Je kan maar één keer jong zijn. Al blijven die jonge jaren altijd ergens in je hoofd zitten. Af en toe steken ze de kop op. Dan zie je jezelf terug als jonge held. Maar dan kijk je in de spiegel en die spreekt dat onmiddellijk tegen. Je bent zo jong als je jezelf voelt, zeggen ze dan. Tja, vertel dat vooral tegen die spiegel.
Maar die spiegel, dat kunnen ook mensen zijn. Bijvoorbeeld de twee jongemannen tegenover me in de trein. Zelf was ik een boek aan het lezen, maar hun verhalen waren even interessant. Ik hield de schijn hoog door af en toe een bladzijde om te slaan. De ene jongeman vertelde over zijn vakantiejob in het stadhuis. Daar moest hij identiteitskaarten uitreiken, maar op een dag, na een volledige nacht stappen, had hij vrijwel meteen vanuit het café zijn werkplek opgezocht. Dat werkte natuurlijk voor geen meter. Hij had dan maar geruild voor een taak achter de schermen. De andere vertelde het verhaal van een vriend. Die had een vakantiejob als poetsman in het ziekenhuis. Ook hij had een nachtje doorgedaan en de lege bedden werkten voor hem als een rode lap op een stier. Tijdens zijn pauze was hij even gaan liggen, maar er was iets dat hij niet had opgemerkt. De chef vertelde het later. “Zeg jongeman, als je nog eens een dutje wil doen, kies dan een kamer waar geen camera’s hangen”. Ik meende te zeggen, maar goed dat hij een leeg bed had gekozen, maar ik besloot wijselijk om nog een bladzijde om te slaan. Och, wie heeft er geen fratsen uitgehaald? We waren allemaal helden in onze tijd. Het is een kwestie van de verhalen te blijven vertellen. Ze houden ons jong. En die spiegel? Och, die kan toch niets terugzeggen.