het stille meisje

Stalkster

Verlies de controle. Omarm hem met heel je zijn. Google zijn naam. Daar verschijnt zijn foto. Klik. Zijn oprechte lach, alleen voor jou. Zijn ruwe krullen, waarvan de aanraking nog nazindert op je wang, uit de tijd dat je nog keuze had. Alsof je die ooit had. Zijn wit linnen hemd onder zijn beige linnen kostuum, dat een gesofisticeerde authenticiteit uitstraalt zoals alleen hij die heeft. Het is een stijl waar niemand mee weg komt, behalve hij. Alsof het uitmaakt wat hij draagt. Klik. Hij doceert in Antwerpen, Leuven, Brussel, Amsterdam, Parijs. Parijs, waar hij gedichten schreef in Boulevard Jourdan. Alsof je wist dat ik die las. Parijs, waar jij jezelf verloor in Musée d’Orsay. Toen er nog te ontdekken viel. Zijn thuisbasis blijft Gent. Gent, waar alle opties nog open lagen. Waar je naar hem verlangde in je kamertje. Waar je jezelf overwon en naar hem toe stapte. Hem sprak, minutenlang. Op de trappen van Blandynberg. Op de harde houten stoelen in de Universiteitsstraat. In de met mozaïeken betegelde gangen van Ledeganck. Aan de schuifdeuren van de supermarkt in Overpoort. Gent, waar hij zijn arm om je sloeg, een minuut lang. Waar zijn lippen een seconde bereikbaar leken. Waar hij naar je zwaaide vanaf de overkant van de straat. Waar je jezelf geen houding wist te geven. Je hoofd draaide. Waar hij je geruststelde. Zei dat je je niet hoefde te schamen. Maar de schaamte bleef. Was sterker dan jezelf. Overheerste je. Overmande je. “Hier scheiden onze wegen,” zei je gekscherend. Maar ik interpreteerde het letterlijk. Zelfs nadat je me opbelde, met een smoes over de titel van je thesis. Zelfs nadat je mijn naam riep aan Dampoort station. Klik. Verlies de controle. Omarm hem met heel je zijn. Google zijn naam. Daar verschijnt zijn foto. Klik. Zijn oprechte lach, alleen voor jou. Druk zijn beeltenis af, bewaar ze in je portemonnee. Alsof hij altijd bij je is. Alsof het ooit anders zou uitdraaien.

Brief aan mijn introverte medemens

Hoi Stijn, Een tijd geleden schreef je in Charlie Magazine een brief aan je extraverte tegenpool Emilie. Hoewel die brief niet voor mij bedoeld was kreeg ik er kippenvel van. Ook ik ben introvert en heb me daar lang voor verontschuldigd. Ja, zelfs geschaamd. Je vertelt in je brief over een feestje waar je met jezelf geen blijf weet. Je wil wanhopig meepraten, maar om één of andere reden blokkeren je hersenen, verandert je tong in een stoffige lap leer en sta je te dralen in een hoekje. Je zit zo in je hoofd te zoeken naar dat gevatte antwoord op die onverhoedse vraag, dat de conversatie al lang is voortgekabbeld naar het volgende oppervlakkige onderwerp. Je wacht en wacht en wacht op die ene vette schijf die je benen eindelijk ritmisch richting dansvloer zullen stuwen, maar je blijft tegen de muur plakken als een verlegen bloempje. Je zit zo in je hoofd opgesloten dat de feestgangers de indruk krijgen dat je hier tegen je zin staat. Dat je het feest oersaai vindt en zo snel mogelijk weer naar huis wil. Terwijl jij je als een opgejaagd hert voelt dat naar de koplampen van een aanstormende vrachtwagen staart. Weet Stijn, je bent niet alleen. Ook mijn hersenpan kookt over op zo’n moment. Ook mijn tong plakt kleverig tegen mijn verhemelte. Ook ik vlucht naar het toilet, omdat dat de enige sociaal aanvaarde manier is om even alleen te zijn. Of check voor de duizendste keer mijn Twitterfeed, ook al ken ik alle tweets van het afgelopen half uur ondertussen vanbuiten. Of, godbetert, ik bestel nog een pintje, want dat zal mijn tong wel losmaken. Jouw brief in Charlie Magazine past binnen het thema schaamte. Je biecht er zelfs in op dat je jaloers bent op het extraverte soort. Je mist hun spontaniteit en ze lijken altijd wel een pasklaar antwoord te hebben. Ook ik heb me lange tijd gespiegeld aan mijn extraverte medemens. Maar Stijn, waarom zouden we ons ongemakkelijk voelen over ons stilzwijgen? Waarom zouden we er ons om schamen? Waarom zouden we welbespraakte babbelaars benijden? Want er zijn zoveel voordelen aan introversie en stilte. Nee, we weten niet hoe we met small talk om moeten. We kunnen geen kwartier over een bewegende grasspriet praten. Een oppervlakkig praatje sterft bij ons snel een stille dood. Maar we zullen wél aan je lippen hangen als je ons vertelt wat je écht boeit. Waar jij warm van wordt. Waar je wakker van ligt. Nee, we zullen je geen raad geven. Maar we kunnen ons in jouw schoenen verplaatsen en je een luisterend oor bieden, want dat is wat je écht nodig hebt. Ik weet, het is sociaal niet aanvaard om stil te zijn. Om te observeren en te reflecteren. Want zo geraak je nergens in het leven. Het zijn de haantjes en roepers die gehoord worden. Zwijgen wordt beschouwd als een zwaktebodof als arrogantie. Maar misschien wordt het tijd dat we daar verandering in brengen. Dat we de voordelen zien van introversie en stilte. Dat we trots zijn op wat we kunnen: luisteren, observeren, reflecteren, absorberen, nuanceren. Het zou een welkome verademing zijn in deze gejaagde wereld waar je te pas en te onpas een mening klaar dient te hebben. Zullen we op het volgende feestje tezamen tegen de muur staan als twee stille observators en af en toe een betekenisvolle blik naar mekaar werpen? Want meer hebben wij niet nodig om elkaar te verstaan. En dat is genoeg. Je geestverwant, Het stille meisje

Stilte in de klas!

Vanaf 1 september mogen kinderen met autisme een dag in de week thuisblijven, lees ik in De Standaard en Charlie Magazine. De maatregel, geïnitieerd door Vlaams Parlementslid Kathleen Helsen (CD&V) komt er om te vermijden dat zo’n kindjes crashen door de vele indrukken in de klas. Ze moeten daarvoor een attest van een gespecialiseerde arts voorleggen. Ik verslik mij in mijn koffie. Val bijna van mijn stoel. Eerst en vooral omdat de maatregel zich enkel richt op kinderen met autisme. Terwijl ook andere kinderen baat hebben bij meer rustmomenten. Zonder labels te willen plakken op alles en iedereen: ook kindjes met HDD, hoogbegaafdheid of HSP kunnen baat hebben bij meer rust. De stille van de klas Zelf ben ik introvert en hoogsensitief. Ik was dat kind dat zich tijdens de speeltijd ging verstoppen in de toiletten. Dat op trektocht met de scouts altijd alleen wandelde. Dat alleen op een bankje in de bus ging zitten, op weg naar het zwembad. Ik was "de stille" van de klas. Ik heb me altijd een buitenbeentje gevoeld. Omdat “stil zijn” in onze maatschappij als iets negatiefs wordt bestempeld. Een maatregel als deze, hoe goedbedoeld ook, zet kinderen met autisme aan de rand van de maatschappij. Ze moeten er uitstappen om te mogen deelnemen. Druist dat niet net in tegen de principes van het M-decreet? Begrijp me niet verkeerd. Ik heb geen autisme, maar ik weet wél wat het is om continu indrukken te verwerken. Waar andere kinderen enkel woorden in krijt op het bord lazen en luisterden naar de leerkracht, zag ik welke krijtstrepen dik en welke dun geschreven waren. Hoorde ik een merel fluiten. Voelde ik welk klasgenootje zich slecht voelde. Las ik de helft van mijn handboek uit. De lagere school ligt ondertussen al 20 jaar achter mij. We spreken midden jaren negentig, dus van smartboards, smartschool of smartphones was nog geen sprake. Als volwassene merk ik hoe moeilijk het is om met die constante informatiestroom om te gaan en alle bliepjes en trilalarmen te filteren. Alle notificaties van mijn sociale apps staan daarom standaard uitgeschakeld. Dat ik niet meteen reageer op berichtjes, ook al heb ik ze gelezen, weet mijn omgeving ondertussen. Maar als kind heb je die filter nog niet. Gonzende eilandkantoren Vandaag ben ik afgestudeerd en al zes jaar werkzaam in de marketingsector. Maar marathonvergaderingen, eilandkantoren, wekelijkse deadlines, werkweken van meer dan 40 uur en enkele onsympathieke bazen brandden me op. Niet alleen op school is er geen plaats meer voor stilte, ook op kantoor staan samenwerking en tijdsdruk centraal. Voor de stillerds onder ons is geen plaats meer. We zijn nochtans met véél, mijn stille medemens. Maar niemand hoort ons, omdat de roepers, tafelkloppers en haantjes van deze wereld de plak zwaaien. Topposities innemen in onze bedrijven en politiek stelsel. Zo'n 96% van de CEO's beschrijft zichzelf als extravert, terwijl de globale werkende bevolking zo'n 50% introverten uitmaakt. Dat plaatje klopt niet. Het wordt tijd daar wat aan te veranderen. Susan Cain werkt in de VS aan een stille revolutie. Die mag stilaan naar Europa overwaaien. Want ook in Vlaanderen hebben we nood aan een nieuwe, stille wind, getuige deze maatregel op maat van extraverten. Allereerste schooldag Op 1 september gaat mijn Zoon voor de allereerste keer naar school. Ik herken veel van mezelf in hem. Ook hij reageert overprikkeld na een drukke dag. Weet met zichzelf soms geen blijf na teveel sociale interactie. Ik hoop dat hij in een klasje terechtkomt waar het oké is om af en toe stil te zijn. Waar kinderen rustig mogen zijn. Alleen mogen werken. Zichzelf mogen zijn. Ook al betekent dat dat hij “de stille” van de klas is. Want introverten hebben zoveel talenten. We zijn fantastische luisteraars, zijn empatisch, gefocust en, in de juiste omgeving, heel efficiënt en doelgericht. Laten we dat eindelijk als iets positiefs zien.

Mijn trouwe compagnon

Lang, lang geleden kocht ik een olijfkleurige tas in de H&M. Ik naaide er wat oude knopen op die ik vond in mijn moeders naaikoffer en BAM, mijn lievelingstas was geboren. De eerste keer dat ik ze om mijn schouder sloeg trapte ik mijn blauwgeel geschilderde fiets richting Blandijnberg – waarschijnlijk voor een les sociale en politieke leerstelsels of inleiding tot de communicatiewetenschap. Ze zou me volgen in al wat ik deed – mijn trouwe compagnon die in elke situatie bij me paste. Ik zeulde ze mee naar het Latijnse kwartier in Parijs, drapeerde ze op de barkruk terwijl ik Guinness achteroversloeg in een pub in Dublin, slenterde ermee over de Ramblas en gooide ze in het zand aan het strand van Antalya. Ik versjouwde er beduimelde cursussen mee, romans uit de bibliotheek en volgekriebelde notitieboekjes. Maar eens afgestudeerd, ruilde ik ze in voor andere exemplaren. Een minuscule clutch in rood lakleer. Een oversized exemplaar in zwart suède. Een allrounder van cognac leder. Een muisgrijze laptoptas. Al die tijd lag ze eenzaam te wachten in een doos op zolder, hopend dat ik haar op een dag terug mee op pad zou nemen. Het is een regenachtige zomerdag en ik sta op zolder nog wat vergeten verhuisdozen uit te pakken. Ik vis een beduimelde plastic zak van de Aldi uit een doos. Twaalf jaar nadat ik er de Blandijnberg mee op fietste is ze nog steeds intact. De motten hebben geen vat op haar gekregen. Zelfs de voering en rits zijn nog zo goed als nieuw. Twaalf jaar nadat ik haar knopen aannaaide gaat ze weer met mij op pad. Inclusief volgekriebelde notitieboekjes en romans uit de bib. Niet meer naar Europese steden, wel naar de bakker om de hoek en de school van De Zoon. Want ze is onverwoestbaar.

Fitness

calorieën tellen sla eten; konijnenvoer vreten je de pleuris trappen op één of ander gesofisticeerd toestel in een zaal vol aan anorexia verslaafde tienermeisjes en mollige dametjes, verloren in hun midlifecrisis je trapt en loopt en stampt maar komt niet vooruit een krampachtig niet om je heen kijken je ogen vastgepind op die muur waarop je de meest exotische landschappen projecteert in je gedachten ben je mooi en sterk

Stip

Daar dient de nacht zich weer aan. Wanhopig. Onvermijdelijk. Vastberaden. Besluiteloos. Existentiële twijfel. Ons leven, gebaseerd op toeval. Zelfs niet gebaseerd. Ik, een stip in de oneindigheid. Neen. Want zo’n stip is het eerste wat je opvalt, al starend in de verte. Ik, een schaduw in een schaduw. Een mier tussen de mieren. Met een helwitte zwartheid dreigend boven onze hoofden. Hoofden? Tentakeltjes, die wij uitspreiden in de hoop een glimp op te vangen. Een glimp van. Dat scherpe licht als een pijnlijke herinnering dat je niet onzichtbaar bent. Niet? En die eindeloosheid dan? Die schaduw? Onbestaandheid, overduidelijk in banaliteit. Een lach stokt. Dat plotse besef weer. Allesomvattende zinloosheid. En altijd opnieuw vergeten. Vergeten, nooit vergeven. Afstoten uit zelfbehoud.

Parijs

Ik weet hoe je stem klinkt. Een warm timbre, met een Oost-Vlaamse tongval gemaskeerd door je vele omzwervingen naar Noorwegen, Nederland, Antwerpen, Parijs. Geperfectioneerd door dictielessen, voordrachten en practica. Ik weet hoe je stem klinkt. Niet door de gesprekken die we hadden, neen, die voerden we enkel in mijn hoofd. Het enige wat ik ooit over mijn lippen kreeg was de vraag om een blaadje papier, toen ik eindelijk naast je durfde te zitten tijdens de les Communicatiewetenschap in de Universiteitsstraat. Je zit voor het eerst in weken alleen en ik zie mijn kans schoon. In een nagenoeg volle aula zou het niet opvallen hoe hartstochtelijk ik had uitgekeken naar dit moment. Ik recht mijn voorovergebogen schouders, wandel tien treden naar beneden, klap gezwind het houten stoeltje naar beneden en zet mijn okerkleurige tas erop, die ik nog zelf bestikte met knopen uit mijn moeders naaikoffer. Het stoeltje schiet terug naar boven en mijn tas blijft steken tussen de rugleuning en het zitgedeelte. Onhandig frunnik ik aan de tas. Jij glimlacht meewarrig en trekt het klapstoeltje naar beneden. “Dank je,” prevel ik. Het hoofd van onze vakgroep daalt over de trappen naar beneden en neemt plaats op het verhoogje vooraan. De prof met kort, blond gemècht haar draagt een knalgeel broekpak waar ze zelf om lacht. Haar stem klinkt strak, haar humor vals en ze trekt haar neus op wanneer ze je persoonlijk aanspreekt. Ik mag haar niet, maar ben dankbaar dat ze de les aanvat. Mijn zelfvertrouwen is samen met mijn olijfkleurige tas blijven steken tussen de klapstoel. Ik noteer naarstig wat de prof declameert. Verdwijn tussen mijn pen en notitieblok. Ik pen zo ijverig dat ik de laatste drie velletjes van mijn notablok volledig volkrabbel. Ik twijfel. Hoor niet meer wat ze reciteert. Wanneer het woord “examen” valt en heel de aula ritselt van pen en papier, staat mijn hoofd op ontploffen. Mijn laatste hoopje moed bijeenscharrelen en je aanspreken, of zo miniscuul mogelijk proberen schrijven in de marge van mijn overvolle blad. Jij ziet mijn pen boven mijn blad dansen en draait je hoofd een kwartslag. Kijkt me met je reebruine ogen ontwapenend aan. Die reebruine ogen waarin ik verdrink en die mijn tong zo droog als leer maken; mijn tenen doen tintelen. Het is nog erger dan in de boekjes. “Mag ik een blad van je lenen?”, fluister ik. Ik ben twintig, maar mijn stem klinkt als een vijftienjarig puberjongetje. Jij scheurt een bruinig ecovelletje van je notablok. Onze vingertoppen raken elkaar wanneer je me het blad overhandigt. Mijn maag krimpt, mijn hart ontploft, mijn longen barsten. De les loopt naar zijn einde en ik gris mijn spullen bij elkaar. Ik kan niet snel genoeg weglopen. De aula uit, de trappen af, mijn fiets op. Beukend op de pedalen jakker ik de Veldstraat in en knal ei zo na een shoppende voetganger omver. Zweet en tranen glimmen op mijn wangen. Ze proeven zout. Ik weet hoe je stem klinkt. Niet door de gesprekken die we hadden, neen, die voerden we enkel in mijn hoofd. Ik ken ze van de promofilmpjes voor je doctoraat en je filmbesprekingen voor Canvas, waarin je met zachte woorden passioneel je liefde voor film uiteenzet. Ik ken ze van je voordracht voor De Buren, waar je trots je zelfgeschreven tekst over Parijs en de jaarlijkse reis met je ouders over de Route de Soleil voorleest. Ik ken ze van je boekvoorstelling, waar ik, spiedend over de fluweelrode zetels, je lippen minutieus in de gaten hield. Ik weet hoe je stem klinkt. Maar jij, weet jij nog wie ik ben?

Aan de ontbijttafel

Ze was die ochtend om half zeven opgestaan. Het was haar mans beurt om uit te slapen. Haar twee zonen smulden van een bruine boterham met Kwatta-choco, toen plots haar telefoon plingde. "Wie stuurt er nu op zo'n ontiegelijk uur een berichtje", dacht ze. Maar de avond was nog maar net gevallen. Zijn haren glansden en op zijn rug droogden de laatste druppels van zijn koude douche. Die kon hij wel gebruiken na een hele dag vergaderen. De airco in het nieuwe kantoorgebouw deed het nog niet, waardoor de Texaanse hitte vrij spel kreeg. Hij had de grootste moeite om zijn aandacht bij de balance sheets te houden. Gelukkig had hij geen interviews vandaag. Die waren pas morgen gepland. Hopelijk deed die verdomde airco het dan wel. Net een drukke dag achter de rug. Geen airco in het nieuwe kantoor. Al een geluk dat jij er niet was. Achter haar zaten haar zonen vliegtuigen en draken te maken van hun boterhammen. Hoezo een geluk? Ze stak een pad in het Senseo-apparaat. "Als hij eens wist dat ik Senseo drink", grinnikte ze in zichzelf. Dan was het pas echt broeierig geworden. Het vliegtuig maakte een looping, de draak bestormde de hemel. Zeker als ik die blouse met knoopjes zou dragen. Dan was je helemaal van je stokje gegaan. Ze duwde op het knopje met twee tassen. De Senseo liep door. Over stokken gesproken. Door nog maar aan jou te denken krijg ik al een harde. Ze sipte van haar koffie. "Mamaaa, Emiel heeft de vleugel van mijn vliegtuig opgegeten!" "Maar Wannes heeft de staart van mijn draak getrokken!" "Net op tijd", dacht ze. Hij stopte zijn Italiaanse designerhemd in zijn broek en wierp een zoveelste blik op zijn telefoon. "Trut", dacht hij terwijl hij het volgende nummer in zijn contactenlijst zocht. "In die blouse lijk je toch dik." Later, veel later schreef haar man: Laat haar godverdomme met rust. Hij had het eindelijk ontdekt. Het was alsof er een betonblok van haar schouders viel. Ze was niet meer alleen. Ook hij vertrouwde nu niemand meer.

Welkom, mijn kleine wonder

Acht maanden had ze hem gedragen. Was haar lichaam opgezwollen, zaten haar voeten vol water, haar buik vol bloed en vocht en koek. Acht maanden had ze zichzelf uit bed gesleept, was ze net op tijd (of net te laat) naar de badkamer gekropen. Op haar knieën gaan zitten, met haar hoofd boven de toiletpot gaan hangen. Of boven het bad. De lavabo. De douche. De emmer naast haar bed. Ze had in haar leven nog nooit zoveel honger gehad. Ze at alles. Ze vrat nog meer. Iedere week joeg ze er drie grote zakken Maltesers van 135 gram door. Ze wist toen nog niet dat er party emmers van een halve kilo bestonden. Elke dag kon ze wel een hele diepvriespizza op. Liters Nesquick dronk ze, vergezeld van een half brood met Kwatta. Ze had in haar leven nog nooit zoveel gekotst. De geur van half verteerde boterhammen met choco vergeet ze nooit meer. Ze was nog nooit zoveel afgevallen. Vijf kilo op twee weken tijd. Toen ze na al dat kotsen in volle paniek en tjokvol hormonen de dokter van wacht belde op een zaterdagavond, was het verdict snel duidelijk: hyperemesis gravidarum of extreme misselijkheid. Ja, dat wat Kate Middleton had. Naar het ziekenhuis, stante pede aan een baxter gaan hangen. En slapen, alleen maar slapen. Wie zegt dat zwanger zijn geen ziekte is, is zelf nog nooit zwanger geweest. Of is één van die duizend vrouwen ter wereld die een droomzwangerschap beleeft. Ze had in haar leven nog nooit zoveel gewogen. En toch woog ze op het einde slechts zes kilo meer dan in haar corpulente periode, toen de weegschaal ook boven de zestig kilogram toornde. Ze had in haar leven nog nooit zoveel gelogen en bedrogen en gehuild als in die acht maanden. Ze loog over wat ze at en niet at. Hoeveel uren ze geslapen had. Welke taakjes ze uitvoerde. Wat de poetsvrouw of haar collega nu weer vergeten was. Ze loog over wat ze droomde. Ze loog over wat haar opwindde en met wie ze sliep. Ze loog over haar overuren en met wie ze die doorbracht. Ze loog over welke pillen ze nam. Over wat ze dronk. Ze loog over van wie ze hield en wie ze verafschuwde. Acht maanden had ze hem gedragen, maar toen hij zich eindelijk veel te vroeg aankondigde, voelde ze zich leeg. Niet alleen had ze al het vocht en bloed en koek en de pizza van de avond voordien eruit geperst. Alle emoties waar ze de maanden voordien van overliep, had ze met dat kind meegeduwd. Ze waren weg. Haar vat was leeggetapt. Haar borsten zaten vol, maar haar buik en hart waren leeg. Wanneer hij huilde sleepte ze zich mechanisch uit bed. Ze legde hem op haar boezem en voelde haar borsten zwellen, haar baarmoeder samentrekken. Maar in haar hart was het kil. Ze had hem acht maanden gedragen. Drie weken later lag hij in zijn wiegje achter het raam in de zon. Hij droeg een wollen vestje en over zijn lijfje lag een felgroen fleece dekentje. Na drie uur wenen en drinken en kakken was hij eindelijk ingeslapen. Ze had hem lekker warm ingeduffeld. Te warm, wist ze. Ze had hem acht maanden gedragen, maar toen hij drie weken later voorgoed insliep in de eerste februarizon voelde ze niets. Alsof die februarizon ook haar leven had weggesmolten.

Het is niet oké

Neen, het is niet oké. Het is niet oké dat een vriend mij midden in het zwembad met mijn kont omhoog steekt. Het is niet oké dat zijn vrienden één voor één mijn billen vuurrood slaan. Omdat dat grappig is. Het is niet oké dat mijn baas mijn rug streelt omdat ik na een teambuilding als laatste achterblijf in de sauna. Het is niet oké dat hij daarna opvallend knipoogt naar mij tijdens een vergadering. Of mij vertelt hoe ik me moet kleden. Het is niet oké dat een collega mij in bed probeert te praten door foto’s te laten zien van zijn vrouw en dochter. Of dat collega’s opscheppen over hun uitstapjes naar de hoeren. Het is niet oké dat een collega mij oneerbare voorstellen doet via de bedrijfs-chat. Dat hij mij sms’jes stuurt tijdens mijn vakantie. Het is niet oké dat hij mij alleen naar zijn bureau roept. En in mijn broek zit in de kantine. Terwijl mijn lief thuis voor ons kind zorgt. Het is niet oké dat ik gierde van het lachen in het zwembad. Dat ik de sauna pas als laatste verliet. Dat ik met die collega tot een kot in de nacht aan de toog hing. Dat ik lustig mee chatte en berichtjes terugstuurde. En genoot in de kantine. Neen, dat is echt niet oké.

het stille meisje

Teksten

Stalkster

Gefladder

Hartenbreekster