Lezen

Vakuum (2011)

Shalekhet. Gevallen gebladerte. Meer dan een stap teveel gezet op adergelaten voorvaderen. Het verleden roest er als bloed op hun verschrikte ijzergelaat, weerkaatst melaats metaal. Ledematen spoorloos, later medeleven mateloos. Geen makkers in deze gang, wel verstaalde akkers en haat vertaald. Hach, die Rache. Gonzende kogels doorheen de wonde, intussen in de gehoortunnel tinnitus. Kus? Verzoening? Nein. Vergeltung, in unserem Menschsein, ein Vakuum. (2011, impressie bij kunstwerk in het Joods museum, Berlijn)

Steven Verbeeck

11 0

Thuis

Is daar waar ge altijd terecht kunt waar ge in een bolleke kunt kruipen in de zetel als uw hart gebroken is met de zak chips en de reep chocolade met marsepein naast u, de fles rosé in de aanslag staat en de poes op uw schoot ligt te ronken starend in uw ogen vol medeleven Daar waar ge uzelf kunt zijn in uwe jogging en bh-loos, ongekamd haar Thuis zijn de mensen die u zo zien rondlopen op uw diepste van het diepste, terwijl ge dat allemaal wilt verstoppen en daar gewoon oké mee zijn.

Paloma Rossa

4 0

Spiegelzin

Ik kom mij ergens ooit weer tegen, zo beloofde ik mezelf: vrijmoedig dolend in verleden en toekomende tijd, en langs wegen die ik afleggen zou, zal ik opnieuw dit lichaam verkennen — in de spiegel die ik dag na dag polijst, tot ik me verlies. Tot ik me verlies in de spiegel die ik dag na dag polijst, zal ik opnieuw dit lichaam verkennen — langs wegen die ik afleggen zou, vrijmoedig dolend in verleden en toekomende tijd, en zo beloofde ik mezelf: ik kom mij ergens ooit weer tegen. © Marc Terreur, 8 april 2024

Marc Terreur

41 3

Piccolo, flute 1

wind blies het volkslied van Japan in onze tuin - bladmuziek op gras

Margaretha Juta

5 0

Le Niglinspo

De tijd verstrijkt de plooien gladVerwelkt groen verwelkomt onsDe gevelde spar spreidt zijn wilskracht uitHopen steenmannetjes doen hopenZe groeten ons en wijzen de wegWeg van nu.

Lennart Vanstaen

8 0

Legendarisch

Legendarisch Het punt houdt in de greeppulkt het vilt van toverhoeden. Waar de tijd telten de kleur van de vezels verastvandaag al wordt begraven. Het ongelofelijke verhaal nu wachtop de uitgemolken woordende deernis kent de roeden. De blikken staven zullen toverende vermetele koppen rollen wegin het grijs mee, de dagvaart. Het begin van het gesjoemel zweltin de fruitmand nooit het korenvoor de ingevallen wangenhet verschrompelde vel. Niets wreekt een sinaasappelals ligt de schil te vroeg te grabbel. Eens het punt zich vergrijptbeslist de tijd de kleur van de woorden. Een droef verhaal kan legendarischof verliest een andere waarheid. Als vandaag al wordt begravenschreeuwt geen lijf zonder kopde ondergestopte uren terug.

de jutte acrobate

8 0

Veilig

bij een verkeersbord - een oma leert haar kleinkind letters lezen

Margaretha Juta

5 0

Rallyrijder [060424 0058]

Je bronzen enkels en koplampen glinsteren onzacht.Je sportwagen raakt van de baan ontbonden, gaatBarbaars uit de bocht; zieltogend en verbolgen.De schaars geklede wegen klimmen op elkaarsRug en vluchten de heuvels in om weer te mogenMeanderen, met elkanders bulten en builen lachen. Ook daar staan de naaldbomen weer afgetekendTegen grijze meren aan te hijgen van de jeuk.De duizenden verdroogde dennennaaldenKriebelen aan hun schors en ondiepe wortels.Die verschrompelde toegespitste giraffenhalsWaaraan zijwegen ontsproten, vergroeideTegemoetkomingen. Met twijgen als telgen. De lucht schittert er als zilverfolie, en even laterKlinkt het zoals wanneer men bruusk van de rol afscheurt:De verbeurdverklaring van trommelvliezen.Algauw sijpelt het afwaswater van de almachtige omlaag.Er blijft vaak pap kleven aan de gouden lepeltjes.

Tom Asgra

0 0

Haast

Ik laat dit gedicht even aan de haastige lezers over.Ze jagen zichzelf gaarne naar de overkant waar het winddronken water de tuin schoffelt.De gouden appelschat loopt hen daar voorbij. Het zoets van de nectar opvangen is, als het tergen van een robijnzelfs dromerig klinkt het, alsof de oude beuk zich verplaatst. Het kladderende getuit van de dichter laat zich niet behaasten.Het hoogste goed van het denkpatroon verdient geen tegenwerking het theewater borrelt opde wijsheid kookt vanbinnen. Het hoogtepunt mag daar het dieptepunt genoemdde nare overvloed het kletsende tekort. Ik laat daarom de ogen rusten. In de verten bestaat geen hysterie.De monden vallen er nog open, ook, voor wat tuiten wil daar groeien de bundels in de beukendaar is er geen haast.

de jutte acrobate

1 0

Vrije kür

Je zou later zijn, want had een mindere dag, zodat ik onverwacht verslingerd raakte aan het kunstschaatsen, wij hebben landgenoten die daarin uitblinken, maar weet dat wat zich ginds op de piste afspeelt, in het niet verzinkt bij de vrije kür die jij wijdbeens lezend op het vloerkleed uitvoert. Kom terug in je element, blink als vanouds in je vel.

Ingemar Spelmans

27 1

Storm en regen kilometers lang

elke oogdruppel is een vergrootglas dat in detail uitvergroot de schaduw van zijn gemis in zijn adem blijft ze plakken terwijl de wijzers van de klok genadeloos verspringen verdriet loeit als een koe met kiespijn zoekt met horten en stoten een weg onder zijn dekbed loeiende pijn van de herinnering samen in hun zeilschip vóór die kapseisde in zijn water blijft ze wonen terwijl het regent horizontaal en verticaal

Fatiha Berrazi

18 1

Reconstructie (Alzheimer I)

Een bedrieglijke zon achter blinden,- oplichter van de uitzichtloze dag -,warmt de kamer op. Oud zeer hijgt, weegt en iemand stoft het verleden af, verpleegtde ochtendlijke reconstrcutie van een zelf,noteert de waarde van een haperend kerngetal. Wat niet meer te herstellen valt: het verbandtussen de uren binnen steeds wittere murenvan ruimte en tijd, het vloeien van gebaren in handen die schroomvallig beven, een levendat zich alleen nog afspeelt in niemandsland.Tot een liedje weerklinkt en iemand zingend in de deuropening verschijnt, weer even de opstandbezweert en de angst in ogen die langzaam afglijdenvan het redeloze naar het reddeloze.

Erwin Evens

9 0

60% bloesem

voller de bloesem dan de batterij van mijn telefoon In Japan zijn er dagelijkse voorspellingen waar je kunt zien hoeveel procent de bloesems van bomen in de stad open zijn; 30%, 50%, 60 %, enz. Ik lees ze met spanning elke dag op mijn telefoon. Op basis van die lijsten bepaal ik mijn fietsroute of wandelroute.

Margaretha Juta

6 0

De moeder

Ze houdt minutieus het dagboek bijvan wie niet bleven, verzamelt troostin fotoboeken van haar kroosten in gedachten hangt ze nog het wasgoed op van al wie hier verwaaiden: de aflandige,de ruimende of de landerige, de gehaaste, getormenteerde of opstandige. Haar kinderenzijn als wakken in dit huis en zij blijft haken aan vroeger, blijft hakken tegen dichtvriezen,zet de thermostaat op tropisch warm.Zo houdt ze op vensterbanken achter glaseen regenwoud in stand, bloemenfluisteraar die orchideeën en bromelia's laaft en voedt.Ze morst met alles wat ze geeft maardat deert haar niet. Ze zorgt voor al haar kinderen,o de moeder, droogrek van hun verdriet.

Erwin Evens

7 1

Sycamore Gap Tree (nabij Crag Lough in Northumberland)

We walk, some rush, past the hushful crime scene,imagining: date, hour, circumstances.Then we walk on. Autumn is coming soon. Imaginary leaves will cover it up, decomposingour memories. Until everything keeps silencewe are inclined to believe in a reason for our discomfort: eyes that don't collide,invisible winds, words that run troughthe gaping void in our perception.

Erwin Evens

0 0

Over weemoed

misschien is weemoed niet meerdan een herinneringaan geluk, toen je het nog niet zagen alles scherp afgebakend, te helderonder een strakblauwe hemel lag en misschien is geluk wat de tijd, - de verzachtende, niet de helende-,er gaandeweg van heeft gemaakt:een palet in pastel, licht dat zich diffuusover hetzelfde landschap legt en soms is geluk niet meerdan het momentane besefdat je, ver weg en veel later, aan iets met weemoed terug zal denken

Erwin Evens

1 0

Begin kersenbloesem

op de veranda mijn uitzicht veranderd - begin van bloesem

Margaretha Juta

5 0

Sakura in kamp Sendai

de kamp kanonnen - ze dragen stralenkransen van roze bloesem

Margaretha Juta

9 0

Dertien knikkers

Ik had dertien knikkers en één glazen bol. Doch. Ik verkoos. Blind te blijven. Dat ene dozijn knikkers schonk ik aan het blinde kind. Ik kende het. Aan elk wezen gun ik wat geluk. Jawel. Warempel. Ik gaf niet alles weg en ik ben de enige. Die alle barsten kent. Die het zure sijpelen verdraagt. Wachten doe ik niet. De vreemde is verdwaald. Hij zal mij ook niet vragen of er nog iets overbleef. Één knikker. Goed gerekend en voor de lol heb ik een zandkasteel gebouwd. Vanzelfsprekend in de vorm van kegel. Rondom. Op de steile flanken loopt een weg die ik heb voorbestemd. Voor mijn laatste knikker. Logisch, maar ik laat niet los. Houvast is immers voor de overlevers. Herinneringen. Overlevering. Dat is daarentegen voor degenen die vertellen over hoe de mensheid zich vergreep. Wreedheid overal en toch. Ik geef niet op. Want. De wolken drijven niet aan mij voorbij. In mijn glazen bol zorgen ze voor schaduw. Regendruppels. Frisse troost. uit de reeks 'Residu'

Bernd Vanderbilt

10 0

Zee van troost

Ik kan eigenlijk wel een zee gebruiken Om tranen te mengen met haar nat zout Duikend het grote troostwater in Ik kan eigenlijk wel een vriend gebruiken Om vragen te mengen met zijn verstand Kloppend het grote troostgevoel in Een zee die beukt en landen kan stormen Vol machtige vissen, tragisch gespeeld Me meeneemt naar diepte, blauw en fluweel Een vriend die is en luistert vol dromen Met schouder en handen en wijn uitdeelt Me meeneemt naar warmte, zoet en kaneel Ik wil eigenlijk wel mijn gedachten neerleggen Zo paars als een kwal, ebbend schijndood Zo zwart als een kat die schuilt in de schoot Tot vloed en voer en niemand iets zeggen Zolang tot ik drijf, tot ik kronkel en spin Verder en verder het leven weer in

Lumes

33 4