Lisa Ramos

Gebruikersnaam Lisa Ramos

Teksten

Rijzen

Ik reis met je. Ik laat me rijzen. Ik reis met je de wereld in.

Blue

My body existsin this world of color. My corpus consiststhe tints of water and land.I will never be ableto untwistthe dept of my soul;the curls make me whole.All I can seeis an ocean that’s coveredin profound blue;in this legion of shades.All I can feelis the touch of the colors;those are our soulsand they all feel true.

De strandhut

Zandkorrels, ze schuren mijn hielen. Ik dwaal doorheen mijn hut. Mijn maag keert net als m'n voeten; Ik durf, ik wil of toch niet. Het gepiep van een deur, je kucht en draalt. Jouw hand bonst tegen het hout. Een stilte volgt; ik open het slot. Ik durf, ik wil, ik geniet.

De noorderwind

De noorderwind kan mij niet krenken. Wel vat ik haar met vuur. Vlammen ruien op in mijn kachel. Ze spelen met de wind. Of zwicht het barnen, smoort het, als de volgende hort dit wilt?

De duistere man

Een duistere man in een donker verhaal vertelde me laatst over een cryptische taal. Hij was zichzelf verloren, was compleet verdwaald. Daar staat hij in het donker. Veel liever wou hij leven in een licht dat hem bestraalt. Toen de eenvoud hem aanschouwde zag hij dat hij rouwde over de duisternis. 't Was zijn bekommernis. Danig snel wou hij vertrekken; ontnam zichzelf de warmte die het hem wou verstrekken. Hoe kon het nu gebeuren, hoe kon het nu zo gaan dat deze man zichzelf de warmte liet ontgaan. Was dan echt de duisternis een soort gevangenis of was het een projectie naar een ander soort gemis? 't Duister beziet hij met zijn ogen maar in 't donker zie je niets. In 't licht ziet hij de wereld en toch ontging er hem iets. 't Was zichzelf die hij niet zag? Dus als je 't goed bevoelt, was alles goed bedoeld en was 't hijzelf die hij ontzag. De duisternis trad toe. De man voelde zich erg klein. De warmte die zich schenken wou, wou zou graag bij hem zijn. Het wil hem graag verwarmen en strelen elke dag en tonen dat zijn schoonheid gezien geworden mag. Het wil hem laten voelen zijn kracht diep binnenin. Dit tonen aan de wereld is hem enkel een gewin. Het goedbedoelde duister voelt zich ontweken hier dus praat hij met de man die het voelt in hart en nier. De man dacht wat een kommer ik voel de pijn zo zeer. Het bracht hem bij zijn ogen, hij keek op het duister neer. Nu zag de man het zelf. Bedrogen werd hij door zijn eigenlijke ogen. In de kiem werd het gesmoord. Hij sloot erbij zijn ogen en opende zijn voel. Het duister trad naar binnen beiden bereikten doel.

De stenen van dit huis

De stenen van dit huis waren elkeen pracht en praal. Ze hangen aan elkander vast, dit is ons verhaal. Elke steen verschilt in zwaarte, grootte, kracht. Maar elke steen was nodig om te zijn waar 't huis ons bracht. De eerste steen was hemels onbeschrijfelijk, zo goed.Het valt niet te betwisten;die tijd toen was zoet. Iedere dag groeit ons kasteel steen voor steen in ons hart mee. Niet elk blok was hemelssoms bouwden we de hel.'t Lag niet steeds in evenwichten elke passe partoutwas zeker al gezwicht. De sterkte van ons hartbracht ons waar wij nu zijn.Ach, zie de barsten in ons huisze voelen echt niet fijn. De spanning in ons huisgestapeld door de stenen is soms onhoudbaar nuHet doet mijn hart vaak wenen. Het jarenlange werkvoelt soms zo zinloos, echt.Is in de zoektocht naar ons evenwichtdan 't vonnis reeds beslecht? Tot op de dag van nuwerk ik aan elke steen. Ik wou graag dat de spanningsteen voor steen verdween.Het hele werk hieraanblijkt nu voor jou niet goed meer.En door dat gegevenvergroot dan ook de scheur weer. Kon jij nu toch maar ziendat als we samen bouwendat als we elke steen verzorgenhet ons terug liefde zal bezorgen. Als elke steen ons beiden draagt.Als elke steen ons goed bevoelt.Als elke steen ons samenbrengt.door de omwenteling van liefde,naar ons met krachtig grootse liefde zwenkt.

Sina

Met een prikkelend jong enthousiasme kwam een jonge dame de ruimte binnen. Haar gelukzalige glimlach probeerde dat tikkeltje zenuwachtigheid te verstoppen. Iets waar ze maar heel even in slaagde. De authentieke wijze waarmee ze later haar verhaal zou brengen gaf ook mij een rustgevend veilig gevoel. Sina stelde zich voor waarna ze ietwat vermomd een liefdevolle knipoog richting David, de lesgever wegpinkte. “We maakten deze ochtend een lekkere pompoensalade waar jullie later deze dag van kunnen smullen”, gaf Sina trots aan terwijl ze naast de heerlijk gevulde tafel stond. “Ook kan je indien je dit wenst smullen van de bloemkoolsalade aangevuld met pastinaak”. Ze wisselde het voorstellen van de salades af met haar enthousiasme dat kenbaar was aan haar glimlach waarbij haar parelwitte tanden de zaal leken te verlichten. Heel even hield ze pauze, nam ze de tijd om diep adem te halen. Op dat exacte moment merkte ik hoe het haar doordrong dat eenieders blik op haar gericht was. Het drong door. Een aarzeling, een pauze en heel even een struikeling over haar eigen woorden. Ook Sina voelde wat er gaande was. Dat was merkbaar omdat ze haar ogen dichtkneep, aan hoe ze snel haar lippen op elkaar legde en de manier waarmee ze zichzelf de energie waarmee ze gestart was terug toe-eigende. “We hebben ook brood en wat kaas indien jullie daar zin in hebben”, vervolgde Sina haar uitleg terwijl ze haar handen nu horizontaal in elkaar gevouwen hield. Ook nu gebruikte ze kortelings haar hand om aan te duiden waar elk gerecht stond, al bleven haar strak gevouwen handen de toon aangeven waarmee ze de hele voorstelling naar voor bracht. Ik bedacht me hoe het aanwijzen zijn effect miste. Elk verwijzend gebaar ging richting de tafel, al leek ze haar hand telkens naar hetzelfde plekje te wijzen. Ik zag de humor er van in en op zich stoorde me dit ook niet. Ik geniet er immers van om zelf te tafel vol lekkers te gaan verkennen. De kommen met herfstgekleurde tinten gaven me al een voorsmaakje, de vage herinnering aan brooddeeg gaf me zin om een stukje ervan te voelen om het vervolgens te proeven. “Smakelijk en geniet ervan”, zei Sina ten slotte. Een uitgestelde drang tot proeven werd door David op de proef gesteld. Na enkele oefeningen werd deze drang vervuld. Wat een heerlijke plek!

Spaghetti uit de achterbuurt

Het gekraak van een deur. Een voetstap, sterk gezet maar nauwelijks hoorbaar. Slik. De iets te zoete spaghetti gemaakt door een ongekende zeer uitgesproken kok. Herkenning, de afgelegen bistro die hem onverwijld deed denken aan de geur van sigaren. Het geluid van zijn hartslag dat steeds sneller gaat. Een veel te lange pastasliert, opgezogen om vervolgens zijn weg te vinden doorheen zijn lichaam. Het gevoel van een naderden persoon. Angst. Onwetendheid. Een snelle blik die al snel weer verdwijnt. Jeff verstart. Louigi stond nu vlak bij hem. Zwijgend, maar dreigend. Voorzichtig en zonder opkijken plaatste Jeff de koffer nu met een bibberend hand op de tafel. Gekletter, gemaakt door het bord dat door Jeff’s onhandigheid zijn einde kende op de geruite vloer. Het geklik van de tas, een controlerend blik. Het geluid van een schot dat zorgde voor een luidkeels gepiep. Een geklinkel. Jeff zag nog net hoe de ruit aan flarden vloog. Daarna, niets meer. Stilte.

Worstjes

Haar vingers voelden de groeven die de tijd met zich mee had gebracht. Marie dacht terug aan de jaren die ze gelukzalig met haar man had gedeeld. Een tijd die nu enkel in haar hart nog kon voortleven. De dagen werden maanden en de maanden werden jaren. De scherpe herinnering vervaagde elke dag een klein beetje meer, tot op de dag dat enkel foto’s gemaakt in vol avontuur haar konden terugbrengen naar toen. Het dagelijks bezoekje van Ida, haar buurvrouw, deed haar deugd. Het zorgde ervoor dat ze het gevoel had deel uit te maken van een wereld waarin verbondenheid ooit een grote ruimte voor haar innam. Dat deed het nog steeds, maar nu op geheel andere manier. Marie’s blik dwaalde af naar het tapijt dat er al een eeuwigheid leek te liggen. Ze merkte hoe het gevoel van opgespannen spieren en het fronsen van haar wenkbrauwen overging in pure warmte om vervolgens om te buigen naar een pijnlijke leegte. Haar vertraagde ademhaling vergezelt met het neerslaan van haar oogleden was het gevolg van het zien van de zwarte plek op het tapijt. Een plek die onmiskenbaar invloed op haar had. Wie anders dan Karel kon op het lumineuze idee komen om een vuurvattende pan te plaatsen op een tapijt om deze daar vervolgens af te laten koelen. Die worstjes, herinnerde ze zich, waren echt niet te vreten.

Jouw strijd

Als een mens wilt lerenlukt dat als de vraaggesteld wordt door diegenedie 't antwoord wilt verteren. Dus voel je ietsdiep binneninhet wringt,je wilt het kwijt?Kijk dan eens dieper in jezelf,het is je innerlijke strijd. En raakt het jeof helpt het joulos van ketterij.Voelt het goed,wil je 't delen?Voel je vogelvrij.

Het aanbod

Die ochtend werd het 5 voor 6 hoopvol verliet ze toen haar wagen. Een toekomst vol met avontuur, je hoort haar echt niet klagen. Het pad dat voor haar is bestemd ligt nu nog voor haar uit. Ze voelt onwetendheid en slaaptekort. Waarom werd zij aangeduid? Spanning en nieuwsgierigheid lokken haar nu uit haar kot. Voor alles ooit een eerste keer zie haar ingaan op ‘t aanbod. Een aanbod dat haar testen zal op haar wezenlijke kunnen. Een aanbod dat veel zwaarder is, dan wat je haar zou gunnen.

Het licht

Helemaal verward kan ik nauwelijks geloven dat het licht dat ik wou zien gestopt is zich te doven. Is dit slechts een schim die me verblindt net als een spiegel? Of ben jij echt diegene waar het duister nu van kriegelt? Is het licht dat ik nu zie echt in jou aan het stralen? Na al die jaren duister mag het geluk jou nu onthalen.

Bij jou

Verliefd op het gevoel dat voor mij de weg naar jou scheen; zo straal ik nu bij jou. Bij jou voel ik me goed, voel ik me leven, voel ik geluk. Laat mij dit nu niet omwoelen. Dit gevoel wil ik niet stuk.

Genot

Diep in mezelf zoek ik de weg naar het eeuwige leven in de hoop dat die tocht mij niet bedelft. Onderweg vraag ik me af waarom ik leef in het ritme van de hartslag van de man, daarginds boven aan de top, toen hij de steile berg beklom. Waarom leef ik steeds in draf? Na die lange steile klim vond hij rust diep in zichzelf. Het leven rondom hem en de kracht van de berg voelden voor hem als een nieuw begin. Nu ik hierboven sta Voel ik de kracht van de berg door me stuwen. Overtroffen door 't gevoel dwaalt mijn blik vlug diep in de verte 't is waar ik zal zijn weldra. Dan vervolg ik mijn weg, weg van de berg waar ik op sta en verlies ik haar kracht bij elke blik weg van haar. Dus 't is het verhaal van de vele vogels in de lucht, niets in mijn hand. Al ploeterend en al klimmend kijk ik vlak voor mijn voeten in 't zand. Maar 't genot zit hem in het voelen in het stilstaan en in 't zicht op 't land. Had ik het maar geweten want net dat maakt elke stap zo markant.

Belicht

De koude wind giert langsheen mijn gezicht. Ik vervolg mijn tocht. Ik voel me verlicht na een pauze met een bier. Want zo'n heerlijk glaasje zorgt voor warmte en plezier. Alles hangt af van hoe je jouw tocht belicht.

Vriendschap

Ik zoek naar jou. Dus ik verlaat mijn pad, in de hoop dat ik vind wat ik eerder vergat. Ik voel waar je bent. Al zie ik je niet, jouw nabijheid ligt nu in 't verschiet. Ik geniet ervan om bij je te zijn, je verrijkt mijn pad. Wat voelt dit fijn! De jacht van het leven is nu niets meer waard. Ik kies voor de vriendschap die ik voor jou diep in mijn hart heb bewaard.

Je omarmt me

Onuitgesproken mooi Is de warmte Die ik voor je voel Je omarmt me. Jouw liefde is puur Ik geniet Van elk woord, van elke blik op elk gebied.

6

6

De dood

Een donkere mantel verscheen in mijn zicht. Het toonde me de weg, de tocht naar het licht. Verschrokken door angst voor de dreigende zeis verstokte mijn adem; eindigde mijn reis. Overmand door de warmte van eenieder aan mijn zij Vond ik toen de rust voelde ik me weer vrij.

De kracht der natuur

Jij magnetiseert mijn hart rondom jou. Je betovert mijn ziel tis niet wat ik wou. Ik voel het gevecht dat ik voer met mezelf. Ik trek en ik sleur tot ik mijn geest bedelf. Ik voel hoe strijdvaardig mijn lichaam tracht me probeert te verlinken door een diepere kracht. De kracht der natuur zoekt in mij haar weg, wilt dat ik haar geef wat ik haar heb ontzegd.

Ik gluur

Ik gluur naar wie jij bent naar wat je doet naar wat jij verkent. Ik bloos als je kijkt want ik voel me betrapt op het gluren naar jouw zijn. Mijn tred verrapt. Maar het is best ok Als ik meer zou willen weten Zo wordt wat jij doet door mij niet meer vergeten.

Ik dans

Ik dans, ik vlieg wanneer ik je zie verlies ik mezelf verleg ik het punt dat mijn evenwicht bewaard Van mezelf naar een punt ergens tussen ons op een plek waar wij samen al dansend smelten tot een. En toen je even later uit onze dans verdween voelde dat plekje waar ons evenwicht zich eerder had genesteld zich gedesoriënteerd.

Jij

Ik verlies me Ik verkies je Ik draai rond mijn eigen as Ben volledig ondersteboven van wie jij tot nu toe was.

De kat

De kat trippelt razendsnel weg onder een wagen die op de oprit rust en verdwijnt daarna zomaar. Niemand die kan zien waar het getrippel heen is gegaan. De zoektocht naar de kat is nu zinloos. De zoektocht naar de kat is gedaan.

Dichten

De wereld van het dichten kent duistere geheimen. Het lijkt alsof 't een schande is dat mensen durven rijmen. De plaag van het verbod, bijna letterlijk beschreven zal mij niet onderdrukken, al zal je 't mij niet vergeven. Dichten is voor mij vrij zijn in mijn woorden. Dus schrijf ik voor mezelf en voor iedereen die 't wil horen.

Jouw besluit

De tranen op mijn wangen zijn roodgekleurd, zo diep. Wat ik nu voel vanbinnen, is een pijnlijk groot verdriet. Wat ik ook zeg jij hoort steeds weer de pijn die jij ooit voelde. Laat dat nu net hetgene zijn waar ik helemaal niet op doelde.

Jouw grasperk

Jouw grasperk is omringt door torenhoge muren opgebouwd uit steen laat je echt niemand gluren. Wanneer de buren praten over hoe alles beter kan zet je ieder op zijn plaats maar het werk, daar blijf je van. De hele buurt gaat aan de slag met het opgemaakte plan en jij staat daar maar te puffen te zeggen dat je het niet kan. Het wordt je allemaal teveel zeg je zonder te verpinken. Maar wat daar de reden dan van is dat laat je niet weerklinken.

De uiterlijke schijn

Paniek alom, als ik praat over mijn grens. Allen tegen mij, mijn zwijgen is hun wens. Het verwijt dat zij door mijn grens niet meer mag zijn wie ze altijd is geweest voelt oneerlijk en niet fijn. Want in het bewaken van mijn grenzen gaf ik klaar en duidelijk aan naar oplossingen en antwoorden op zoek te willen gaan. Als een groot schild drummen ze mij omver,mag ik niet zijn zijn mijn grenzen ondergeschikt aan de uiterlijke schijn.

Wie je was

Gehaat en ongedwongen voorgelogen en verzonnen gewild en weggeduwd zo heeft het leven jou gestuwd. Verwilderd zonder de haren vergeven onder de blaren gepijnigd door jouw hart zo heeft het leven jou getart. Verbleekt door 't ongekende verstart door het verwende keek jij toen in het glas, toen pas zag je wie je was.

Ik val voor jou

Ik v a l voor jou w raak-lustige humor.

De gebarsten vaas

Verwarrend diep gebarsten zie ik jou daar nu staan. Hoewel jij jouw geheel behoudt toch ben ik met jou begaan. Je straalt niet meer als vroeger ook al is dat wat je 't liefste wil. De barsten zijn nu zichtbaar de kracht in jou houdt zich stil. Stil om breuken te voorkomen om te genezen van binnenuit. Maar de barsten die er zijn, zijn geen barsten in jouw huid.

De schreeuw

Zonder hoop en zonder jou stond zij aan de ruit. Haar blik op oneindig haar schreeuw naar jou. En jij ontweek 't geluid. De schreeuw om hulp naar de leegte in haar weet jou niet te bevallen. Maar wat te doen als de schreeuw verdwijnt en haar laatste hoop is gevallen?

Voel me, hoor me, zie me

VOEL ME vlijen met mijn vingersop jouw voetenwaar ik wrijf. HOOR MEgalmen door de gangenin de grottenwaar ik graaf. ZIE ME trappen op de treden in de torenwaar ik tast. Maar JIJ voelt me, hoort me, ziet me,vlijen met mijn vingersin de grotten waar ik tast.

De tand des tijd

Op zoek. Gevonden. Gevangen. Bewerkt. EN WEER VRIJ. Het plan. Gemaakt. Gestart. Onderweg. EN VOORBIJ. Telkens opnieuw. Hetzelfde ritme. Dezelfde structuur. De tand des tijd. DE GEORDENDE RIJ.

Ik bouw

Ik mets en bouw dit huis in de vorm van mijn hoofd van mijn hand van wat mijn hart verlangt. Hoe gek je ook kijkt naar hoe ik dit bouw toch ga ik door want het is waar ik van hou.

Storm

Alle hens aan dek want het noodweer kent geen grenzen. Met man en macht staan zij paraat om de schade te beperken. Door het woeste tij doorspartelen ze menig woele waters. De beste stuurman staan aan wal; het was een storm in een glas water. Waarna de journalist eerder laconiek zei dat het als een paal boven water staat dat 't water ons niet tot aan de lippen staat.

Het net

Mijn kronkelende kabels staan in verbinding met mijn bijhorende machines aangesloten op het net. Het net brengt soms rust en kalmte Mijn machines werken vlot. De kabels liggen ontspannen en genieten dot voor dot. Maar soms ontvangt mijn net signalen in een tempo, vliegensvlug. Dan staan mijn kabels strak gespannen en werkt mijn machine soms wat stug.

De oude eik

Daar in de oude eik waar wij elkaar ontmoetten om de nieuwtjes van het jaar samen te overschouwen, zat ik nog zonder jou naast anderen te wachten om de aanvang van ' t gebeuren samen te aanschouwen. Pas toen jij naast mij kwam zitten even na de start voelde ik diep binnenin dat het nieuwe jaar begon. Als uit een droom ontwaak ik lijkt alles nu onecht. Ik spring naar de takken van' t verleden naar waar het feest plaatsvond. Onderzoekend naar de waarheid volgend in jouw spoor zag ik mezelf daar zitten te genieten van de kracht. De kracht van de oude eik voelde als een bron. 't Weerkaatste op mijn ziel, 't was rust dat het me bracht. Dan zie ik hoe jouw ogen gericht zoeken naar mij. En toen je mij zag stralen voegde jij je aan mijn zij. .

Verbonden

Ik voel het stralen door mijn ogen, in mijn buik, door alles heen. Het is alsof ik ben verbonden, met ieder en met alles, verbonden met 't geheel. De energie van mijn connectie met de wereld om mee heen brengt me warmte laat me stralen dit is waar ik nu voor leef.

Evergreen

Een kiezel op je evergreen,het grasveld van je dromen,stoort enkel een beetjeals je je blik erop richt.'t Is slechts een kleintjeom de kiezel op te rapen.Nog voor je het weetis dat taakje verricht.Maar toen ik deze morgenmijn gordijnen had geopendwas mijn grasveld bedektmet een bekiezelde laag.De hoeveelheid overvalt me,mijn evergreen lijkt verdwenen.Wat zijn al die kleine kiezelsplots een vervelende plaag.

Het touw

Het touw dat werd geweven door moeder Natuur verbindt ons nu voor eeuwig. 't Is bestand tegen het vuur. Tegen het borrelende vuur der liefde tegen het knagende vuur der haat tegen alle zeven zonden tegen waar jij nu vlak voor staat. Het vuur gaf jou de steken recht in jouw vat der liefde. Het was die stekende pijn die jouw hart toen doorkliefde. Het touw stond strak gespannen maar door de toegebrachte pijn heb je de spanning losgelaten. Toch zal het touw er altijd zijn. Het touw snijdt jou pas los als het leven daar voor kiest van diegene die jou pijn deed. Dan pas weet je wat je verliest. Want als de tijd is aangebroken en de ander jou verlaat moet jij in 't reine komen met diegene die nu gaat.

De sleutel

Omringd door het duister, Door het donkerste zwart. Voel ik me verloren Voel ik me verward. Het duister voelt warm Het bemint en belieft Het duister kijkt naar me Maar ik zie het niet. Niet wetend hoe Wie en ook wat Het duister is Op zoek naar een schat. Tastend in mezelf Leg ik alles bloot Stel ik alles in vraag Is de onwetendheid groot. En toch weet ik dat Op het puntje van mijn tong het antwoord ligt op mijn te maken sprong. Wat moet ik hiermee Wat moet ik doen Ik zoek de knop van het licht Om het duister te zien. Ik wil er iets mee, Door het eerst te bevatten. Om het te kunnen omarmen Om m’n weg aan te vatten. Ik blijf me bevragen Wat ik wil, wat ik kan Wat ik denk, wat ik doe Wat ik voel, wat ik merk Het maakt me zo moe. Mijn lichaam raakt op Eist dagenlang rust Staakt de zoektocht naar het duister Het duister schenkt me rust. Nu de lentezon straalt Voel ik me verwarmd Klopt het duister weer aan Wil het worden omarmd. Maar hoe moet dat? Hoe gaat dat? Ik voel een gemis. Het duister voelt vertrouwd Als een deel van mezelf Kon iemand maar vertellen Waar de sleutel is.

De onzichtbare naald

Diep ineen gedoken zoek ik naar de naald die me stiekem pijnlijk prikte. Straks zet ik het haar betaald. Al hoort de naald bij mij en bepaal ik mijn eigen wonden; ze weet me steeds te prikken recht in mijn eigen zonden. Zonden vol met angst voor wat komt, voor 't onbekende. Zonden voor 't vertrouwen in mezelf dat ik niet kende. Wat ben ik blij dat jij mij de pijn helpt te verzachten. Desalniettemin ligt de naald op mij te wachten.

België

De wachters van het boshebben stiekem snode plannen.Uit angst voor groot verliesvolgen ze de rijke mannen. Deze mannen denken aanwat 't bos hen op kan brengen.De wachters verkopen hun zielde mannen willen zich mengen.De wachters peuteren het houtvan de bomen in hun bosDe bomen lijden pijnalthans het overgrote gros. De berustende bomenweten niet meer wat te doenBladeren die vallenondanks de macht van hun legioen.

De stap

Verloren in een wereldvol met keuzes en advies,verloren in het levenwaarin ik mijn passie soms verlies.Dan dans en dwaal ik op het ritmevan de dag en van de nacht.Ik overleef op mijn emotieswant zij geven me de kracht.De kracht om de stap te zettendie me dichter brengt bij jou.De kracht om te kiezen voor het leveneen leven waar ik van hou.

Opleiding

Geen opleidingen.
Gestart met schrijven van gedichten begin 2017
Gestart met schrijven van verhalen begin 2018

Publicaties

* Publicatie in "Roodwoordje en de broze wolf", uitgegeven in 2017 door Poemtata met mijn gedicht "Het tij is nu gebroken"
* Publicatie in "Op weg" (2018-nr6 ) magazine met artikel over GR128 Vlaanderenroute.

Prijzen

* Eervolle vermelding: Gedichtenwedstrijd van koester in 2017 met mijn gedicht "Jij"