ik doe mijn ogen dicht
kies voor toegeritst zicht
en de innerlijke dialoog komt
langzaam binnen
de zon voelt warm op mijn gelaat
ik zit buiten, maar in mijn binnenste
ik zit eigenlijk binnenstebuiten
hoe de kans op verandering
zich telkens weer aan de blik onttrekt
als je kon voelen hoe tergend het voor me is
mezelf als partner te hebben
in dit zielbrakende gesprek
- het voelt als gif, of nog erger
en ik denk weer aan haar, en aan vroeger
maar zij ontsnapt
aan de tentakels van mijn kennis
en ik weet het
het is jacht maken
op herinnering
waanzin want
ik moet wat ik liefhad
wat me heeft verscheurd
uit mijn leven scheuren
ik moet het bergpad kiezen dat
meandert langs een andere wereld
misschien enkel dan zal ik haar
uit verwondering voor al het andere
uiteindelijk vergeten