Ik doe saai werk.
Maar ik mag wel zeggen dat ik er goed mijn brood mee verdien.
Dat was ook de reden waarom we naar hier zijn gekomen.
Het begon met een klassieke brief van een headhuntersbureau
– geen mail! – En daarna een telefoontje van Exile Easy Acces.
De opgewekte stem van een jonge vrouw kwam met een heel aantrekkelijk voorstel.
Er werd ons verzekerd dat we goed begeleid zouden worden door de complexe administratieve structuur van de arbeidsmarkt van dit land.
En er zou ook voor huisvesting gezorgd worden.
Kortom, het enige dat we dienden te doen was op een vliegtuig te stappen.
En vooral talen te leren!
De eerste maanden betrokken we een gerieflijk appartement in de hoofdstad.
Maar mijn jongste is gek op paardrijden, en mijn vrouw had het adres van een manage gevonden even buiten de stad.
Daarom reden we die namiddag langs het kanaal.
Het was een dag die vergin onder een eindeloos wolkendek.
Die bijzondere grijsheid die ik in mijn land nooit kende, daar hield ik erg van.
Bij de bocht aan de rivier brak plots het zonlicht door een scheur in het wolkendek.
Het viel recht op dit huis.
Alsof het daar voor ons klaarstond – Als een theaterdecor dat op de voorstelling wacht.
Toen mijn vrouw het bordje met “Te Koop” aanwees, parkeerde ik de wagen.
Een ogenblikje keken we alle vier sprakeloos naar het huis op de heuvel.