wardsheart

Het leven…

Als het niets ons ooit te wachten staat Zijn we maar beter niet bang Uiteindelijk zullen we niets anders weten En als het leven voor altijd zal doorgaan Kunnen we dat maar beter accepteren Het zal het langste zijn Dat we ooit hebben gedaan En als jij en ik eigenlijk niet bestaan Maar kennen door in gedachten te gaan Zou je mij dan nog herkennen Wanneer ik niet meer zie En zou ik je dan nog vinden Wanneer ik zoek Maar niet wetend naar wie

' ' 🔫

Midden in het onderbewustzijn van een verdoemde wens. Geen gedachten kwamen zich bewust, zelfs een leugen was verborgen. Onder mijn riem, geïllustreerd, kon ik een pistool voelen. Niet om te doden, dat herinner ik me nog ... Toch. Een schreeuw slaat verdacht het hart eruit, gaand en komend. Laat dat alsjeblieft vallen! Maar ik schoot uit spijt … De trekker verdoofd, het voelde als vrijheid tegen mijn hoofd.

De Nacht Huilt

In mijn nachtmerrie roept de regendruppel me. Maar liefde, ja, ik hou ook van jou. Als een licht in de winterlucht. Kijk naar mij, neem een diepe zucht. Zwart licht, donkere nacht, glanzend licht. Maar het was verborgen in de duisternis, zingend als de melodie. Vlieg naar de maan. Niet gelukkig, zoals veel vogels. Niet grijs en klein, zoals de schors van de boom, wortelknoppen, en de wolf huilt en eet gele vruchten. Dat is de vrucht zoals bosbes ook. Ik hou van je. Ik ga langzaam, liefde, proost, omdat je niet zo fijn bent met mijn lippen. De bewolkte hemel was weer zo zacht, zonnestraal licht, maar jij bent zo wit. Zwaarden doorboren opnieuw mijn hart tegen jou, clips tegen de mijne. De oceaan blies de wind, Blauwe vogels langs de lucht. Van zon tot maan lig ik onder de zwarte lichthemel, maar helder schijnende ogen tussen de sterren. Hoor mijn stem om mijn woorden opnieuw te zingen, ik ben de tekst van je stem en jij bent mijn geluid. Verlaat me niet zoals we zijn. Wij zijn hier ook. En jij bent een honingbij. Ik zoemde als de bloemen. Maar ze groeiden weer, weer, en weer. De bloem was groen, roze en rood. En de leeuw ook. Je ziet een konijn huppelen en denkt dat je Pasen bent van de geest. Ik hang gewoon over in de kom. Ik heb geen ruimte om een vrouw te dienen. Alle geluk is omdat. Omdat ik van haar hou.

"rozenbloem"

van mij aan jou, de mijne. niet alleen rood hier. roze rood. rozenbloem niet één, eens zijn twee. waren roze-rood rodende rozen, rozen blozen roze haar rode rozen. opnieuw één, twee, drie keer vier verlangens werden. haar wangen slechts eenmaal, tweemaal de zijne. pijn kende mij meer, niemand naar mijn verdriet. niemand weet het, koos ook niet om zoals ik te zijn. "roos" .... was dat van mij.

Tommy… 🎭 of was het Tom?

Het spijt me… Jij bent niet ik maar een man ben ik, in hij en ik. Weg van jou mijn vriend, zielsverwanten proberen niet te praten, schreeuwen of bidden. Dus ik kan niet praten zoals jij Tom, mijn muze 'Vandaag' een miljoen mijlen… verderop in de straat van mijn huisdeur - van de ziekte van een huilende clown. Laat de waarheid daar niet zijn: hij is ver weg - een leugenaar in een rood jurkje, en zijn leugens… rusten nooit. Wees voorzichtig want ik moet vertellen, schaam je om met mij te rommelen. Maak je geen zorgen… ik heb mijn twijfels over dit alles, en zal het nooit vergeten. Word je overweldigd door dat? Vertel het mijn vriend, want ik zei net tegen mezelf; het doet er niet toe… dat gaat niet over mij. Rol en dicteer dus door de leeftijd heen, opnieuw… ik moet afscheid nemen van Hem, in een zonde, zoals wij allemaal hebben… een kans om van Hem te zijn. Vergeef me alsjeblieft. Je bent nooit zoveel van me gaan houden, vergeef ik. Lach naar me als een genie die wandelt, wees je vakmanlezer, enzovoort met de meester van dat verbazingwekkend trots. Vraag jezelf af waarom dit gezin niet welkom is in het schaamtehuis van je vriend? Waarom zou ik op de hoogte moeten zijn van een geheime relatie tussen een vrouw of een andere persoon in dat boerderijleven? We hebben een tuin op ons eigen land om het beter te maken dan het was. Sorry om over die van jou te horen. Laat de eigenaar weten dat dit… "onzin heeft werkelijkheid voor ons gemaakt" Oh… tegenwoordig weet je het wel, tenminste sommige mensen denken dat. Vlinders kijken me naar de dood, het is een deel van wat er eigenlijk gebeurt. In de linkerhoek tussen menselijkheid en een gele stenen web… niet zeker waarom, ook wel 'de in van een mentale kooi' genoemd - eigenlijk genaamd het Internet. We leren, en stoppen met bedelen om hulp… vandaag bad ik voor Moeder Aarde, en elk ander e-naamfiguur was er om te leren. Mijn vrienden, ik ben niet meer aards, en dat wist je voordat ik het zei. Welzijn heeft altijd bestaan, behalve het… ik wist nooit de toekomst van mijn zonen… richting maanlicht onder Christus, ogen Mozes: 'Ik ben als drie in een boom van bloemen ik ben 'op de schoot van een drie-tijdlijn bos. Ben ik me ervan bewust? Niets van dit alles is eerder gebeurd, en het is echt voor mij om te bezitten; Ik weet niet alles over het, maar het was teleurstellend zoals ik al zei: 'ik vergeet nooit'. Rhapsody noons op de dag van het eerste boek ook gemaakt van de manen verloren verborgen wereld - dat is de pagina (op een kaart) aan mijn zijde. Doe het goed en houd je reis vol. Tegenwoordig flopte het ergens vandaan… dus, misschien is het een ding van het verleden: het gaat niet alleen om kunnen krijgen; Morgen is Tommy zelfs meer dan zestien. Tranen lijken op schaamte? Is dit echt een verbluffend optreden? Wat als de gehersenspoelden me gek maken? Pure komedie, lachen was zelfs niet grappig voordat ik je ontmoette. Hartverwarmend de mooiste druppel in zeven maanden op de hemel, en sterren de lucht. Alles verliezen… waar we altijd op hebben gewacht… voor altijd, later in elke noot schreef ik nog steeds 'fijne vrijdagavond, maar ook fijne zondag, evenals voor alle prachtige herinneringen - De wereld moet schijnbaar eindeloze liefde hebben.. geëvolueerd naar jou en mij, en dus hoor de tweede hartslag bonzen, beide kanten raken, en nog meer jouw handen aanraken. Ik weet dat jullie allemaal de enige God binnenin hebben, en ik ben hier om de rol van mijn schouders te spelen, het was erg attent om te weten: accepteer alsjeblieft mijn aanbod… ik ben aan de rand, en ik zal de zee een tijdje niet verlaten… goed op weg met een kleine blauwe wolf, maar het is hier koud… en ik ben mijn kleren vergeten.

Tranen vol liefde

Fluisterend voorwaarts, adem verloren, jouw hand in de mijne, een liefde te boven. Woorden verdiepen zich in de bries bij je oor, door de jaren heen, sterker dan tranen, in water drijven ze, morgen verlangen we. Van zon tot maan, in het duister van de strijd, onder sterren op een verduisterde nacht, een helder stralend licht, wacht. Jouw tranen vermengen zich met de mijne, druppels glijden langs mijn wang, hopelijk lang. Drup... drup... drup... Jouw traan op mijn lippen, een moment om te nippen. Rode lippen kleuren, het is oké, blijf gewoon, voel mijn woorden glijden. Te midden van tranen van dankbaarheid, waden we, door de wind en het water dat neerstort op beiden. Naast je oren, ontvouwen dagen zich, hoger dan angsten, de drempel van mijn hart. Ware liefde klopt, een ritme boven, in de symfonie van onze gedeelde liefde, laten we houden, blijven... geloven.

🎨 Artistieke vlek

In een hart gesmeekt door onrust zocht ze troost in de omhelzing van kunst, terwijl ze een verborgen oorlog voerde in de vormen van de natuur in het hart. Ze bewaakte het gevoel als haar maan terwijl ze ongevoelig door zielen doorboorde, maar hun zielen... ooit hemelse bakens... waren nu vergeten sterren, gefluisterd door het zicht van een duisternis. Door de jaren heen deelden ze melodieën als hemels gefluister, een zuiverheid tot betrouwbaaheid in de kern van het bestaan die hem tegenover haar heen spiegelde wanneer hij met zijn zwaard van de waarheid zwaaide. En toen hun blikken elkaar spraken glinsterende er een traan die meer dan sterren spraken die onder de ziel was geschonken. De tranen vol liefde.... alsof magie een woord appart gescheiden was door de blauwe vlammen van een hartelijk verhaal. Ooh.... zachtmoedig hart, ze toonde haar kunst, wisselde tranen uit als transparante vormen in de diepten van een wederzijdse verbintenis, waar waarheden in het strijdlied verweven waren met kunst. Een rijk, een spreuk die niet hoeft te versnellen, want de liefde komt als een charme dichterbij die ene seconde voor oneindigheid, het zorgde voor hun daden die met warmte langs luchtbellen kwamen in het geheim van deze lofheid. Dus laat dit gedicht zich spreken in een gedeelde wolk waar onze dromen naast elkaar liggen en slapen, in de betoverende ster van de maan, waar dan toch die magische spreuk van het leven tot adem kan komen

Tussen het dunste

Beroofd ... verbannen ... eenzaam Achtergebleven gedachten, sporen In mos ... tabaksbladeren in meer Verlaten in het wateren, stromend Talen, natuur ... uur vol gedachten De vorm van wie ik ben, voelt als de Warmte… niets dat ze verwachten, dus blijf ik maar dwalen door het wachten, vuur ... dat roodgekleurde Fenomeen, het maakt me weer zo Gelukkig, ik ben niet langer gewoon Een steen, oh .... het kampvuur Ik wou dat het nooit verdween.

Verdrietig

Onder de lichtgevende sterren van de zwarte nacht, waar de maan haar traan laat, gaat de zon weer achter de duisternis schuilen. Tranen van donderslagen die we huilen en bliksem slaan op ons neer, weerspiegeld klanken tranen in het meer. Voorspellingen van overspoelend water in rivieren ondergaan keer op keer hun eigen verdriet ... ... niets anders dan stromend weggaan, verstopt onder het dorre riet, en toen wisten ze nog niets van waterdruppels midden in dit tranige verhaal. Op het einde vielen de laatste bladeren dicht bij de sporen in het zand, de kleuren waren niet meer te zien. Het enige waar we naar konden streven waren zwart-wit dagen langs de duinen van het strand.

wardsheart

Over wardsheart

Teksten