Ik zou het kunnen zeggen, maar ik wil niet, omdat ik bang ben van de gevolgen van dit spel bij welk ik alles op een kaart zet in afwachting van wat komt. Ik wacht, en er komt niets, of toch wel? Het wiel draait zich altijd in de verkeerde richting en laat enkel diegene winnen die zich zeker is, nooit diegene, die niet weet hoe hij moet spelen. Hoewel men in mijn kaarten kan kijken. Het staat op mijn voorhoofd geschreven en toch ben ik onzichtbaar of tenminste transparant.
Daarom zou ik het kunnen zeggen, maar ik wil niet, omdat men een zucht in de wind niet serieus neemt. Zelfs al is het een orkaan die huizen omver veegt. In zijn oog heerst stilte. Ja, om die stilte te vullen heeft men een stemmenregen nodig, die langzaam voor zich heen kabbelt. Dan vermengen zich tranen en regen tot een koude plens. En misschien zwemt de zware last weg, de last die zo zwaar op me weegt. Neemt me de spraakwaterval. Woord voor woord. Zin voor zin. Ik zou het kunnen zeggen, maar ik wil niet. "Ik hou van jou". Wat heb je gezegd? Ik kan je niet horen. Ik neem nog maar een nipje dan, aan mijn gin tonic. "Santé".
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.