0 0

Rustige wensen

Zij had allesop een rijtje.   Geen ambitie,maar rustige wensen.   Die dingen.   Huisje, tuintje, kindjeen misschien een hondals het met de goudvis goed was gegaan.   Uit bed komen en samen zwijgenom - puur uit liefde - elkaarniet te storen in't humeur.Dagelijkse dromen.   Hoe zij het zag.   Elke dag de ochtendspits,de radio met de liedjes en de praters,het gemis op tijd en stond,het weerzien na het werk,de kus en de knuffel en de "Hoe was je dag?"tot die ooit obligaat zou wordenen ongemerkt zou overgaanin het avondeten,maar nooit betekenisloos zou zijn.   Lekker eten.Niet te veel, maar zeker niet te weinig.   En elk jaar één reis, in de zomervakantie,hoogseizoen omdat het moest. All inclusive. Minimum vier sterren. Warm land.   Samen oud worden.Samen leven tot ook dat weer obligaat zou wordenen ongemerkt zou overgaanin het sterven,maar nooit betekenisloos zou zijn.

Jürgen NaKielski
4 0

Jaaroverzicht 2017 in dichtvorm :: wij vergaten onze namen

Wij vergaten onze namen toen de kogels gingen zingen en de storm niet eens bij machte bleek de stilte te verdringen   Of bij het kiezen van een leider die het volk niet tegensprak, tenzij op plaatsen waar de helft het liefst zijn land in tweeën brak Wij vergaten onze namen in dat oeverloze praten en we goten onze angst in nog wat blokken op de straten Meer beton. Nog meer beton. Brussel brandt uit vele gaten. Meer beton. veel meer beton. Stop. Wie zal er vullen wat wij achterlaten? Wij vergaten onze namen bij het winnen buiten zinnen, rode leeuwen, rode panters Grand finale, opnieuw beginnen Ook toen bleek dat kleine David tweemaal Goliath versloeg Game, set & match alsof de mythe daarom vroeg (werd ook de vrouw van zeven kampen werelds beste in ’t gezwoeg) Wij vergaten onze namenbij het zoeken naar De Bende,die, als punt bij paal kwam kijken,menig mens al jaren kende Of bij het ruiken hoe de machtmet te veel lust, te losse handen,stinkend, badend in het zweetnu toch zichzelf wist op te branden.(Zelfs de pauw verloor zijn pluimen) Wij vergaten onze namen,bij het lezen hoe de rijkendaar, ver weg in ’t paradijs,wat naar hun centen staan te kijken(en we hopen ooit in hun fictieve brievenbus te zeiken) En wijzelf, eens uitgeteld,kozen eieren voor ons gelden nog wat vlees, liefst niet te duur,dan maar geslacht met wat geweld. “Mag het iets meer zijn, alstublieft?” Maar al die woorden doen ons weinig,het gedoe zit in de mensenen het doen doet er niet toe.“Gelukkig jaar, en beste wensen”.

Jürgen NaKielski
10 0

Onderwaterkunstenaars - jaaroverzicht 2016 in dichtvorm

We dansten onder water,toen het donderdein Keulen,waar de lijven na ’t betastenstonden na te smeulen.Vuurwerk op zijn hardst.   “Pour un flirt, avec toi.”   We kochten onze leegte,ons fictief gebrek aan plaats.“We vullen zelf welwat de oorlog achterlaat.”Liefde kent geen grenzen.Wij wel.   “Is er leven op mars?”    We dansten onder water,sloegen zelf op de vluchtin onze hoofden,onze huizen,onze “dit komt nooit meer terug”.   We sloten onze straten,onze harten.Europa zou niet bloeden,maar het barstte.Zelfs de hoogmoed was te traagom het vallen voor te zijn.We waren kwaad.We waren wij.   “Zweef als een vlinder, steek als een bij.”   We dansten onder water,wonnen zilver, brons en goudof niets.De magere troost (niet meer).Het nadeel dat zijn voordeelooit verliest.   We kozen nieuwe leiders,oude machten,kozen harder dan we dachten,kozen modder boven slijk,we kozen rijk.   We dansten onder water,werden vrienden in de jacht,(virtuele) monsters (in) onze macht.Samenzijn in zakformaat.   “Als nobele zwervers, blazend tegen de wind in.Maar de tijden veranderden niet.”   En we rouwden om de naam van elke roos,om de stemmen uit de oude doos,en om de lach die steeds als lach zo was bedoeld,en om de (purperen) regen,alsof die voor het vallennooit zichzelf had gevoeld.   “Then we take Berlin …”   Ja, we dansen onder waterom het niet te moeten zienmaar zelfs met de ogen dichtslechts te kijken naar het lichtdat zachtjes ademtin het donker.   “‘cause we gotta have faith… “

Jürgen NaKielski
0 1

Namen plassen

Ik weet nog hoe we onze namen plasten,broer en ik,tegen het muurtje.   Ik won altijd.   De mijne was wel langer,maar had ook meer vallende letters.

Jürgen NaKielski
0 0

Rupelkinderen

Hier waren wij de kinderen,danste de Rupel al in onze lijvenlang nog voor we sprongen,daar waar het waterprecies diep genoeg was.   Hier waren wij de heersers,schorre kelen in de aanslag,bij het scheren over velden,over pleintjes,in onze eigen kleine oorlog.   Hier waren wij de dromers,als dorstige moerassenhoorden wij de bomen groeien,bij het wachtenin het park.   Hier waren wij de onschuld,uit klei gebakken goedheid,onverzettelijk als dat,klinkaart in de zielen in het hart.   Hier waren wij de kinderen,nooit meer dan daten ook nooit minder.   Waar zijn we nu?

Jürgen NaKielski
0 0

Waterlanders

Hij leefde nog. Ik kon het zien aan zijn kieuwen.Om een of andere reden was hij gestopt met zwemmen. Moe of ziek of zomaar. Hij kon niet verder. Ze haalde hem uit het water en hield hem voor me uit.“Je mag hem niet aaien met je droge handen.”  zei ze. Doe ik niet. Hij zou me toch niet vertrouwd hebben. Vissen doen dat niet. Zij maken het zichzelf nooit zo moeilijk. Ze legde hem in onze emmer, half gevuld met water, en zo snel we konden fietsten we klotsend naar het kleine vijvertje aan het eind van de wijk. Het water zag er daar properder uit dan hier. Er dreef in ieder geval minder huisvuil rond. Ik moest de emmer dragen en ik deed dat met plezier. Toen we aankwamen aan het vijvertje was hij dood. Ik kon het zien aan zijn kieuwen. Hoe sterft een vis? Zou hij zich zijn leven herinneren? Wat zou hij voelen? Misschien wist hij dat hij doodging. Misschien net niet. Ik liet mijn fiets vallen in het gras en mezelf zakken op de grond. Was het mijn schuld dat hij is doodgegaan? Dit heb ik niet gewild. Daar kwamen de waterlanders.   Zouden wij met graagtevallenals dwarrelendzonder onszelf pijn te doenmaar met steedsdiezelfde bestemming Onderaandaar waar zwaartehaar verlangen legthaar wilhaar doelen sprekennoch zwijgenertoe doet   Ze kwam voor me staan. Ik weet niet meer hoe ze me troostte maar ze deed het. Misschien zei ze zelfs helemaal niets, maar het deed wel iets met mij, alsof ik zelf een vis was die van het vuile in het propere water terechtkwam. En of ik leefde. Dat kon je zien aan mijn kieuwen. Sowieso, dat wist ik wel zeker!

Jürgen NaKielski
27 0

tijdelijke chaos

Ik val niet langerdan nodig is,om te voelenwaar de weerbots ligt.   Ik dicht de gatendie ik laat,wanneer ik denkaan wat ik mis.   Ik kijk hoe tijdniet eens de wonden heelt,die hij zelf heeft gemaakten hoe ik zelfde hoop voorbij hol,dat het hart niet is geraakt.   En ja, ik heb het voorbereiden overal bij stilgestaan,ben nooit mezelf voorbijgegaan,en ik wist en weet het allemaal   maar het doet wél pijn,te weten wie ik niet ben.

Jürgen NaKielski
10 0

#IedereenHeld - jaaroverzicht 2015 in dichtvorm

Ik was een held.   Ik droeg de naamvan heel de wereldof toch een deel.   Ik was (bijna) iedereenik was te veel.   Ik werd vermoordmet al de rest die zagdat dorst zichzelf niet lessen mag   De inkt zal nooit meer drogensinds de dagdat ik nog Charlie was.   Ik was een held.   Ik zag hoe ’t halve continent,benauwd om elke rooie centzichzelf behoedde.   Europa zou niet scheuren,maar het bloedde.   “Iedereen was van de werelden de wereld was van iedereen.”   Ik zag mensen in een tent.   Meer dooddan levend,meer hoopdan wij ze konden geven.   Geen naam voor hen.Niemand #iedereen.   En op kinderen schiet men niet.   Ik ben geen held. Ik zag meer dan ik deeden wat ik deed was nooit te veel.“Paris s’éveille”et vous, Bruxelles?   Ik kus mijn naamin elke druppel bloed,in elke ziel die is vergaan.#iedereenverdrietIk geef hem u.Ik hoef hem niet.

Jürgen NaKielski
0 0

Einde.

Zelfmoord. Da’s eenzaamheid waar te hard is over nagedacht. Da’s onderhuidse jeuk, (net niet diep genoeg) priemend, die niet weggaat als je wacht. Da’s een hoop moeheid bij elkaar, maar dan alleen, zo bang zichzelf te zijn. Hoop. Da’s een dood die nooit zichzelf heeft bedacht of een leven dat (hoe mooi het ook had kunnen zijn) van jou niets meer verwacht.

Jürgen NaKielski
0 0

Wij hadden onze namen nog [fragment]

Klasfoto. Ik ben al namen vergeten. Er zijn doden bij, dat weet ik. Wij blijven over. Daar sta ik, links. Ik lachte want dat hoorde zo. Ik droeg een afdragertje van een trui, van mijn vader godbetert. De kleuren van de sixties en hij prikte. En ik had het nog steeds koud.Afdragertjes moeten kunnen, vind ik nu, maar ook werken. Moest ik kinderen hebben, ik zou ze de kunst van het afdragen leren, als ze dat maar willen. Als ik mijn familiekleren vroeger zelf mocht kiezen, vond ik het nog wel leuk. Een voetbalbroek van mijn oom werd mijn paar nieuwe clownspijpen, met de oude handschoenen van oma was ik Michael Jackson en ik heb me nog maar zelden zo’n echte man gevoeld als toen ik voor het eerst de bretellen van mijn grootvader omdeed.Breed hadden ze het niet, mijn ouders, maar ze deden wat ze konden en ze deden het samen. Daar staat zij, bij het midden. Ook zij lachte, maar dan echt en soms naar mij. Daar moest ik het gaan zoeken, wist ik toen. Dat dacht ik wel vaker, maar dat was anders. Daar wilde ik het gaan zoeken, en durfde. En daar vond ik het ook. De ware liefde. Toen wist ik niet wat dat was.Verder dan af en toe een heel klein zoentje bestond niet, niet voor ons. En hand vasthouden zo lang we konden. En samen spelen, toen dat spelen nog een spel was voor iedereen en ook voor ons.Ik hield van haar. Dat durf ik nu wel zeggen. Toen was dat iets voor grote mensen en die geloofde ik niet. Wij wisten beter. Wij waren beter. Wij waren klein. Ik ben niet helemaal geworden wie ik toen dacht te willen zijn, maar als kind was ik ook wel eens mis.Groter nu, en zwaarder, en schouders die gedragen hebben en een hoofd dat voller zit, vanbinnen en vanbuiten. En een baard die er anders uitziet dan de baard die ik mezelf vroeger gaf met stift, penseel of potlood, maar waar ik best tevreden over ben zoals grote mensen tevreden kunnen zijn: genoegen nemen met een trapje lager dan geluk, want overdaad schaadt. Altijd.

Jürgen NaKielski
3 0

Hoe wij vloeiden

Ze waste me weg van haar daar waar ik steeds maar wilde, meer wildeAlsof ze haar gezoen weer afnam, traag maar vastberadenen mijn zijn scheidde van het haretot ik niet meer was dan druppels zonder water

Jürgen NaKielski
0 1
Tip

Verkeerd gevouwen brieven

Hoe wij schijnbaar nooit meer op onze plooi vallen, als verkeerd gevouwen brieven steeds de omslag raken, niet meer passen en ons snijden aan de scherpe kantjes.

Jürgen NaKielski
23 0

Halte

Als een handdruk zonder vrienden, verscholen in een diepe jaszak ga ik het wachten tegemoet. Het gevoel een lege trein te zijn biedt soms meer warmte dan mij lief is.

Jürgen NaKielski
0 0

Wij hadden onze namen nog

Wij hadden onze namen nog zo mooi versierd met hartjes en sterretjes die zij zo mooi kon tekenen en ik nog niet, op de kaartjes en de brieven die we niet naar onze ouders stuurden maar stiekem in ’t geniep aan elkander doorspeelden om dan niet meer te kunnen wachten tot we elk alleen op onze kamer en onder de lakens als vastgehouden handen dezelfde bedoelingen lazen. Zij was van mij en o wat was ik graag van haar!

Jürgen NaKielski
7 0

We hulden ons in stilte (2)

We hulden ons in stilte.Niet omdat het hoordeom te zwijgen,maar omdat de klankenniet meer klonken,alsof geluid- heel luid -iets anderswilde roepen.

Jürgen NaKielski
0 0

We hulden ons in stilte.

We hulden ons in stilte.Niet omdat het pijn deedom te spreken,maar omdat de woordenbleven stilstaan,alsof het leven- heel even - geen zin hadom te luisteren.

Jürgen NaKielski
0 0

2014. Een jaaroverzicht in dichtvorm

Wij hadden onze namen nogtoen we schaatstendoor de groevenvan een doodgekloven land.Of toen we vluchttenen verdwenenin een zee of droger zanden nog niet halfwerden gevonden,alsof ‘t geheel niet langer telt.In onze hoofden klonk het mooi,in onze lijven was’t geweld.  Wij hadden onze namen nogtoen we riepen om nog meer. Wat onveranderd was, was dood of op zijn minst geen ommekeer en niet genoeg was niet genoeg dus als het toch maar anders kon, dan heel graag, met veel plezier een eind aan alles wat begon.  Wij hadden onze namen nog toen we dachten dat een god geen hoofden nam. Of toch zijn naam niet zomaar gaf aan wie met duivelsdoelen kwam en ja wij meenden zelfs, oprecht, dat iemands kleur geen doorslag gaf of kon beslissen wie er zomaar werd verbannen naar zijn graf.  Wij hadden onze namen nog toen we rouwden om nar en koningin. Ja, we konden ook nog dromen, hadden nooit echt afgezien en zelfs als punt bij paal mocht komen en perk daarbij gesteld, was er zo veel meer gebeurd dan achteraf nog werd verteld.  Wij hadden onze namen nog toen we hoopten dat leven zo rijk werd gevuld dat bij het doodgaan onze ziel uit elke keel werd meegebruld. En zelfs daarvoor nog, voor we vroeger voor het eerst werden geboren, had Mia al het licht gezien; nee, niemand gaat verloren. 

Jürgen NaKielski
7 0

Opleiding

Workshops Frappant TXT - 2012 en 2008
Workshops Kunstbende - 2009

(voormalig) jaarlijks jurylid/voorzitter TXT Kunstbende (voorronde Bornem)

Publicaties

"Gaten Slapen", een poëtische roman/novelle over loslaten en vastklampen, over groeien, en over gaten slapen.

"Wachten op neerslag" (ISBN 9789460791208) via uitgeverij "Het Punt", een eenvoudig eigenzinnig bundeltje verhalen, gedichten en andere mijmeringen, met een rode draad gespannen tussen wachten en neerslag.

["Wachten op neerslag” is soms lief en vertederend, dan weer hard en confronterend, maar vaak mooi en ontroerend. Laat je echter niet misleiden door het volume van dit dunne boekje; scherpe randjes loeren op haast elke bladzijde om de hoek.]

"Wij hadden onze namen nog" (ISBN 9789460792427) via uitgeverij "Het Punt",
een poëtische novelle over herinneringen, over de vervreemding, over de liefde.

"#Doordrammer" (ISBN 9460793304) via uitgeverij "Het punt", humor, columns, quotes, gedichten (incl. jaaroverzichten in dichtvorm) en monologen.

Prijzen

amai-award - genomineerd voor beste gedicht op instagram 2021
Poëziewedstrijd Harelbeke 2018 - 4e plaats
Uncle Wellington zkt proza/poëzie - bij de 7 winnaars
Creatief Schrijven - liefde voor lyriek 2017 - bij de 9 laureaten
VRT deredactie.be - nieuwsgedicht 2016 - derde plaats
VRT deredactie.be - nieuwsgedicht 2015 - tweede plaats
Rotspaleis 2015 - beste 15 + eervolle vermelding
VRT cobra.be - een dag zo mooi: gedichtendag 2015 - beste 10
VRT deredactie.be - nieuwsgedicht 2014 - tweede plaats
Azertyfactor - "In de kijker": Boekenbeurs 2014 - speeddate.
Frappant TXT 2012 - winnaar voorronde Willebroek.
Kunstbende 2009 - Text On Stage - winnaar voorronde Mechelen (met "Poubelle + NaKielski).