Nu is 't al even weer geleden
dat ik in jouw armen heb gelegen.
Het zal nu wel gedaan zijn,
denk ik dan, bedweven.
Nu begint de echte pijn
waar ik heen en weer ga zitten zweven,
vol vragen over de 'genegen'
in 'teder- en genegenheid'.
Want dat jij nu daar zit,
en ik hier, helemaal afgelegen,
is iets dat ik liever wil vergeten
- het scheelde nog geen haar,
want jij, die man met pit,
vol vragen en vraagtekens,
teder- en genegenheid onder mijn dekens,
hebt mijn liefde niet gekregen.
En mijn hart heeft iets te fel gezwegen.
Maar nu is dat verleden.
Credits foto: Juan Aballe (www.juanaballe.com)