Ovane

Gebruikersnaam Ovane

Teksten

De wet van Ohm

Jij bent mijn spanningsbron, de resiviteit op mijn zenuwbanen. Jij brengt mijn bloed tot aan het kookpunt maar je bent evengoed de lichtbron in m’n leven.   Jij bent de schakelaar van mijn levenskring, de tegenpool van ons magnetisch veld.

Ovane
10 0

Een leven lang

De weg naar onze dromen is een toewijding van een leven lang. We zullen moeten werken om er te komen met een wederzijds belang.   Laat de liefde door onze aderen stromen, een onuitputtelijke energiebron. Zo zullen onze wildste dromen uitkomen, de dromen waar onze liefde mee begon;   Zij aan zij een leven lang, liefde van wederzijds belang.   En tijdens de arbeid aan onze levensweg, zij aan zij de toekomst tegemoet. Is onze liefde de verbindingsweg waar het probleem de oplossing ontmoet.   Een toewijding van een leven lang, niet aan de weg maar aan elkaar. Aan een liefde van wederzijds belang, onze dromen zijn steunpilaar.

Ovane
0 0

In uw armen

Ik wil in uw armen vallen alsof het de enige plek op aarde is, de plek waar ik herboren ben.   Daar wil ik luisteren naar de stilte, gerustgesteld worden door uw vingers door mijn haren. Ik wil luisteren naar het slaan van uw hart dat me vertelt dat het tijd is om terug te leven.   Ik wil in uw armen schuilen, van de regen die uit mijn ooghoeken valt, met zijn zoute nasmaak in mijn mond.   Ik wil in uw armen vallen om te weten dat het goed komt.

Ovane
0 0

Gerehabiliteerd

Ik ben gerehabiliteerd. M’n vandalenstreken zijn afgeleerd. Tijdens de donkere dagen, heb ik wel wat mensen hier en daar bezeerd.   Ik had het besef niet om het te vermijden, dus al wie wil, die mag, het mij een leven lang verwijten. Maar laat het licht dat nu over mij schijnt u behagen en wie wil krijgt mijn excuses, eender wie die het durft te vragen.   Ik heb lang spijt in m’n hart gedragen maar ik heb de moed gevonden om te leven zonder klagen. Laten we vanaf nu het beste mogelijke ervan maken en alles wat is geweest, laat het verdwijnen in gedane zaken.

Ovane
0 0

Skydiven

Ik hunker naar een connectie dieper dan de Wifi. Ik hunker naar progressie die niet komt van een swipe of een andere social hype.   Onze ogen scannen, spreken boekdelen. Maar dat helderblauwe maakt geen verbinding. ‘Hallo’ als code om te connecteren maar we draaien met onze duimen. Dan zullen we het maar langs facebook gaan proberen om onze sociale kringen te verruimen.   We spreken met de vingers, we verdrinken in een filter op een scherm. We vullen leegte met bedrog en bedrog vult ons met leegte. We skydiven naar het wereldwijde web met een telefoon als valscherm. En er is nooit een sprong gemaakt.

Ovane
0 0

Leed

In mijn ogen wordt gekeken. De kleur ervan, veelvuldig vergeleken. Gevuld met tranen, de uitmonding van mijn verdriet. In mijn ogen wordt gekeken maar niemand die het ziet.   Het gewicht ervan wordt afgewogen, door vergelijking met mijn zonneschijn. Maar u bent niet de maker van mijn regenbogen, mijn geluk en mijn leed zijn allebei van mijn.   Uw ideeën over de oorsprong van mijn verdriet, doet de waarheid van mijn gevoelens niet teniet. In mijn ogen wordt gekeken maar niemand die het ziet.

Ovane
0 0

Eenzaamheid

Ja, ik weet het, mijn hand is al lang niet meer zo vast. Maar het is van een formaat dat perfect in het jouwe past.   Mijn armen lijden aan een constant beven. Maar je hoeft ze niet te mijden, ik kan je nog omarmen en je warmte geven.   Ik krijg wat extra zorgen, denk niet dat ik dat niet weet. Kan je komen morgen? Ik heb een heleboel te vragen voor ik het weer vergeet.   De boodschappentas wordt zo zwaar te dragen en ik ben niet meer zo goed te been.   Dus kan je morgen je moeder komen halen? Ik moet nodig naar de winkel en dat kan ik niet alleen.

Ovane
0 1

Onder constructie

Naar aanleiding van gedichtendag, neem ik een pen en schrijf, als het mag; zonder bezwarende kritiek.   Mijn vocabulair had namelijk een werkongeval tijdens het maken van de zinsbouw. Hij ligt in de grammatica kliniek en we hopen dat hij spoedig herstellen zal.   Maar laat de woorden toch een plaats nemen, ookal zijn ze niet allemaal juist geplaatst. Neem wat meer uitzonderingen op de regel en u zal zien, u staat mooi verbaasd.   Van hoe mooi uitzonderingen kunnen zijn, een kleurenpalet, diversiteit in groot en klein. Het hoeft niet allemaal netjes gesorteerd ookal is het ons zo jong geleerd.   Want wie stopt met maken van onderscheid is een vrijheidsstrijder want hij bevrijdt, van onderscheiding waaronder men lijdt.

Ovane
0 0

Ontbijt

Open je armen, sta mij toe. Meer dan enkel jouw lichaam te verwarmen, dit is uitputtend en ik ben moe.   Liggend op jouw bed gedrenkt in lust. Maar ik heb uit liefde thee voor jou gezet.   Waarvan we samen kunnen drinken en dieper in mijn toekomstdromen kunnen verzinken.   Om de lakens te verschonen, om verder dan uitputting uit te komen. Want een ontbijt is openbarend   en na een nacht van lust, liefde verklarend.

Ovane
0 0

vraagteken

Iets roept tot mij, een stem dat ik niet herken. Mijn wereld nog zo klein toch groot genoeg, ik weet dat ik verdwaald ben.   In alle mogelijkheden alles te kunnen zijn. Verleden, heden, toekomst. Iets roept tot mij om te zijn. Vrij   van rede, vrij van schuld. Iets roept tot mij, iets onvervuld. Maar ik ben onwetend aan het vraagteken vastgeketend.

Ovane
5 0

sprookjes

Hoe wij mensen leven, holend sprookjes achterna. Hoe wij alles van onszelf geven aan die naïviteit uit het geloof dat sprookjes bestaan.   We geven het beste van onszelf, met het slechtste blijven we zitten. Door mensen verzinsels sinds een jaar of elf, realistisch en als waar te beminnen.   En als het glazen schoentje toch niet paste,  holde we het roosje maar achterna.   Het wordt tijd te beseffen,  dat we allemaal schone slapers zijn  en dat geen enkel sprookje echt bestaat.  Maar onze naïviteit sleept ons mee   en niemand weet naar waar het gaat. Witte paarden en prinsen zijn in aantocht, kijken schoonheid aan en hun ziel verkocht.   Aan de leugens die achter schoonheid schuilen, trouwjurken, trouwfoto's, schone schijnen. Het leven is geen sprookje, toch niet zoals verteld.   Maar laten we het toch maar blijven geloven, zo word ik misschien toch nog iemands held.

Ovane
0 0

De zee van ongekende diepte

Met de rug ligt ze naar mij toegekeerd, de zee van ongekende diepte.   En ik voel de aanwezigheid van haar golven van vragen. Storm in aantocht.   Opgesloten in een sneeuwbol. En ik weet, te hard schudden; Breekt het glas.   Dus ik kijk, ik voel en ik lees de rug van een gesloten boek, de zee van ongekende diepte.

Ovane
0 0

Volgelingen van onwetendheid

De wereld is bezaaid met klanken maar geen woord werd er geoogst. We hebben het aan onszelf te danken, dat er op onwetendheid wordt getoost.   Woorden herleid tot klanken, door de mens gehoord. woorden door hun klanken, van betekenis beroofd.

Ovane
0 0

Zin

Mijn woorden ze leven hier, ook zij zoeken naar de zin   maar komen nooit tot op het punt.

Ovane
0 0

Stoelendans

Identiteit gestoeld op moraliteit.   Ons leven is een stoelendans. Een groeiproces tot de laatste stoel.

Ovane
17 0

Gestationeerd

Onze waterzuiveringsstations gevuld met tranen. Verdriet gestationeerd, wagons gevuld met leegte.   Door de straten galmt het bijhorende gesnik, door het toedoen van mensen die een urinoir als mond dragen, jullie allen gun ik van harte; de pedagogische tik.   Net als de trein, banen wij een weg door het leven. Al dan niet voorbestemd, dat laat ik in het midden. Maar we sleuren allen wel iets mee, eerste klasse een aktetas, de “tweederangs” zit door hun in zak en as.   Maar we worden allemaal gestationeerd, in hetzelfde station. Het is zoals het is, wensend naar hoe het anders kan. De wereld is geteisterd met vreselijk gemis.

Ovane
0 0

Worstel, vecht

Al wie op zoek is naar de zin, je vindt het in de geest. Heilig of niet, keer erin, worstel met het beest.   De bepaler van uw lot. Die met vol genot, de angst in uw ogen schrijft, waardoor uw lichaam steeds verstijfd.   Ga niet zomaar liggen, worstel, vecht. Het is uw recht, het uitdrijven van zijn wortel, ontbindt u van wat hij zegt.   Worstel, keer in de geest, vecht, daar vindt u de zin. Waardoor niemand nimmer ooit nog, zijn angst in uw ogen leest.

Ovane
0 0

Maan

Laat mij op verkenning gaan over jouw schaduwzijde over dat deel dat je wil vermijden ik ben er zeker van dat ik versteld zal staan.   Wees gerust, ik kom niet om te bekritiseren, wat jij van jezelf niet graag ziet.   Ik kom om te begrijpen, dat deel van je, dat deel van je geheel is, wat je niet aan de wereld wil laten zien maar wat al zo lang in je zit te rijpen.   Ik kom om van je te houden, van elke zijde die jou jou maken, ook van het deel van je geheel dat je ontkent.   Ik kom om van je te houden van alles wat maakt wie dat je bent.   Laat mij degene zijn die jou als geheel en niet enkel jouw licht erkent.

Ovane
0 1

De vier seizoenen van Vivaldi

De bloemen zijn weeral aan het verwelken. We hebben ze nochtans water gegeven. Ik kijk naar het treuren van de kelken, dat brengt de herfst met zich mee.   De regen klopt alweer op de ruiten, ze zijn dat gedonder beu. Misschien moeten we hen binnenlaten? Er zijn al te veel tranen gelaten.   Vanmorgen schoof ik uit, over de nevel van mijn gedachten. Want die blikseminslag van toen, is nu de mist, in de koude winternachten.   Ik mis de kleuren van die lente, de opgeheven kelken, toen ze de warmte van de zomer nog kende. Wat er allemaal stierf in mij.

Ovane
0 1

Eendracht maakt vrij

De grootmoeders van onze moeders. Hebben hier gestreden, de stilte weggedreven. Voor gelijke rechten voor de vrouw.   De vaders van onze grootvaders, hebben hier gevochten. Tegen de dictatoriale praktijken, dat nazi-Duitsland van hen verzochten.   In onze tijd, door onze straten. Marcheren de eenmansleger soldaten.   Gedreven door het ik, in conflict met het jij. Hunkerend naar verandering.   Maar enkel als we strijden als het leger des wij. Bereiken we het wederkeren, van de verandering van het tij.

Ovane
0 0

Bont

Het is koud, het is winter, het is nacht. Ik draag een glimlach die jij me hebt gegeven. Omdat ik terugdenk aan, hoe graag jij, op avonden zoals deze bont droeg.   Maar nooit echt wist, al wou jij dat nog zo graag, hoe de nacht bont te maken. En hoe ik zo graag, James ervoor wou zetten.   Rollenspel was nooit echt ons ding. Al speelde we wel ieder een rol, die toch uiteindelijk belangrijk blijkt te zijn.   Want het is winter, het is nacht en ik heb het warm, door het dragen van een lach.   Alles wat jij of ik toen ook dacht, het is geen werkelijkheid geworden. Maar toch iets, veel mooiers dan verwacht.

Ovane
0 0

Aangestrand

Waar zijn we nu beland? Ieder één op zijn eigen eiland aangestrand.   Waar is het water? De brug. We bewaren te veel voor later. Later, ligt al achter de rug.   Te hoog gevlogen, te veel laten varen. Al dat zand erover, elk vuurtje geblust. Rooksignalen, waar we enkel maar naar staren.   Het kondigt koude nachten aan, handen, die in haren gaan verdwalen. Herinneringen aan de zon, door reflectie van de maan.   Gedachten, verlangens naar hoe dat het anders kon.

Ovane
11 0

Bekentenis

Het is niet zozeer een gevecht eerder een schaduw, voor het leven aan mij vastgehecht.   Ik heb het ondergrondse hoog geprezen, maar tussen de        _ _ _                               __ __ __                                 _ _ _   heb ik het nog tijdig kunnen lezen.   Zo danste ik met de duivel maar vond ik God.

Ovane
0 1

Een sonnet voor mijn vriendin

Ik ben altijd al aangetrokken geweest, tot het portret van een religieus persoon. Al ben ikzelf geen persoon, waarover je in religieuze geschriften leest.   Al moet ik jou wel bedanken, omdat jij het was die de kerk in 't midden bracht. En mij dichterbij bracht dan ooit verwacht en je deed het met woorden zonder klanken.   Nu heb ik wat ik altijd al wou, een stem die fluistert in mijn oor, heel zacht.   Wanneer jij zegt; 'ik hou van jou', Wat ik het liefst van alles hoor, het geeft me kracht.

Ovane
15 0

Duisternis

Uit de donkere hoek vanuit mijn hart kamer, waar mijn duisternis zich bevindt. Hoor ik gefluister, dat inslaat als een hamer, voor een verzoek dat mij niet zint.   Het vraagt me om te kwetsen, iemand, van wie ik hou. Ik probeer hem af te ketsen, maar zijn listen, ze kruipen al uit mijn mouw.   Hij heeft me bij de enkels, mijn verraderlijke vriend. Hij laat mij overschrijden van jouw drempels, wanneer hem, of mij, iets niet zint.   Hoe erg ik het ook verafschuw, huist het toch in mij. Een toenemende schaduw, het groeiend deel van mij.   En hoewel ik het toch niet doe, ga ik niet volledig vrij. Ik ben deze tweestrijd moe, het is een deel van mij.

Ovane
0 0

Het belang van luisteren

Ik hoor de veranderingen van mijn stem. Ze debatteren tegen mij.   Ik krijg er geen woord tussen, laat staan een zin.   Maar er zit iets zinnigs, in het zinloze: Het onderwijst me, het belang van luisteren.

Ovane
0 0

Mond op mond

Het stollen van het bloed, het dichtslibben van de aderen.   Zuurstoftekort. Om de bron van leven, te benaderen.   Mond op mond. Geeft vooral, CO2.

Ovane
0 0

Kruisigen

Uw oorverdovend zwijgen, de spanning van uw blikken in de lucht. Noodlottig moeten knikken om iets gedaan proberen te krijgen. Een waarheid in de vorm van een zucht.   Maar   de spijkers zijn al lang gesorteerd, naast de voeten en de polsen gelegd. Het kruis is tot staande bekritiseerd, geen woord dat het vonnis nog weerlegd.   Met subjectieve verwijten wordt het lichaam aan het kruis genageld. Al is het gebaseerd op feiten is er maar één waarheid dat komt pleiten.   Maar in de gang van 't leven telt niet die ene eerlijke stem, enkel die van velen. Die onder één hoedje, van papier, spelen.  

Ovane
0 0

Ik zou graag nog eens

Ik zou graag nog eens, iets willen gaan drinken en me verdiepen in een gesprek in plaats van in het glas, goedkope rode wijn, wat de zekere gedachte in twijfel doet verzinken, of je wel de beste potentiële keuze was. Ja, wat zouden we graag nog eens gaan dansen, waar plezier de leiding neemt, glimlachen stralend, ogen in de sterrenstelsels van het ander paar verdwalend alsof het een ruimtemissie is, satelliet gewijs om elkander cirkelend waarbij de beide hemellichamen niet zeker weten of ze zon of aarde zijn. Niet in die soort disco dansen waar verlegenheid de leiding neemt, bewust, niet risico nemend, bang voor en dan uiteindelijk toch te stijf te zijn. Ik zou graag nog eens een vragenreeks onbevreesd willen kunnen beantwoorden, zonder bang voor het resultaat, to do or to don't, te hoeven zijn. Ik zou graag nog eens, een moment willen beleven waar iedereen onbevreesd zichzelf is, ieders zijn elkander rakend, in gelijkheid, en dat vooral in elk paar aanwezige ogen, die voor die ene moment dan eens niet de rechters van het oordeel "oh my God" zijn. Ik zou graag nog eens ergens anders willen komen als op de vleesmarkt met label A of label B, ik lust namelijk ook, wel eens graag vis.

Ovane
0 0

Kosmonaut

In de wijdste verte dat de zon haar stralen kunnen reiken, is er niets dat mijn wereld zo belicht als de glimlach op jouw gezicht.   Er is niets wat mijn leven zo kan verrijken, als het kunnen zien van the big bang in jouw ogen, waar heel mijn ziel wordt ingezogen.   Er is niets zo fijn dan echt te weten, dat het zwart gat van mijn onwetendheid mij altijd met angst heeft voorgelogen.   Want als ik zo in jouw armen lig en zweef, voel ik zoveel meer dan tevredenheid. Het heeft heel mijn verbeelding overstegen, over het gevoel wat wij als mens liefde heten.   Want nu pas weet ik wat gelukkig zijn is, als ik zo in jouw armen lig en zweef, nu ik als kosmonaut, in de kosmos der liefde leef.

Ovane
0 0

Liefde

Liefde is net als helium Het stijgt steeds naar je hoofd. Maar het is evengoed de anesthesie, die de pijn in je hart verdooft.   Liefde, altijd voor een ander. Nu en dan gekoppeld, voor elkander. Maar evengoed, heb ik begrepen, voor iemand in een ver verleden.   Een acapella groep die stilte zingt, Een orkest van strijkers, Die de saxofoon bemint.   Het is een pasgeboren kind, uit de liefde gebaard. Een gepensioneerde man, die met wazige ogen naar de foto, van zijn overleden vrouw staart.   Liefde is net als woorden die spelen in een zin. Gerangschikt tot een gedicht. Het is de verborgen boodschap erin.   De liefde is het alles, Het is het niets.   Het is de aanblik waardoor de narcist, de zekerheid van zijn schoonheid verliest.

Ovane
0 0

Post mortem

Mijn lichaam was nog warm, toen ik mij in uw armen legde. Ik ging verloren in een gezegde, dat ik nu omarm.   Dat is de dag dat jij mij vermoordde, de dag dat ik mij in uw armen begroef. Je deed het met veel te weinig woorden, sindsdien is leven veel te droef.   En elke nacht spook jij in mijn kamer, jij bent het spook waarbij ik me in de armen leg. Voor naar de hemel te kunnen keren, ben jij nu veel te ver van mij weg.   Het valt me zwaar te leren, sommige feiten te moeten accepteren. Ene in het bijzonder; zonder jou verder te moeten leven.

Ovane
0 0

Koken

Hoe mooi je die woorden schrijft, zo sierlijk met je mond.   Maar ik heb weer geen gehoor, ze lopen verloren in mijn gang.   Je begint ervan te koken. Ik kan je gerecht, uitbrander, al bijna proeven.   Maar ik heb meer zin in de delicatesse, tong.

Ovane
0 0

Ik vergat hoe het was

Ik vergat hoe het was om in jouw ogen te kijken van glas.   Mijn eigen doodvonnis staat erin geschreven. Zelfs mijn foto staat erbij.   Ik snak naar mijn laatste adem leven. Die ik zo wanhopig graag, liever aan mezelf zou willen geven. Maar jij ontneemt me heel mijn zijn.   Toch kan ik het niet laten, om te kijken hoe ik door jou verdwijn.   Strooi mijn assen over velden, laat mij meeblazen met de wind om de stem te kunnen zijn,   die je de richting wijst, wanneer jij jezelf verloren bent en je de weg naar jezelf niet vindt.  

Ovane
0 0

Vergif

Ik breek mijn hoofd, met de kiezels in mijn schoenen. Door een leugen dat belooft, het gif der schorpioenen.   Serpenten zijn er genoeg maar de appel heb ik nog niet geproefd. Hoe hard ik er ook voor zwoeg, het paradijs is verloren en ik bedroefd.   Ik heb ondertussen elke stempel al gekregen, die er te verkrijgen is, ik mag elk feestje binnen. Maar niets heeft overstegen, de begrafenis, waar iedereen zit te bezinnen.   Over leven, paradijzen en de dood. Het gif is u al gegeven, het groeit in uwer schoot.

Ovane
0 0

In de hoek

In de hoek stond ik te kijken,naar twee kleine stukken muur.Ik kon niets anders dan verf vergelijken,tot het slagen van het uur.In die hoek stond ik te dromen,over regenbogen met potten goud.Ik hield avonturen om er te komen,voor zulke queesten bleef ik stout.In de hoek sta ik te bekvechten,want hier is van alles aan de hand.Ik redetwist over mensenrechten,ik doe een oproep aan het verstand.In de hoek sta ik weg te kwijnen,het moest er eens van komen.Dat de hoop ging verdwijnen,in het uitkomen van kinderdromen.In de hoek sta ik te vragen,of ik weer kind mag zijn.Ik wil weer op draken jagen,dat leven vond ik fijn.

Ovane
0 0

Leven

Het zal het merg uit uw beenderen zuigen. Alle stamcellen van de stamboom waarvan jij afstamt.   Die voortdurend in u, in conflict zijn. Genetische onenigheden, die het miezerig compromis sloten ergens tussen blond en bruin.   Maar het conflict van agressie en compassie is een levenslange strijd. Het vloeit in uw bloedbanen, het werkt in en op uw systeem.   Met de handen in uw blond bruin haar, wordt het leven uit uw beenmerg gezogen. Door het conflict tussen agressie en compassie, waarvan jij afstamt.

Ovane
0 0

Alles

Alles   Alles wat we liefhebben, alles wat we haten, alles wat we hopen. Het zal allemaal in de dood ontknopen.   Zelfs de kus, die voor u nu, vol met passie en liefde is. Zal u vroeg of laat verraden. Totdat de blik in uw ogen, die van wantrouwen is.   Want alles is vergankelijk, hoe hardnekkig uw verdriet of liefde ook is. Het ene zal in het andere keren en het valt niet uit uw hart te weren.   Laat ons daarom menselijk blijven, dat is wat we zijn. Laat het beest in u, uw menselijkheid niet verdrijven. Ook al is het in u, altijd levende geweest.   Hou het getemd. Het is net als u, voor de dood voorbestemd.    

Ovane
1 0

Opleiding

Publicaties

Prijzen