Gebruikersnaam Marie-Anne
De woorden komen gewoon. Ik kan daar niets aan doen en sta meestal zelf verbaasd over wat er komt. Ik hou ervan om kernachtig uit te drukken wat mij bezig houdt.
een sprinkhaan op mijn tuintafel zomeravond hij kijkt naar mij ik naar hem hij verstart kijkt mij roerloos aan met meer geduld dan ik tijdloos is hij ik lees stiekem verder in mijn boek loer af en toe het boek neemt mij mee hij voelt het en springt de lege plek merk ik later op wat geruisloos verdwijnt wordt pas laat gemist
kom streel haar heb haar lief hoor haar schreeuw wees niet naief ze kreunt brandt en beeft troost haar wieg haar in je armen kom voel de aarde met je blote voeten wandel door haar gras ruikt haar geuren zie haar kleuren Kom streel de aarde heb haar lief
kaartenhuizen tot de nok gevuld met levens hun toekomst bol van dromen tuimelen 's nachts zoeken scheefgezakt nog steun tevergeefs de kreten de wereld kijkt verpletterd toe ademloos zij die onder bleven
er komen barsten in de moederdam het water meandert doorheen de vlakte zoekt zich een weg naar zee de zee waar zij mij het leven schonk het warme zand waar ik naast haar met de schelpjes speelde wist ik veel dat ze mij verlaten zou hoe hard dit snijden zou de dam die ik bouwde was slechts een ontwerp het zandkasteel werd een fort toen het gebeurde nu de zee zich langzaam terugtrekt en de vlakte wordt hersteld schrijf ik haar naam in het zand ik huil mijn gemis in de wind
het uurwerk werd afgelegd de naaktheid begon onder strelende duimen brak het woord los stromen vol emotie ontkleedden het verdriet hij luisterde naar wat zij droeg en alles was goed
een geurlint in de gang waaiert frivool achter haar aan een meisjesparfum jong en beloftevol huppelt door dit bestaan bescherm haar laat haar nog onwetend zijn laat haar dromen voor haar open bonkend hart zich sluit ze hoeft nog niet te weten hoe men dit hart ompantsert en dikke muren bouwt en rouwt langzaam rouwt
jouw universum en het mijne soms mijlen ver rakelings verdwijnend jouw woorden en de mijne kwetsen zwijgend voegen zich weer in dat oud verhaal evolutie is een traag proces biologisch non verbaal
geen