Cirkels met een begin, maar zonder einde.
Draaien allen tezamen in mijn hoofd.
Als kronkelende monsters boven en beneden.
Ik wil ze sluiten, maar het lukt mij niet.
Ze draaien links, rechts, boven en beneden.
Grijze hoefijzers voor elke prikkel.
Elk geluid en achtergrondgeluid.
Elke stem ver en dichtbij, elke vorm, detail, tekst en kleur.
Komen samen als klank- en lichtspel.
Ik krijg geen cirkel gesloten.
Het blijven kronkelende wormen, grijze hoefijzers die in elkaar verstrengelen.
Laat mij even alleen. Ik moet ze ver weg gaan jagen.
Ze moeten weg. Ze zijn mij te veel.
Elke streling, elk geluid, elke vraag is mij te veel.
Een beetje boosheid nooit geleerd.
Als ik ontplof is alles woede.
Het is niet jou fout. Ik moet mij wapenen tegen al die kronkels, cirkels zonder einde in mijn hoofd.
Het maakt mij zo ontzettend moe. Het kost mij zo verschrikkelijk veel tijd.
Beter alleen de stille strijd. Dan nu een nieuwe lading vragen, woorden, strelingen.
Ik ben in oorlog met de drukke buitenwereld. Laat mij nu even alleen.
Ik heb nood aan rust; geen extra prikkels.
Dan wordt het helemaal te veel. BOEM! Dan ontploft alles in één keer.
Geen boosheid, maar mijn eigen schild.
Ik wil mijn angsten niet tonen en kan dit niet.
Het is ofwel 'geen boosheid' of 'zeer grof geschut'. Ik zou niet weten wat er tussen beiden in bestaan kan.
Ik ben niet kwaad. Ik ben niet triest. Ik wil alleen weer baas zijn in mijn hoofd. Alle losse lijntjes weer eruit.
Ze zijn weer even weg. Ze komen terug. Een nieuwe dag, een nieuwe strijd.
Autisme Storm.