Lezen

Het betreft meestal mannengebedel en pengeblaat

Ceci n'est pas une pipe. Het bestaan van bepaalde zinnen is totaal overbodig. Het lezen ervan evenmin. Erger nog, het meeste wat je per ongeluk te lezen krijgt, hetzij per toeval zelf koos te lezen. Hoe voorkom ik gegeeuw als ik iets lezen ga. Dat is een lastige opdracht. Niets van dit alles hier. Ceci est une pipe en het is zeker geen lastige opdracht. Er gaat nooit zielig mannengebedel aan vooraf. De bedenkelijke aard van dat geslacht is wijd bekend. Neen. Tante Hannelore doet nu eenmaal, bij mij toch en ik verwen haar vrucht met even veel liefde. Dit was een oprechte getuigenis aan mijn dagboek, waarin het echte leven broedt. uit de reeks 'Roeland Wittebolle'

Bernd Vanderbilt

2 0

VICTIMS OF THE CRAZY GANG 2025

Koen Vlerick

8 1

Dwarf gang bang

Wat je nooit moet lezen. Gedichten van Jodie 't Hooft. Dat is zwakkelingengeleuter van de ergste plank. Het is een zielig staren naar de eigen navel zo lang en zo voorover gebogen dat een normale nek knakt. Bovendien. Zoek het maar eens op. Personen met de voornaam Jodie. Allemaal trienebellen! Met dit statement opende Igance deze zitting en of er verder nog iets gesproken zal worden? Nu niet in ieder geval. Eerst Mort Subite! Daarna nog Mort Subite. In deze volgende alinea nog en nog Mort Subite. Alfred zoekt het zout en zijn stem om iets te zeggen. Hij wil mededelen dat Lolita vanavond komt en we moeten eraf blijven! Waag niet. Probeer niet. Klappertand niet. Poten thuis en met twee woorden spreken! Dag, Lolita! De drank vloeide snel en ze is hier al. Ze mag op de friettoog zitten, haar losse beentjes wat laten bengelen, want het is daar proper. Geen ene vetplek! Ze zegt dat ze haar eigen boek nog nooit gelezen heeft en wij begrijpen dat. Romans zijn ellendig lang. Uitgerokken om toch maar geld te kunnen vragen voor een hoop papier. Altijd weer dat zelfde liedje We gaan iets anders doen, oppert Roeland. We kijken naar hem met scheve ogen omdat we hem kennen en ik zeg hem: Roeland, maat, dit is uw tante niet. Haar ogen verklappen anders wel dat we gewoon mogen kijken. Naar de vormen van het frêle. Dat we mogen ruiken zonder dichter te komen. Dat we in onze dromen mogen voelen, omdat wij allemaal smeerlappen zijn. Behalve Alfred. Die eeuwige eenzaat op sexueel vlak, ik bedoel, in relatie tot een wezen van zijn zelfde soort. Het is danig tragisch en wanhopig dat we dit thema nooit aansnijden en het is Lolita, dat schatje die zal spreken. Straks. Dan heeft zij een idee! Wanneer Alfred buiten is. Wanneer wij hem weer lekker sleuren laten met die immense afvalcontainers. Lolita heeft een plan! Het wordt een démarche van jewelste. Er komt een nog nooit eerder gezien orgie. Voor dwergen. Dat alles hier. In Frituur de Bosbrand. Verborgen camera's. Direct op een scherm. In Onze Instelling. Natuurlijk komt zij dan ook. Ons Lolita'tje. Het wordt lachen en genieten. Fraaie beelden van de Kleine Mens! uit de reeks 'Alfred Frietkabouter'

Bernd Vanderbilt

0 0

Life is peanuts

gewoon voorbij fini over en uit vaarwel boomgaard adieu zonneschijn einde van een kort bestaan afgekeurd de kans vervlogen om perfect te zijn gesorteerd bekeken afgekeurd op kleur de vorm te abnormaal vergeet dat schone een nd wanneer je naar de foute kant wordt afgeleid, beland ginds in die bak met niet oké zo verging het mij nu lig ik daar te wachten op mijn lot dat van de mindere ik zal terechtkomen helaas bij alles wat verloren ging omwille van die mankementen onvoldoende staat er nu op mijn rapport nog net geen stempel ergens op mijn lijf daarvoor ben ik te klein en marginaal de mix het grot de brokkelingen in die categorie hoor ik nu thuis niets kan mij nog verbazen ik heb dat nu beleefd die ondergang jij bent een manke peanut lacht iemand die breuk mijn god was is die lelijk je lot het nadert binnenkort zal er een mensenhand je vastnemen je zal tegen een vette paranoot gedrukt worden en opgewreten uit de reeks 'Kleinood'

Bernd Vanderbilt

1 0

AND THEN THE EAGLES SANG WE ARE ALL JUST PRISONERS HERE

Koen Vlerick

5 0

'zijn dochter' (fragment)

De honden lijken elkaar op te eten, alle konten lekken ze proper. En allemaal worden ze wild wanneer hij langskomt. Toch vraag niemand zich af waarom. Ze voelen hem, Jane voelt hem. Als hij zich over haar buigt en haar klein en veilig doet voelen. Maar het blaffen verstoort hun moment, net als je denkt dat je echt alleen bent. Haar hart klopt en doet heel de grond trillen, nog nooit heeft ze dit voor iemand gevoeld. Hoe kan haar admiratie groter zijn dan die voor haar vader? Voor hun is ze de koningin, beiden strijden zij om het eerste schot met de boog. Als het aan de honden lag was Rafaël al lang dood. Want zo blijkt kennen zij de werkelijkheid. Het is stil hoewel het huis weent. Het hout kraakt onder elke voetstap die ze samen van de trap naar de kamer maken. Het huis weent en de kamer weent. Ook buiten eten de honden elkaar op. Want binnen kussen ze elkaar en de lakens liggen open. Was dit niet juist wat de kraai wou voorkomen? Als leren jassen de grond met hun ritsen slaan en de zee vindt dat het voor haar tijd is om op te staan. Op datzelfde moment weent het bed en weent de vader op zee. Tranen verzamelen. Over heel het eiland komen de tranen de daken door, zwevend door de schoorsteen hangen ze boven elk huis. Druppel per druppel, als regen die de verkeerde kant keert. Want de wereld draait de foute richting op, en dat vindt ook de kraai. Boven de steden vormt zich een wolk en onder de wolk is een bevolking die goed kijkt. Ze zien allemaal de spelende piano, de houten spelende piano in het huis van Jane. Maar in de kamers van het huis houdt de muziek niemand wakker. Op dat moment sluit Jane de deur van het openstaande huis. En als de opgegeten honden goed luisteren horen ze allemaal de spelende piano, en de toetsen die door de druppels gespeeld worden. Want het verzamelde verdriet valt in bakken terug naar beneden. Ook doorheen de straten vloeien rivieren van zout water, die hoogdringent opweg zijn om zich te vermengen met de zee. Van de honden blijft er karkas over en ook de kraai heeft vele veren achter gelaten. Maar het is de vader waar men zich eerder zorgen om moet maken. Want zijn bootje kan de nieuwe hoeveelheid zout water maar moeilijk aan. Aangezien de zee nog maar net is opgestaan. Haar ogen doet ze dicht, en haar ogen doet ze weer open. En ze kijkt hem aan, het is Rafaël niet meer. Rafaël is het huis nooit binnen geweest, en toch zijn de deuren dicht. Een grote kleverige alg is rond haar lichaam gewikkeld doorprikt met de veren die de kraai verloren heeft. Het is een storm in haar hoofd. Het donker groen kronkelt van tussen haar borsten tot tussen haar tenen. Het is alg, Rafaël is hier nooit geweest. Jane doet haar ogen open, en doet ze weer dicht. Al het zand die ze in gigantische zakken naar het landhuis moet dragen wordt te zwaar. En het donker dat haar al die tijd op de hiel zat, steekt haar voor. Maar het dorp weent niet meer, en de straten zijn terug droog. Een stilte na een storm waarbij de alg de weerspiegeling is van zijn lichaamsvorm.

Tess12

0 0

De moderniteit

De moderniteit haalt ons in. Langs voor, achter en opzij. Langs overal. Onze oudste praat tegenwoordig tegen de tv als hij een programma zoekt. Hij drukt op een knopje van de afstandsbediening en dan zegt hij de naam van het programma. Pas op, je moet duidelijk spreken, of de gekste programma's komen tevoorschijn. Het lijkt dan een beetje op de situaties met grootvader, die op latere leeftijd geweldig slecht hoorde. "Het ligt niet aan mij, maar jullie spreken onduidelijk", zei hij. “Spreek toch niet zo binnensmonds.” In de auto is het ook een gemak. Daar bel je handsfree. Je drukt op een knopje van het stuur en je zegt gewoon wie je wil bellen. Opgelet, de naam van wie je belt moet op die manier in je telefoon staat. Heb je iemand tussen je contacten staan met 'schatje', moet je ook 'schatje bellen' zeggen. Wat ik onlangs deed. Mijn vrouw, voor alle duidelijkheid. "Patje wordt gebeld", zei de mevrouw van de autotelefoon. Meteen ging er een telefoon over. Niet bij mijn vrouw dus, maar bij Patje. "Nee, niet Patje dedju. Stop stop!", riep ik nog naar de mevrouw van de autotelefoon, maar dat hielp voor geen meter. Je moet dan op de rode knop drukken. Patje had al opgenomen. "Hier sè, de Rudi, dat is begot lang geleden". Fantastische kerel, de Patrick, maar je geraakt er niet vanaf. Toen ik thuiskwam vertelde mijn vrouw dat ze een paar keer had geprobeerd om mij te bellen, maar dat het constant bezet was. "Met wie was je aan het bellen?", vroeg ze. Ik had geen zin om het hele verhaal van Patje te vertellen en hoe ik hem aan de lijn had gekregen. "Met de moderniteit", zei ik.

Rudi Lavreysen

5 0

Afscheid

Sneeuw zorgt voor winterpret en temperaturen onder nul. Bomen worden versierd met een laagje sneeuw. Het voedsel voor de vogels is schaars in deze tijd van het jaar. Vogels zoeken naar voedsel en laten zich vertroetelen door de mens. Het wintervoer in de voersilo’s staan volop in de belangstelling van de vogels. Vogels zoals roodborst, heggenmus, koolmezen en merels maken overuren bij de voedselketen. De natuur wordt een halt toegeroepen door de winterkou. Bloemen en planten staan stil in hun groei op deze koude dagen. Het aanzien van de tuin is wit met een winters karakter. De natuur wacht op het startsein voor groei. Langzaam stijgen de temperaturen boven het vriespunt. Alleen de nachten hebben het zwaar en vechten nog tegen de kou. De eerste tekenen van verandering van het jaargetijde breken aan. In de hoek van de tuin laat een groepje sneeuwklokjes zich zien. Langzaam kruipen ze als een molshoop naar boven. De witte bloemen geven de tuin wat kleur. Niet veel later hebben de krokussen de weg naar boven ook gevonden. Tekenen van de lente laten de sneeuw langzaam verdwijnen. De natuur komt langzaam uit zijn winterslaap. Het zonnetje krijgt steeds meer grip op de winter. De dagen groeien in tijd en heeft het voorjaar in het vizier. Andere tijden breken aan. Langzaam moet de winter zijn meerdere kennen in het voorjaar. Sneeuwklokjes en krokussen krijgen lentegevoelens.

Jan Sluimer

24 0

moeder aarde

Moeder aarde Toen is Sidokus naar de moerassen gegaan, waar hij tot aan zijn nek in de blubber ging staan en met de kikkers mee kwaakte, die gewoon doorgingen toen hij merkte dat het menens werd, omdat hij stikte in de stinkende brei, die als dikke stront door een trechter zijn longen binnen kroop. Meer had Sidokus niet gewild dan een meter onder het oppervlak. Van buiten omgeven en vanbinnen gevuld met vochtig drek. Want zo was hij een werkelijk deel van moeder aarde.

Krasslanskyp0⁰

10 0

14 FEBRUARI - VRAAG HET AAN

Koen Vlerick

5 0

Oehoe

Ook hier valt de avond. Met een heidelucifer maak ik het licht dat nodig is. De pad spurt naar de zijkant van de weg. Ik ben in aantocht. De blonde streep op zijn rug is het equivalent van mijn vlecht. Het geblaf van een ree versterkt de alarmroep van een merel. En toch zit het gevaar enkel in mijn schoenzolen. De kievit en de wulp kijk ik dichterbij. Iets in mij wil de nachtzwaluw zien baltsen maar hij geeuwt met rekbare kaken.Misschien is de oehoe ons geroezemoes moe of wil hij naar bed.

Ingrid Strobbe

5 0

Ledergierig

natuurlijk doe ik dat zelf ik poets ze regelmatig grondig met wax ze blinken perfect ik ben een vlijtige man overdag leef ik in de ene ik slaap in de andere op verzoek loop ik ernaast omdat u dat beleefd vraagt ja op dat matje het mag zo zijn ik weet dat het begrip is verder voor u ze passen bij elkaar gunnen mij stilte misschien wordt het een tweeling neen het was niet pijnlijk kleinere schoentjes die koopt u dan zelf twee of vier naargelang u moet nu gaan let op voor de plassen kijk best naar beneden u ziet ze blinken ik ben niet moe kruip toch in die ene eerst de vloer ook het matje poetsen uit de reeks 'Hormonoloog'

Bernd Vanderbilt

0 0

Ritueel

eerst de patatjes schillen ik ben een man toch neem ik dat kleine mes alles schoon wassen de pot op het vuur zetten goedendag mevrouw daar is de tafel hoe wilt u het vandaag oké gelijk de vorige keer dat is dan vijftig euro ik wil een groter zoutvat kopen ja het kind moogt u houden tot wederziens misschien de papatjes zijn gaar ik moet nu eten daarna alles schoon wassen drogen met een propere handdoek die andere gooi ik weg uit de reeks 'Hormonoloog'

Bernd Vanderbilt

8 0

een stukje zolder

we naderen een stukje zolder dat midden in de ruimte staat, hij is al weg maar ik blijf staan bij de tafel en stoel onder een laag stof, de strepen zon op de muur zijn warm, een voelbare uitnodiging te gaan zitten, stel je voor dat de frambozen opnieuw kleur krijgen terwijl ik kijk, van metaalgrijs naar roze in sequenties, het knipperen van mijn ogen heeft effect op de wereld buiten mezelf, ik blijf me afvragen wat hier is gebeurd tijdens de nacht, omdat bezoekers niets mogen aanraken laat ik me raken door het stilleven, gebukt neem ik op kindhoogte deel aan de transformatie, mijn pop ligt op schijnbaar vredig op haar buik maar ze lijkt tegen één van de poten gesmakt door een kracht, een hand van god zet duim en wijsvinger in beweging waardoor een lamel verder opent, hij glimlacht en zegt: kom je? Er is nog zoveel te zien.

Ingrid Strobbe

6 0

Niet geweest

We zitten in een Antwerpse bruine kroeg. Het is eigenaardig. Met het vorderen van de avond gaat het volume van de sprekers alsmaar hoger. Tot een van de stamgasten aangespoord wordt om het verhaal van Ferdinand nog eens te vertellen. Wij weten in de verste niet wie Ferdinand is, maar sommige stamgasten beginnen nu al te gniffelen. Het moet een goed verhaal zijn, want plots gaat het volume op stil. Het Antwerpse accent moet u er zelf bij denken. “Ge kent hem wel. De Ferdinand. Hij heeft een dun snorretje en zijn haarbos is nog altijd hetzelfde als vroeger. Ge ziet hem nog regelmatig fietsen. Al fietst hij alsmaar trager. Soms denk ik, hij fiets zo stillekes dat hij dadelijk omvalt. Maar dit gebeurde eind jaren ’70. Hij woonde toen nog thuis bij zijn ouders. Die zijn ondertussen al een tijdje gestorven.” “Op een gegeven moment, in het midden van de dag, komt er bij de politie een telefoontje binnen. ‘Ge moet rap zijn’, klonk het aan de andere kant van de lijn. ‘Een zwaar accident op de hoek van de Wolstraat en de Lange Koepoortstraat. Er zijn zwaar gewonden bij.’ Nu waren ze bij de politie natuurlijk niet achterlijk. Ze konden toen al zien wie er belde, en het telefoonnummer van Ferdinand stond er op een papiertje geschreven. Hij belde soms voor het minste.” “Even later bellen ze bij Ferdinand thuis aan. Zijn broer, de Patrick, doet de voordeur open. De politie heeft nog niets gezegd en daar opent plots de binnendeur naar de living, ge weet wel, zo een deur met van die kleine glas-in-lood vierkanten die je vroeger vaak zag, en daar stond Ferdinand. ‘Ik ben het niet geweest hè’, riep hij.” Heel het café barst in lachen uit. “Laat ons nog even blijven zitten”, zeg ik.

Rudi Lavreysen

10 0

Kreten van de kreeft

Natuurlijk en helaas. Ik ben ik de bossen ingekropen. Dat was toen vallen mij niet los kon laten. Nochtans. Het woud ligt niet in een vallei. Zeker niet in een enge kloof. In dit bomenrijk kan ik nog leven en het einde van de wereld zien, mijn lieveling. Het zijn enkel bladeren die hier vallen, wanneer zomerhitte hen danig heeft gesloopt. Woorden verliezen hun dove trekken. Niet één discussie schept onrust. Hier zijn geen machinekamers van de welvaart. Ik kan de nachtvorst zelfs het ijs aanbieden dat een oude winter jarenlang verborgen hield. Alles is milder dan in jouw wereld, dat raderwerk met zijn onleefbare regels. Er is geen wirwar, zieke meccano die zonder lieve reden groeit. Bovendien. Lijfwachten bleven mij daar schaduwen. Het was niet om mij te beschermen. Integendeel en ik vermoedde. Het waren handlangers van jouw ouwe peer met zijn wrede meningen. Misschien kan hij in dat herenhuis zich het witte van kalkrotsen, die zuivere horizonten niet meer herinneren. Toen in een koffiehuis de melk zich niet langer zomaar mengen liet, wist ik dat het zure mij zou blijven achtervolgen. Te min was ik voor hem, dat heerschap met zijn nare drang naar rang. Het zijn dergelijke lieden die neerkijken op het ondoorgrondelijke, die geen angsten kennen en terreur aanbidden. Zij zitten er goed bij. Ze eten met dubbel bestek. Kreeft en kaviaar. Reebok en ijsvogelpaté. Liefste, jouw stem kon mij daar nog kalmeren, fluisterend vertellen hoe graag je mij wel zag. Jouw tonen konden mijn oren nog enigszins bekoren. Maar ik kon mijn hoofd niet richten op een wijze die de rest verdoven deed. Er was maar één ziel die mij mee kon nemen naar de kelder waar in een glazen bol een zon kon schijnen, zo klein dat vier ogen naar het vuur mochten staren zonder pijn te voelen. Het was daar stil, zo geruisloos dat zelfs de muizen vluchtten uit onzekerheid. Leegte leek hen te gevaarlijk. Hoorbare wind zou hen naar de buitenwereld niet meer kunnen leiden. Ikzelf, ik hield ervan. Geluiden konden ginds mijn geest niet eens versnijden. Tot ik verdreven werd. uit de reeks 'Majnun, het gebrabbel van een gek'

Bernd Vanderbilt

5 0

Liefde

Voorzichtig zet de oude dame de plant op het graf. ‘Van harte Wim. Ik mis je nog iedere dag.’ Een traan glijdt over haar gerimpelde wang. Een vrouw met een verhit gezicht komt aanrennen. ‘Mam, wat doe je nou. Papa ligt aan de overkant.’ ‘Dat weet ik schat, maar hier ligt mijn beste vriend.’

Elle Hart

14 1

Appeltakken in de lucht

Hoe zit dat met die verzamelaar? Hij die het niet laten kan om van bepaalde levensvormen oneindige verzamelingen aan te leggen. Hoe is dat mogelijk? Die collectionneur loopt maandenlang fluitend door die wijde bloemenvelden met een netje op zoek naar zijn vlinders. Dat heerschap met zijn rare neiging? Wanneer zal het dan stoppen dat gedoe, zijn gehuppel, dat gevangen nemen van gekleurde onschuld. Wij, met onze Bevrijdingdbrigade en Inquisitie voor de Wrede Mens, wij zullen hem vinden! Want wij weten wat hij uitspookt die bezeten zot. Hij vangt, droogt en doorboort dan met een naald al zijn dagpauwogen, appeltakken, kleine vossen, koolwitjes en bleke blauwtjes. Het Tribunaal, Meneer de Mottenvanger, heeft gisteren beslist om op u te jagen, u te arresteren, droogte aan te doen waardoor u sterven zult. De spies, het kruis staan klaar. U zult daar prijken in uw roze vel en zonder vleugels om door liefhebbers van gevangen gespuis aanschouwd te worden. Meneer de Vlinderbeul, uw lot is al bepaald, uw uren zijn getelt! uit de reeks 'Schrijfoefeningen voor de dood'

Bernd Vanderbilt

0 0

TARARA DAT HET VAN EEN LEIEN DAKJE LOOPT - 05022025

Koen Vlerick

3 0

Free-fall

A freedom I had long forgotten both made me ecstatic and fear for my life. I was released into the wild without a warning. The forest breathed a sigh of relief, welcoming any new visitor indiscriminately. Light tinted green sifted through the treetops. There was no way to retrace my steps as nothing was left standing from where I used to come. In a world where animals could speak, I had no authority. Their breath held in an expectantly waited for me to take the first wrong turn. Power was accorded strength, violence rewarded with violence. Years of domestication had made me prey in their kingdom. Water and food were my highest priority, but hunting meant being hunted. I would have to run forever, and I had already run forever. I resigned to walk and listened for the sound of water blending with the wind. Not far off, a stream of veins flowed into a river. I yearned to bathe and forgot to drink until I sullied the water with my body. Cleanliness was an absurdity that I afforded myself as a luxury. I felt watched by benevolent eyes from above. Birds perched to behold my bath as I had done with similar condescendance. Surviving on the lowest hanging fruit, I started to forget of the sweetness in the trees I could not reach. Light green became dark green before I knew it, the cold settled in my bones and the silence of the woods interrupted with occasional hoots after nightfall. By the next morning, I stood on the edge of an open grass field. I wanted to run and catch the sun, but the fear of preying eyes kept me in the dark for another day to live. The morrow, I watched my first hunting game. The body left bare was abandoned, its wounds bled into dirt to be reclaimed. For all the cruelty I had to bear as an insignia of humanity, the deer's rotting carcass was most composed in its decomposition. I was the last one they said. I was the lost one because I was the worst one. Redemption would be the end as this place let me live without pardon. In the days to come, I wandered and wondered of the irony through which faith kept me alive. Justice was done for, only a mind game I played before sleeping. Dew drips drops down the leaves crowned trees. I was proclaimed innocent by the rain that washed away the blood stains on my hands. The search for meaning outpaced the search for food. I struck in hunger against nature. Unyielding, it left me for dead, so I turned around and ate her. My sweet revenge rewarded with her Triumphant indifference.

elsiepelsie

0 0

Laad meer ...

Een koekje bij de koffie?

Creatief Schrijven gebruikt cookies. Deze cookies worden gebruikt om informatie te verzamelen over je surfgedrag en om je als bezoeker te onthouden. Met die informatie maken we de website beter. Kies je voor weigeren, dan gebruiken we énkel een cookie om te onthouden dat je verder geen cookies wil of noodzakelijk cookies, zoals om te zorgen dat je kan inloggen. Meer weten? Bekijk ons privacy beleid .