De bacterie
Iemand bij wie je na vijf minuten ziek wordt. Een visite bij hem heeft altijd wel iets van een ziektebezoek, daar de mensen steeds fruitmanden of zakdoekjes meebrengen. Toch ook vrienden heeft hij amper, men mijdt hem als de pest. En zij, die hij al ziet, keren na enkele minuten reeds huiswaarts. Ja, met koortsig gevoel of een droge tong, plotse zware ledematen of een zilte droogte op de lippen – de eerste aankondigingen van een ziekte, zijn ziekte; telkens in zijn tegenwoordigheid.
Verjaarde hij vroeger, zongen de kinderen spottend in de lagere school: »Happy buikpijn to you«. Zelf loopt hij steeds met zakdoekjes rond. Het lichaam is voor hem een verzameling aan slecht nieuws. Darmloop, een eksteroog, eczeem of een diabetische voet – hij veroorzaakt de uiteenlopendste kwaaltjes bij anderen. Indien zijn naasten hem al willen zien, dan meestal achter transparant glas of van op veilige afstand. Geef hem vooral geen hand! Doe je dat toch denkt hij onbewust: ‘Welkom in mijn ziekte.’
Zelf beseft hij erg goed dat de mensen hem mijden. Herkent hij iemand uit de verte, dan ziet hij hoe die zich snel uit de voeten maakt of met een ver zwaaien hem reeds begroet. Iets dat eigenlijk meer weg heeft van een beleefd, afwerend gebaar.
Hij stelde hen voor brieven te schrijven –die anderen, die enkelen, die weinige vrienden die hem nog opzochten, die enkeling die het toch probeerde en hem uit medelijden een kans gaf–, toch ook van zijn brieven worden de mensen misselijk. Hij leerde het hele morsealfabet van buiten, slechts om ‘s nachts en vanop afstand met een kaarsje te kunnen communiceren. Ja om ook afstand als communicatie te zien en uit liefde, slechts uit liefde, zijn naasten niet aan te steken. Om hen iets mee te kunnen delen. Te kunnen spreken vanuit distanties en er toch te zijn. Het kleinste op te vangen en te kunnen laten weten. Nochtans bleek ook deze toenadering voor de mensen een opgave. Zij willen ’s nachts slapen. Het is het zoveelste te veel, en aldus leeft hij in gedwongen eenzaamheid. Hij, zichzelf en zijn ziektekiemen.
Astmatische gesprekken. Epileptische vingeraanrakingen. Diabetische kameraadschappen. Myocardische knipogen.
Een pientere vorst stuurde hem als spion eens naar de vijand, toch ook zijn eigen informant, niet in het minste de vorst zelf, kreeg de mazelen. Veelbelovende wetenschappers die hem onderzoeken staan voor een grote carrièredoorbraak, toch zij sterven onverklaarbaar jong. Een nietsvermoedende, goedaardige juffrouw bloosde bij zijn plotse knieval, toch haar blos bleek weldra meningitis.
Zijn wereldreisjes? Het worden pandemieën.
Hoe vaak hij zich in zijn kamer opsluit, slechts uit altruïsme. Niet wil hij anderen met zichzelf aansteken. Hij begrijpt, weet intussen: zijn afwezigheid is anderen hun lichamelijk geluk. Hij heeft het leven aanvaard. Heeft hij het beste met iemand voor, dan wil hij hem of haar nooit meer zien – slechts omdat hij hem of haar geen embolie wenst.
Is hij verliefd, dan meldt hij zich niet meer. Nooit meer. Slechts wanneer hij rancuneus of woedend is, nodigt hij zijn vijanden hartelijk uit om te komen eten. Hoor je niets van hem, dan weet je: hij heeft je graag. Toch krachtens zijn afwezigheid vergeet je hem. Slechts wanneer je denkt, neen voelt, plotseling vaststelt, je bent verkouden, besef je: hij zoekt terug contact met me. Anderen mijden hem dan ook, zoals de duivel het gewijde oord, en wensen hem nooit meer te zien, slechts uit ieders obsessie met de eigen gezondheid.
Hij is in diep verlangen, eindelijk eens een vrouw te kussen. Of gewoon iemands hand te kunnen houden! Toch de dames mijden hem, zelfs intuïtief, zo als konden ze het ruiken. Zijn eerste liefjes en hun longontsteking. Zijn leerkrachten die met tuberculose ontslag namen. Zijn buren met psoriasis die verhuisden. Zijn vrienden met roodvonk die logen. Slechts die mensen die iets van hem nodig hebben, die bijvoorbeeld geen zin hebben om morgen op het werk te verschijnen en een verkoudheid wel zouden kunnen gebruiken, ja daarvan hoort hij nog wat. Zij melden zich af en toe bij hem. Zo zijn ze wel, de mensen. Maar ook hen hoort hij nadien niet meer terug. Zelfs geen brieven. Zelfs geen brieven…
Men noemt hem spottend ook wel eens: de bacterie.
