we zijn uitgedroogde velden in een wereld
waarin regen wordt geadverteerd
waarin wij alleen kunnen kijken
naar datgene wat we niet hebben,
denkend dat iedereen het anders heeft
wij bewaren alle herinneringen als materiële dingen
laten ze in een hoekje rotten,
tot de geur ons onze kamer buiten drijft
en de dode bloemen schieten tussen de levende uit
en het hart leeft op dode dingen
het hart leeft op alles wat we niet konden vinden
maar ooit dachten gevonden te hebben
in die droge velden
waar we trachten iets te laten groeien