Ze had gehoopt dat Elion zich daarboven zou zetten, meer zou zijn als zij. Niemand nodig.
'Wat vind je van jouw aanstaande schoonzoon?' smaalde Cornélia. Tressa had sprankelende ogen, van het zuiverste grijs. Ze glansden van een levensvreugde waar Cornélia geen begrip voor had. Ze loerde naar de spikkeltjes oranje die op en af flitsten na Cornélia's vraag.
Tressa kon haar zorgen, zoals de rest van het Volk, niet ontkennen. De waardin haalde in een berustend gebaar haar schouders op.
'Ik heb niks tegen Elion. Het zou beter zijn als hij wat meer tijd doorbracht op de schoolbanken en van het stuiterkruid bleef maar verder, prima jongen. Knap ook. Ik kan best met Serafijns keuze leven, zo lang het duurt tenminste.'
'Wat bedoel je daar nu weer mee?' vroeg Cornélia bitsig.
'Dieven worden niet ouder dan twintig, iedereen weet dat.' De scherpe klank ontging haar niet. Het deed haar plezier. 'Vroeg of laat, en eerder vroeg, denk ik, keert hij niet terug van een Opdracht of vinden ze zijn lijk ergens in een dassenhol.'
Cornélia snoof geamuseerd: 'Die jongen daar is mijn grootste investering, hij brengt goed op en ik heb grote plannen met hem. Geen zorgen, Elion is veilig. Ik voeder hem niet aan de dassen. Toch niet onmiddellijk.' Ze kakelde van pret bij de ontzette blik van de gasten rondom haar. Cornélia goot haar wijn in één slok naar binnen. De gezelligheid stoorde haar plots. Ze zette haar glas zo hard neer dat de voet ervan kraakte. 'Elion, hou op met dat geflikflooi en kom hier.' Ze verhief niet eens haar stem maar de stilte viel ogenblikkelijk. Alle hoofden draaiden haar kant op, niemand maakte oogcontact. De meeste gasten concentreerden zich plots heel hard op hun glas of maaltijd. Vanuit hun ooghoeken loerden ze naar de hoop dieven.
'Elion, hier. Nu. Ik vraag het geen derde keer, jongen.' Elions schouders verstrakten. Hij maakte zich los uit de omhelzing, trok zijn hemd aan en kamde zijn haren met zijn vingers. Serafijn en met hem alle dieven, keken hem met grote ogen na. Ze wikte en woog haar opties.
'Mevrouw?' Hij sloeg zijn ogen neer en leek het toonbeeld van gehoorzaamheid, zoals hij daar stond. Het stoorde haar enorm. Ze dacht aan de deprimerende boodschappen van de koeriers. Het schetste geen mooi beeld van haar beleid dat Elion zich hier een beetje zat te amuseren. Cornélia herinnerde zich plots de omslag in haar tas: die was niet voor hem geweest, een veel te makkelijk klus. En eerlijk, Cornélia was, voordat ze voet in De Donderklif zette, echt van plan geweest om hem een weekje rust te gunnen.
'Jouw nieuwe opdracht.' Ze stak hem de omslag toe. Hij nam hem beduusd aan, zijn ogen schoten over het vel papier. Met iedere regel trok er iets meer kleur uit zijn wangen tot hij grauw zag.
'Is dat voor echt?'
'Je vertrekt morgenvroeg, maak het niet te bont deze nacht.'
'Maar de Erklas ligt hier weken vandaan.' Zijn ogen vulden zich met ontzetting. Nog voordat hij het einde van de tekst bereikte, stond hij op het punt om in tranen uit te barsten. Toch nog een kind, dacht Cornélia tevreden. 'Ik kan nu toch niet... Mevrouw, alsjeblieft, ik heb Felix nog niet eens gesproken.' Hij keek haar smekend aan.
'Nee, je had duidelijk andere dingen aan jouw hoofd,' spotte ze, knikkend naar Serafijn. De jongen zat roerloos op zijn stoel, alle kleur trok uit zijn wangen toen ze naar hem knipoogde.
'Dus dat is jouw vriendje. Hij is leuk, knap snoetje en overduidelijk stapelgek op jou. Kon je de verleiding van zijn smachtende blik niet weerstaan? Je kent de regels over relaties. Dump hem.´ Cornélia keek hem kil aan. ´Vanavond nog, jongen.´ Elions gezicht verduisterde, boos dat zijn geheim uitgelekt was.
´Gildar,´ siste hij alsof de naam een vieze ziekte was.
´Ook,´ gaf Cornélia toe. ´Maar dit heb je aan jezelf te danken. Ik bedoel, schat, jullie hielden je niet bepaald in. Dump hem, hij vindt iets beter dan een smokkelaar en ik heb je nodig.´
'Het is niet eerlijk.' De eerste opstandigheid perste zich langs de krop in zijn keel. 'Ik ben pas terug.'
'En dan?'
'U hebt me vrijaf gegeven,' voegde hij er zachtjes aan toe.
'Nee, dat zie je verkeerd. Jij neemt vrijaf, zoals het je uitkomt. Maar je werkt voor mij. Ik verwacht je over een halfuur in mijn kantoor om de details te bespreken.'
'Oh, komaan, Mevrouw.' Zijn toon veranderde. 'U kunt me niet zo snel weer wegzenden. Er zijn genoeg anderen die een centje willen bijverdienen. U straft me en ik weet niet eens waarvoor!'
Hij had nog steeds een kort lontje, merkte ze geamuseerd op. De knetter danste tussen zijn vingers van frustratie.
'Ze vragen om jou, dat is de tol van de roem. Je bent de beste dief die ik heb.' Ze legde zoveel mogelijk begrip en warmte in haar stem. Hij keek achterom naar zijn vrienden en rechtte daarna zijn schouders. Elion stak de brief terug in de omslag.
'Nee, ik ga niet.' Hij legde de omslag op de bar. 'Ik kan dat nu niet, Mevrouw. Met alle goede wil van de wereld en ik vind de Erklas echt een toffe plek maar nu niet.'
'O, kies jij nu zelf jouw klussen?' sneerde ze.
'Ik ben moe,' kraste hij. 'Echt heel moe. Kan het wachten tot morgen?'
Ze had hem in geen jaren geslagen, niet meer sinds hij haar recht in de ogen kon kijken. Hij zag de klap niet aankomen. Ze genoot één hartslag van de angst in zijn ogen, voordat hij zijn hand tegen zijn lip drukte om het bloed tegen te houden. Hij keek haar ontzet aan. In drie stappen stond Serafijn voor hem, met vlammende ogen.
'Het is een tik, geen aframmeling. Maak daar nu geen drama van,' zuchtte Cornélia verveeld. 'Maar als hij het ooit waagt om het af te trappen voordat zijn tijd erop zit, Serafijn, dan geef ik hem zo'n afranseling dat een kusje niet zal volstaan, begrepen? Blijf uit zijn buurt, hij staat onder contract bij mij tot hij twintig is. Daarna mag je zijn stoffelijk overschot hebben om te liefkozen maar tot die tijd maak je zijn kop niet zot, ben ik duidelijk genoeg. Hou je handen thuis.' Waarschijnlijk had niemand hem ooit in zijn jonge, zorgeloze leventje bedreigd. 'Ah, verliefde pubers, wat zijn ze makkelijk te imponeren,' mompelde ze.
'Eruit! Jij komt hier nooit meer binnen, Cornélia, eruit!' Tressa dook, als een vlammende furie naast haar op. Cornélia glimlachte, met haar blik strak op de jongen gericht.
'Ik verwacht je in mijn kantoor. Neem afscheid, knoop dat hemd juist dicht en ga je tas maken. Je hebt nog een half uur, wees op tijd.'
'Ja mevrouw.'
En ze trok de deur zachtjes achter zich dicht maar hoorde nog net hoe De Donderklif ontplofte in hoge stemmen van verontwaardiging en medeleven. Ze wist het zeker, hij zou er staan. Ze stapte goed door, ze zou zich nog mogen haasten om eerder te zijn dan hem. Elion kende meer sluiproutes in Grensstad dan wie ook.
Einde...
Ps: Elion diende, na een uit de hand gelopen opdracht in Het Kleurloze kasteel, zijn ontslag in bij de Liga. Hij was geen 20. Cornélia liet hem alle hoeken van de kamer zien maar daarna liet ze met rust. Elion kluste bij als barman, aan Serafijns zijde. Een jaar na deze ommezwaai werd Elion opgegroepen om zijn dienstplicht te gaan uitzitten, in Oudpark... de rest is voor een bescheiden kring van vrienden geschiedenis 😉