Steven Verbeeck

Gebruikersnaam Steven Verbeeck

Proza Poëzie Autobiografisch schrijven Fantasy

Teksten

Nederigheid (2014)

De kale berk met haar ranke takken draagt een ekster op haar toppunt   trots op zijn berkenrots bekt hij als een leeuwenkoning een preek tot de dieren van lagere geboorte   zodat ik niet anders kan dan buigen bij de stam   als worm ter aarde            

Steven Verbeeck
11 0

Verleden, een zienswijze (2024)

Het verleden is deel van je.  Het verleden geeft je vorm.  Zonder vorm word je niet gezien.  Geef het verleden een plaats.  Los het nooit volledig.  Het verleden beschermt ons niet tegen de toekomst.  Maar de goede aspecten aan het verleden verzacht ze.         

Steven Verbeeck
14 0

Dichtbij (2024)

je komt soms zo dicht bij me staan   als een vreemde die me begroet op een begrafenis   je fluistert je medeleven maar herinnert me eraan dat het niet oneindig is   ik hoor je zware ademen en proef het bijna je honger naar meer   je consumeert mijn vergeefs verdriet mijn blinde blijheid en mijn wilde verhalen    maar op een dag ben ik uitverteld en kom je me halen

Steven Verbeeck
13 0

Kintsugi (2023)

Mijn ziel is een kom die uiteindelijk omkomt maar tot dan zal stijgen  in waarde   Toen ze in scherven lag kwam jij de stukken rapen   Maar nu ben jij het  die mijn ziel ter aarde  gooit   Want alles gaat kapot liefde, vriendschap alles eindigt ooit   Maar er is altijd iemand  die je bijeenraapt de kom in ere herstelt   en de scherven met goud verlijmt  tot geheel  

Steven Verbeeck
46 1

Foto (2014)

Soms weet ik niet welke lens ik opzetten moet, vanuit welke hoek  ik dit moment vast wil leggen. Ik fotografeer mijn herinneringen, prent ze in mijn hoofd, maar heb geen grafisch geheugen, wel heb ik mijn jeugd, nog jaren, ontvankelijk voor het leren.    Uit mijn fouten één leven draaien, het drama met de camera regisseren.                                       Maar ik dool teveel door dezelfde straten, door dezelfde dagen, door dezelfde mij   en slechts één waarheid kan ik vastleggen: mezelf toen ik twintig was, niet met beeld maar met woord. 

Steven Verbeeck
21 1

Hondsdol (2013)

Zwart zand, rood doorlopen ogen, als nachtegalen zingt hij stil en wervelt de as rond in tonen van wind. Zij vindt rouwen om een hond die vlooide ridicuul maar haar hart ontdooide bij het zien van Jules, die huilde omdat hij zijn huisdier had verloren.

Steven Verbeeck
14 3

Vakuum (2011)

Shalekhet. Gevallen gebladerte.                                                                                    Meer dan een stap teveel gezet op adergelaten voorvaderen. Het verleden roest er als bloed op hun verschrikte ijzergelaat, weerkaatst melaats metaal. Ledematen spoorloos, later medeleven mateloos.  Geen makkers in deze gang, wel verstaalde akkers en haat vertaald. Hach, die Rache. Gonzende kogels doorheen de wonde, intussen in de gehoortunnel tinnitus. Kus? Verzoening? Nein. Vergeltung, in unserem Menschsein, ein Vakuum.     (2011, impressie bij kunstwerk in het Joods museum, Berlijn)

Steven Verbeeck
11 0

Publicaties

In memoriam. P.136-138 van: Mijn Azertyfactor: aan de slag met schrijftalent

Prijzen