Nog enkele tellen en de treindeuren gaan onverbiddelijk dicht. Het waarschuwingssignaal kondigt het afscheid aan. Nu moet ik er echt vandoor. Nog vlug een laatste kus, een laatste keer zwaaien. Met een ruk stuwt de trein vooruit, op weg naar huis.
Met melancholische tred zoek ik een comfortabele zitplaats uit. “Het is beter zo,” denk ik weemoedig. “Deze relatie kon niet blijven duren.” Het is de laatste keer dat ik deze treinreis maak, van Basel naar Brussel. Hoewel ik diep droevig ben, voel ik me ook een beetje opgelucht.
“Eindelijk heb ik de knoop doorgehakt.” Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat ik de juiste beslissing heb genomen. Afscheid is ook een nieuw begin. Nieuwe mogelijkheden, nieuwe avonturen?
Ik loop naar de restauratiewagon op zoek naar troostvoedsel. Op de terugweg bots ik tegen een passagier die gehaast uit de andere richting komt. Onhandig probeer ik me te verontschuldigen maar de man neemt het joviaal op. Zijn prachtige ogen kijken me vrolijk aan. Met zijn mooie glimlach nodigt hij me uit tot een gezellige babbel... In Brussel nemen we afscheid. Of?
Opdracht Creatief Schrijven-wandeling: beschrijving afscheid, context station.