The prom
Ze stapt onwennig de trap af. Voor het eerst op hoge hakken. In een zwarte jumpsuit met blote rug, die al maanden geleden met zorg werd uitgekozen. Mijn dochter Lara.
Vanavond is het zover. The prom van het Xaveriuscollege. Al die nog net niet volwassen kinderen, komen samen in een parochiezaaltje, verkleed als volwassenen.
Om te dansen. En zo.
Een uur geleden zat ze nog op het strand van Duinbergen om monitor catamaranzeilen te kunnen worden. Ze deed het uitstekend. En kijk: met zand in het haar, een zeeblos op de wangen en gelakte teennagels is ze nu op weg naar haar eerste bal.
Mijn hart krimpt ineen wanneer ze op die hakken de eetkamer binnenstapt. Gisteren was ze nog mijn prinses die ik voor het eerst naar de kleuterschool bracht.
En nu.
De tijd is onverbiddelijk.
Ik weet het. Alle mama’s maken dit mee. Dit moment is al miljoenen keren beleefd door al die moeders die mij hierin zijn voorgegaan.
Maar toch doet het pijn.
Waarom worden er niet vaker verhaaltjes over geschreven?
