Laat op de avond
wanneer al het water inkt wordt
en muziek opkringelt als rook
door een gouden streep
onder de deur van de buren
en je je afvraagt of ze echt van elkaar houden
en hoe ze dat duidelijk maken,
dan lokt haar stem je naar binnen
al weet je dat ze misschien een sirene is
waarmee flirten maar al te vaak tot schipbreuk leidt
en toch wil je bij haar zijn
in haar ogen,
blauwer dan draaikolken,
kijken,
haar haren,
donkerder dan afgronden,
strelen,
alle mensen zijn immers zeelui
door hun ouders op een zeilboot gezet.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.
18 apr 2016
· 0 keer gelezen
· 0 keer geliket