Het was een heerlijke zomerdag. Ik dronk mijn eerste koffie onder de treurwilg in de tuin. Een takje valt vanuit de boomkruin boven me op mijn schouder. Hoewel ik even schrik, blijf ik stil. Ik kijk op en zie een duifje. Naarstig trekt de vogel droge sprieten uit de haarbos van de treurwilg. Die vlecht hij handig samen tot een stevig kluwen.
Ik wilde op deze vrije dag eigenlijk schrijven, of beter gezegd, ik vond dat ik dat moest als ik mezelf schrijver wilde noemen. Toch bleef ik kijken. Zonder stoppen werkte het duifje verder, geconcentreerd en geduldig, takje per takje, alsof er niets anders bestond.
Ik heb die dag geen woord meer op papier gezet.
Een mooie herinnering...ik vind er helaas geen passende titel bij.
Meer lezen? Welkom op Instagram