Er was eens… een knappe jonge vrouw die haar leven doorbracht als dienstmeisje van haar jaloerse stiefzussen. Op een dag besloot ze onder het motto ‘yolo’ om wat meer van het leven te genieten. Dat klonk als muziek in de oren van haar goede fee. Die liet niemand minder dan Jani Kazaltzis aanrukken om haar van een prachtige outfit – compleet met glazen muiltjes – te voorzien. De fee toverde een koets tevoorschijn waar zelfs de Britse royals jaloers op zouden zijn.
Assepoester vertrok met een stralende glimlach naar het bal van de prins. En ja hoor, het was echt een sprookje. De prins wist meteen dat zij de vrouw was waar hij zo naar verlangde. Maar gezelligheid kent geen tijd en al snel hoorde ze de klok 12 keer slaan. Middernacht! Assepoester spurtte plotsklaps naar haar koets, voordat die terug in een pompoen zou veranderen. De prins staarde haar na, even gecharmeerd als stomverbaasd.
Na het bal moest en zou hij die mysterieuze vrouw terugvinden. Zelfs haar naam had hij niet stiekem kunnen vragen, dus Facebooken was zinloos. Een achtergebleven glazen muiltje is het enige dat hij van haar had. Dat zou hij gebruiken om haar te vinden. En jawel, dankzij een massaal gedeelde oproep, wist hij al snel wie ze was. Haar stiefzussen werden groen van jaloezie toen de prins met Assepoester naar zijn paleis vertrok. Even later volgde er een groots huwelijk, dat tot zelfs buiten het koninkrijk het ‘huwelijk van de eeuw’ genoemd werd. De prins deed de vrouw van zijn leven een plechtige belofte tijdens zijn huwelijksgelofte: “Assepoester, al jaren heb je alleen maar kunnen dromen van een luxeleventje. Maar nu sta je hier naast mij, bevrijd van je verleden. Ik beloof dat ik je alles zal geven wat je hartje begeert. Want je bent het waard.”
Van die belofte kreeg de prins enkele jaren later al spijt. “Begrijp me niet verkeerd. Ik zie haar nog altijd doodgraag. Maar soms vraag ik me toch af waar zij nu het meest van houdt: van mij of van schoenen?”, zucht de prins tegen zijn rechterhand. “Tja sire, ik begrijp dat het geen gemakkelijke situatie is. Assepoester koopt tegenwoordig elke week wel een nieuw stel Louboutins of Jimmy Choo’s – en dat is een feit. Het kost u handenvol geld. En schoenen is één ding, maar onlangs heeft ze ook haar klerenkast eruit gegooid en een kleine balzaal laten verbouwen tot inloopkast. Ik vrees dat uw bankrekening dergelijke uitspattingen niet langer aankan. Aan dit tempo zult u bankroet zijn voor het einde van volgend jaar. Dat lijkt me zeker een aanleiding om er eens over te praten…”
De prins keek treurig naar zijn adviseur, wetende dat die ongetwijfeld een punt had. Hij zat met de handen in het haar. “Wie ben ik om Assepoester te zeggen dat ze terug moet leven zoals vroeger? Ze heeft alles van Louis Vuitton tot Manolo Blahnik en ze is dol op haar schoenencollectie. Dat kan ik haar niet afpakken.”
’s Avonds besloot de prins om er toch iets van te zeggen. Assepoester was al ingedommeld in de zetel bij het haardvuur toen hij binnenkwam. Hij maakte haar zachtjes wakker. “Ik ben blij dat je eindelijk thuis bent”, zei ze, “Ik wilde je nog voorstellen om morgen een dagje te gaan shoppen in Milaan. De nieuwste lentecollecties zullen me beeldig staan.”
“Zeker, mijn liefste. Maar heb je intussen niet genoeg voorjaarskledij? Vorig jaar hebben we nog 32 000 euro gespendeerd aan jurken, en die staan je zo mooi. Ik verlang ernaar om je daar nog eens in te zien”, formuleerde de prins voorzichtig.
“Maar schat… je moet begrijpen dat een prinses niet steeds in dezelfde kleedjes kan rondlopen. De mode van vorig seizoen dragen, is een regelrechte schande. In onze kringen heb je afgedaan als je meer dan één keer in dezelfde outfit gefotografeerd wordt.”
1-0 voor Assepoester. De prins was het namelijk zelf ook gewoon om altijd met iets nieuws voor de camera’s te pronken. In plaats van Assepoester te dwingen om zuiniger te leven, besloot hij om eerst zelf een paar jachten van de hand te doen. “Het is crisis voor iedereen, dus op een jacht te koop zetten wordt niet meer neergekeken.”
En zo geschiedde het. Zijn onderdanen maakten de boten klaar voor verkoop. Ze geraakten nog vlot van de hand ook. De prins was – tot zijn grote opluchting – al snel een paar miljoenen rijker. “Probleem opgelost!”, zei hij met een grote glimlach.
Maar de prins bleef niet lachen. Enkele jaren en miljoenen later, was er niet veel veranderd. Het koppel genoot nog steeds ten volle van het leven. Assepoester’s collectie Louboutins was groter dan ooit. Naast haar oude glazen muiltjes, stonden nu kristallen pumps – speciaal voor haar gemaakt. Ze was inmiddels een echte stijlkoningin, met haar originele collectie kristallen pumps als handelsmerk. Het hele koninkrijk was dol op haar.
De prins, daarentegen, had nog een paar pogingen gedaan om op zijn vrouw in te praten. Maar telkens weer staakte hij die pogingen. Uit schuldgevoel. Uit schaamte. Uit angst om haar te verliezen.
“Ik waardeer dat je de bevolking wil steunen in zware tijden, maar wij hoeven toch helemaal niet te besparen”, had Assepoester gezegd, “Wij zijn royals. Als iemand in dit koninkrijk het zich kan permitteren om erop los te leven, dan zijn wij het wel. Maak je geen zorgen. Zolang we elkaar hebben, staan we er goed voor.”
Maar daar wrong nu net het… euhm… schoentje. De prins was het beu om zich zorgen te maken en om zo moeite te moeten doen zodat zijn vrouw zijn geld kan uitgeven aan… de nieuwste mode.
Hij liep nog een hele tijd rond met zijn opgekropte frustraties. Zijn schuldgevoel belette hem om open kaart te spelen. Want hij had haar beloofd om haar enkel het beste te geven. En hij zag haar nu eenmaal graag.
Op een dag uitte hij voor de zoveelste keer zijn ongenoegen tegen zijn rechterhand: “Assepoester profiteert van mij. Ze plukt me kaal!” “Tja…”, repliceerde zijn trouwe dienaar, “Ik durf het niet goed voorstellen, maar als uw raadsman is het mijn plicht om u op goede weg te helpen. U hebt allicht zelf ook wel door dat we op hetzelfde onderwerp blijven terugkomen?”
“Ja, dat klopt”, zei de prins, “Maar wat wil je me nu eigenlijk zeggen?”
“Wel, heer, ik heb een oplossing voor de problemen met Assepoester. U zult wel van uw hart een steen moeten maken als u deze optie kiest…”
De prins werd ongeduldig: “Komaan man… stop met rond de pot te draaien! Vertel het me gewoon.”
“U kunt direct komaf maken met Assepoesters buitensporige winkelavontuurtjes door een scheiding aan te vragen. Enkel zo zal ze het leren.”
“Wat zeg je me daar! Die oplossing van jou lijkt me nogal drastisch… Van Assepoester scheiden, dat kan ik echt niet maken. Dan belandt ze opnieuw bij haar stiefmoeder en stiefzussen. Dat doe ik haar niet aan. Ze zouden haar uitbuiten als nooit tevoren.”
“Ja, daarom zei ik dat u van uw hart een steen zult moeten maken. Het is zeker niet de gemakkelijkste oplossing, maar als u erover nadenkt dan zult u inzien dat ze er op deze manier wel lessen uit kan trekken. En zo hebt u het meest kans dat ze tot inkeer zal komen en dat ze opnieuw het meisje wordt waar u verliefd op werd. Ze zal vanzelf terug naar u komen, mijnheer. En ze zal enkel u nog willen, niet haar garderobe. Haar kredietkaart afpakken is ook een optie, maar die garandeert zeker niet hetzelfde...”
“Daar heb je duidelijk over nagedacht. Bij gebrek aan een beter plan, zal ik het maar een kans moeten geven.”
“Prima, mijnheer. Ik laat de echtscheidingspapieren opstellen. Het enige dat u nog moet doen, is Assepoester voorbereiden op het slechte nieuws. Vermijd dat ze in paniek schiet door een zachte aanpak te gebruiken.”
De prins wist niet goed wat hij ervan moest denken. Zijn hoofd tolde. Twee dingen wist hij zeker: er moet iets gebeuren en zijn rechterhand heeft hem altijd al goed advies gegeven. Dus waagde hij een sprong in het onbekende, hopende dat ze er allebei sterker uit zouden komen.
De prins bracht zijn lieftallige vrouw nog dezelfde avond op de hoogte. Hij besloot om dat doordacht aan te pakken. Hij nodigde Assepoester uit voor een ‘gezellig’ avondje op restaurant. “Dan durft ze zeker geen scène te veroorzaken”, dacht hij, “want ze zal natuurlijk willen vermijden dat de media er lucht van krijgen.” Het zou bovendien tijdelijk de laatste keer zijn dat ze samen zouden kunnen gaan tafelen. Zijn briljante aanpak stelde de prins al wat meer op zijn gemak.
Ze zaten al aan het dessert toen hij eindelijk zijn stoute schoenen aantrok en haar het slechte nieuws meedeelde. En hij had gelijk; Assepoester hield alle schijn op. “Meen je dat nu?!”, fluisterde ze kwaad, “Je beseft toch wel waar je mee bezig bent? Ik durf ervoor wedden dat die raadgever van je hierachter zit!”
De prins at stilzwijgend van zijn kunstige chocoladegebakje. Hij wist natuurlijk ook wel dat zijn geliefde bijna-ex een punt had. Maar dat toegeven, deed hij niet. Discussiëren met Assepoester had geen zin. Zeker nu niet. Hell hath no fury like a woman scorned.
Assepoester wachtte op een antwoord dat er niet kwam. Opeens stond ze in één ruk recht en stapte ze naar buiten. Daar wachtte de chauffeur in de Rolls-Royce. Maar vertrekken zonder prins, dat wilde hij niet. Het werd een akelig stille terugrit.
Een dag later wist ze weer wat zeggen: “Ik heb nooit van je geprofiteerd. En jij hebt dat ook nooit zo gezien. Je bent altijd dankbaar geweest dat je eindelijk iemand had om je leven, liefde en fortuin mee te delen. Ik dacht dat je van me hield. En dat denk ik nog steeds. Komaan, we mogen onze liefde niet kapot laten maken door iets materieels als geld. Als je wil, zoek ik een job.”
“En wat zou de rest van het koninkrijk daarvan denken? Wat zou je gaan doen? Je hebt geen deftig diploma. Nee, ik heb mijn beslissing genomen. De papieren zijn trouwens al onderweg. Scheiden is de beste oplossing, Assepoester. Huwelijken sneuvelen de hele tijd, maar een prins die van het OCMW moet leven… dat zou een internationaal schandaal zijn! Weg reputatie, weg respect! Zo kan ik geen koning worden.”
Het lukte Assepoester maar niet om door te dringen tot de prins. En dus besloot ze om die verdomde papieren maar te tekenen. Hij zou er op termijn wel spijt van krijgen. Ze pakte enkele spullen en besloot om – dik tegen haar zin – terug in te trekken bij haar stiefmoeder.
Haar stiefzussen waren inmiddels getrouwd. De ene met een dokter, de andere met een advocaat. Ze woonden natuurlijk beiden bij hun echtgenoot, maar konden het niet laten om langs te komen nadat ze het nieuws hoorden.
“Wel wel, Assepoester, nu ben je letterlijk van je troon gevallen!”, giechelde de ene. Ze keken elkaar aan als twee eksters die net een weerloos klein vogeltje gespot hadden. “Seg, Assepoester, zet eens koffie. Met twee klontjes suiker en een vleugje melk”, zei de andere.
Assepoester voelde zich diep ongelukkig. Het leek allemaal een grote flashback naar het verleden waarvan ze dacht dat ze het ontsnapt was. Het verleden was duidelijk terug om haar te treiteren.
“En als je klaar bent met die koffie, veeg dan de vloer eens. Zo vuil dat het hier is.”
“Oeps… er hangt blijkbaar modder onder mijn schoenen. Geef die dan ook nog maar eens een poetsbeurt. Net als vroeger!”
Assepoester kon zichzelf wel dood wensen. Hier stond ze nu, in een vuile schort en met lelijke crocs aan haar voeten. Ze verlangde zo intens naar vroeger. “Ik heb niet vaak genoeg stilgestaan bij de mooie momenten”, zuchtte ze tegen zichzelf. De eerste maanden na het huwelijk dacht ze nochtans dat ze droomde. Maar na een paar jaar kwam de sleur erin en zag ze haar luxeleventje als vanzelfsprekend. Ze wilde terug naar het kasteel. Maar hoe?
Ze besloot om contact op te nemen met prinses Kate, een vriendin waarvoor ze er zelf ooit stond toen die tussen de luiers zat. En ja hoor, Kate was meer dan bereid om haar tijdelijk onderdak te geven. Assepoester pakte zo snel mogelijk haar koffers.
“We zitten er niets mee in dat je een tijdje blijft logeren”, zei Kate, “Maar je moet een manier vinden om jezelf er bovenop te helpen. Eens je op eigen benen staat, kan je een appartementje kopen.”
Kate en Assepoester dachten na over wat ze zou kunnen gaan doen voor de kost. Een ex-prinses als poetshulp, dat kon echt niet. En een klassevolle job versieren bleek ook moeilijk, zo zonder diploma. “Ik weet het!”, zei Kate, “Je hebt al een reputatie als mode-icoon. Daar kan je op verder bouwen. Zeg nu zelf, welk merk zou nu niet moet jou in zee willen gaan? Royals werken niet samen met modehuizen, maar een ex-prinses kan doen wat ze wil.”
“Dat is het!”, riep Assepoester verrukt, “Ik heb altijd al een eigen modecollectie gewild! Ik zie het al voor me: exclusieve kristallen pumps en bijpassende outfits.”
En zo ontstond de collectie ‘Crystal Princess by Assepoester’. De prins moest het vernemen via kingsize reclameborden met slogans als ‘Hou je muiltje, geef hier die kristallen pumps!’ en ‘Een paar schoenen kan je leven veranderen’.
“Tot zover het plan om te wachten tot Assepoester uit wanhoop vanzelf terugkomt”, dacht de prins met spijt in het hart, “Nu verkiest ze pas echt haar liefde voor mode boven die voor mij.”
De prins had zijn lesje nu wel geleerd. En Assepoester, wel, die leefde nog lang en gelukkig.
Assepoester en de kristallen Louboutins maakt deel uit van het onuitgegeven 'Sprookjesboek anno 2015' waarin klassieke sprookjes in een modern en actueel kleedje gestoken worden.