Ik ben samen, maar ik wil zo verdomd alleen zijn.
Alleen met mijzelf. Alleen met de wereld.
Weg van de racebaan van drukte, verplichtingen, poeha’s.
Mijn hoofd heeft een boksmatch gehad met vragen, onzekerheden.
De routine is opgeslokt door een groot vakantiemonster.
Het moeten weg gaan, het moeten zoeken en meenemen.
En de stress dat je dan toch iets vergeet en op je donder krijgt.
Weg uit mijn vertrouwde omgeving, mijn habitat.
Het voor mij bekende plaatje, mijn huis, gewoontes, werk.
Het aftellen is begonnen naar de dagelijkse gang van zaken.
De rust van de regelmaat en de planning.
Hoe bang ben ik weer?
Voor al het nieuwe, al het anders, al het onbekende.
Een weekend weg is als een stoorzender voor een radio.
Als een klap tegen je gezicht, de onzekerheid bonkt uit je hart.
Die marathon die je hebt gelopen voor je een voetstap zeg.
Een stap in het onbekende.
Ik ben doodop en de deur moet nog achter mij dicht.
De gevangenis zit aan de buitenkant.