Omdat niets in potjes zit. Met een dekseltje.
Misschien wat kruid gevangen en gedroogd. De mengeling bepaald door hem die geniale kok.
Eerst het vlees mooi dichtschroeien. Daarna een tijdje laten rusten. De aderen zij mogen nog wat bloed verliezen. Toch best niet te veel.
Zo liep die kip daar en mijn vader lachte zich een breuk toen die vogel zonder kop de stam boenk tegenliep.
Het was een perelaar die jefkes schonk aan alle wespen. Dat plattelandsleven betreft immers de gulheid der natuur.
Daarom had die smeerlap toen die romantiek gekocht, een boerderijtje op den buiten en geluk lag er te rapen tussen rijen bieten.
Enkel confituur geraakte in potjes. De rest bleef zweven. Geur van de vergane glorie stank van rottend leed en de kadavertjes van veel illusies laatste hoop, zij liggen ginds begraven in een bos.
Ik dacht te moeten blijven leven. Om postzegels te verzamelen. Omdat ik helpen moest, zo sprak de zot.
Rapen trekken onkruid wieden op een dag het kot ingaan om daar te helpen bij het slachten van mijn pony.
Alles wat kreupel wordt moet prompt geholpen worden en dat kan ook heel gewoon, thuis.
Met dezelfde hamer die ook diende voor de varkenskop. Alles moet eerst omvervallen om dan te kunnen snijden.
Dat is de regel maar bij een kip kan men ook zo en olijkweg de kop afhakken.
Voor de lol. De ogen van je kinderen. Echte vaders maken zonen stevig hard.
Zo ging dat blijkbaar op zijn platteland temidden al die bloemen velden met hun kruiden.
Eerst het vlees mooi dichtschroeven. Het lukt want nergens klinkt een SOS.
Toch is Piet gekomen.
Pietje Puk. Hij is de postbode van Keteldorp.
Daar stak ik postzegels in mijn verzamelboeken, bijna niets in kleine potjes.
Een ketel staat daar op het plein. Met daarin grote stukken pony.
Het is voor de honden. Alle monsters van het dorp. Zij woonden in zijn hoofd.
uit de reeks 'Over eelt en zurkelteelt'