Lezen

#7NV (Novembervers 7, 2025)

Je tonen ik wil me tonen, de dichter, de mens die niet parasiteert deze proletariër van het woord al kon ik het maar met één zin de demonen temmen ze storen in hun dagelijkse kost het debat der zongestoorden ze wegjagen van hun kaders als kadavers, het keurslijf van ver(s)gezinden ik wil roepen, schreeuwen, je SLAMMEN en me keren tegen alles wat schijnbaar niet te keren valt ik wil me laten horen voor ze me neerknallen de kannibalen van de rede - de loze woorden van spreadsheet naar statistiek de enquête van de recidivist ik wil me tonen, als dichter voor ik de strijd verlies van de enen en nullen in hun opslorpende AI-matrix van getallen en anale analyses zonder ballen ik toon me tot ik mag -verdwijnen- tot ik wil -verdwijnen- en er niet meer moet zijn - zei de dichter die zich opnieuw en opnieuw en opnieuw moet blijven tonen #novembervers2025

Bart Vermeer

10 0

Eindeloos ebbend #novembervers #klankgedicht 25/11

god met ons, trotseerden we hoogstandjes boven brak water, reden in het spoor van tongbrekers, helemaal tot aan de rand naveltrossen los, keken we niet meer om en smokkelden oude dromen, als waren het uien, richting Engeland we strandden op het, van auto’s gespeende, met kolen en loslopende paarden bedekte, in haar duinengordel spinnende eiland hier en daar sloeg de oceaan een bres, lokte met zijn ijskoude, aquamarijnen mond onze ongedurige voeten opgehitst door het kokende zand de haren kolkend in de zuidwester het zout op de lippen, klonken we met cider en even paste de zomer in de palm van een hand lagen ingeslagen wegen niet al zo zwaar voor anker dan had het hart het misschien gewonnen van het verstand de scheepshoorn en het draadloos internet, riepen ons terug tot de orde en naar het café op het vasteland de knokkels wit om de reling, spatten we met de oceaan uiteen onder ons stampte het veer op de schuimkoppen weg van het eindeloos ebbend strand

nikki_petit

4 0

#novembervers2025 25Nov2025 - Bloedband

Vriendschap voor het leven,veel woordenmaar aan weinig genoeg.Geen excuses, geen gedoe,gewoon zijnin veiligheid en rust.Een evidentie,maar geen blad voor de mond.Advies, gegiechel,ogen groter dan de mond.Bloed hoeft niet te stromenom een band te doen ontstaan.Dagen samen of lichtjaren apart,voor altijdeen puzzelstukjevan mijn hart. 🧩Daisy Gijbels🩷

D@isyG

0 0

#novembervers2025 24Nov2025 - Traumaproeverij

Trauma.Ik laat het woordeven rondwalsen in mijn mond,alsof ik onderliggende notenvan pijn en acceptatieprobeer waar te nemen.Ik proef,en neem waar,met al mijn zintuigen.Ik merk verraad, wantrouwen,een vleugje eenzaamheiden een stevige afdronkvan verdriet.En dan besef ik,dat om écht te proeven,om eerlijk te beoordelen,de wijn nooit wordt gedronken.Ik spuug en kijk,van op een afstand,mijn cellenverwevenmet de intrinsieke eigenschappen van de wijnen besef…Dat de herinnering voldoende isom betere keuzes te maken.Ik hoef niet te blijven drinken. 🍷Daisy Gijbels🍷

D@isyG

0 0

Mijn zwerfkat - #novembervers2025

Opspattend slootwater smoort mijn stem Mijn gezicht lijkt op dat van een knaagdier Ik klauw met dunne vinger door de lucht Ik spin spinnenwebben van speeksel Besmuikt zing ik een bakvissenlied Mijn hard bonkend hart rust op wolken Ze bevolken mijn hele heelal Dikke tranen biggelen over mijn wangen Mijn schuld en schaamte werken verlammend ‘s Nachts dendert mijn zwerfkat door Ze walst en schurkt zich langs straatbomen maakt omzwervingen in mijn dromen Een verstilde gewaarwording in het donker spoort en sleept me door het blauwe uur Ik word er af geflakkerd door een verschroeiend vuur Mijn voelsprieten voor dierlijk vertier graaien naar de pels van het snordier op een moment dat nooit plaatsvond Ik schrik zwetend en wenend wakker met mijn snotterende kat naast mijn kussen Ze ligt luidruchtig te sniffen en te snorren

Geert Herregodts

2 0

Tennis in de herfst

rode esdoorns rond het tennisveld - wind beroert hun blad

Margaretha Juta

6 1

Melkmeisje

Wonderlijk Hoe je op zoveel verschillende manieren thuis kan komen Bij een geur Bij een geluid Bij een persoon Een gevoel Een huisnummer Een huisdier dat wacht aan de deur En hoe het op meerdere plaatsen tegelijk kan In je ouderlijk huis Of in zijn armen Tussen de gevels van het huis Waar je samen elke dag de t voor zet Bij je ouders Is het in hun verhalen De geur van het melkmeisje Dat nog in de badkamer hangt Het badschuim dat mama altijd kocht Ik neem je een beetje mee naar bij mij Een scheutje in het badwater Om nog even door jou vastgehouden te worden Gewiegd net zoals vroeger Met warmte omhuld.

annakdotes

5 1

Gedichtenwereld

Ik vertoef regelmatig met mijn hoofd in de wolken Ze zijn zo'n pracht voor het dromerige brein Langzaam veranderlijk steeds nieuwe vormen aannemend Zachtjes wegdrijvend op de wind alsof ze een stukje met je mee willen reizen Een reisgenoot waar je je eigenlijk graag in zou wentelen Waar je helemaal in weg zou willen zakken Moest je dat ook maar even kunnen Wanneer ik van mijn wolk afzak dan wikkel ik me graag in poëzie Eens je die gedichtenwereld binnenstapt herken je de schoonheid in de kleinste dingen om je heen.

annakdotes

0 0

Frappant

Frappant vind ik het dat er mensen zijn die dat woord gebruiken zonder enig greintje ironie. Wat is er mis met opvallend? Is dat niet opmerkelijk genoeg? Waarom kan het niet gewoon in het oog springen? Of je met verstomming slaan? Dan is het altijd raak. Voor het woord puik vind ik deze vragen trouwens ook treffend. Markant dat mensen zoiets in de mond nemen. Vind je het ook niet merkwaardig Hoeveel verschillende woorden we hebben om er dan zo weinig mee uit te pakken? Ronduit frappant.

annakdotes

0 0

Gebreide sokken - #novembervers

De vraag luidt Zit ik vast in mijn hoofd omdat het daarbuiten te koud is om lang te vertoevenOf omdat het zo donker is dat ik naast mijn gedachten niet veel andere passanten kan onderscheiden? Gaat het even minder omdat ik al 72u aan een stuk dezelfde gebreide kousen draag of draag ik al 72u aan een stuk dezelfde gebreide kousen omdat het even wat minder gaat? De winter stond niet plots voor de deur, maar viel (akkoord, een academisch kwartiertje later dan andere jaren) met de deur in huis en heeft me een beetje overvallen. De koude die me 's ochtends als zweepslagen in het gezicht tegemoet komt gefietstNatte zoutsporen uit mijn ooghoeken naar boven druktVingers die schommelen tussen meer kleur dan gewoonlijk, of een totaal gebrek aan kleur. Ik nestel me achter de stoof, liefst in een deken gerold, met een kat op schoot.Een boek om ook de gedachten even buiten af te laten koelen, en thee om ook de binnenkant even te verwarmen. Wat meer kan je eigenlijk verwachten van een zomerkind?

annakdotes

5 1

Tip

Over de schreef

Mijn schoenen knerpten het laagje op het kerkhof plat. Eén ander paar was mij voorafgegaan en ook een fietser had het pad gevolgd. Vlug verdween de afdruk van de grote zolen zijwaarts. Voor me lag alleen het bandenspoor en niets dan wit. Ik verkoos de linkerkant maar aan te houden, uit vrees een grens te overschrijden, de grens van zuiver wit.

Robert de Roek

66 6

Xylo #novembervers2025

knokige twijgen wuiven naar het hoger hemelgewelf en tekenen het ruimaders in aarde pulseren eeuwig hun hartslagverworteld in duizend verhaleneiken bakermataanbiddingoorsprongkiembron #novembervers2025

Eden Oscar

3 1

bliksem

hier geen treffende bliksems; tenzij er effectief een dode valt, komt er geen drama aan te pas, verkoop ik het sentiment als was het het mijne. (zij was, geloof ik, vijftien jaar, en ik zat bij haar broer in de klas - gibberend in de regen renden de vriendinnen hand in hand naar het afdak dat zij nooit bereikte; hij trof niet eens haar, zo werd gezegd, en hoe oneerlijk; alsof fysica verkeerde wetten volgde.) en hier ook geen klaterende watervallen en al zeker geen geheime grot achter dat vallende water; zelfs geen 'tenzij'; geen duistere nevelen in de nacht, hoopvolle sterren, mysterieuze maan, er ligt een lege fles op het strand. wat ik zie is wat je krijgt: door dit keukenraam valt het daglicht naar binnen. In de tuin vliegt een roodborstje af en aan, en pimpelmezen, veel pimpelmezen dit jaar - en ja, ik denk vaak aan vroeger, maar dan nogal prozaïsch; (het ongeloof, en dan de pogingen om haar terug tot leven te wekken, ik was er niet bij, maar stel het me voor, het verkoolde binnenlichaam - de verbrande geur en het besef dat het te laat is, de furieuze vader, het verdriet en het verderleven, de stem waarmee ze niet meer spreekt.)

Hans Van Ham

0 0

Mijn kraam (prozagedicht)

Op de zolderkamer keek ik door het raam, zag de wolken en besefte: ik besta. Pupillen werden wijder, hart en longen warmer. Ben ik het wonder dat ik onderga? Dit lichaam is het stalletje van waaruit ik deze slierten zie. Het leek een dagdroom: nevels in een waas. Ik was mijn eigen uitstalkraam ontstegen. Een uniek bestaan, maar kon dit blijven duren? In mijn knuisten kneep ik. Mijn ogen knipperden. Misschien kon een mooi ontwerp me redden. Ik diepte potlood, liniaal en stuf op, en legde er een tekendriehoek bij. Ik staarde lang naar dit gerei en wist daarna, opgesloten in mijn kraam: ik ben nog veel te duf. Oefening zonder vaste grond is vruchteloos en baart geen kunst.

Robert de Roek

10 1

Op tafel kruipen #novembervers

Wanneer een stemhet licht floep! doet gaan,springen woorden op.Plof, plof, zacht!Zonne-licht,zo licht als snoepjesdie uit een zak ontsnappen… woehoe! Een voorlezerblaast ramen open,hopt door bladzijdes,alsof ze kieren zijndie giechelen, giechelen, giechelenwanneer je passeert… hihi! Ik leerde luisterenmet mijn hele lijf:zinnen die huppelen, huppelen, huppelenlettergrepen die wiebelen, wiebelen, wiebelenstiltes die stiekemop tafel kruipen… sssst… Verhalen wonen nietin boeken alleen, nee, nee, nee!Ze kloppen in ribben,kriebelen in stemmen,wachten om los te barsten,plof! boem!als een vrolijke verrassing! En ergens zit een kinddat voelt hoe woordenstoelen en tafels wordenin zijn hoofd,en denkt:hier… ja, hier…kan ik wonen! yay! Mephis (aka) Evelyn Mérida

Mephis

10 3

routine - #novembervers2025

Je strijkt een stok over de ochtend, plukt viooltjes uit je mond. Links een droom, rechts een dag.

Pieter Kesselaers

5 1

Ontcijfering - #novembervers2025

Ik hou me stokdoof in mijn behoefte aan stilte Ik haat de haat en het kwaad Ik worstel met de verteerbaarheid van mijn woorden Het zijn soms ontwrichtende wervelwinden Ik vlucht in mijn wankel wandelende schaduw Ik ga op in mezelf en raak vermist Als het huis voor het wakker wordt nog stil is kabbelen mijn zinnen rustig voort als jong of jong belegen constructies Mijn boekenkast is mijn geheugen Verstoft en ingepakt in verhuisdozen legt ze mijn vergeten verleden bloot Ik voel mezelf vertragen Ik spring vol vertrouwen in het water Mijn zitvlees wordt er wak en week Ik moet naar de rooie boei waar ik me buiten adem aanleg om mezelf te ontcijferen Bibberend van de kou zwem ik terug en vlug wikkel ik me in een letterdoek vooraleer ik weer aan het puzzelen ga Sprakeloos en geruisloos staak ik mijn beurt wacht ik tot de dag de nacht weer opeet De betekenis van mijn droom ligt nog op mijn maag

Geert Herregodts

4 1

Klein meisje

Ik zwijg, want nuance weegt zwaar in een wereld vol extremen. Ik gebruik mijn stilte als schild, niet omdat ik niets te zeggen heb, maar omdat schreeuwen niet luider klinkt dan stilte. Ik plooi, tussen werken, denken en streven. Alleen opgevoed door kracht leer ik dat breken niet mag, maar plooien is overleven. Ik verf, met cijfers en kleuren, logica en verwondering samen. Buiten de lijnen van de verwachtingen. Verder dan wat men verwacht van iemand die niet gelooft, en toch gelooft dat er iets meer is dan enkel dat wat wij kunnen bewijzen. Ik slijp, niet om te snijden, maar om te weten hoe ver ik kan gaan. Mijn woorden, mijn overtuigingen die veil ik tot ze helder zijn, omdat nuance zelden welkom is. Ik slijp, maar snij nooit. Ik slik, omdat niet elke strijd een eerlijke wedstrijd is. Ik absorbeer blikken, vermoedens en oordelen, want mijn stem klinkt sowieso te fel. Ik twijfel, vooral aan wie ik ben. Want complexiteit is wantrouwen en zekerheid wordt zomaar aangeboden. Ik weiger te geloven dat eenvoud het antwoord is, dus moet maar worstelen. Ik zwijg, plooi, verf, slijp, slik en twijfel. Want diep vanbinnen, daar waar ik nooit durfde te slijpen, leeft nog iets echts, een klein meisje dat ik niet mag verliezen. Ze fluistert: 'Zwijg, maar vergeet niet.’ Dus ik zwijg, en ik slik, want ik adem liever andermans lucht, dan die van haar te ontnemen. Ze kent de wolf, ze kent zijn honger, maar ze danst nog even zacht, koppig en onvermoeibaar. Want liever een vorm die niet past met ziel, dan één die past zonder dat kleine stukje dat mij nog echt maakt.

Nootje

0 0

Waar geen bloem kan groeien

Ik weet, denk en vergeet,want voelen, onthouden en durvenzijn dingen die ik liever observeer. Ik denk genoeg,veel te genoeg,alles om de echo’s te dempendie anders mijn hart zouden raken.Denken maakt je sterk,maakt je scherp,bouwt muren zodat niemand zietdat de wolf toch al binnen zat.Niemand zal zijn verblijfsduur durven vragen,ik ook niet. Ik ben slechts de toeschouwervan hoe mijn brein door hem verder wordt geduwdin een lus zonder einde. Ik was oudvoor ik jong mocht zijn,en de wereld toonde mij eerder schaduwendan vormen.Sindsdien zie ik scherper dan de meeste blikken kunnen dragen,en soms zie ik meerdan ikzelf kan verdragen.Ze zien het oppervlak van de zee,niet de diepte waar ik al jaren zwemzonder adem te halen,niet hoe ik word meegesleurddoor stromen waarin ik verdrink als ik stop met zwemmen,dus ik zwem. Mijn brein is mijn pronkstuk,het enige dat onaangetast lijktdoor het virus genaamd kennis.Het gloeit, zo feldat de glans op het schermde ruis op de achtergrond verbergt.Men noemt het talent,maar het voelt eerder als een handdie zacht maar zekerop mijn nek rust,een hand gevormd uit verwachtingen, eisenen honger naar perfectie,die mijn stembanden zo stevig vastgrijptdat zelfs ik mijn stem niet meer hoor. Mijn hoofd is een nachtelijk landschapwaar de sterren te veel vragen stellen,waar geen bloem kan groeien,alleen gedachten die zich vermenigvuldigen als insecten.De maan schijnt er genadeloos op,de zon wacht al maandenop een kans om toch te schijnen. Gevoelens zijn water,en ik heb nooit goed leren zwemmen,rationaliteit zijn mijn zwembandjes.Dus blijf ik denken,om niet te verdrinken,al weet ik zelf maar al te goeddat het denken mij onder water duwt. Maar misschien weet ik wel te veel.Ik weet hoe het weten mij wurgt,hoe denken vreet aan mijn denken,hoe wijsheid mij eigenwijs maakt.En ik weet dat het fluistert,aantrekkelijk maar dwingend,tot mijn gedachten niet meer de mijne zijnen ik liever mijn ogen sluitvoor het beeld dat ik te zien ga krijgen. Misschien moet ik eens stoppenmet al dat denken.Wat denk je?Ben ik alweer te ver aan het denken?

Nootje

0 0

Theekopje

de hals van een zwaan die zich schoonwast op het meer - mijn theekopje

Margaretha Juta

5 0