Lezen

STAR TREK

Ooit was het een droom: het jaar 2025. Gevleugelde auto’s die door de lucht zouden zoeven, huizen in ruimtestation-stijl en een geautomatiseerde samenleving zoals in Star Trek. De atoombom zou allang gevallen zijn, en de wereld herboren in futuristische glorie. Maar nee. Die gevreesde knal bleef uit.  En het straatbeeld? Nauwelijks veranderd in zestig jaar. Hier en daar een geplaveide kuil en wat meer glimmend blik op wielen voor de deuren. Vrouwen dragen nog steeds jurken en mannen over het algemeen prefereren nog altijd broeken. Kinderen schommelen in speeltuinen, tieners hangen loom rond. En de aarde draait om haar as. Seizoenen komen en gaan.   Elke dag hetzelfde nieuws; hier en daar een genocide, een natuurramp of een buurman de kop in geslagen. Afrika is nog steeds ontembaar. Daar blijven ze mekaar afslachten als beesten, en Amerika heeft nog steeds de grootste muil. Rusland en China blijven als dikke steenezels in stilte koppig verder gaan met hun mysterieuze strategieën. Same old. Niets nieuws onder de zon—alleen de plek en het uur waarop het leed toeslaat. Goed nieuws? Nauwelijks een voetnoot. Het kwade verkoopt nu eenmaal beter. Een generatie komt en gaat. Mensen blijven mensen, een handvol goedzakken en een vergiet vol klootzakken. Tot welke groep je ook hoort, er geldt een gelijke wet voor ons allemaal:  we worden elke dag een dagje ouder, als je geluk hebt en niet ziek wordt. Niemand heeft de eeuwige jeugd. Niemand heeft toegang tot de heilige graal van eeuwig geluk. Geluk komt en gaat. Zelfs religie of geloof gaat aan deze cyclus NIETS veranderen. Hoe hard we ook bidden of vervloeken… de wereld draait door. Letterlijk en figuurlijk.

Heidi Schoefs
5 0

Au Café de la paix (5)- En nog een kilometer

Kilometers zeggen me niks, waardoor ik nooit goed kan kiezen tussen een wandeling van 8, 15 of 30 km. Ik weet niet wat ik aankan. Een kleine zeventig kilometer op de elektrische fiets, heen en terug naar Auvillar, een van de mooiste dorpen van Frankrijk volgens de medewerkster van mijn relais. Is dat doenbaar? Volgens Google is het een uur en vijftig minuten fietsen vanaf Agen, enkele reis. Moet lukken? Bij Café Vélo verzekeren ze me alvast dat de fiets het wel trekt, al kleuren maar vier van de vijf blokjes op mijn batterij zwart. ‘Vooral in ‘eco’ rijden’, raadt de ober me aan. Dus zit ik even later weer op het jaagpad naast het ‘Canal des deux mers’, ditmaal richting Toulouse.   Ik kom langs de woonblokken van de buitenwijken en neem foto’s van de lieflijke haven van Agen. Daarna zijn er nog drie lijnen: het kanaal, het jaagpad en de bruggen. Het is een ware bruggenparade van stenen en ijzeren bruggen. Ik fiets in een losse jumpsuit, mijn handtas over mijn borst. Wielertoeristen in sportieve outfits rij ik voorbij. Elektrische aandrijving, hé. Maar het wordt wel warmer, waarom heb ik toch geen fles water meegenomen? Op veertig minuten van Agen ligt een oud sluiswachtershuis waar nu gastenkamers en een bar zijn. ‘La poule à vélo’ lijkt er speciaal voor mij neergepoot.  Ik nestel me in een strandstoel met een limonade en realiseer me dat ik nog niet in de helft van mijn traject zit. De aankomst is voorzien om iets na een. Het zou fijn zijn mocht ik kunnen lunchen in het mooiste dorp van Frankrijk. Weer de fiets op, dus. De zomer doet alles om het me naar mijn zin te maken. Het is met 24 graden niet te warm, het water is mooi groenig, de bomen op de oever brengen wat lommerte. Maar na een uur op de fiets en nog een klein uur te gaan, wordt het jaagpad me wat monotoon. Misschien vreet ik liever kennis dan kilometers. Ik aanschouw de reizigers met vier fietszakken aan hun wielen vol bewondering. Dan rijd ik ze voorbij. Toch even in ‘turbo’-stand.  Onder een van de bruggen woont een dakloze. In plaats van een fles wijn en een rode neus, heeft deze persoon een muur aan zakken. Hij slaat iets gade alsof hij op wacht staat. Ik vraag me af hoe het zover is kunnen komen. Op Facebook kijk ik al maanden naar de filmpjes ‘Soft White Underbelly’ van zelfbenoemd journalist Mark Laita, de Paul Jambers van de VS. In zijn studio nabij de beruchte wijk Skid Row in Los Angeles interviewt hij drugsverslaafden, tienerprostituees of mensen met ernstige mentale problemen. Hij vraagt ze hoe hun jeugd was, of hun ouders in hun leven waren, welke drug ze gebruiken. Vaak vermelden ze emotioneel of seksueel misbruik. Laita’s werk situeert zich op het snijvlak van documentaire en sensatie, van journalistieke interesse en voyeurisme. Toch blijf je kijken, omdat we vaak te veel schroom hebben om deze personen zelf aan te spreken. Laita’s interviewees zijn vaak opmerkelijk coherent en diepzinnig.  Ik wil dus wel een praatje slaan met de dakloze man. Hem vragen waarom hij net deze brug heeft gekozen. Maar dan denk ik aan Julie Van Espen die werd vermoord door een dakloze bij een verlaten jaagpad. Ik fiets snel verder. Op zulke momenten wenste ik dat ik een man was. Auvillar komt dichterbij, dertig minuten worden er twintig, veertien, zes, twee. De zon brandt nu al. Ik leg even modus ‘sport’ aan om de heuvel op te raken. Meteen kom ik langs twee restaurants, maar ik wil eerst nog een glimp van het dorp opvangen. Mijn nieuwsgierigheid wordt bestraft: het eerste restaurant weigert mij. Het is half twee en de keuken gaat dicht. In het tweede kan ik wel nog bestellen: puree met worst, weliswaar statig in vier rechtopstaande stukjes gepresenteerd, met paarse bloempjes.  Na de maaltijd verken ik de cirkelvormige graanhal. De dorische zuilen en Romaanse rondbogen stammen niet uit de Oudheid, daarvoor is de constructie te nieuw. In 1831 werd de hal opgeleverd, lees ik op internet. Ook de kerk van Auvillar, de ‘tour de l’horloge’ en het panoramisch uitzicht lonen de moeite. Ik besef hoe verwend ik ben, want in Italië heb ik nog wel mooiere ‘borghi’ gezien. En die tempels in India dan. Wat kan je na jaren reizen nog bekoren? Het totaalpakket, besluit ik. De vrijheid om met een elektrische fiets langs een kanaal te sjezen. Om waar je ook gaat in Frankrijk, lekker te eten.  Ik heb nog twee blokjes batterij over voor de terugtocht. Ik besluit de onbeschutte stukken in de modus ‘tour’ te doen, de schaduwrijke in ‘eco’. Bij La poule à vélo eet ik een heerlijk ijsje en kan ik mijn telefoon opladen. Rampenscenario’s, zoals op mijn eentje aan de kant staan met twee platte batterijen, zijn vermeden. Op sommige punten is er trouwens een treinstation in de buurt. In geval van nood kan ik met de fiets de trein op. De Finnen zijn ondanks de oorlogsdreiging een gelukkig volk. Omdat ze goed voorbereid zijn, zeggen sommigen.  Mijn berekening is nipt, de ‘range’ van mijn fiets staat op nul als ik aankom bij Café Vélo. Ik heb geen marathon gelopen en de Mount Everest niet beklommen. Maar ik ben zo blij als een Fin met mijn prestatie.  

Pons
3 0

Au Café de la paix (4) - Misbegrepen

Op het terras van het café kruipt een jongetje een van de palen op. ‘Dessang!’, schreeuwt zijn grootvader. Het accent heeft iets Provençaals, hoewel we veel westelijker zitten. De cafébazin brengt twee glazen water met siroop naar de tafel van de grootouders en hun kleinkinderen: een met grenadine en een met cassis. De kinderen proeven van elkaars glas. Ik bestel een cola. De cafébazin doet alles alleen en oogt vermoeid. ‘Ik ga ondertussen wat in de keuken werken’, zegt ze tegen de habitués. ‘Doe maar’, stemt de oma in. Wanneer ik afreken, vertel ik de cafébazin over mijn project. Kennissen vonden het vaak een goed idee, reizen met het ‘café de la paix’ als rode draad. Maar deze vrouw reageert lauw. ‘Heette het café altijd al zo?’, probeer ik. ‘Dat weet ik niet, elke eigenaar kan de naam veranderen’, zegt ze. ‘Hoe lang heeft u het café al?’ ‘Sinds 1967’, zegt ze. ‘O, dan is het van uw ouders?’ ‘Ja.’ Ze keert terug naar de keuken.  Op de muur is een aandoenlijke fresco van Napoleon III geschilderd, sinds 1998 is het een beschermd monument. De keizer zit in rood-blauw uniform met gouden sjerp en epauletten op een even rijkelijk uitgedost paard. In zijn kielzog rijden twee officieren, de eerste draagt een boogvormige hoed, de tweede een hoge pet met een gouden pluim.  Gaat het in boeken en podcasts over Napoleon III, dan valt vaak het woord misbegrepen of niet geliefd. Daar zit zijn bloedige staatsgreep in 1852 voor iets tussen, zijn politiek gericht op orde, zijn kroning tot keizer en zijn nederlaag tegen de Pruisen in 1870. Zowel Victor Hugo als Emile Zola achtten hem verantwoordelijk voor de sociale miserie tijdens Le Second Empire. De roman ‘Germinal’ over het schrijnende leven van de mijnwerkers is het bekendste voorbeeld. Voorstanders werpen tegen dat Napoleon III op achttien jaar tijd het aanzicht van Frankrijk heeft veranderd. Wie in 1852 het land had verlaten, zou het in 1870 niet meer herkennen: elektriciteit, stromend water, het telegram, de grote parken in Parijs, het urbanisme van Haussmann, het eerste vaccin van Louis Pasteur, de pendule van Foucault: het begon allemaal onder het tweede keizerrijk. Ik hoopte dat het debat in het Café de la paix nog zou leven. Dat stamgasten er de nationale sport van Frankrijk zouden beoefenen: de discussie. De ene zou zeggen: ‘Wat een autoritaire kwast, vijfduizend doden heeft die staatsgreep gekost.’ Waarop een andere: ‘Ach nee, het waren er maar een duizendtal. Hij had gewoon meer tijd nodig om zijn hervormingen door te voeren, maar zijn ambtstermijn was afgelopen.”“Dat zeggen alle dictators.”“Hij werd gaandeweg veel liberaler.’‘Om het werkvolk uit te buiten, bedoel je? Hij speelde onder een hoedje met de zakenwereld.’‘Allemaal propaganda van Zola en Hugo, hij heeft net de zondagsrust ingevoerd. Hij stuurde zelfs arbeiders naar Engeland om de vakbond te bestuderen. Hij liet duizenden kilometers spoorweg aanleggen en moerassen droogleggen voor de landbouw. Je kan nota bene je toilet doortrekken dankzij die vent!’‘Allemaal ontwikkelingen die al aan de gang waren’, protesteert een andere. ‘Het was een groots staatsman.’‘Een kwast, dat was het.’ Toegegeven: het was misschien veel gevraagd. Maar de lege tafels met het servies voor morgen zwijgen, en ook de habitués op het terras vertrekken. Ze weten me nog te vertellen dat er die avond een wielerwedstrijd is in Bruch. En om 21 uur een feest. Vandaar het podium. De cafébazin is niet meer weg te slaan uit haar keuken. Ik koop nog een banaan bij de kruidenier en vat de terugweg aan voor het feest losbarst.

Pons
18 0

Samenwonen

Samenwonen. De laatste tijd een veel gebruikt woord in mijn omgeving. De vraag wanneer ik ga samenwonen klinkt inmiddels ook niet nieuw meer. Sterker nog, het is bijna standaard. Net zoals mijn antwoord: wanneer de tijd daar rijp voor is. Tijd geeft alle antwoorden. De reacties die daar op volgen bestaan vaak uit een tijdslimiet die mensen ons geven. Ik geef jullie zes maanden, een jaar, twee jaar. Tijdslimieten die wij samen zonder schaamte verbreken. Wie bepaald wanneer wij er aan toe zijn? Wie weet beter wat wij aankunnen? Wat voor ons passend is? Is er een strak recept voor een gelukkig huwelijk? Als het enkel een recept opvolgen is, waarom gaan er dan zoveel mensen weer uit elkaar? Samenwonen, ja het klinkt heerlijk, romantisch. Fijn, gezellig, zakelijk gezien zelfs minder belastend. Alleen ook eng, beangstigend, beklemmend, nieuw. Nieuwe spannende dingen heb ik persoonlijk niks op tegen, vaak hou ik er zelfs van. Nieuwe dingen uitproberen, nieuw ervaringen op doen, gewoon een dotje doen, en zien wat er uitkomt. Ondanks dat een dotje doen een groot deel van mij karakter weerspiegeld, valt er in deze situatie te veel te verliezen, om op die schaal maar te zien waar het schip strand. Wat als wij er nog niet aan toe zijn? Wat als het daardoor fout loopt? Wat als… Als ik nu om mij heen kijk, zie ik een huis, een wereld, die ik zelf met blote handen heb weten op te bouwen. Een creatie begonnen vanaf het nulpunt, een gevolg van een strijd waar ik niet voor had gekozen. Het is mijn plek, mijn veilige plek. De plek waar ik op een vrije avond in mijn stoel neerplof, in mijn super comfortabele, maar onaantrekkelijke schapen hoodie, met een mok koffie in mijn hand, verdrink ik in de wonderenwereld van mijn boek. De plek waar ik tot rust kom, waar ik mij volledig kan afsluiten van de buitenwereld. De plek waarvan veel mensen niet zullen begrijpen dat ik er trots op ben, maar het is mijn trots, mijn steun en toeverlaat. Mijn tastbare overwinning die ik behaald heb, na hard vechten voor mijn bestaan. De plek waarvan ik bepaal wie er binnen komt en voor hoelang. De plek waar ik de regie in handen heb. Waar ik niet hoeft te vechten om mijn grenzen te bewaken. Nee, de voordeur is mijn grens. Van iedereen daarbinnen verwacht ik respect voor mijn grenzen, zonder ruzie, zonder woorden. Wederzijdse respect, dat is waar alles om draait. Misschien vraag je je nu af wat daaraan zal veranderen bij het samenwonen. Als het goed is niks. Gek genoeg heb ik daar ook alle vertrouwen in. Toch steekt nog regelmatig het gekwetste meisje in mij op. Het meisje wat alles wat ze bezat, in een oogwenk verloor. Door een keuze die niet het hare was. Mede door dat meisje, ben ik volgens sommige mensen, onmenselijk lang vrijgezel gebleven. Een volledig bewuste keuze. Een goeie relatie is gebouwd op vertrouwen. Iets wat ik behoorlijk wat jaren terug was verloren. Ik was op het punt beland dat ik niemand meer kon vertrouwen, mijn familie, mijn vrienden, mijn toekomstige partner. Tot zoverre dat het mij niet meer lukte om in de spiegel te kijken en te zeggen: Meid, ik vertrouw je. Doe wat goed voelt. Ik kon mezelf niet meer vertrouwen. Het was hun gelukt om mijn gevoelens en daden zo te beïnvloeden, dat ik keuzes maakte die niet bij mijn overtuigingen paste. Ik had gefaald om hun die kracht in handen te geven. Hoe kon ik een ander vertrouwen als ik mezelf niet meer vertrouwde. Hoe kon ik een buitenstaander binnenlaten, als ik het verschil niet meer zag tussen goed en fout. Hoe kon ik mezelf nog laten zien aan een ander, als ik het zelf niet eens meer zag. Jaren van vechten, puzzelen en bouwen, is dat meisje steeds verder op de achtergrond beland. Als ik nu in de spiegel kijk, zie ik een volwassen vrouw, die houdt van hetgeen wat ze ziet. Iets wat ik heb bereikt door hard te vechten voor mijn bestaan. Als ik nu verder kijk zie ik een groepje mensen, uniek allemaal op hun eigen manier. Waar ik op mijn manier weer allemaal verschillend van hou, hun aanwezigheid waardeer. Waaronder biologisch maar tegelijkertijd ook zelf uitgekozen familie. Een select groepje vrienden, die ongevraagd mijn metormofose meemaakte. Een punt wat af en toe best lastig zal zijn, gezien ik op best wat punten op het zicht heel veel ben veranderd. Ik ben nog steeds ik, alleen durf ik nu steeds meer te laten zien wie ik echt ben, en wat ik wil. Waar ik voorheen snel mijn woorden inslikte om de tegenpartij gelukkig te maken, of meedeed aan alle sociale verwachtingen, weeg ik het nu voor mezelf af. Hoe belangerijk is die sociale verwachting, hoeveel vraagt het van mij, hoeveel krijg ik er voor terug. Hoeveel is wat waard? Moet ik het mezelf echt ongemakkelijk maken om present te zijn bij alle sociale bijkomstigheden? Of moet ik het mezelf gewoon lekker comfortabel maken en genieten van mijn tijd in mijn schapenhoodie? Waar ik jaren terug braaf deed wat er van mij verwacht werd, probeer ik daar nu een selectie in te maken. Maakt mij dat een ander mens? Misschien wel voor de buitenwereld. Alleen voor mijn gevoel, ben ik eindelijk steeds meer ik. Een strijd die nog steeds niet is uitgestreden maar elk stap maakt mij gelukkiger en rustiger. Dat brengt mij terug op het punt, samenwonen. Na een jarenlange vrijgezelle tijd met volledig onthouding van welke vorm van romantiek, heb ik nu een partner naast mij staan waar ik mijn leven voor zou geven. Kan ik heerlijk weg fantaseren in het plaatje huisje, boompje, beestje. Trouwen, samenwonen. Het idealistische romantische sprookje, tot de dood ons scheid. Dromen zijn er om waar te maken, en je leeft maar een keer. Klopt! Ook helemaal mee eens. Het is ook mijn doel, om uiteindelijk al mijn (uitgestelde) dromen waar te maken. Stap voor stap. Dag voor dag. Alleen kan ik nu nog niet met volledige overtuiging zeggen dat ik klaar ben om samen te gaan wonen. Moet ik die stap dan zetten, met alle mogelijke gevolgen vandien, omdat de maatschappij dat van ons verwacht? Je leert toch ook niet rennen voordat je kan lopen? Ben ik iemand überhaupt verantwoording verschuldigd? Mij verantwoorden omdat ik dit goed wil doen, op onze manier, op ons tempo. En niet perse op de manier zoals gebruikelijk is. Maakt dat onze liefde naar elkaar, verkeerd, minder?

AngelSuenos
7 2

Au Café de la paix (3) - De race om rust

Het Café de la paix is gesloten op zaterdag en zondag, ontdek ik op vrijdagmiddag. Na de treinreis van Bordeaux naar Agen, wou ik nochtans wat lanterfanten. Maar maandag vertrek ik al naar de volgende stad. Het café ligt in het dorpje Bruch, op een uur fietsen van Agen. Om zeven uur ‘s avonds sluit het, er rijdt geen bus heen en ik heb nog geen fiets.  De bus naar het stadscentrum van Agen is al meer dan vijf minuten te laat. Hoe dat komt, weet de Zuid-Amerikaanse man in het bushokje niet. ‘Just wait’, raadt hij me aan. Maar dat staat mijn missie me niet toe. Ik besluit een kwartier naar mijn verblijf te wandelen. Mijn ogen op het blauwe pijltje van Google Maps gericht, sjok ik mijn koffer achter me aan op het smalle voetpad.  Ik raak snel in mijn verblijf, mijn huisbazin was zo voorzienig me de code van de voordeur door te sturen. De sleutel zit op de deur van mijn kamer. Een ongezellige aankomst, maar zo verspil ik geen tijd aan praktische rompslomp en info over de stad. Ik haast me naar Café Vélo, de fietsverhuurder en hersteller die ook nog eten serveert. Ik prijs mezelf dat ik dit adres vooraf heb opgezocht. Weer been ik het blauwe pijltje van Google achterna, langs de Garonne, recht door een skatepark, onder een aquaduct. Tot mijn grote vreugde zie ik het terras van Café Vélo opdoemen. Ik kan er snel iets eten en dan de fiets op naar Bruch.  ‘Fietsen verhuren doen we pas vanaf drie uur ‘s middags’, zegt de lieve ober van het Café- velo. Ik verslik me haast in mijn overigens heerlijke feuilleté au camembert. Waarom pas om drie uur en niet om twee? Het is een wetmatigheid waar niet aan te morrelen valt. Online spot ik nog een adres. Liever dan nog een uur te wachten, ga ik daar een kijkje nemen.  Het pijltje brengt me naar de passerelle over de Garonne, een brede rivier waarin lange wieren plooien voor de stroming. Op bruggen heb ik minder hoogtevrees dan in hoge appartementen of langs bergflanken, zelfs als de berg maar een heuveltje is, veel minder hoog dan deze brug over de rivier. Ik zoek nog een psychoanalist die dat kan verklaren. In het midden van de brug hou ik even halt om het landschap te fotograferen. Dan zet ik er weer stevig de pas in. Aan de overkant ligt een pleintje met twee fruitkramen. Het lijken lokale landbouwers die hun versgeplukte perziken op een tafel etaleren. Het soort charme waarvoor je naar het Zuiden trekt. Ik stap ze voorbij, bedwing mijn nieuwsgierigheid om de pianobar op mijn rechterkant te verkennen en val de fietsenwinkel binnen. ‘Nee, verhuren doen wij hier niet’, meldt de eigenaar mij, ‘alleen verkopen’. Even na drieën sta ik weer aan het Café Vélo, onderweg heb ik in mijn verblijf mijn jeans voor een kleedje omgeruild. Nu begrijp ik waarom de fietsverhuur pas om drie uur start: de ober van daarnet bemant het loket.  Hij glimlacht, ‘u wil nog steeds naar Bruch’.  ‘Ja’, zeg ik, in de mening dat hij me snel een fiets aan de hand doet. Maar hij draagt de nieuwe jobstudent op om me te helpen. Eerst geeft hij gekscherend wat instructies, plaagt de jongen die geen fiets kan ophangen aan een haak. Boven roept de kokkin of ze een koffie willen bij hun praatjes. Het is half vier. Mijn ooglid begint te trillen.  'Wilt u misschien een elektrische fiets, dan bent u er sneller?’, vraagt de ober. Ik kan zijn voeten wel kussen. Maar hij moet ervandoor, hij draagt al een hele tijd zijn fietshelm. ‘Help jij mevrouw aan een fiets?’, vraagt hij aan de student. De jongen kiest een fiets voor me, verstelt het zadel. Een helm kost 2 euro per dag, een verzekering 8 euro. Ja, goed. Afrekenen moet boven, zegt hij. Daar betaal ik elk onderdeel apart, ook de garantie. De mieren in mijn benen worden er nog onrustiger van. Iets voor vieren kan ik vertrekken. Op het kronkelwegje langs het café, leg ik de elektrische ondersteuning aan. Dat duwtje in de rug voelt hemels. De tweede keer die dag steek ik de Garonne over, via le ‘pont-canal’. Midden in de brug stroomt het canal de Garonne of ‘Canal des deux mers’, want het ligt op de fietsroute tussen Bordeaux aan de Atlantische kust en Sète aan de Middellandse Zee.  Een kanaal op een brug vind ik altijd ontzagwekkend. De ingenieur die water hoog in de  lucht laat stromen, tegen de wetten van de zwaartekracht in, is een magiër. Het lijkt wel een lange infinity pool waarin je baantjes wil trekken. Ik moet denken aan de laatste film van Wallace and Gromit, waarin het hoogtepunt zich op een brug als deze afspeelt. Tot slechteriken geprogrammeerde tuinkabouters duwen Gromit over het randje. Ikzelf bereik de overkant zonder problemen, iets na vieren. Nog een uur te gaan tot Café de la paix. Zonder halt te houden bij de charmante zomerbar ‘Le passage d’Agen’, schakel ik naar turbo.   Hoe verder langs het kanaal, hoe minder fietsers en voetgangers. Door de elektrische hulp voelt het alsof ik op cruise control rijd en kan ik mijn gedachten de vrije loop laten. Een ijsvogeltje let in het hoge gras op het kanaal.  Wanneer ik een uur later afdraai naar Bruch, klinkt er popmuziek. Langs rood-witte verkeerslinten rijd ik het dorp binnen, naast de weg bouwen drie mensen een klein podium op.  Het Café-restaurant de la paix, daar blinkt het, achter het verkeerslint. Ik zoek een gat in de afzetting en fiets tot bij het terras. Om vijf uur en zeven, twee uur binnen de tijd, stap ik de kroeg binnen.   

Pons
7 0

DE HONDEN VAN ONZE WIJKIN

DE HONDEN VAN ONZE WIJKIN EEN VAN DE ARME WIJKEN ZWIERF EEN GROOT AANTAL ZWERFHONDEN ROND. HONDEN VAN ALLE SOORTEN EN MATEN, EN VAN ONBEKENDE AFKOMST. ZE ATEN VAN HET AFVAL DAT IN DE WIJK RONDZWERF, EN SLIEPEN OP DE WEG OF ONDER EEN BOOM OF IN DE SCHADUW VAN EEN GROTE AUTO. IN DE ZOMER WAREN ZE ACTIEF TIJDENS DE NACHT EN DE AVOND. OP DAT MOMENT HADDEN DE MENSEN AL HUN AFVAL BUITEN HUN HUIZEN GEGOOID, EN DE HONDEN BEGONNEN TE ZOEKEN NAAR BOTJES MET WAT VLEES EN KRAAKBEEN ERAAN, GEKOOKT OP EEN MANIER DIE DE EETLUST OPWEKTE. DE HELE WIJK WAS EEN OPEN RESTAURANT. EN DE HOND WIST NIET WAT ZIJN MAALTIJD VAN DIE DAG ZOU ZIJN. HET WAS EEN KWESTIE VAN GELUK. DIT VERHOOGDE OOK DE SPANNING. HIJ VERWACHTTE WAT RIJST TE VINDEN, OF WAT BULGUR, OF KIP OF LAMSVLEES. EN HET WAS VAAK VOORGEKOMEN DAT MENSEN BIJVOORBEELD EEN KAKKERLAK VONDEN OP EEN VERS GEGRILDE KIP, EN DIE UIT WALGING WEGGOOIDEN. EN EEN ZWERFHOND VOND HET. HIER STOND DE TIJD STIL. DE OGEN GLIMDEN. HET SPEEKSEL LIEP EN DE ENERGIE WERD OPGEBOUWD... EEN VERSE GEGRILDE KIP MET DIE HEERLIJKE, AANLOKKELIJKE GEUR. VANDAAG WAS HET FEEST. HET FEEST VAN DE HOND. HET FEEST VAN DE ZWERFHOND. DUS HIJ AT MET GREED. EN HIJ KEERDE TERUG NAAR ZIJN GROEP EN VERTELDE HEN OVER ZIJN GELUK VAN DIE DAG. EN ZIJ WAREN BLIJ VOOR HEM. EN JALOERS OP HEM. EN WENSTEN DAT HET HUN BEURT ZOU ZIJN... EEN LEVEN ZONDER VERMOEIDHEID. SLAPEN EN ETEN. EN HET AFVAL WAS OVERVLOEDIG. NOOIT WAS EEN HOND VAN DE HONGER GESTORVEN. BOTTEN WAREN IN OVERVLOED. EN DIT WAS VOLDOENDE OM DE HONDEN VOL TE LATEN SLAPEN.VANDAAG WAREN DE HONDEN (MAHIR) EN ZIJN VRIEND (RADI) IN EEN VAN DE TUINEN ROND HET MIDDAGUUR. RADI WAS SLIM EN WIJS, HIJ KEND ALLE STEEGJES VAN DE WIJK ÉÉN VOOR ÉÉN. EN HIJ KEND ALLE ONTSNAPPINGSMOGELIJKHEDEN. EN ALLE MOGELIJKE GEVAREN. EN ZE SPRAKEN OVER DE DOOD VAN VIER HONDEN UIT DE KUDDE VAN DE WIJK. MAHIR WAS GESCHOKT. MAAR RADI WAS KALM EN SPRAK WIJS. HIJ ZEI: ENKELE DAGEN GELEDEN HEEFT EEN HOND UIT DE KUDDE DE VOET VAN EEN KIND GEBETEN. DEZE ACTIE WEKTE DE WOEDE VAN DE MENSEN, EN ZE BEGONNEN ONS EENVOUDIGWEG TE DODEN. EN DIT GEBEURDE KEER OP KEER. MAHIR VROEG: EN HOE HEBBEN ZE HEN GEDOOD? MET GIF. HET VOEDSEL DAT HET SYMBOOL WAS VAN GELUK EN PASSIE, IS VANDAAG HET SYMBOOL VAN DE DOOD GEWORDEN. BLIJF EEN TIJDJE WEG VAN VOEDSEL. VOORAL LEKKER VOEDSEL. HELE KIPPEN WERDEN IN OVERVLOED WEGGEGOOID, ALSOF HET EEN OPEN TAFEL WAS OF IETS DAT GRATIS AANVOELDE. HET IS BETER OM UIT EEN ANDERE WIJK TE ETEN DIE VER WEG IS VAN DEZE WIJK. EN ALS JE BESLUIT TE BLIJVEN, MOET JE ETEN UIT DE KLEINE AFVALBAKKEN NAAST DE HUIZEN. MAAR DIT IS GEVAARLIJK. DE MENSEN ZULLEN NAAR BUITEN KOMEN EN JE ZULT DICHTBIJ ZIJN. MISSCHIEN SLAAN ZE JE OF PAKKEN ZE JE ZELFS EN BINDEN ZE JE VAST EN VERMAKEN ZE ZICH MET JE TE MARTELEN. JA, JE MOET VOORZICHTIG ZIJN. MAHIR... WAT ZIJN ZE LELIJK! DE MENSEN... ZE DODEN JE, MARTELEN JE, JAGEN JE OP. RADI: JA, DAT KLOPT, MAAR WIJ ZIJN NIET BETER DAN ZIJ. HOE VAAK HEB JE EEN GEVECHT GEZIEN TUSSEN EEN GROEP HONDEN TEGEN EEN ANDERE GROEP HONDEN? HEB JE DE MATE VAN BRUTALITEIT GEZIEN... DE HOEVEELHEID BLOED... MAHIR: JA, HET IS GOED DAT ONZE GROEP ERG STERK IS EN WE ELKAAR KUNNEN BESCHERMEN. RADI: HAH! ONZE GROEP... JE ZEI ONZE GROEP... WEET JE WAAROM DEZE GROEP BESTAAT? OMDAT JE VERPLICHT BENT ONDER DE VLEUGELS VAN EEN BEND TE ZIJN; ZODAT JE NIET ALLEEN BENT. HEB JE VORIGE WEEK GEZIEN, TOEN EEN GROEP AAN DE RAND VAN DE WIJK EEN ALLEENSTAANDE HOND KON VANGEN... DAT AFZETTLIJKE GEZICHT? HOE ZE HEM VERNIETIGDEN? HEB JE HUN BRUTALITEIT GEZIEN? HOE ZE ZIJN OOG ROOFDEN, EN ZIJN POOT VERLAMDEN? HEB JE ZIJN GEKREUN GEHOORD TERWIJL HIJ ONDER HUN TANDEN WAS, EN HIJ ZIJN LAATSTE ADEM UITBLIES, BANG OM TE STERVEN? HIJ STIERF NIET, MAAR IK HEB VEEL ANDEREN GEZIEN DIE WEL STIERVEN. HOE HIJ ZICH TOT HET LAATSTE MOMENT VERDEDIGDE. HOE DE ANGST HEM TOT DE LAATSTE KNIPPERING VAN ZIJN OGEN BEHEERSTE. HOE HIJ SCHREEUWDE TERWIJL ZE HEM VAN VERSCHILLENDE KANTEN VAN ZIJN LICHAAM BETEN EN HEM HEEN EN WEER SLEEPTEN; ZODAT HIJ ZICH NIET MEER KON VERDEDIGEN, EN HEM NIETS ANDERS RESTTE DAN ZICH OVER TE GEVEN AAN DE DOOD NADAT ZIJN KRACHTEN WAREN AFGENOMEN EN ZIJN SPIEREN NIET MEER REAGEERDEN OP DE OPROEP VAN ZIJN GEEST OM TE ONTSNAPPEN. DAN KIJKT HIJ ZIJN MOORDENAARS MET EEN LAATSTE BLIK AAN. EN AANVAARDT DE DOOD MET TEGENZIN.JA, MAHIR, DE REDEN VAN HET BESTAAN VAN ONZE GROEP IS DEZE VERVLOEKTE REDEN: OM EEN MOORDENAAR TE ZIJN... EN TE ONTSNAPPEN AAN HET GEDOOD WORDEN.WAT DENK JE VAN ONS LEVEN? ONS LEVEN... INSECTEN VULLEN ONZE LICHAAM. DIT IS ERG VERMOEIEND. EN WE ZIJN NU IN DE ZOMER, EN DIT ZIJN ONZE MOOISTE DAGEN. ALS DE WINTER KOMT, HOE MOEILIJK IS DE KOU EN HET SLAPEN ONDER DE REGEN. SOMMIGEN VAN ONS GAAN EN SCHUILEN BIJ DE INGANGEN VAN HUIZEN, EN HOEVEEL HONDEN ZIJN ER NIET ERNSTIG GESLAGEN OMDAT ZE DIT DEDEN. OOK DE VERGIFTIGINGSCAMPAGNES DIE JE NU ZIET, DIT IS NIET DE EERSTE KEER. HET IS EEN HERHALEND SCENARIO.DE GELUKKIGE ZOMER IS VOORBIJ, EN DE HERFST IS VOORBIJ, EN NU BEGROETEN DE HONDEN VAN DE WIJK DE LELIJK WINTER, VOL MODDER EN KOU. DE TIJD VAN ELLENDE EN PIJN IS BEGONNEN. EN OP EEN VAN DE ERG KOUDE DAGEN... BEGON MAHIR TE BEVEN. ZIJN HELE LICHAAM BEGON TE BEVEN. HIJ KON NIETS MEER BEDENKEN DAN WAT WARMTE. HIJ WILDE RENNEN, MAAR HIJ KON NIET RENNEN. HIJ LIEP EN SCHUDDE, ALSOF ZIJN RIBBEN ZOUDEN BREKEN. TOEN GAF HIJ ZICH OVER. HIJ ZAT OP DE WEG TE BEVEN. HIJ SLOOT ZIJN OGEN MET PIJN. TOEN OPENDE HIJ ZE PLOTSELING MET ANGST EN BEVEND. ER STOND EEN KIND RECHT VOOR HEM. HIJ HAD HEM HELEMAAL NIET GEMERKT. DE KOU HAD ZIJN LICHAAM UITGEPUT. HET KIND WEES MET ZIJN VINGER NAAR MAHIR. EN ACHTER HEM STONDEN EEN MAN EN EEN VROUW DIE OOK LANGZAAM NADERDEN. MAHIR WILDE ONTSNAPPEN VOOR DE RAMP EN HET GEVAAR, DUS HIJ VERZAMELDE ZIJN KRACHTEN. HIJ STOND OP. TOEN STORTTE HIJ IN EN VERLOOR HET BEWUSTZIJN. NA EEN MOMENT... BEGON HET LICHT IN ZIJN OGEN TE KRUIPEN. HIJ OPENDE ZE LANGZAAM. WAT IS DIT... EEN WITTE KAMER. WARMTE. EN EEN DIERENARTS. EN HET KIND EN ZIJN OUDERS. HIJ WAS GERED.MAHIR WERD NAAR HET TIJDELIJKE GEZINSHUIS GEBRACHT. DAAR WAS EEN KLEIN HUISJE BUITEN HET HUIS IN DE TUIN. RADI ZOCHT LANG NAAR MAHIR. MAHIR IS EEN WITTE HOND MET OPSTAANDE OREN. EN EEN ZWARTE VLEK OP ZIJN BORST. EN HIJ IS EEN HOND IN DE PUBERTEIT. EN ERG MOOI. RADI VINDT MAHIR, EN SPREEKT HEM VAN ACHTER EEN HEK, EN WIL WETEN HOE HET MET HEM GAAT, EN MAHIR VERTELT HET HELE VERHAAL. EN HIJ VOEGT ERAAN TOE DAT HIJ HAD GEHOORD DAT HET KIND ZICH AAN HEM HAD VASTGEKLEMD, EN DAT HET GEZIN EEN BUITENLANDS GEZIN WAS DAT HEM WILDE ADOPTEREN EN MEENEMEN. EN HIER VINDT EEN GESPREK PLAATS TUSSEN MAHIR EN RADI. MAHIR IS BANG VOOR HET ONBEKENDE DAT HEM TE WACHTEN STAAT. EN RADI ZEGT: REIS, MIJN KLEINE VRIEND, EN VERANDER DIT LEVEN! OF HOU JE NOG STEEDS VAN DE WINTER EN DE KOU? IK ZAL JE MISSEN... MAAR IK HOU VAN JE... EN OMDAT IK VAN JE HOU, WIL IK DAT JE REIST. IK MAAK ME GEEN ZORGEN OVER JE. WIE JE LEVEN HEEFT GERED, ZAL HET JE NIET AFNEMEN.NA EEN JAAR... KEERT HET GEZIN TERUG. MAHIR IS EEN JONGE HOND GEWORDEN. ERG SCHOON. ROND ZIJN NEK EEN MOOIE HALSBAND. EN VASTGEBONDEN MET EEN TOUW AAN ZIJN SCHOUDERS, EN HIJ LOOPT MET HET GEZIN DICHTBIJ DE WIJK, EN VAN VER AF... ZIET RADI HEM EN RENT NAAR HEM TOE. EN HIER VERTELT MAHIR HEM DAT HIJ HEM MOET ONTMOETEN BIJ HETZELFDE HUIS WAAR HIJ HEM VORIG JAAR VOND, TOEN HET INCIDENT PLAATSVIIND. EN 'S AVONDS GAAT RADI NAAR MAHIR OM HEM TE ONTMOETEN. EN HET GESPREK BEGINT. DE ONTMOETING WORDT IN HET BEGIN GEKENMERKT DOOR EMOTIE, EN DAN DOOR DE PASSIE VAN VRAGEN.RADI VRAAGT: VERTEL ME WAT ER GEBEURDE, IN ALLE DETAILS... ALLES, ALLES! MAHIR: NA DE REIS KWAMEN WE AAN IN EEN MOOI LAND. GROEN. MAAR DE WIJKEN WAREN VERSCHILLEND. NIET ZOALS DE AANEENGESLOTEN WIJKEN HIER. IN DE EERSTE WEEK WASSEN ZE ME ELKE DAG, DROOGDEN ZE ME MET EEN APPARAAT DAT HETE LUCHT AFGAAF. EN ZE VERWIJDERDEN INSECTEN UIT MIJN HAAR. DAN SPROEIDEN ZE MIJN LICHAAM MET EEN STOF MET EEN AANLOKKELIJKE GEUR. MISSCHIEN WAS HET PARFUM OF EEN STOF OM INSECTENEIEREN TE DODEN. HET VOEDSEL WAS VREEMD, HET LEK OP BABYVOEDSEL. KROKANT. MAAR HET WAS VAN VLEES. GEEN KOU. GEEN MARTELING. GEEN ONTSNAPPING EN CONSTANTE VOORZICHTIGHEID. EN IEDEREEN SPEELT MET ME EN VERWENT ME. IN HUIS EN TUIN BEN IK VRIJ, EN IK LOOP ROND ZOALS IK WIL, EN IK SLAAP ZOALS IK WIL. EN ALS WE NAAR BUITEN GAAN, WORD IK VASTGEBONDEN MET EEN TOUW. HET HINDERT ME NIET, MAAR HET IS... TOEN ZWEEG HIJ. RADI: JE OGEN GLIMDEN VAN VERDRIET. WAT GEBEURT ER? VERTEL HET ME! WEES NIET BANG VOOR MIJ, RADI, WANT HET GAAT GOED MET ME. ECHT GOED. MAAR IK BEN VOLWASSEN GEWORDEN, EN IK DENK OP EEN ANDERE MANIER. RADI: DUS WAAROM BEN JE NIET BLIJ, MAHIR? MIS JE JE VRIJHEID? MAHIR: JA... ZEI MAHIR SNEL. RADI: ONTSNAP DAN, MAHIR! DIT IS JE KANS NU. IK ZAL JE HELPEN EN NU EEN UITWEG VOOR JE VINDEN. MAHIR: NEE, RADI. MIJN ONTSNAPPING IS NIET ZO MOEILIJK. IK KAN ONTSNAPPEN EN HEN VERLATEN WANNEER IK WIL. JE KUNT ZEGGEN DAT HET VASTZETTEN VAN MIJN VRIJHEID EEN VAN MIJN OPTIES IS GEWORDEN. HAH! VREEMD. NU MERK IK DAT IK HET RECHT HEB OM TE BESLISSEN OM ALS GEVANGENE TE LEVEN. EN IK HEB ERVOOR GEKOZEN OM ALS GEVANGENE TE LEVEN. RADI: VREEMD. WORD JE GOED GEVOED? MAHIR: HET VOEDSEL EN DE HOEVEELHEID WORDEN BEPAALD DOOR MIJN EIGENAAR, EN ZE ZIJN EERLIJK GEZEGD GIERIG. SOMS MOET IK EEN BEETJE BEDELEN OM VOEDSEL TE KRIJGEN.HUN BEGREP RADI IETS WAT DE EIGENAARS VAN MAHIR NIET WILDEN DAT HIJ VEEL ZOU ETEN, ZODAT HIJ NIET DIK ZOU WORDEN EN ZIEK ZOU WORDEN, OMDAT HET LEVEN IN HUIS, HOE HET OOK ZIJ, BEPERKT BLIJFT EN MINDER BEWEGING HEEFT DAN HET LEVEN OP STRAAT. MAAR HIJ WILDE MAHIR DIT NIET VERTELLEN EN HEM PIJN DOEN. HIJ BLEEF GEWOON GEFOCUST OP ZIJN GESPREK, EN LUISTERDE NAAR HEM, EN MAHIR WAS VERDIEPT IN ZIJN VERHAAL.BIJNA HETZELFDE VOEDSEL ELKE DAG. DIE KLEINE KROKANTE BALLETJES. IN HET BEGIN WAREN ZE HEERLIJK. MAAR NA EEN TIJDJE WERDEN ZE IETS OM VAN TE LEVEN EN NIET OM VAN TE GENIETEN. IK HERINNER ME DIE DAGEN DAT IK ZOCHT NAAR AFVAL. EEN DAG EEN BOT. EN EEN DAG RIJST. EN EEN DAG RAUWE KIP. EN EEN GELUKKIGE DAG MET EEN GEGRILDE KIP OF DE RESTEN ERVAN. IK HEB DIE PASSIE VERLOREN. IK MIS JOU. IK MIS HET VRIJ RENNEN DOOR DE STEEGJES EN DE RANDEN VAN DE BOSSEN. HET ACHTERVOLGEN VAN KATTEN, EN HET RACEN OP HET ZAND WANNEER ER NIEUW AFVAL NAAST DE CONTAINER WORDT GEGOOID. IK MIS VEEL DINGEN. MAAR IK MIS DE VERSCHRIKKELIJKE WINTERKOU NIET. EN OOK NIET HET SLAAN VAN MENSEN MET STOKKEN, STENEN EN ELEKTRISCHE KABELS. IK MIS HET GROEPSLEVEN NIET. DIE LELIJK BETEKENIS. EEN GROEP. HAH! EEN GROEP BESCHERMT JE ZODAT JE NIET ALLEEN BENT, ZODAT JE GEEN SLACHTOFFER WORDT VAN EEN GROEP DIE OP JE LEUNT, EN JE SLEEPT, BIJT EN VERSCHEURT, EN JE ADEM VERSTIKT DOOR AFWISSELEND TUSSEN HAAR LEDEN; TOTDAT JE DOOD NEERVALT, JE NEK EN ZIEL AAN HEN OVERGEEFT, EN JE NIET IN STAAT BENT OM WEERSTAND TE BIEDEN, EN JE IN DE OGEN VAN JE MOORDENAAR KIJKT EN HEM EEN LAATSTE BLIK GEEFT VOORDAT JE DE PRIK IN JE LICHAAM BEGINT TE VOELEN DOOR HET VERLIES VAN JE BLOED. EN HET ZICHT WORDT WAZIG MET DE TOENEMENDE PIJN IN JE LICHAAM. JE VOELT DE KOU TERWIJL HET MIDDAG IS IN DE ZOMER. DAN SLUIT JE JE OGEN GEDWONGEN, EN JE ZIEL WORDT JE AFGENOMEN EN OVERGEGEVEN AAN JE MOORDENAARS. IK HEB DIT NIET GEMIST. EN IK HEB HET NIET GEMIST OM EEN HOND TE ZIEN DIE VERGIFTIGD VOEDSEL HAD GEGETEN, EN DIE PIJNLIJK OP DE GROND VIEL, ZIJN BUIK SCHEURDE. ZIJN LICHAAM BEVERDE. ZIJN OGEN STAREN. SCHUIM KOMT UIT ZIJN MOND, EN HIJ BEGINT TE STIKKEN. ZIJN SPIEREN TREKKEN KRACHTIG SAMEN, EN DAN STIJGT ZIJN PIJNLIJKE ZIEL OP.IK HEB DE KOU NIET GEMIST. EN OOK NIET DIE NACHT DIE JE KENT, TOEN DIT GEZIN ME VOND. WAT IS HET NUT VAN MIJN VRIJHEID OP STRAAT? IS GEVANGENSCHAP NIET BETER? JA. IK BEN NIET MEER DIE VRIJE ZWERVER. MAAR IK BEN EEN VEILIGE SLAAF GEWORDEN, EN DAT IS GENOEG.Mahmoud Rahma

Mahmoud
18 0