Gij, gij neemt mij mee naar donkere velden, die ik hoopte nooit meer te betreden. Gij neemt mij mee, naar waar ge hem ooit meenam, naar waar ge hem veranderde. Hem, hij, degene die me aan u voorstelde. Degene die de velden heeft gezien, toen ik ze nog ontkende. Gij waart er altijd, ergens ver weg, gij waart bij mij en kneep me af en toe even in mijn arm. Gij wou mijn aandacht, gij wou mij laten weten da ge er waart. Ik wou u niet, ik heb u en uw aanwezigheid naast mij nog harder en langer ontkent dan de velden die mij omringen. Ik wou u niet, ik wou niet voelen wat hij heeft gevoeld, ik wou niet zien wat hij door u heeft gezien. Ik sta hier weer, ik sta hier en ik verlang naar u, ookal haat ik u, ik verlang naar u. Ik verlang naar de nuchterheid, het nadenken over alles, het sterk en zwak tegelijk voelen, ik verlang soms naar wat ge me mij doet. Ik verlang naar de velden, de velden die ik ga verlichten, ik ga ze verlichten en gij gaat willen winnen dus gij gaat ergens altijd de donkere schaduw blijven op mijn hopelijk ooit verlichte velden. De momenteel donkere velden die hij ooit heeft bezocht en hopelijk nooit meer zal terugvinden. De donkere velden, die ik nu beloop en eindelijk verken. Gij, de donkere velden en hij, mijn grootste pijnen, mijn grootste ellendes, mijn grootste krachtgevers.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.