(Mini- verhaal om voor mezelf uit te leggen waarom ik Cornélia zo gruwelijk aan haar einde liet komen. Toen was ze nog gewoon 'Cornélia', zonder achtergrond. Dus ik geef haar er eentje zodat ik geen gewetensproblemen aan overhou. En geloof me: het is geen toffe dame)
Het stoorde Cornélia plots, al dat zorgeloze gedoe. Ze stond op discipline. In de Liga was geen ruimte voor frivoliteit, die slagzin stond ergens op een wc-deur geschreven. Serafijn liet het zwijmelen al snel achterwege. De jongen gaf Elion ´n zetje en wees naar de tegel voor hem. De dief grinnikte verlegen, bloosde lichtjes en ging op de betreffende tegel staan, pal voor zijn lief. Serafijn nam hem heel langzaam op, te beginnen bij Elions blote voeten. De dief schuifelde onwennig heen en weer. Zijn gezicht gloeide, dronken van verliefdheid liet hij zich keuren. Serafijn kauwde nadenkend op zijn onderlip: hij had Elions buik en borst bereikt. Er nestelde zich een diepe frons tussen zijn ogen.
Cornélia stond te ver om het gesprekje te volgen. Maar Elion haalde in een geoefend, nonchalant gebaar zijn schouders op. Hij porde in één van de schrammen en schudde zijn hoofd. Vervolgens nestelde hij zich opnieuw op Serafijn schoot en vlijde zijn armen rond zijn hals.
'En vervelend gesprekje vermeden,' grijnsde Cornélia, blij met de doortrapheid van haar dief. Serafijn vlocht zijn vingers achter Elions rug in elkaar. Het maakte hen helemaal niet uit dat De Donderklif vol gasten zat, vol gasten met norse blikken die het verliefde gedoe boos gadesloegen.
'Hij verpest zijn hele reputatie. En het was zo'n degelijke jongen. Ziet dat nu eens...' Cornélia spitste haar ogen.
'Inderdaad, ik ken die snotneus wel. Verslaafd aan stuiterkruid en veel te vroeg op het verkeerde pad geraakt. Ik begrijp niet dat Tressa die bende hier toelaat. En haar zoon met hen laat optrekken...' Cornélia loerde naar de bar, waar Tressa, de waardin, schijnbaar ongevoelig voor welke valse opmerking dan ook, glazen tapte. Cornélia beende in één rechte lijn naar de bar en sloeg haar vlakke hand op de toog.
Tijd voor een gesprekje, vond ze.
'Ah, Cornélia, wat kan ik voor je doen?' De waardin was één van de weinige vrouwen in Grensstad die niet onder de indruk was van Cornélia. 'Jij staat er wel mooi op deze avond.'
'Dank u.' Ze stak met een geroutineerd gebaar haar haren op. 'Is dat daar al lang bezig?' Ze knikte naar het koppeltje.
'Ze zitten aan elkaar van het moment dat Elion voet over de drempel zette. Mijn zoon liet zijn dienblad vallen van schrik toen hij plots in het deurgat stond. Ik ben zo blij voor hem,' lachte Tressa vrolijk. 'Blij' was nauwelijks toereikend voor wat ze had ervaren deze middag. Haar sombere, helemaal inzichzelf gekeerde zoon bloeide open waar ze bij stond. Haar moederhart liep over van vreugde toen de twee jongens, na het ontwijken van de plas soep, in elkaars armen vielen. 'Smoorverliefd en drie maand gescheiden geweest, dat is nog net niet het einde van de wereld als je zestien bent. Oh, je verpest de sfeer door hier zo boos te kijken. Een glas rode wijn?'
Cornélia gooide haar tas op de bar en nipte van haar glas zonder haar blik van het stelletje te halen.
'Dat bedoel ik niet.' Ze prikte een kaasje op een stokje. Tressa schonk haar glas vol en nam zelf een groot glas limonade. 'Dit, hoe lang is dit al bezig, dat gedoe? Weken? Maanden?'
'Eerlijk, ik heb geen idee hoe lang het al bezig is. Het zijn tieners, Serafijn vertelt heus niet alles aan zijn ma. Ik vermoed al een tijdje.'
'Ik heb vernomen dat het niet alleen bij kussen en handjes vasthouden blijft,' lachte Cornélia. Beide vrouwen sloegen het stelletje gade: de ene met een warme gloed in de ogen, het andere paar ogen werd berekenend.
'Oh, dat weet je ook al. Heeft Elion je dat verteld?' Het verbaasde Tressa een beetje, ze zag Cornélia nu niet onmiddellijk als een moederfiguur voor haar rovertjes.
'Hmmm,' humde Cornélia bevestigend, vaag de indruk gevend dat Elion een uitgebreid verslag had gegeven.
'Ik vond het wel spijtig voor hen, ze hadden het keurig gepland.'
'Jammer dat ze betrapt zijn,' speelde Cornélia het spelletje mee, met Gildars gemelijke grijns in haar achterhoofd.
'Ja, toch een beetje. Elion is goed onder handen genomen. Hij kende ze waarschijnlijk.' Tressa keek haar scherp aan.
'Nee, ik zweer het, ik heb niemand gestuurd. Ik had geen idee van zijn amoureuze plannen.'
'Het is er dus niet van gekomen. De dag erna vertrok Elion voor drie maand, zoals je wel weet.' Haar gezicht betrok. Zowel Felix, Elions broer en Serafijns beste vriend als Serafijn zelf deelden de sombere overtuiging dat Elion de wedstrijd niet zou overleven, bij gebrek aan ervaring in het leven, zo had Serafijn het verwoord, met doffe ogen van ellende.
'Elion trok naar het front, ergens vermoed ik dat hij 'ontmaagding' van zijn to do lijstje wilde schrappen.' Cornélia nipte van haar glas en genoot van de volle wijn.
'Pardon?' Tressa zette haar gedachten opzij.
'Ik zei: 'De andere dieven waren jaren ouder dan hij. Hij wilde waarschijnlijk niet onder doen.'
'O, misschien.'
'Het is een helse wedstrijd, ma. Ze jaagt hem zijn dood in. Ik wilde hem iets geven voor als hij eenzaam werd. Ik wilde iets voor mezelf. Ik maak hem heus niet zwanger! Ik haat haar, ik haat Cornélia!' Tressa herinnerde zich haarscherp de radeloze blik in de ogen van haar zoon. De waardin hield haar gezicht in de plooi. Zij haatte Cornélia niet, dat woord was exclusief voor boze tieners maar ze voelde wel een grote afkeer voor de vrouw aan haar bar.
'Jouw zoon loopt hem al langer achterna,' voegde Cornélia er giftig aan toe. 'Kan zo moeilijk niet geweest zijn hem te overtuigen voor dat plannetje.'
'Nee, waarschijnlijk niet.'
Cornélia trommelde met haar vingertoppen op het hout. Hij was haar paradepaardje, onbevreesd en roekeloos. Ze liet hem met plezier in het ongewisse over zijn reputatie. Sommige opdrachtgevers vroegen om hem en hem alleen. En daar zat hij! Als de eerste beste, verliefde idioot! Ze zaten onophoudelijk te lachen en te gniffelen. Het plezier spatte er van af, zo kende ze hem niet.
De twee jongens oogden, voor iedereen te zien, als een smoorverliefd stelletjes pubers en het stoorde haar dat hij zo gewoon was. Zo normaal. Mee met de rest, verliefd worden en zitten flikflooien in een café, hoe ordinair kon het zijn!
Cornélia koesterde haar plannen met Elion.
'En zie hem nu, de toekomst van de Liga,' knarsetandde ze. ´Gevallen voor de leuke lach van de barman als de eerste beste bakvis. Echt teleurstellend...´