Laten we met elkaar beginnen. Want hoe start je een gesprek met jezelf? Niemand is onschuldig. Wees eerlijk met je publiek. Schrijven is slechts de motor die simulatie gaande houdt. Ondertussen is het stil waar het zeer doet. Je weet dat dit moment er maar voor even is. Geniet. Van. Het. Moment. Zonder mij geen wij. Zo simpel kan het zijn. Net zoals jij je ochtenden nog huilend doorbrengt, overweeg ik de tristesse van wat helen zou kunnen zijn. Maar dat houdt me niet wakker 's nachts. Wat me doet beven, is de poëzie die jij bezit. Laten we even gelukkig zijn, want die moment hebben we slechts te nemen. Vanop de eerste rij toezien hoe je doodgaat, dat is de paradox die ik mezelf zag denken. Niettemin zonder de gevolgen echt te moeten dragen. Je ordent zaken op beoordeling. Ik voel welk woord op welke plaats hoort. Ook dat is poëtisch. Een verlangen in mij spreekt van 'het' gedicht. Welk gedicht? Waar bevinden we ons? 'In het gedicht', is maar een dekentje voor het huilen, maar ik neem genoegen met dat dekentje. Ik & jij in het gedicht; het is een plekje dat bevend, huilend wakker wordt, maar we stoppen het toe, laten het glanzen in zijn geheel; totdat het uitgehuild is. Ook dat is helen. Als je me vraagt waar ik liefst van al de poëzie in gang zet, denk ik aan een keer dat ik voordroeg. Het beste antwoord op poëzie, is poëzie. Het meest oprechte wat ik daarover schrijf, leest u hier.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.
16 jan 2023
· 21 keer gelezen
· 0 keer geliket