Ann Stuckens

Sneeuw- en kappersknipperspret

Hoe blij en gelukkig was ik zondag? Ik keek doorheen mijn venster en zag tot mijn grote kindervreugde al dat maagdelijk wit tot zover het oog reikte. Eindelijk nog eens een echte winterdag met kou en een laagje sneeuw. De zon erbij maakte het tafereel compleet. De natuur op zijn mooist. Terzelfder tijd hoorde ik mijn grootvader, de superbompa voor mijn kinderen, zeggen: ‘Dat ze lang niet meer de winters maakten zoals ze vroeger waren, dat iedereen in 1958 genoot van de kermis op de Schelde.… Toen vroor het dat het kraakte.’ Mijn moeder vulde de anekdotes aan met haar vertelsels over de schaatsavonturen na haar schooltijd. Natuurlijk herinnerde ik me tochten op de slee samen met mijn broer door het dorp. Een strak lang gespannen touw verwijderde ons van een open gapende koffer en de wolkende uitlaatgassen van een twee pk (Citroën 2CV) alsof het ons kon deren. Daarnaast kende ik de schamele winterverhalen van mijn kinderen. Moedig begonnen zij aan het wegrollen van het sneeuwtapijt. Ze plakten de sneeuw tot twee stevige bollen of een soort iglo. Tot het laatste restje sneeuw van hun kunstwerk het opgaf genoten zij nog van de sneeuwpret van dagen ervoor. Met dit alles in gedachten wilde ik mijn kinderen met de grootste zuigkracht van Antwerpen naar hier ‘de buiten’ trekken. Dit was de dag dat we ons kind zijn en alle pret konden herbeleven Dat ik, tussen hen beiden in, de sneeuw onder onze voeten hoorden kraken. Dat we rond de vuurkorf heerlijke warm appelsap van eigen kweek met gember en een stokje kaneel dronken. Dat we dit deelden met geliefden, vrienden en familie. Dat laatste was nu helemaal uit den boze. Nu konden ze wel voor gezelschap en geknipt haar deze zaterdag best meteen naar de kapper gaan… Wat hebben het weer en de coronamaatregelingen gemeen?Beide zijn ze veranderlijk. Ann Stuckens12-02-2021

Het nieuwe normaal: ‘digitalisering en een team van medewerkers’

In de loop van december plaatsten techniekers van het netbedrijf X een digitale gas- en elektriciteitsmeter. Nadien installeerde een buurman ‘mijn X-bedrijf’ op mijn pc zodat ik mijn energieverbruik kon opvolgen. In het overzicht van mijn premies vond ik niets terug over de uitgevoerde werken van mijn dakisolatie. Aangezien ik alle puntjes graag op de i zet, nam ik op een voormiddag hiervoor telefonische contact op met het ‘X-bedrijf’ . Medewerker 1 vertelde mij dat de dienst premies geen aanvraag voor een dakisolatie op mijn naam en adres vond. Wat en hoe ik het nu verder moest aanpakken maakte mij niet blijer ook al toonde de vrouw aan de andere kant van de lijn hiervoor veel begrip. Eens ik terug tot mijn rust kwam, scrolde ik doorheen mijn administratie. Een aanvraag, aanvraagbevestiging met dossiernummer maar geen mail over een uitbetaling van een premie toonde zich op mijn computerscherm. In mijn gedachte had ik, zonder te weten wanneer, een premie ontvangen. Graag deelde ik deze informatie mee aan medewerker 2. ‘Iemand’ ging terugbellen over mijn dossier. Na een lang telefoongesprek luisterde ik naar mijn voicemailberichten. Medewerker 3 van bedrijf X berichtte niets meer dan dat ik al wist. Nummer 4 en 5 raadden mij aan om opnieuw contact te nemen met hun algemeen nummer. Aan goede wil alvast geen gebrek. Zo gezegd zo gedaan. Medewerker 6 noteerde data en uren van mijn reeds vernoemde mails. Het zoek zijn van gegevens had waarschijnlijk te maken met het ontbreken van een recente update. Een volgende update zou plaatsvinden in de loop van april, aldus de zoveelste vriendelijke medewerkster. Ik mocht weer een telefoontje verwachten. Haar woorden waren nog niet koud of ik zag in een overzichtsmail een ander dossiernummer opduiken. Op de valreep voor sluitingstijd kreeg ik medewerker 7 aan de lijn. Hij vond een dossier met een document te weinig. Ook dit document had ik doorgestuurd. En warempel met een paar muisklikken verder onder het tabblad van de naam van de vroegere netbeheerder verscheen mijn volledig afgehandeld dossier. Ik slaagde een zucht van verlichting. De volgende dag vroeg in de ochtend, medewerker 8 aan de telefoon met hetzelfde verhaal als haar collega van de avond daarvoor. ‘Eind goed al goed’, denk je dan. Tot… ik in de late namiddag 'mijn ‘X-bedrijf' online opende: ’dossier aanvullen’ las ik in een kadertje. Is het nu alleen omdat ik ouder word dat ik heimwee heb naar een persoonlijke dossierbeheerder? Ann Stuckens 10-01-2021

Zijn plek

René in zijn momentje. Even weg van zijn realiteit, met gekruiste benen op de houten bank in zijn bruin café. De houten lambrisering en de spiegels liegen er niet om. Kunstlicht doet twijfelen tussen dag en nacht. Hij zit aan zijn tafeltje. Niemand die daar in zijn bruin café aan twijfelt. Ieder zijn tafeltje. Frans tafeltje, Louis zijn tafeltje, elk apart naast het zijne. Allen op hun best, proper en verzorgd, maar hun kleding vertelt iets schrijnend anders. René zijn halfleeg glas lokt naar meer. De eerste drie heerlijke koele slokken lijken alweer een eeuwigheid voorbij. Voorzichtig neemt hij een volgende slok. Plakt zijn opgerolde sigaret tussen zijn lippen. Zijn tweede vriend. Met zijn handen maakt hij een koker rond de vlam van zijn aansteker, alsof ze wordt beschermd tegen de wind die er niet is. Nicotine en alcohol vermengen zich tot een geheel als een warm vlammetje, voor even. Dag in dag uit. Ann Stuckens 12-01-2020

Als een blikseminslag bij heldere hemel

Charlotte ging naar de bibliotheek. Ze zocht een verhaal dat zich afspeelde tussen liefde, droom, realiteit en bedrog. Een leeg boek bood zich aan. Aarzelend nam ze haar pen en begon ze haar eigen verhaal te schrijven alsof haar bestaansrecht ervan afhing. Haar eerste zin luidde als volgt: Ze had niet zien aankomen dat hij nog niet had bedacht hoe hij het voor elkaar moest krijgen om samen met haar op vakantie te gaan. Dit tartte elke verbeelding in haar. Doorheen de jaren dat ze samen fietsten, op stap gingen, elkaars teksten lazen,… had hij haar hart gestolen omdat zij zich nooit teveel of als een last had gevoeld. Waaraan ze dat verdiend had, wist ze niet. Hij schonk haar meer en meer zijn vertrouwen. Haar zelfwaarde groeide. Zij was hem erg dankbaar. Dat hij was gehuwd en een echtgenote had, leek daarbij weinig van belang. Zijn huwelijk was al jarenlang gereduceerd tot een praktische verstandhouding zonder vrijheden. Ondanks de bizarre en ongemakkelijke situatie, wilde zij onder geen geding hun contact opgeven. Het draaide later anders uit. Zij ging uiteindelijk helemaal mee overstag toen hij haar voor het eerst hemels kuste en niet enkel seks met haar wilde. Hij wilde zijn werk opgeven, verbouwingswerken realiseren, bedacht een naam voor hun bedrijf. Aan lovende woorden, heerlijke momenten en cadeautjes ontbrak het evenmin. Waar ze ook kwamen, anderen zagen hen als een liefdevol stel. Zij stroomde over van geluk. Als twee tegenpolen van elkaar konden ze elkaar perfect aanvullen tenminste als er veel tijd en communicatie mogelijk was. Door het gebrek aan beide werd weinig tot niets uitgesproken. Juiste woorden, Onze Taal of Taalpost hielpen hierbij niet. Haar opwinding was groot en zijn seks bleef erg daadkrachtig hoewel hij ‘het’ moeilijk bleef vinden? Dat verwarde haar. Wat was ‘het’? Een werkbezoek en hun verblijf in Luxemburg overtuigde haar dat een liefdesrelaties niet voor hen was weggelegd. Zij voelde zich afgewezen. Hij werd er ook niet gelukkiger van… Ze zouden nog op vakantie gaan. Oh, wat keek zij daar naar uit. Eindelijk eens een bewuste tijd voor hen samen, tijd voor vragen, antwoorden, min- en pluspuntjes. Niets tegen de klok of in functie van het werk . Op Onze Lieve Heer Hemelvaart, exact 40 dagen na zijn verjaardag, volgde de totale ontreddering bij het willen vastleggen van hun vakantiebestemming. Hij was nog nooit op vakantie geweest en hoe moest hij dat nu aan boord leggen? Hij vertrok. Zij bleef sprakeloos achter. Einde vakantie. Vijf dagen later een mailtje in haar mailbox. Nog nooit had hij iemand zo graag gezien als haar maar toch lukte het hem niet om weg te gaan van zijn eigen plek. Voor hem was het allemaal te drastisch. Nu stelde zich daar voor hem de drastische keuze van alles of niets zoals hij het zelf uitdrukte. Met een ongelukkig mailtje hoopte ze alsnog om een totaal verlies te verhinderen. Ze wilde minstens een waardig afscheid voor ze hem nooit meer zag of hoorde . Niets van dat alles volgde. Zij probeerde hem en de gebeurtenis te begrijpen. Niets kon hij van de ene dag op de andere in de realiteit waarmaken zonder iets te doen. In dromen kan alles. In de realiteit kunnen mensen stap voor stap bouwen aan hun droom. Was hij daar ooit mee bezig geweest? In de werkelijkheid speelde hun droom zich af binnen zijn levensgareel. Nooit uit de maat zoals het ritme van een Zwitserse klok. ‘Alles’ betekende voor hem zijn nestje, ooit opgebouwd met ‘de’ echtgenote. Zijn leven was zijn werk, fietsen en dure consumptiegoederen verbruiken. Hij ging Robert Marchand achterna, verslond werkgerelateerde boeken en werkte tot 10 uur per dag. Het ging hem voor de wind. Zijn liefde was zijn kat, …. Charlotte niets. Wat betekende zij voor hem? Van begin tot eind bleef het voor hem moeilijk om stappen te zetten in de richting ‘verandering’. Hij koos voor onveranderlijke veiligheid. Waartoe liefde leidt is lijden als moed en durf ontbreekt. Zij verzamelde van hem gekregen spullen. Zette haar hoed op, koppelde haar handbike aan en vertrok richting postkantoor. Zou ‘de’ echtgenote haar postpakket openen? Ann Stuckens 23-01-2020

Fietsslim - mensdom

Echo Benieuwd is een wezentje, een mysterieus en eenvoudig figuurtje. Zijn lichaamsvorm is moeilijk te beschrijven. Hij wordt één met zijn omgeving. Hoe hij zich beweegt, is nog een groter vraagteken. Rollend, kruipend en slepend komt waarschijnlijk het dichtst bij de manier waarop hij zich voortbeweegt. Tegen alle verwachtingen in beweegt hij zich vrij vlot. Lucht houdt hem in leven. Hij huist ergens op de buiten in een klein dorpje onder een spoorbrug gelegen op een geliefde fietsroute. Zonder overdrijven, op een mooie winter-lente-zomer-herfstdag fietsen wel honderden fietsers het bruggetje onderdoor. Iedereen of bijna iedereen roept dan iets naar Echo Benieuwd toe. Mensen zien hem niet.. Hij is onbestaande en ook weer niet. Horen doen ze hem wel. Kinderen houden ontzettend veel van hem. Ze willen hem telkens opnieuw horen. Volwassenen katapulteert hij terug naar hun onbezonnen kindertijd, al is het maar voor even. Hoe gehaaster of gestresseerde de rijders ook zijn, bij een kreet onder de brug is de ontlading gegarandeerd een troef. Helaas vergeten gespannen mensen de deugd van uiting dan het vaaks. Op dat moment zou Echo Benieuwd niet liever willen dan die mensen te helpen. Hoe hij ook probeert in alle mogelijke bochten, het lukt hem niet. Soms loopt hij gebukt onder zijn eigen niet kunnen en vervloekt hij zijn beperkte echokunde. Is hij jaloers op de mens met zijn kunnen en zijn creaties. Hij kijkt naar de fiets als voorbeeld. De verscheidenheid ervan is enorm groot. Bakfietsen om spullen of kinderen te vervoeren. Racefietsen om snel te fietsen. Mountainbikes voor de bossen. Ook hier onder het bruggetje op het beton zijn ze welkom. Crossfietsen zijn dan weer geschikt voor elke ondergrond. Ligfietsen bevinden zich heel laag tegen de grond. Fietsen met fietszakken en kinderzitjes. Grote en kleine twee- drie- of eenwielers. Rolstoelgebruikers klikken hun handbike vast en fietsen met hun handen. Fietsen hebben dikke, dunne, gladde of geribbelde banden . Sturen hebben ook allerlei vormen. Elektrische ondersteuning op het stalen ros zorgt nog eens voor een variant. Kortom voor ieder, groot, klein oud of jong bestaat er een rijwiel in alle soorten, kleuren, gewichten en formaten. Aan diversiteit en verscheidenheid geen gebrek. Elk mankement aan een fiets wordt verholpen door een mens. Geen fiets of mens die klaagt. Bewonderingswaardig. ‘Hallo, hallo’ is zowat het meest voorkomende woord dat geroepen wordt in alle tonen en volumes. Onmiddellijk daarna weerklinkt de klanknabootsing ‘hallo, hallo’ van Echo Benieuwd. Wanneer mensen ’Hallo Echo’ roepen dan voelt Echo Benieuwd zich erg vereerd en geliefd. Hij zegt het mooi na zoals het hoort. Vooral kinderen kunnen er niet genoeg van krijgen, keren terug apart of met meerdere samen, zeggen het mogelijke, onmogelijke om hem uit te dagen. Soms gieren ze het uit van de pret en staat de verbazing op hun gezicht te lezen. Echo Benieuwd valt niet te kloppen. Keer op keer echoot hij hen perfect na. Hoogtepuntmomentjes. En dan die scheldmomenten. Vreselijk. Dieptepuntmomentjes. ‘Hey makak , loser, hoer, janet, debiel of gekapte,…’ roepen mensen naar elkaar in zijn bijzijn. Hoe dom kan een mens naar mens niet zijn? Waar is de mens nu met al zijn kennis en kunde? Oplossingen en waarderingen voor mensendiversiteit blijven zoek. Hoe kan dat nu? Fietsslim maar mensdom. Dat gaat Echo Benieuwd zijn verstand te boven. Hoe hard hij ook ineen kruipt, probeert in alle talen te zwijgen, niets helpt. Het is sterker dan hemzelf. Opnieuw zegt hij het lelijks en het vernederendst na. Het lijkt alsof hij, Echo Benieuwd, er nog een schepje bovenop doet met al zijn nabootsing. Niets is minder waar. Voor Wolk Amadeus wordt het pijnlijke hem te veel en begint hij te huilen. De zon houdt stand. Met haar zonnestralen dringt ze vastberaden binnen in een regendruppel. Kort daarna schittert de regenboog in al zijn pracht aan de hemel. Voor iedereen gelijk. De rijkdom van de natuur. Iets of niemand kan dat ontkennen. Wolk Amadeus en Echo Benieuwd vinden het ook mooi. En dan komt Marieke enthousiast aangefietst en roept:’ Joepie, ik leef!’ ‘Joepie, ik leef’ echoot Echo Benieuwd blij!!!. Ann Stuckens 03-01-2020

De zorg, wat een zorg

Elke avond opnieuw wordt mijn kamergenoot vroeg in bed gelegd en later op de avond geholpen om naar het toilet te gaan. Blijven zitten tot aan het plasmoment kan niet. Enkel twee dagen per week kunnen voeten worden gewassen,…. Pech, hulp bij het tandenpoetsen of handen wassen voor en na het eten horen integendeel niet tot de standaardhandelingen. De twaalf laatste maanden heb ik meer thuisverzorgers gezien dan in de afgelopen dertig jaar. Het is dat of de sneldienst van een thuisverpleging. Een relatie opbouwen, betrokken zijn en kordaat optreden als het moet, is vervangen door uitvoering van regels en procedures. Ik voel mij een product en beschouw de zorgverlener als een robot die is gereduceerd tot uitvoerder van vastgestelde taken. Dat maakt ons beiden ontevreden, onpersoonlijk en onmenselijk. Heet dat kwaliteitszorg van en door menselijk talent? Laat in de zorg ook mensen het verschil maken. Winst verzekert. Ann Stuckens 03 november 2019

Waar het ooit begon

Op de achtergrond gestommel in de keuken. De koelte, een mengeling van nicotine en poetsproducten overheerste het mannenopvanghuis. Met mijn rechterhand zocht ik steun aan de muur terwijl ik zwetend de verantwoordelijke volgde. Aangekomen aan de trap greep mijn linkerhand naar de leuning. Met beide handen en voeten begon ik aan de beklimming. Zonder vallen bereikte ik de ontvangstruimte. Ik plofte neer in een zetel. Ik ontspande. Het begon. Een maand later waren we collega’s. Ann Stuckens28 10 2019

Dag lieve kleine zachte vijg

Dag lieve kleine zachte vijg Waar kom je vandaan?Uit mijn tuin? Hoor je niet in westelijk Azië te staan? Als ik je daar zie liggen, wat zie je er dan vreemd uit. Zal ik je kapot maken? Een stevige neep en je bent eraan. ‘t Is maar een grapje. Ik liet je komen. En je begon te groeien. Je bent om op te eten, je bent meer dan eten en drinken. Ann Stuckens 18-10-2019