Mayke

Shakespeariaans gedicht

Shall I wonder, like thou will,how come the sun shines as bright,and nature's beauty's shines as still.But more clear than the sun, is thy heart's light.Not heaven, my love, is nearbywith the hell of loving you as close.Nor thou will love sweet voice as mine,nor thee has a lovely smell as the red rose.Shall I say, thee art my mistress,with all thy beauties, thou will rise and fall.Nothing like gold, nothing more or less,I shall love thee like never before, my fragile heart, love it shall.

Pel en onthul

Verwarring heerst, hoe was het dan eerst? Herinneringen vervagen, alsof ik leef in vele lagen. Ik ben enkel en alleen, met deze letters om me heen. De liefde komt en gaat, niemand weet raad. Eenzaamheid wacht, heeft geen praal en pracht. Help me dan, alsof iemand dat kan. Laat me vallen en opstaan, de fouten zullen niet weggaan. Pel en onthul wie ik ben, doe dit voor ik wegren. Vang me in je armen, zo wil ik opwarmen. Maar koelte overtreft dit, dat is al wat in me zit. Gebroken en gesloten, als een tafel zonder poten. Liefde overwint, maar is mij niet goedgezind. Dus overtref mijn verdriet, zonder dat iemand de tranen ziet.

Onding

De liefde is eenzaam, mijn hart gaat soms stilstaan. Mijn leven zo zwaar als lood, ik hier dwalend na de dood. Mijn vingers die willen voelen, op zoek naar mijn doelen. Ik hoor en beleef jou, is dit nu wat komen wou? Mijn ogen doorlezen duizende boeken. Mijn hersenen blijven en blijven maar zoeken. Verklaar de gedachten, waarom moet ik nog wachten? Het was zo teder en versneld, zoals "Romeo en Julia" verteld. Zo fout en verkeerd, maar de passie werd vereerd en de liefde spreekt duizende talen, maar geen een kan de pijn weghalen. Mijn hoofd vol verwarring, liefde is een onding.

Laatste tweede kans

Gij bent mijn muze, de reden waarom ik dit doe. Gij bent degene die mijn inspiratie meenam, ge nam ze mee toen ge me daar liet staan. Mij, mijne Duvel en uw woorden die weergalmden, liet ge achter in de eenzaamheid! Sorry zei ge, alsof da me iets kon schelen, alsof da mij ging helpen. Gij denkt altijd, da woorden alles oplossen, dat daden beter zijn maar woorden overheersen. Gij denkt da de pijn en de manier waarop gij mensenkennis hebt en mij kent zonder da ik iets vertelde, da da nie samenhangt. Gij lijkt naïef. Gij waart ooit naïef, ooit, toen de liefde nog nie kwetsend was geweest, toen de vrienschap nog nie verloren had. Blijkbaar had ik geen mensenkennis en was ik de naïeve, want ik geloofde in kansen geven terwijl ge beter wist, ik geloofde ooit ook in tweede kansen. Maar da geloof is nu, sinds de laatste tweede kans, weg. En volgens u is da perfect want gij sprak tegen mij en ik hoorde meteen. Gij sprak woorden die de wereld nie kende, die het overnamen van taal. Woorden die boven mij zijn blijven zweven, die me nooit volledig bereikt, maar wel geraakt hebben. Soms lijkt alles ons veel te simpel, soms denken we dat wijn alles oplost. Maar mensen kunnen hun problemen niet verdrinken, het zijn en blijven goeie zwemmers. Gij dacht da ooit ook, en ik nu nog. Gij drinkt, nie om te vergeten maar om te drinken. Ik, ik wil vergeten, verdoofd zijn en niet meer te hoeven denken. We hebbe beide zo vaak en zo lang gedacht, er kwam niks nuttig uit. Denken, we stoppen er nooit mee. We willen denken, zoda we niks stom doen. Maar hoe kunde dan uit uw fouten leren. Hoe kunt ge 100% zeker zijn van iets, als ge het nog nooit hebt geprobeerd? Gij denkt da zekerheid alles is, da zekerheid liefde zonder pijn biedt. Gij gelooft nie in een mogelijkheid om nie gekwetst te worden en ik geloof nie in liefde. Er staat veel op het spel, als liefde wordt gespeeld.

Donkere velden

Gij, gij neemt mij mee naar donkere velden, die ik hoopte nooit meer te betreden. Gij neemt mij mee, naar waar ge hem ooit meenam, naar waar ge hem veranderde. Hem, hij, degene die me aan u voorstelde. Degene die de velden heeft gezien, toen ik ze nog ontkende. Gij waart er altijd, ergens ver weg, gij waart bij mij en kneep me af en toe even in mijn arm. Gij wou mijn aandacht, gij wou mij laten weten da ge er waart. Ik wou u niet, ik heb u en uw aanwezigheid naast mij nog harder en langer ontkent dan de velden die mij omringen. Ik wou u niet, ik wou niet voelen wat hij heeft gevoeld, ik wou niet zien wat hij door u heeft gezien. Ik sta hier weer, ik sta hier en ik verlang naar u, ookal haat ik u, ik verlang naar u. Ik verlang naar de nuchterheid, het nadenken over alles, het sterk en zwak tegelijk voelen, ik verlang soms naar wat ge me mij doet. Ik verlang naar de velden, de velden die ik ga verlichten, ik ga ze verlichten en gij gaat willen winnen dus gij gaat ergens altijd de donkere schaduw blijven op mijn hopelijk ooit verlichte velden. De momenteel donkere velden die hij ooit heeft bezocht en hopelijk nooit meer zal terugvinden. De donkere velden, die ik nu beloop en eindelijk verken. Gij, de donkere velden en hij, mijn grootste pijnen, mijn grootste ellendes, mijn grootste krachtgevers.

Speel met mij 'liefde'

Gij bent hier, ineens staat gij hier met een lach. Ik ken die lach, ik ken de manier waarop gij lacht wanneer ge weet da ge bij mij ga zijn. Die lach, gij gaat samen me mij wijn drinken voor een kachel die minder rook afgeeft dan onze vuile sigaretten. Gij gaat met mij dansen, dansend van de woonkamer de slaapkamer binnen gaan en daar de zwoelste dans met mij, mij alleen dit keer, dansen. We gaan de risico's die we willen nemen onuitgesproken tussen ons in laten bengelen en onze dromen stuk voor stuk laten kapot maken want we dromen van liefde, van echte, ware liefde. We dromen over de liefde, maar liefde is een spel dat niet gespeeld mag worden door mensen als gij en ik, mensen die beter zonder anderen functioneren, die liever samen zijn maar die zich altijd eenzaam voelen. En wij beseffen da onze dromen moeilijk te vertellen, wij beseffen da onze gevoelens en gedachten enkel omschreven kunnen worden door de woorden die nog niet gekend zijn. Terwijl ik een nieuwe sigaret opsteek en gij ons nog wat wijn bijschenkt, verbrandt de kachel onze eenzaamheid.

Zelfgekozen perfectie

Volg ne weg, volg ne zelfgekozen weg. Volg de weg die u leidt naar uw dromen van overdag, naar de perfectie die nie bestaat. Gij leerde mij volgen, u volgen. Ik volgde uwe weg, die nie voor mij bestemd was, maar zo veilig voelde. de veiligheid stond te wachte, hij wachtte mij op, waar da gij mij achterliet. Ik had het zo laat door, en gij nog vele later. We hadde veel te laat door, da nie elke weg, twee rijbanen telt. Da ge soms dezelfde weg, in de andere richting moet lopen voor te beseffen wa of wie ge tegenkomt en vooral wie ge wilt tegenkomen. Ik ben u tegengekomen en ik was blij, ik was blij da de liefde anders was, schoner was dan ze mij altijd hebben verteld. Gij en ik, da was liefde, het was lelijke maar onvervalste liefde, bewust gekozen, afgewogen liefde. Want graag zien, graag zien bestaat enkel als ge zeker bent da ge weet wa graag zien is, da ge weet da ge graag kunt zien. IK herinner mij de leugen. De leugen waardoor de liefde er is gekomen. De leugen en de liefde, leidden naar een achtbaan, een bewogen reis. Wij samen, we hebben samen de leugen maar vooral de liefde graag gezien. Wij zijn samen gegaan op ne kleine reis, met een grote bedoeling. We hebben samen verloren en gewonnen, we hebben samen verlies gewonnen. We hebben gevoeld hoe dromen van 's nachts, pijnlijker zijn dan die van overdag. Da perfectie nie kan bestaan, steeds te snel komt er een einde aan de vreugde van perfectie die gecreeerd wordt.

Parijs en de Seine

Ik wou bij u zijn, in uw armen liggen. Maar gij wou nie, gij wou te weinig. Gij wou de wereld even verplaatsen tot een bol in uw hand, gij wou regeren liever dan liefhebben. Gij wou te weinig, ik wou te veel en gij wou nog meer. Ik wou wijn, een stoof en gij als echt verwarmend element in mijne zetel. Ik wou praten over Parijs, Disneyland desnoods, over varen op de Seine en Australië bezoeken, da klinkt nie als u en al zeker nie als mij. Ik wil nie terugdenken aan toen maar genieten van het nu, van de zoveelste wijn en zoveelste sigaret. Van u bij mij, al is't weeral maar voor even. Ik wil verdrinken in uwer woorden en zinnen, dromen van uw ogen en spontaan lachen als gij lacht. Genieten van even nie uw tweede prioriteit te zijn maar uw eerste, da's een fenomeen da nie veel voorkomt in ons geval. Want gij smijt graag, met mijn hart, mijn hoofd en al zeker smijt ge mij graag weg. Gij weet da ik daar bovenop kom, da ik kan doorzetten zonder openbaar te wenen, gij weet da ik sterk ben, goed kan doen alsof ik sterk ben en da trekt u aan. Da trekt u aan en gij komt terug, me hangende poten en tranende ogen, gij komt terug. Gij komt altijd terug, elke keer opnieuw. Gij bent de zwakke, het sterkst in het zwakke geslacht zijn. Ik hou van uwe leeuw, uw pantser, zo beschermend maar vooral dominant ten opzichte van uw hert, uw hart waar ik hou nog meer van hou maar ik hou het meest van u, van uw echte ik. Ik hou van u maar ik haat u, ik haat uw levensstijl en uw allures. Ik haat hoe gij mij kunt doen denken da ik gelukkig ben, hoe gij mij naïef genoeg maakt om da te geloven. Subiet bent gij weer weg en dan lig ik hier weer alleen en gij bij haar. Dan ligt zij naar u te dromen, gij naar haar en ik naar mijn plafond. Naar da wit plafond waar gij ooit ook naar lag te staren, meermaals. Da ge op een dag zwart hebt geverfd omdat het te geel was geworden van de sigarettenrook en zwart kon nie verkleuren. En de laatste keer da gij lag te staren naar mijn plafond, is de nacht da ik u heb verlaten, nie enkel u maar iedereen en alles omda gij mij had verlaten. Gij had mij verlaten en ik had pijn, dodelijke pijn. Fysieke en mentale pijn, en al bent ge soms terug hier, ik heb iedereen verlaten omda gij mij had verlaten.

Mayke

Teksten