Lezen

horizontale eeuwigheid

BODY ART ********************************************** dieptestaardendoelloosgeen woord geen drugsgeen alchoolgeen pillen had hij ze maar genomenhad hij maar drugs genomen versuf in een hoek geblevenhad hij maar alcohol gezopen en in een gracht met zijn fiets verzopenhad hij maar een doos pillen genomendan waren we er van af

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot

2 0

IEDERE Acht minuten.

orkest, groenplaats, antwerpen, Belgie acht minutenacht minuten tijdacht minuten verslindenSlachtoffers acht minutenKinder lachPeuter gekteBaby vrolijkheidvermoord acht minutenBloedWeerloos bloedRood bloedVrolijke mensen bloed acht minutenHuiddoorpriktdoorkerftDaar dood

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot

2 0

gargool

ik ben in mijn eigen chromatozoïsche soep verdwaald terwijl ik het vroeger zonder moest doen gebeurt het nu allemaal kunstmatig en boeit al het andere nog mateloos niemand is ooit teruggekeerd uit dat leven van toen sporadisch in een echo verschanst tussen het steen en aanverwanten trek in een spoor van slijm vanuit zijn tafelpoot tot recht in mijn hart zolang het brood maar blijft blinken ergens achterin de roodbesneeuwde zaal

Eliot

14 1

Lekker slapen.

gaga lola lady veilig beschutachter glas storm geluidenrazen onzichtbare windpijnigtde bomenrijenbuigen regenvlagenknetteren zo kan ik beschutlekker slapen

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot

4 0

De avond gast

Ik knik. Mee Ik lach. Mee Ik juich. Mee. Maar diep van binnen een snik Een stille traan Ik weet dat vriendschap iets moois is Dat je het als zand moet behandelen Niet knijpen Zachtjes omarmen Ik weet dat vriendschap Geven en nemen is Is mijn zelfwaarde het waard Om hier iets over te zeggen Is mijn gevoel van waarde minder waard Dan een knik Een lach Gejuich Ik hou me in Ik weet dat ieder Gewikt en gewogen Familie vrienden kennissen Maar ik ben hier weer de avondgast Pas de derde keuze Pas die nagedachtenis van ach we zullen ze ook maar vragen Mijn gevoel van vriendschap zit er dus naast Maar ik Ik hou me in

N.

10 0

Ventilator

tempelbezoek- vol overgave bidden ventilators mee

Margaretha Juta

4 0

Au café de la paix (11) -Waarborg

‘Je suis un client, pas un danger’, denk ik als ik inhaak. Is het iemand die naar vrede streeft toegelaten om eens goed te ranten? Te zagen, aan te klagen? Ach, rechts wil de vrede garanderen met orde en veiligheid, links met activisme en verzet. Er is blijkbaar altijd wat strijd nodig om de harmonie te bewaren. Dus, hier gaan we! Kortetermijnverhuur van appartementen zwengelt de wooncrisis aan. Daar ben ik heel erg mee begaan. Het is akelig dat sommige mensen geen thuis meer vinden, omdat anderen per se thuis willen zijn op reis. Niet zo’n duf hotel, maar je eigen stulp in een onbekende stad. Even doen alsof je een echte Parisien of Londenaar bent. Misschien is de illusie van die vele levens de aantrekkingskracht van Airbnb. En toch boek ik heel soms een studio of appartement. Via Booking, deze zomer de koning van de oplichterij. Maar ik heb er Genius-korting! En vroeger hield Booking malafide eigenaars net wat onder controle, zo werd gezegd. Mijn eerste reservatie haalt al wat Airbnb- trauma’s naar boven. Ik dacht bij de term ‘aparthotel’ aan een receptie met een persoon van vlees en bloed, maar krijg twee toegangscodes opgestuurd, van de deur en de voordeur, en een lijst gedragsregels. Geen feestjes houden, niet roken, niet onderverhuren, je niet prostitueren. De ochtend van mijn vertrek valt er nog een bericht in mijn chatbox. Of ik de lakens van mijn bed wil trekken en samen met de gebruikte handdoeken aan de voet van het bed wil deponeren. En het afval in de vuilnisbakken in een zakje in de keuken wil zetten. En de ramen wil sluiten. Ik doe al het gevraagde, maar het zakje voor mijn afval vind ik niet, en ik moet nog ontbijten en naar het station. Ik stuur een bericht, de reactie is begripvol: het is al top dat ik de vuile was heb gesorteerd. Oef. In tijden van hongersnood en genocide is het uiteraard een kleine moeite om de lakens van je bed te halen. Toch vreet het aan mijn vakantiegevoel. Ik wil gewoon een beetje welkom geheten worden, niet alleen maar liefdeloze instructies krijgen. Ik ga op vakantie, niet op internaat. Naast de anonimiteit stoort het me dat de eigenaar weinig werklust toont. Ik doe als vakantieganger haast meer inspanningen dan de persoon die hier zijn geld mee verdient. Vaak zijn bedrijven het mikpunt van beschuldigingen, maar soms bakken particulieren het nog bruiner. Nu zag ik de ‘belangrijke info’ over het hoofd, onderaan in mijn boekingsgegevens. Ik heb in Orléans een appartement met twee slaapkamers gereserveerd, voor mezelf en mijn reisgenoot die uit België komt afgezakt. Er dient een waarborg van duizend euro overgemaakt te worden, die ik de week na ons vertrek terugbetaald krijg. Als er niks kapot is, tenminste. Duizend euro, terwijl de prijs voor ons verblijf iets meer dan vijfhonderd euro bedraagt. Via de chat van Booking krijg ik een bericht van de conciërgerie waar de accommodatie mee samenwerkt. Ik moet mijn VISA- nummer invullen via een link naar het mij onbekende platform ‘Superhote’. De angst slaat mij om het hart. Is dit niet net de fraude waar ze op tv en in de krant voor waarschuwen? Kan mijn hele rekening zo geplunderd worden? Ik kopieer het verdachte bericht in de Whatsapp-groep van mijn collega’s. ‘Da’s een scam, sowieso!’ en ‘duidelijk oplichterij!’ reageren ze. Ik bel de fraudelijn van mijn bank maar kom op zondag terecht bij een medewerker die amper iets weet. Ze zal mijn vraag doorspelen aan de bank. Ik bel de politie van Orléans om te weten of er zich wel een appartement op dat adres bevindt. De agent relativeert: de verhuurder blijkt een keten te zijn met accommodaties in verschillende Franse steden, de advertentie staat op meerdere sites, en het is in Frankrijk niet abnormaal dat je waarborg hoger is dan de prijs voor je verblijf. Inderdaad, bij het Café Vélo in Agen vroegen ze ook een waarborg van 1500€ voor de huur van een elektrische fiets. Ik wacht dus nog even voor ik het leger erop af stuur. Ik deel mijn twijfels via de chat van Booking met de conciërgerie, bel de contactpersoon op. Ze benadrukt de angst van de opbrengsteigenaars dat hun appartement vernield wordt. Het is prachtig gerenoveerd, helemaal nieuw. Baldadige toeristen hebben eens een stoel aan diggelen geslagen in andere accommodaties. Verhuurders moeten zichzelf toch beschermen? Ik begrijp het, maar wil de borg liever op haar bureau in Orléans regelen. Met een echte persoon voor me. Dat gaat niet, ze is niet ter plekke. Ze verstaat niet wat ik zo riskant vind aan die online waarborg. Ik begrijp niet waarom je niet naar kantoor gaat als je geld wil verdienen. Aan het zwembad herkauw ik mijn frustraties. Hoe vaak moest ik de laatste tijd online uit mijn doppen kijken? De elektricien met goede reviews stelde me een bedrag van 165 euro voor om een lamp op te hangen. Fake interieurwinkels verkopen lampen van Alibaba door. Vaak zijn het niet eens grote fraudeurs, maar gewone mensen die net iets te snel veel geld willen verdienen. Het online handeltje maakt ze overmoedig. Ze hoeven geen directe confrontatie aan te gaan. Zo groeit ons wantrouwen tegenover elkaar. Als we die online bullshit eens achter ons lieten, als we allemaal op een eerlijke manier ons geld verdienden, dan zouden alle mensen misschien weer broeders worden. De volgende keer ga ik op hotel, zweer ik, net zoals ik mijn lamp in de goeie ouwe winkel kocht. Maar nu waag ik de sprong en voer mijn VISA in op Superhotes. Meteen krijg ik de toegangscodes voor het appartement in mijn mail. Ik baal alweer. Sleutel ophalen in een kluisje in de ene straat, dan naar het appartement dat op een kwartier lopen ligt. Het mooie stadscentrum van Orléans is een troost, maar wanneer ik met de vier sleutels van het appartement eindelijk binnen geraak, valt de stress helemaal weg. Het is prachtig! Helemaal vintage gedecoreerd. Ik kan mijn kleren eens in de was steken! Na een zware bevalling de baby zien, doet je alles vergeten, zeggen ze.

Pons

4 0

Oranjebloesem

De muren ademen stof achter het gebarsten beton. Als ik door een gat kijk dat misschien twee dagen geleden een raam was zie ik precies heel de wereld mee ademen. Zelfs mijn lichaam kan ademen dankzij de scheuren in mijn kleren. Er loopt een mier op mijn knie. Ik denk dat het een meisje is, want meestal zijn het de vrouwen die zich moeten verstoppen. Net zoals deze mier zich probeert te verstoppen in mijn kleren. Hier verstopt iedereen zich, ik hoor een enorme knal, mijn hart tikt sneller dan het aantal ontploffingen per minuut. Ik hoor iedereen opeens schreeuwen. Het bloed dat langs mijn wang naar beneden glijdt is even op dat moment alles behalve bloed. Ik kan opeens niet veel meer zien, ik laat mijn fantasie werken tot ik naar beneden zak. Ik ruik opeens de oranjebloesems van mijn moeder, door de tinteling aan mijn neus kan ik het mij zelfs inbeelden. Het zwart beeld dat ik zie verandert naar vroeger alsof dit puin er nooit was geweest. Ik zie het marktkraampje van de oranjebloesems waar een jongen mij elke week een rijpe vrucht aanreikte. Zonder woorden. Zijn aanraking, zijn blik De geur die door me heen gaat vult mijn hele lichaam. Ik hoor iemand tot het gebed oproepen. Ik probeer mijn benen te strekken alsof elke beweging een gebed is. Als ik mijn ogen probeer te openen zie ik nog steeds niet veel, ik voel de tinteling van mijn huid Mijn hand verdwijnt in mijn gescheurde t-shirt. Ik wrijf over me heen alsof ik mezelf troost Ik voel een vredig gevoel op komen en begin te zakken naar beneden. Zelfs hier groeit er iets, iets in het donker tussen de ademende muren en de kapotte ramen, iets dat niet te doden valt. Ik ben hier alleen in een hoekje. Nog aan het nadenken of ik afzie of het gelukkigste moment van de laatste jaren beleef. Buiten huilt de wind als een kind zonder moeder. Ik weet dat morgen ruïnes zal meebrengen en de ochtend het puin niet zal meenemen maar vannacht, in deze ademstilte leef ik in een ruimte van verlangen en hoop. Niet als een meisje dat zich verstopt, maar als iemand die haar eigen lichaam herontdekt, zachtjes, eerbiedig. Als een geheim dat zich langzaam ontvouwt. De nacht duurt lang. En ik weet: sommige dingen kunnen zelfs oorlog niet vermoorden.

Azra

9 1

Tussen bloemblaadjes en gedachten

Hij staat daar, tussen rijen geur en kleur, twijfelt lang, alsof elke steel iets zegt over haar geur. Niet zomaar een bosje, maar een stille vertaling, van alles wat hij voelt, zonder veel verklaring. Soms buigt hij zich in de weide naar het gras, waar madeliefjes fluisteren wat liefde was. Met handen vol plukt hij zon en wind, alsof hij daar haar glimlach vindt. Zij zet de bloemen voorzichtig in een vaas, maar diep vanbinnen voelt ze de haast. Want kleuren vervagen, blaadjes gaan vallen, en in haar hart vreest ze dat zo gaat met allen. Dus hangt ze ze op, met draad en geduld, droogt ieder blaadje, ieder veldgeur vult. Alsof stilstand bewaren kan wat tijd wil nemen, alsof liefde niet slijt als je haar blijft geven. En misschien is dát wat bloemen zeggen, zonder dat woorden iets hoeven te leggen: dat geven en koesteren één taal delen, en dat zelfs vergankelijkheid iets moois kan spelen.

Azra

8 2

Dennen huilen zacht

Droogte kust het land, rode vlammen dansen wild — dennen huilen zacht.

Azra

8 1

De nee na duizend ja's

Ik benhet kinddat koppig bloemen tekentop muren van beton. Ik bende krassen in duizend zielen.De nee na duizend ja’s.De stille stormdie stenen splijt. Ik bendegene die luistert naar de schreeuw.Die niet wegkijkt,wanneer de stiltezijn klauwen spreidt. Ik huil.Zonder schroom.In het volle licht. Ik heb liefmet een hart dat stamptomdat het leeft,en klopt voor alles wat ademt. Mijn verzet is traag.Mijn verzet is taai. Zoals wortels onder fluisterbeton,zwaar van zwijgen,zoekend naar licht. En weeter komt een dagdat het barst.

Kristin Huyghe

0 0

Angst.

life karim belgie een begineen einde alleen de tijdistijdloos zo sterkzo broos angst om tijdlooste wezendoet mensen zweven met prentjes allerhandewil men bezwerenbewereneen begineen eindetijdop mensenmaatwezen een vaste tijddie steedsons vingers doorgloeit seconden, minuten, urende tijd lacht stiletjesom zoveel, vlijt,want tijd weet als geen ééntijdloos te wezen vrezen wij mensen kinderenhet einde?

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot

2 0

vrijheid

nacht op mechelsplein Antwerpen krankzinnigheid datis het woord wat spijtig genoegtot de liefde behoortlaat ze maar lachenlaat ze fezelende kwezels een wereld op zijn kophoor ikde krankzinnigheidten topzonder te wagenen vragenwaar geen antwoord op bestaatgelukkig als menszijn er nog plaatsenwaar de krankzinnigheidtoe behoordgeen antwoordengeen vragenlieve hemeleen plaatswaar vrijheidbehoort

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot

4 0

om de Ril.

I want to be normal, as normal ...... as wanneer de wind over daken scheertde bomen doet ruisentakken wandelen wanneer de regen spettertop het venster glas zit ik rustig en bedaardover een boek gebogen die mij verhaaltover bloed die spetters achterlaatover winden die taifoens dirigeert eeuwigheid begaan *************************************************************

verf ed: Contemporary interdisciplinair ArtTIST, nen tjolder, nen dommekloot

5 0

Het volk zonder spiegel.

Ze keken nooit in de spiegel. Ze zagen zichzelf soms in andere ogen en wisten zich dan geliefd, begrepen. Ze kenden geen mooi-mooier-mooist. Iedereen was anders, allen waren elkaar gelijk. Gevoelig voor de schoonheid van verscheidenheid leefden ze lang en gelukkig.

Tes

11 1

verstand op nul blik op oneindig

Koen Vlerick

8 0

Obon

Het kind speelt met het paard van komkommer. Zijn klakkende tong laat de hoeven luid trappelen, zodat de geesten van zijn voorouders met bravoure thuis kunnen komen om feest te vieren. Over bergen en dalen reizen ze hiernaartoe. Hij heeft er zin in: eindelijk kan hij zijn fantasie helemaal uitleven met groenten die hij normaal niet lust maar nu geweldig vindt. Ze hebben maar één taak: mensen veilig naar huis brengen uit het land van de doden. De komkommer, de aubergine, de ene lijkt op een snel paard, de andere op een trage koe, met stokjes als benen. Het kind kijkt toe of ze het goed doen. Straks maakt hij een papieren bootje, zodat de doden weer veilig terug kunnen gaan, over zee. In het bootje legt hij een waxlichtje, voor het geval ze de weg kwijtraken. of nemen ze toch liever de aubergine koe? Die is traag waardoor ze langer op de aarde kunnen blijven bij hun geliefden. Zo spelend is hij geen moment alleen. De hele tijd zijn zijn fantasievriendjes bij hem – zijn trouwe voorouders. De doden die voortleven en komen op een komkommer gaan op een aubergine en eindigen in een bootje van papier.

Margaretha Juta

12 2

Tip

Levendig verleden

Marieke ligt muisstil op haar bed. Haar zacht raspende ademhaling bezorgt me kippenvel en er loopt een rilling over mijn rug. De kleine kamer met witte muren voelt klinisch en onpersoonlijk. Het is er leeg op enkele foto’s van familie na, die de vensterbank in beslag nemen. “Goeiemiddag Marieke,” fluister ik zacht en vriendelijk. “Het is etenstijd.” Het plateau met het gemixte eten en de tuitbeker met water zet ik op het kleine houten tafeltje tegenover haar bed neer en draai me langzaam naar haar om, maar ik ga niet dichterbij. Marieke begint onverstaanbaar te roepen, haar stem schor. Met het beetje kracht dat haar oude, tengere lijf nog bezit, wriemelt ze heen en weer. De omhooggetrokken bedspijlen zorgen ervoor dat ze niet kan vallen. ‘Baby’ is het enige woord dat ik uit haar woordenstroom kan opmaken. “De baby is in orde Marieke,” probeer ik haar te sussen en mijn hart breekt omdat ik zo tegen haar sta te liegen. “De baby slaapt, maar jij moet nu eerst eten.” Angst stroomt uit haar ogen, over haar wangen in de vorm van tranen. Ze vertrouwt me nog niet en mijn verpleeguniform helpt daar niet bij. Deze honderdjarige vrouw leeft in haar eigen traumatische verleden. Een verleden waarin ze als zeventienjarig meisje zwanger werd en haar baby nooit te zien kreeg. Een klein onschuldig kindje, geboren in 1943 waarvan Marieke niet eens weet of het een jongen of een meisje was. Ik doe opnieuw een poging om haar te kalmeren door te zeggen dat de baby veilig in haar bedje ligt, maar dat zij sterk genoeg moet zijn voor ze het meisje in haar armen kan nemen. Ze mompelt wat en wenkt me dichterbij. Een stroom van opluchting loopt door mijn lichaam. “Ja Marieke, het is een meisje.” Er vormt zich een voorzichtige glimlach om haar mond. Als ik langzaam mijn hand naar haar uitreik, neemt ze hem in de hare terwijl ze haar andere hand er bovenop legt. Mijn duim streelt troostend haar rimpelige vel dat heen en weer danst onder de beweging.Enthousiast begint ze honderduit te brabbelen. Ik knik en glimlach, maar versta geen woord van wat ze zegt. Haar taal is ze al jaren kwijt, net zoals haar heden en haar toekomst. “We gaan eerst eten,” zeg ik zacht terwijl ik mijn hand zachtjes van tussen de hare wurm. Ik zet haar bed recht en doe haar een slab aan, waarbij ze tegensputtert. “Zo maken we je mooie kleren niet vuil.” Trots strijkt ze over haar lichtblauwe nachtjapon. “Mooi,” weet ze uit te brengen. Ik breng het lepeltje met vloeibare pap van aardappel, broccoli en kip naar haar mond en vraag me af of Marieke zelf beseft dat ze wordt gevoederd als een peuter terwijl ze zich zeventien jaar waant. Het brein is een merkwaardig iets, want hoewel ze ervan overtuigd is dat het 1943 is en ze net midden in de oorlog een kind heeft gebaard, is ze haar drie andere kinderen die later werden geboren, compleet vergeten. Wat moet het pijnlijk zijn, als je eigen moeder je niet meer herkent en je de kamer uit wil omdat ze denkt dat je de vijand bent.Marieke grijpt naar haar beker en brengt hem naar haar mond. Uit haar mondhoeken stromen kleine beetjes water naar haar kin, dus dep ik haar gezicht droog. Nadat ik haar plateau weer heb weggezet, doe ik haar slap uit. Bruut grijpt ze me bij mijn pols beet. Marieke kijkt me woedend aan. “Baby!” roept ze nijdig terwijl ze haar grip versterkt. “Marieke, je doet me pijn.” Ze luistert niet. Haar woede en frustratie maken haar zo sterk. “Als je me loslaat, ga ik de baby halen.” Ik voel haar wantrouwen en kan haar geen ongelijk geven, want ik sta staalhard in haar gezicht te liegen. Waar zou ik in het woonzorgcentrum in godsnaam een baby kunnen vinden? Een pop zou me nog lukken, maar dat zou ze onmiddellijk doorhebben.Met mijn vrije hand streel ik zacht haar wang. “Ik beloof het.” Haar grip verzwakt en haastig zet ik een stap achteruit. Spijt is het enige wat ik voel, schuld vormt een dikke krop in mijn keel en ik moet mijn tranen wegslikken. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn als je meerdere keren per dag wordt belogen. Bij elke maaltijd, bij het verversen van een pamper, bij het wassen. Met een zwaar gemoed ga ik de kamer uit en hoor haar nog steeds roepen en smeken om haar baby. Nog even en ze is vergeten wat ik heb beloofd.

Joni Motmans

112 4

Daarboven in de bergen

Nog honderd meter steil naar boven, wij moeten voor het duister de blokhut bereiken. Donkere dreigende wolken stapelen zich rond de bergtop. Als we hijgend de zware eikenhouten deur van de hut openduwen begint het te stortregenen. Net op tijd. Mijn kompaan doet snel de houtkachel branden en ik sluit zorgvuldig de luiken aan de ramen. Wij spreken onze proviand aan en na een warme thee vallen wij beiden in een diepe slaap op de britsen.In het midden van de nacht schiet ik wakker. Buiten lijkt het of de wereld vergaat. Het is net of iemand foto’s maakt met een superflits die onophoudelijk door de spleten van de houten luiken dringt. De bulderende donder lijkt mijn vriend niet te deren. Hij slaapt lekker verder. Felle windstoten dreigen de zware deur uit haar hengsels te lichten. Ik ben klaar wakker. Als de storm even luwt, hoor ik plots een geluid dat ik niet kan thuiswijzen. Het is net of iets tegen de deur schuurt en een soort gemekker voortbrengt. Het geluid zwelt aan en nu wordt er zowaar aangeklopt. Ik kijk naar mijn reisgenoot om hem raad te vragen, maar die vertoeft duidelijk nog in dromenland. Ik waag het erop en open de deur op een kier. Meteen steken twee hoorns door de opening die mij beletten de deur weer dicht te doen. Dan zie ik de kop van het dier dat zijn lijf tegen de deur drukt waardoor deze verder opengaat. Het is een gems.“Dat werd stilaan tijd dat je die deur opende”, zegt het op een mekkerige toon.Ik schrik, hoor ik dit goed? Dat beest kan praten.Het dier merkt mijn verbazing en mekkert verder: “Geen angst, mensenkind, wij gemzen praten doorgaans nooit behalve vandaag. De bergkoning die tevens een magiër is en in het hart van deze berg woont, geeft ons eens per jaar de gave om met mensen te kunnen converseren.”Met opengesperde ogen bekijk ik de berggeit en stamel: “Dus alleen vandaag kan je spreken?”“Correct, wij weten nooit bij voorbaat wanneer ons dit voorrecht te beurt valt, maar de koning schept er een immens genoegen in om het moment aan te kondigen met een nooit geziene helse storm. Tja, ieder zijn pleziertje.”“Wat voert je naar deze plek?” vraag ik beduusd.“Op deze hoogte is dit zowat de enige plaats waar men jouw soortgenoten kan ontmoeten. Zeg, wat is het hier warm binnen. Ik ben zulke temperaturen niet gewend. Het is niet verwonderlijk dat het andere mensenkind daar in een diepe slaap is gewikkeld.”“Jij bezit wel een uitgebreide woordenschat om maar eens per jaar te kunnen praten”, plaag ik het dier.“In onze kudde hebben wij een paar geiten die zich vervolmaakt hebben in de taal. Onderling kunnen wij het ganse jaar door met elkaar kletsen en de dag dat wij met de mensheid spreken, hoor je het resultaat.”“Zo, wat heb je nog meer te vertellen?”“Kijk, mensachtige of beter geachte mens, ik heb een boodschap. Jullie komen in steeds grotere getale naar deze berg om hem te beklimmen. Zelf doen wij dat ook, maar wij hebben daar niet zoveel tuig en rommel voor nodig als jullie. Langzaam maar zeker wordt deze bergstreek een vuilnisbelt door wat hier allemaal wordt achtergelaten. Doen jullie dat thuis ook? Oké, dat jullie af en toe wat etensresten laten liggen. Dat is niet te versmaden. Ik lust wel eens wat anders dan wat er hier groeit en mijn vrienden roofvogels zijn ook dol op een vergeten Zwamworstje of een boterham met kaas. Maar de verpakking, de blikjes, de plastic en andere rotzooi mogen jullie weer meenemen. Hier zijn geen ploegen om het vuilnis op te ruimen.”“Dat is een mooie boodschap, mijnheer Gems, maar die schone slaper daar en ikzelf zijn zeer begaan met de natuur en wij letten er heus wel op geen troep achter te laten.”“Goed zo, mens, gefeliciteerd. Kijk, er hangen rond mijn nek een aantal amuletten met de beeltenis van onze bergkoning. Jij mag er een nemen en pak er voor je vriend ook maar een.”“Dankjewel.”“Zo, dan stap ik maar eens op. Misschien kom ik nog andere mensen tegen, alhoewel mij dat zou verbazen met dit hondenweer.Tot ziens.”“Daaag en bedankt.”Als mijn reisgenoot eindelijk wakker is, gelooft hij geen sikkepit van mijn verhaal, tot ik hem het amulet overhandig. Ondertussen is de storm volledig geluwd en kleurt de opgaande zon de hemel boven de bergen goud. Op de deur van de blokhut is een groot groen ‘V’-teken aangebracht.

Vic de Bourg

7 1

Je roept halt.

Ergens onder de doekenin een bedzeg je: ‘Ik wil niet meer’.Stop. Je wilt dat het stopt. Als een poppendeken zak je weg maar toch echoot jouw laatste stem.Steeds harder, ruwer. Jouw leven heeft geleefd.Jouw kracht strijdt metons omgaan met gebarsten lijven. Een gezicht verzonkenin ons zicht.

Louisa

0 0