Lezen

Vroege ochtend

vroege ochtendzon de stam van de witte den kruipt over het gras

Margaretha Juta

Onze pupillen weten het

toen de krabsporen in je ogen te lezen waren, bleef de lach op je gezicht spelenmet krullende spiertjes naast je mondhoekenik acteerde blind, wierp een vachtrond mijn leugen, flemendalsof mijn woorden als pluizige kussentjes over je heen wilden strelenjouw beeld wachtte, observeerde,en sloeg stilzwijgend toeik vluchtte maar ik wou niet vluchten. onze aardse dromen, een genoegenvoor oppervlakkige prooien,verstopten sluw, en onontkoombaar onze klik onder een rafelige mat. ik sproeidete laat, maar de zelfverzekerde jagerheeft je, en begeleid je in rust naar wat ik niet kon kriskras trippel ik buiten mijn territorium, klim ik schuwhogerop, de verveling de ambitie voedendin de schaduw loer ik in harmonie met de verborgen fuga van mijn jammerlijk klaaglied,naar die kleine kier die ons weer zou verslinden

Het sneeuwrooslied

Warmbloedspringpaardjes, springend over een bevroren meer als dwaalgeesten met een kaars in de winter kinderen steigerend door een zilveren storm zo gloeiend warm en toch zo kwetsbaar zwak Pluizig grijze muizen in een winterslaap, knus bij het gouden vuur allemaal samen binnen, als behoeders voor wie buiten is ouderen achter de ramen, tussen winterrozen en rook ronde en boom vol met lichtjes, een fonkelende ster in het donker Sneeuwuilen izen de wereld langzaam verdwijnen in een koude mantel van witte dons postbodes bezorgen brieven aan de wereld, met van die mooie rode letters over wijsheid en welzijn, over winter en warmte het sneeuwrooslied

Witte nachten

Donkere dagen in een verstild decor waar het schaarse licht een stervende liefde laat uitdoven Witte duiven zweven tussen wolkenzeeen Treinen verdwijnen in een verzilverd station Vreemdelingen vervagen in elkaars koude handen Grauwe dagen vervolgen besneeuwde schemeringen De nachten gekleurd in wit Jouw schaduw is wit Vaarwel

Blauwdruk

Een geheel wit blad Een zuiver hard blauwe woorden vol passie en woede met de hoop van de wind verlaten inktloze handtekeningen een blauwdruk zonder twijfel en vergeten stemmen zonder klank

Trekvogel

Ik heb te snel herinneringen verzameld van een kleinschalig verleden die nog snel paste in mijn geraas en verdriet Voordat ik wegvloog naar het noorden kort landde in het zuiden mijn vleugels spreidde naar het oosten en mijn koffers pakte voor het westen We draaien in de wind naar bestemmingen waar we verwacht worden zal het verdwijnen als we langer wachten? wordt het vergeten, gewist uit onze gedachten? Lege stoelen aan eettafels deuren gaan open en dicht het nest loopt leeg mijn broeders gaan vliegen Toch zal de zandloper zichzelf omdraaien vogels vliegen vanzelf terug naar het noorden volgens de eed die ze zichzelf hadden gezworen

Afscheid

De zee vervaagt meeuwen verdwijnen de haven slaapt Ik sta op drijfzand herinner me niet veel meer maar ik weet dat het stil gebeurde Warrige haren als wimpels in de wind kleren lossen op in de kleuren van de horizon een stip die ik langzaam achterliet In de stilte

Tuin van dode rozen

Als verloofden wandelen ze in een tuin van dode rozen Zonder kleur en zonder geur Gevangen tussen de doornen van angst de angst om eenzaam te zijn Want ze zijn als doornen in je vel pijnlijk om te verwijderen Maar ze weten het wel ze zullen blijven bloeden als ze bij elkaar blijven In de winter zullen hun blaadjes vallen en ook al valt er een zwarte schaduw in de lente groeien de rozenblaadjes weer en komen man en vrouw terug de rozen plukken Als vrienden

De laatste walvis

Zwevend onder verborgen koraalriffen verduisterd door vele schaduwen de zeer oude zingen, waar de golven fluisteren ik verzegel mijn stem, tot de laatste zucht de stroom zal het voor me openen als de jongste wavis zijn hymne zingt van alle klanken die hij ooit heeft gekend

Papa's tentoonstelling

Als de nacht valtsluit de galerij heel even zijn ogenDoodstil, wachtend op dat enedat ooit zal komen Het ademen van de tijdtrekt zachtjes een spoorin geschilderde tintenvan onbekende levensstille verhalen Spoorloze wegenvoorbijgangers blazen stilhun stemmen wegen de maan laat me blozen Als de nacht valten ik met trotseen hereniging van schilderijen zievan vergeten verhalenvoor zij die onbekend zijn Maar niet voor mijEn niet voor haar

Tweede, derde en vierde versie

Tweede versie Onvoorstelbaar, Zo schrijf ik zoals ik ben met woorden die zomaar naar mij zijn toegewaaid stamelend komt het gedicht op gang zo ben ik al begonnen voor ik al begonnen was het is geen gesloten lijn als een gloeiende nullijn die niet wilt uitdoven wie hier terugkeert ziet een vervolg Passie Derde versie 't zijn gesprekken met mezelf die ik schrijf op papier gebroken zinnen geschrapte woorden tot de rode lijn zichtbaar wordt Vierde versie Een woord wordt een zin een zin een tekst een foto een tekening een droom wordt op zwart wit gezet bestempeld met lagen inkt tot mijn gedachten worden verspreid

Portret 3

Ook op zondag stond hij vroeg optrok hij zijn donkere jas aanmet gekleurde vlekkendie er niet thuis horen Zijn gedachten laten hem niet loshij verteld ze opnieuw en opnieuween vergissing of correcthij drinkt koffie en is klaar wakker Ik geef het opapril een teder briesjezijn woorden waaien wegmijn gedachten zijn bij mezelf Als een schilder in de stadopzoek naar kleurenmet ogen als grauwe stratenen haren als bleke wolken Hij ziet ze niet Maar als de muze hem aanraaktwandelt hij op blote voeten in het appelblauwzeegroene watermet zijn rode haren in de wind

amour

De chaque portrait qui a été peint c'est l'émotion du peintre Qui me fait pleurer Par ta beauté Mélancolique Ce n'est qu'a travers tes paroles que je pensais que j'étais jolie quand la lumière s'est éteinte en vain

Portret 2

Het licht zal schijnenals de zonnestralen die zich een weg banendoorheen de bladeren van een donker bosAls vuurvliegjes die jouw weg zoekenin een nachtelijk doolhof Zo zie ik de gloed in haar ogeneen sneeuwwitte huidharen als ebbenhouten stralende ogenin kleuren van whisky Een vrouw die haar natte haren kamthaar gezicht wasthaar verloren schoenen zoektwaar ik op wachthoe lang het ook duurt Als een eekhoornspringt ze van boom tot boom de kracht is met haarsteeds hoger, groterin haar muziek Zo zit ik onder een boomslapend zonder zorgendoorheen een slapeloze nacht want ik kan zeggen dat ik haar ken Ja, ik ken haar

Mist

Een grijze wolk vol gedachten bedekt mijn mistige hoofd het prikt mijn ogen open die half gesloten waren Een schijnsel in de verte van het wegenloos vervoer in de indistruele rook waar getoeter zich mengt met geschreeuw en het gefluit van vogels vervaagt voetstappen in de nevel geleid door goud en kroon naar het vochtige universum van de aarde vol onmisbare dieren zwemmend in pikzwarte olie De damp verspreidt zich verder naar onze bossen en wouden waar dartelende herten nu zoekend schuifelen fladderende vlinders zich vastgrijpen aan takken en madeliefjes hun blaadjes dichtzegelen Ik wandel door het verdriet van de mensen die ik niet meer kan horen ze schreeuwen dat het niet meer gaat maar wandelen toch door de mist en volgen blindelings de route van het beleid Rampspoed

Portret 1

Ik vlucht naar de duinen van een woestelingwaar de wereld blijft haperen tussen zomer en herfsteeuwig warm en een sterk briesje dat je doet wankelenik twijfel en wandel over de heuvelranddoorheen de donderwolkenzie ik een goudgele schijnzwart gemengd met withaar haren als golvenhaar lichaam als zand Ik hoor vleugels van ganzen aan de hemelen besef hoe stil en leeg het aan het worden isze schreeuwen maar ik wil het niet horenik zoek schelpen aan het stranden hou ze stilletjes in de handhaar geschenken heb ik nodigals haar stem in de windhaar ogen, een tedere zeeze zullen me beschermen

Eindeloos dichtbij

Ik zal je een verhaal vertellen over het meisje in het lokaal Een vermoeide ziel die haar gedachten gebruikten als een houvast ze vertelde hoe ze de kinderen kon horen die wilden passeren maar ze bleven maar botsen tegen een hoge muur Het meisje kon het gelach horen in de ruimte van kinderen ide elkaars hand grepen en naar de lucht sprongen als sprinkhanen onder een laag dak als vogels zonder vleugels Ze bleven maar botsen tegen een hoge muur terwijl er trage weken en weke dagen voorbijgingen alsof er enkel herfstmaanden bestonden en oneindig lange uren Om hun dagen te vullen gebruikten ze de muur ze schilderden het vol met hun dromen als prachtige kleuren Pruisischblauw om kapitein te worden van een groot schip of goudgeel om mensen beter te maken, als dokter Maar ze konden niet voorbij die muur Ze waren moe, moe van het klimmen en ze waren moe, moe van het schilderen want ze bleven maar schilderen tot het doek weer wit was

Chez ma famille

La Bastide sur l’HersJe marche vers le soiret j'entends des cordes chanter au loinune voix dans l'eautandis que des petites créatures se font entendreau-dessus de la musique J'ai vu les étoiles comme des milliers d'yeuxbriller dans l'obscuritécontemplant le paysagecomme des anges lointains J'entends des voix familièresils font des souvenirsdans la maison de l'abondanceveiller sur les autres je me sens chez moi

Le mistral

De golven dragen de wind naar het bos het laat zich meevoeren door de takken van de bomen witte jurken en zacht getinte vesten vliegen mee met de vallende sterren als geesten in de warme nachtlucht terwijl het dorp nog zachtjes slaapt

De eerste indruk

Wordt de kat gefilmd?Hoe dwaas ze kijktde rotzooi die ze maaktzo onschuldig als een kind Leg het gevoel vastvan harten op tafel, wijd open en naaktwaar verdwijnen slechts een idee isen alle ogen dwars doorheen je kijken Film het door die eenzame lenséénmalig en steeds herhalenden keten de eerste indruk vasten vergeet het daarna helemaal Ik heb het gezienwacht niet op mijmijn tijd is al verlorendie zo moeilijk te vinden was