Lezen

De vrije levensgenieter

Accepteer het Dat je geen relatie materiaal bent Accepteer dat je geniet van de lusten zonder je de binden En nee!, Je bent niet raar Je bent een vr!je levensgenieter.

Creatieve held

13 1

Driepoothond

de driepoothond mankt wel en gezond rond de fontein hij heeft één oog dat alles ziet ook hoe de zon naar wolken lonkt het is warm doch spreek nooit tot regen noch van een dier dat arm zou zijn de driepoothond en zijn fontein kennen droogte al zeer lang en zijn niet bang van helder water of verlies uit de reeks 'Kleinood'

Bernd Vanderbilt

8 0

mos gras

De stank was ondraaglijk, de ratten waanden zich in het paradijs. Iets wat ooit een mens was geweest, zat nog steeds geknield met de armen boven het hoofd vastgetekend aan het plafond van de kelder. Op de grond stond met bloed geschreven: zie je wel!

amanda allesie

5 1

Het schaakbord

In een kast zag ik hem liggen Het schaakbord van toentertijd Samen met het typisch, ouderwets blikken doosje van Rowntrees Ik deed het doosje open en zag de vertrouwde zwarte en witte ivoren schaakstukken Het is lang geleden dat zij nog het daglicht zagen Herinneringen borrelden op Waar is de tijd dat deze stukken dagelijks op het schaakbord werden geplaatst Klaar om een bitsige, lange en uitgekiende strijd aan te vatten Op een veldslag van 40 op 40 De tijd dat mijn vader mij leerde schaken En de lange of korte rokade toepaste Meestal verloor ik met schaakmat Zelden eindigde ik het spel met een remise Het paard was zijn geliefkoosde schaakstuk Om heimelijk mij in het nauw te drijven Deze schaakstukken werden weloverwogen verplaatst Aangeraakt door mijn vader en mijzelf als jonge puber Het schaakbord… memories uit vervlogen tijden Een innige verbintenis met mijn vader

Guy Van Damme

21 0

Zeven uur

zeven uur 's ochtends de lange rij voor de bus schiet uit de schaduw

Margaretha Juta

0 0

alle tinten water

Het tikken op de tafel werd heviger, woeste ogen keken twee jongemannen aan:'kan iemand van jullie twee uilskuikens me vertellen waarom de lading weer in vlammen is opgegaan ?!' tierde Otis Atamis. Geen antwoord. Hij greep naar zijn wapen en schoot de twee door het hoofd. Snel maakte hij zich uit de voeten. Opgeruimd staat netjes en nu nog jij Iris dacht hij.

amanda allesie

9 1

Gedachtenballon

Een ballon verpakt een portie adem. Je blaast de lucht uit je longen letterlijk een ander leven in. De omlijning verandert de definitie. Van onzichtbaar aanwezig naar tijdelijk tastbaar. Ballonnen, ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Als kind speelde ik graag met die kleurrijke veerkracht. Vooral die op zo’n harde holle stok zoals in het draaimolenrek van de McDonald’s vroeger. De verbeelding vloog zo uit mijn hoofd: de stokballon om ter langst rechtstaand op je vinger balanceren, of op je neus; het uiteinde van het stokje aan je tong laten plakken door de lucht eruit te zuigen; je broers slaan met de ballon en ‘toevallig’ soms ook eens met de stok. Ook ballonnen zonder stok gaven extra lucht aan mijn fantasie. Je kon er gezichtjes op tekenen, ze als trosjes versiering aan een verjaardagsstoel hangen, er water of knikkers instoppen voor je ze dicht knoopte, ze naar elkaar pingpongen zonder de grond te raken of ze met een lintje als fantasietaart in jouw broek stoppen. Ballonnen, ze prikkelen je verbeelding. En ontploffen soms in je gezicht.Van mijn drie broers hield de jongste het meeste van ballonnen. Zodra een ballon knapte, hapte hij de kapotte knoop naar binnen. Even later dook het kleurrijke bewijs op in zijn luier. Mijn vader hield dan weer het minste van ballonnen. Van piepende vingers over zo’n gespannen vel kreeg hij al de kriebels. Het idee van een ontploffing was genoeg om de man zelf te laten ontploffen. ‘Geen ballonnen in de auto!’, blaasde hij even luid als de dreigende knal die in de lucht hing, wanneer we op de terugrit van de McDonald’s met onze overvolle stokballonnen speelden. Zou een ballon van de McDonald’s naar hamburgers ruiken als hij ontploft? Of naar koffie, als mijn vader hem opblaast aan de ontbijttafel? En hoe zou het zijn als de gespannen ballon tussen mijn ouders zou knappen? Ik stelde mij veel vragen als kind, al stegen de meeste onuitgesproken naar de overvolle ballon in mijn hoofd. Onzichtbaar aanwezig, met een voelbare knoop ter hoogte van mijn maag. Als tiener liet ik ooit een ballon ontploffen van mijn oudste broer. Samen met het vel van die ballon brak er iets in hem. Alsof die knal het signaal gaf om zijn emoties te laten lopen. Zijn kwaadheid finishte eerst, al denk ik dat verdriet de terechte winnaar was geweest. Ik snapte er niets van. Pas jaren later vertelde mijn broer hoe het zat. Die ballon was opgeblazen door zijn beste vriend. Die beste vriend was net overleden aan kanker. Die ballon verpakte zijn laatste adem. Die transformeerde van tijdelijk tastbaar naar onzichtbaar aanwezig. Ballonnen, ze prikkelen je verbeelding. En ontploffen soms in je gezicht.Toch als je ze te groot laat worden.

Rien Mertens

6 0

De tijd holt aan mij voorbij

Alles heeft zijn tijd De tijd holt me voorbij. Het is al namiddag terwijl het nog ochtend had moeten zijn. De besmeurde voetbaltrui, De lekkende kraan. Ze vragen om te worden gewassen of gerepareerd. De tijd holt me voorbij. Het is al avond terwijl het nog middag had moeten zijn. De vuile kopjes in de vaat, de uitpuilende vuilnismand, Ze smeken om te worden gewassen of geleegd. De tijd holt me voorbij. Wedijveren met de tijd, ‘t is altijd een verloren strijd.

Alma lavado

8 0

Dubbel feest

de gele bloem van de geplukte pompoen drijft op de soep vandaag

Margaretha Juta

9 0

Tip

En wat als een blauwe vogel op mijn raam zou tikken?

En wat als een blauwe vogel op mijn raam zou tikken en voor even onze ogen zouden kruisen, net lang genoeg om ons af te vragen of we elkaars taal spraken en ik hem zou willen binnenlaten en vertellen dat mensen me zeiden dat vogels niet konden spreken en dat het me speet dat ik zo naïef had kunnen zijn. De vogel zou antwoorden: Erg is het niet! Mensen zijn nu eenmaal dom en je moet hen alles meermaals voorschotelen. We zouden bespreken dat er iets mis was met de duiven. Ik zou vertellen dat ik onlangs een duif met haar hoofd naar de muur zag staan en dat ik mezelf herkende maar ook weer niet omdat ik mens ben en de duif, duif. Ik zou ook vertellen dat ik onlangs een duif zag die aan het station genoot van het zonnetje terwijl mensen staarden naar haar vrijblijvendheid en dat dat de duif niets kon schelen want mensen zijn mensen en zij was duif. Ik zou me afvragen voor hoe lang dit zou duren en of ik de dierenbescherming zou bellen ongeacht je kan spreken en je waarschijnlijk je plan zou trekken. Ik denk dat ik het je best zou vragen en dat je dan zou antwoorden dat het niet persé hoefde en of ik de weg wist naar een hogerliggend gebouw. Ik weet niet of ik er nadien iemand over zou vertellen. Niets verteld is ooit exact zoals het gebeurde. Misschien maar beter.

Flynn_ensor

168 4

zonder titel

het wordt donker, niemand weet dat je bestaat, dus laten we naar binnen gaan waar de hitsige honingbijen ons verwachten waar ze samen met ons zullen bidden heer, o leer ons pijn beminnen en we vergast zullen worden daar, ja daarbinnen op raten overvloeiende van gifgroen ongeluk en we geheid de vraag op onze antwoorden zullen krijgen in onuitwisbaar koningsinkt dat bitter uit hun ogen vloeit

Katherina

5 0

Hortensia

diep in het bos bloeit een hortensia maagdelijk wit

Margaretha Juta

4 0

Verdronken land

Clouseau zong het al: 'De wanhoop staat geschreven op je gelaat'. Het is de bikkelharde waarheid. Van ons gezicht staat het af te lezen, onze lichaamstaal verklapt het al, maar door onze acties wordt het helemaal merkbaar. Reikend naar mistroostige strohalmen, proberen we te redden wat niet meer te redden valt. Anderen zagen het van mijlenver aankomen, dit stond van begin af aan ten dode opgeschreven. we zoeken en vinden oplossingen die niet het echte probleem aanpakken, we stellen daden om te bewijzen dat we nog steeds moeite doen en willen vechten voor wat niet meer is. We praten naast elkaar en vergroten de miscommunicatie door wat wordt gezegd persoonlijk op te vatten. Het gevoel van de ander bij de situatie schrijven we toe aan onszelf, waardoor we onszelf veroordelen voor het teleurstellen van de ander ondanks het idee dat die ander ons een schuldgevoel wil bezorgen. De vraag hoe goed we elkaar kennen rijst. Kennen de elkaar überhaupt wel?Paniek om kwijt te raken wat ons dierbaar is, of op zijn minst dierbaar lijkt, steekt de kop op. 'Ik wil niet dat je weggaat'. Hoe harder we het zand in onze hand vastgrijpen, hoe meer zandkorrels er tussen onze vingers glippen. Plots is er dan het besef. Ik kan dit niet meer, mijn energie is op, ik ben op, het is op. Maar hoe zetten we hier een punt achter? Alle mogelijkheden bieden zich aan, van korte pijn, over het laten doodbloeden tot de ander redenen voeden om zelf niet de beslissing te moeten nemen. Communicatie vervaagt en we plannen onze agenda vol. Pas na een hele poos valt het ons op, er is geen wij meer. Er is alleen jij en ik, ieder met zijn eigen leven. Met heel veel moeite weerstaan we aan de drang om opnieuw contact op te nemen. De nieuwsgierigheid knaagt. Hoe zou het nog zijn? Missen we elkaar even vaak?We verzuchten de vragen en slikken de bittere nasmaak die de herinneringen met zich meebrengen door. De draad van het leven wordt weer opgepikt en stapje voor stapje zetten we onze reis richting de toekomst verder. Druppelsgewijs komt er weer kleur door de grijze massa, in de verte laat voorzichtig de zon zich weer zien. Het is de eerste dag van de rest van ons leven.

JMotje

8 1

Vergeet wie je nooit was

Hoe kan je daar achterlaten wat van jou is in een land dat niets te bieden heeft Waarom hou je vast aan het bloed van een wereld die op zijn vergeten gronden beeft Waar ga je stilstaan als je alleen kan rennen van een land dat zich heeft omgekeerd Wie ben je hier vergeten al wat je ooit was in een land dat niets te dromen geeft Wanneer kom je weer geven leren houden zijn in het land waar jouw oorsprong leeft Geschreven op vraag van Rebelle VZW in het kader van internationale vluchtelingendag

Amanda Bos

48 3

Gitaarheld

Gitaarheld, met ranke vingertoppen, die tokk'lend de snaren verleiden. Hoe droef het lied dat ze uit het instrument bevrijden! Luisteren naar het zingen van smart. Zeg mij, wat is 't verdriet dat je niet kan bannen uit je hart?

Sarah

3 0

Leven met een kat

de kat geeft kopjes terwijl ik mijn huiswerk maak - een natuurtalent

Margaretha Juta

7 0

STIL LEVEN

STIL LEVEN Ze zat bij het raam en staarde naar de bloemen in de vaas. 5 roze pioenen. Ze had ze gekocht op de zaterdagse markt. Een boeketje geluk voor 10 euro. Ze verwelkten snel, die mooie, roze pompons. Te snel naar haar zin en veel sneller dan de bloemenjuffrouw had voorspeld. Eerst verkleurden ze van intens fuchsia naar een haast doorzichtig lichtroze. Van sterk en felgekleurd aanwezig werden ze broos en flets. Van echte, trotse bloemen werden ze net als die flauwe crêpepapieren neppers op het strand. 10 couteautjes per stuk. Daarna loste elke bloem langzaam haar blaadjes. Alsof het moeilijk afscheid nemen was, alsof ze wilden vasthouden aan wat was geweest. Na 4 dagen had het boeket iets intens triest. Het deed haar denken aan het versje in het vriendschapsboek uit haar jeugd : Bloemen verwelken, scheepjes vergaan, maar onze vriendschap blijft eeuwig bestaan.

Melanie Huyghe

10 1

Ochtendelastiek

Hoe ouder ik word, hoe minder vanzelfsprekend ik het vind om er te zijn, hoe glanzender, sappiger en zoeter het krieken van de dag en hoe blinkender het goud in de mond van de ochtendstond. Mijn overactieve geest heeft genoeg aan een paar uur pittend pauzeren om in eerste instantie te recupereren en in een tweede slaapfase zich weer aan te spannen om meteen na het opstaan losgelaten te worden en meters ver weg te schieten. Uiteraard heb ik het dan niet over eventuele vochtige gevolgen van een ochtenderectie of iets dergelijks. Nee, ik ben een elastiek. Een ochtendelastiek. Een paar keer springen en wat luchtboksen tegen een denkbeeldige tegenstander volstaan als ochtendgymnastiek en qua ochtendmuziek ben ik zelfredzaam: in mijn hoofd kweel ik deuntjes van Rammstein en Falco. Die Duitstalige muziekkeuze geeft me nog meer energie en het onhoorbaar zingen is de minst risicovolle optie. Af en toe haal ik weleens vocaal uit, waarna mijn luchtbokstegenstander plots heel wat minder denkbeeldig wordt. Mijn vrouw vindt mijn repertoire en mijn zangstem maar niks. Ze ‘voelt’ het niet, ook niet dat kwieke en energieke. Ze komt heel wat trager op gang dan haar (v)echtgenoot. Eerst dek ik ze en niet lang daarna zit ik er opnieuw aan. Ik heb het inmiddels over de ontbijttafel. Mijn vijf ochtendlijke mee-eters, waarvan vier jeugdig en schoolgaand, schuiven een voor een aan en komen na een tijdje ook verbaal op dreef. Hoe jonger, hoe opener ze zijn in het bespreken van schoolse zaken en gebeurtenissen. Ik juich dat uiteraard toe, want dat geeft mij de gelegenheid om scherper dan een mes en snediger dan het brood in te pikken op hun vertelsels. Zo vertelde een van mijn dochters een paar weken geleden dat ze een klasgesprek had gehad over latere beroepskeuzes. ‘Iemand uit jouw klas heeft ongetwijfeld verklaard dat hij piloot wilde worden,’ merkte ik schrander op, goed wetende dat er een jongetje genaamd Lander in haar klas zit. Na haar argwanende ‘nee’, haar blik vol wantrouwen en het landingsgestellerige optrekken van haar neusje verklaarde ik me nader. Ze vond het niet grappig. Niemand vond het grappig. Voor mij geen reden om te remmen qua ad remmerigheid. Humor hangt vaak af van timing. Grappen omstreeks 06:45 in de ochtend zijn voor meeste mensen sowieso niet levensvatbaar. Omdat ik ergens had gelezen dat het herhalingseffect eveneens een grote rol kan spelen in het humorgebeuren, ben ik nog een tijdje Lander-mopjes blijven maken. En ja, naast een paar stompen in mijn maag- en leverstreek leverde dat ook af en toe wat gegniffel op. Daar doe ik het voor. En om mijn dochter te plagen. Een greep uit de gesprekken: Dochter: ‘Ahmed is de enige buitenlander in mijn klas.’ Ik: ‘Buiten Lander is er alleen Ahmed? Ik dacht dat er veel meer jongens in jouw klas zaten.’ Dochter: ‘Gisteren hadden we ineens een toets van wiskunde. Ik wist van niks, doordat ik de vorige les gemist had omdat ik ziek was.’ Ik: ‘Heel vervelend. En kon Lander je dan niet op de hoogte houden?’ Dochter: ‘Ik had uiteindelijk 9/10 op mijn toets van wiskunde! Ik denk dat ik de slimste van de klas ben!’ Ik: ‘Goed gedaan! Maar je moet dringend eens met Lander gaan praten.’ Dochter: ‘Waarom?’ Ik: ‘Hij zet je wel weer met beide voetjes op de grond.’ Dochter: ‘Lander had trouwens maar 4/10 op zijn toets van Frans. Ik 8/10. Ik zeg het maar even, omdat je altijd alles over hem wilt weten.’ Ik: ‘Ik had het kunnen denken.’ Dochter: ‘Hoezo?’ Ik: ‘Ik weet dat Lander als student geen hoogvlieger is.’ Dochter: ‘Gisteren was het heel rumoerig en onrustig in de klas. Onze juf was er niet en we hadden een vervangster. De jongens hebben heel de tijd ruzie en lawaai gemaakt.’ Ik: ‘Alle jongens, behalve Lander waarschijnlijk.’ Dochter: ‘Hoe weet je dat? Ik ben blij dat je ook eens iets positiefs over hem zegt. Nee, dat klopt! Lander is veel rustiger.’ Ik: ‘Logisch. Hij houdt niet van onrust, wrijvingen en turbulentie.’ Tot ik gisteren met de neus op de feiten en met het oor op mijn dochters smartphone werd gedrukt. Een spraakboodschap van Lander: ‘Dag meneer Vandenberk, dit is piloot Lander, ik vind jou een vervelende luchtzak.’ Sommige kinderen hebben geen gevoel voor humor. En de mijne weten niet wat ze moeten verzwijgen. Gelukkig heeft deze elastiek voldoende veerkracht om morgenvroeg weer meters ver weg te schieten, al hopen sommigen misschien dat het vanop grote hoogte en per schietstoel is.

Danny Vandenberk

18 1

Transformatie

Ik recycle mijzelf Keer op keer

Elle Hart

13 0

salon crimineel

Elke verovering deed hem al verlangen naar de volgende. Gregroire keek nog eens in de spiegel:'ik zal je wel krijgen Esmerlada, nog even geduld' zei hij lachend.

amanda allesie

10 1