Lezen

samen tafelen

we proeven van het zelfgemaakte rundsstoofvlees en onthouden dat  het lang en zacht dient te stoven, we geloven dat het dier gelukkig is geweest hoewel het er niet voor koos ons te voeden de afwas doen we met goedkoop huismerk de boiler is aan de luie kant, ik bedenk dat sommige mensen hun vaat in de rivier doen en dat lukt ook  

Kritieke infrastructuur

van niemand voor niemand

In uw ziekenhuisWas u dokter en patient Maar u kunt niet helen van de oude pijnDe ziekte zit in de stenen van uw huisAls slijk ligt het op uw straten Mag ik je tutoyeren?Ik ben namelijk patient noch dokter Je jeugd is wegNet als de mijne is het verdwenen in de flesDat nu drijft tussen de zeven zeeën We zijn verroest, gebogen, verdraaidWe zijn opgelapt met secondenlijm En niemand leest onze gedichtenDie we op elkaar projecterenEn het ligt niet aan een rijmgebrek

Aan mijn prinses,

  Liefste,   In mijn hoofd is het nooit stil elke vlek, knieval, schrijffout weerklinkt oneindig, vergeten is wat ik mateloos wil   vinkje van me, kleine ringeling -het verleden speelt me parten- ik blijf die Baby-face die weer op zoek gaat naar bevestiging   maar de pijn van toen verdwijnt als ik me neerleg naast jou hier faal ik niet, ben ik genoeg wij smelten samen als ik je dijen zoen.   Prinses, ik heel mijn pijn als ik jouw lichaam bemin als ik je lik, streel en laat komen mijn hoofd verlaat in het zweet des aanschijns

Papa is een ster

de ene dag een ploeg in de hand, de volgende een geweer hij verlaat het dorp om naar de oorlog te gaan - zwart stekeltjeshaar vanachter het raam  lacht hij in zijn uniform; mijn ‘nieuwe’ papa   hij komt terug  van het front in een doodskist -   piepende banden   overbevolkte begraafplaats, lege huizen dolende geesten   onze speelzolder  weggeblazen door een bom; sterrenhemel   we vluchten  naar een land waar de mensen  ons vreemd vinden   bij het woord ‘oorlog’ doe ik alsof mijn neus bloedt - korsten op mijn hart    we leren een nieuwe taal spreken, die van de overlevenden  elke dag vind ik mezelf opnieuw uit - papa is nu een ster    

Raamzicht

de fauteuil spant strak om haar oude lijfhij draagt haar het liefst op een mooie dagover zijn rimpels doet ze geen beklaghet raam bij de tuin is sinds kort zijn verblijf ze houdt van het panoramisch uitzichthet madeliefje die uit haar knop springthet voorjaar dat haar prachtig bezingten inlijst in het opkomend ochtendlicht zijn strakke leren huid zit als gegotenen het hout dat onder haar handen leeftdat de aanrakingen zorgvuldig pareert ze geniet van hem en de dunne schroten,van het eiken laminaat dat vlinders weeftze ziet dat de tuin voor hem salueert

Opluchting

IN  een ballon met helium  een veel te strakke broek  een rugzak volgestouwd  tot  scheuren   UIT  een leeglopend hoofd  ploppende gekmakende gedachten    haar opgehouden adem  lost een langgerekte zucht van eindelijk

Verdriet

dat ze het wel aankon dacht ze verdrongen gevoelens opgekropt diep binnen in een illusie van controle   tot de tranen kwamen eerst druppelend net lenteregen die straks ook wel weer stopt aanzwellend tot striemend een storm zonder verweer   eindelijk huilt ze de dam kapot haar tranen de verlossende loop  vrijheid

Spijt

kwamen plots  de woorden die ze NIET had gezegd wat WEL  leek hopeloos verkeerd   voelde ze  geen tranen alleen leegte - de naaktslak   tegelijk haar hoofd zo vol zeurende gedachten dreinend  opnieuw opnieuw opnieuw opnieuw   roekeloos raderwerk  radeloze stroom  van kon ik maar  had ik maar  wat als ik   MISSCHIEN ?

Eenzaamheid

na dag tien begint ze het  te voelen het dringt langzaam tot haar door : de deur die gesloten blijft de telefoon die niet meer rinkelt de maaltijden  voor één   stilte   hangt als een verstikkende grijze  wolkendeken in haar hoofd  ze krijgt hem niet  weggeblazen  hij blijft en wordt steeds donkerder tot  hij haar bijna versmacht

bloedworm

Ik kruip door de wonde onder haar huidIk kus haar, kus haarZe geeft me haar hals, wacht op een woordZe wil vallen, vallen Door het glas zie ik schaduwen wegtrekkenGrauw ochtendlicht in haar gezicht Ze bloedt op mijn tapijtEn ik zuig het op, zuig het op Als wijn stijgt het naar mijn kopEn ik wil vallen, vallen

Tranen vol liefde

Fluisterend voorwaarts, adem verloren, jouw hand in de mijne, een liefde te boven. Woorden verdiepen zich in de bries bij je oor, door de jaren heen, sterker dan tranen, in water drijven ze, morgen verlangen we. Van zon tot maan, in het duister van de strijd, onder sterren op een verduisterde nacht, een helder stralend licht, wacht. Jouw tranen vermengen zich met de mijne, druppels glijden langs mijn wang, hopelijk lang.   Drup... drup... drup...   Jouw traan op mijn lippen, een moment om te nippen. Rode lippen kleuren, het is oké, blijf gewoon, voel mijn woorden glijden. Te midden van tranen van dankbaarheid, waden we, door de wind en het water dat neerstort op beiden. Naast je oren, ontvouwen dagen zich, hoger dan angsten, de drempel van mijn hart. Ware liefde klopt, een ritme boven, in de symfonie van onze gedeelde liefde, laten we houden, blijven... geloven.

Happy Valentine

ze fladderen   de weg over door rood - twee vlinders het weer  zachter dan normaal  voor Valentijnsdag  tijdens corvee een handschoen gevonden - klamme handen   hij heeft buikpijn, zijn het de vlinders of de  valentijnsbonbons? steeds meer uittrekken  nu de temperaturen tot recordhoogte stijgen      midden in het meer geeft een man zwanen eten - rode kaplaarzen kleuters zoeken naar hartvormige dingen - liefde overal   in het kringgesprek  een rode roos als praatstok - steelse blikken    vandaag trakteert hij, een maand later zij, sommigen zichzelf    het theater van de wolken, de hemel speelt een romantisch stuk   wat zou ik graag  de grote bel willen slaan  - trillend hart   een warme dag fietsen is fijn, het blazen  van de wind ook   de blauwe pijlen  op de weg voor de fietsers treffen recht in ‘t hart   ze noemt haar man weer ‘my darling’ sinds  ze haar hoofd kwijt is   weer een laagje minder kleren, van dag op dag, lente komt     de maan vannacht, alsof Date Masamune  over ons waakt!    Date Masamune was een bekende samurai van Sendai, bekend om zijn helm met een maanskikkel van goud.      

Het bedbeeld

De lengtes mogen langde buiken breedde kemels ingezien. Het potlood mag paraatde slijper op scherphet nachtdoek bepaald. Dan lepeltje, lepeltjeonze handen landenschetsen een richtinghet beeld van een snelweg. Even ritsen nogdaar op het einde mag hetbotsen.

Weideblos

Je warme handalles op tempo. De brokkelige plek geeft mee.Het rechthoek draagt je maat de sidderende mijne. Op het weerbarstige vloerkleedbeukt ons duistere verbond het veenbeskleurige katoende meidoornrode stippen de frivole klosjes. Je schepping glimtvouwt me dichtschept onze bewaarplek. Alles doorgegeven zonder een woordalsof morgen niet bestaat.  

Nacht-gen

  Op de avond van zijn vertrek cirkelden de raven boven mijn hoofd. Ze brachten het brood met de ziel er nog in en legden het op mijn tong. Het wasgoed rook naar stille zaterdag, katoenen droombeelden waar je zelf voor koos                en die op lange termijn de waardheid verpletterend zacht wisten te resoneren.  

Spiegelglans

  Haar ogen haken zich vast in mij; wissen alles wat ik zwoer te onthouden en we glimlachen, delen een verlangen naar vrijheid –  een hoger bestaan binnen handbereik.    Mijn ogen zwemmen zoekend over haar gezicht, haar hals, haar bloes. Ik waan mezelf weerspiegeld en deins terug  voor alles wat ik zwoer te vergeten.   Haar ogen glanzen breekbaar in hun kassen,  begrijpen mijn stilte niet –  We vallen doorheen elkaars gedachten  en verliezen onze handen.   

Reis naar toen

met de jaren  wegen de koffers zwaarder - oud koppel op reis slechts één letter  van elkaar verwijderd  in de sneltrein    zuigend op snoepjes terugdenkend aan d'eerste kus lang geleden…   van het hotel het tuinhek wijd open - de wind ook te gast    de jeugd van toen - hun schaduwen spelen geen tikkertje meer   de hele nacht het geluid van de waterval - onrustige dromen   het hemelbed  waar ze elkaar liefhadden kraakt nog vreselijk   veilig thuiskomen - innig tegen elkaar aan  liggen de poezen 

De regel van drie

Morgen oefenen we opnieuwals de zee verdwenen isde cijfers geduldig gewassenscherpe golven het brein herwonnenhet heldere zicht de bodem. Niet op dit momentniet ommeziennu de keel zich schrapen wilde tong gemolkende weg benauwt. Op het einde verdooft de teekwordt razernij een hagelregenvertragen eender welke zinnen. De olifant zwerft dangeen kamer kan bewegengeen aap vinden de ivoren toren. Morgen oefenen we opnieuwals mijn glas leeg isen het jouwe weer volals de zee wegblijft.

Voor hen

Laat ons door kale stengels pulken naar bloemen uit onze verloren hoeden.Laat ons onze ransels verstrengelen als wordt proviand ruiker en wij, van eenzelfde boeket. Laat ons boeken vullen met onze lijvenonze lakens van punten en komma's ontdoen.Laat ons beseffen dat er geen einde is, aan onze vragen. Laat ons tuimelen in verse geschiedeniskruisen noch grafstenen bekledenaarde woelen voor onze einders. Laat ons weten dat we wisten, voor we wisten.Laat ons beseffen dat niets, niets is dat liefde niet grijpen, maar weten is. Laat ons delen in weten en vazen met bloei vullen.