Ik zag vandaag een boom, gebroken en omgevallen. Mijn vriendin merkte op dat de stam eerst helemaal hol was geworden vooraleer de storm hem onderuit had gehaald. Jammer, hij had nochtans zo’n sterke wortels. Ik werd geraakt door dit kunstwerk, dat daar zomaar lag, in het bos. En hij was niet alleen, er lagen nog gevallen. Het was alsof de andere bomen errond, niet goed durfden te kijken naar wat zich daar afspeelde. Hadden ze moeten zien hoe die bomen langzaam hol waren geworden? Of wilden ze de kwetsbaarheid die ook bij hen als onzichtbare draken in hun stammen rondzwierven, niet zien? Er waren er zeker die hadden gemerkt dat hij geen vruchten meer droeg. Maar wat doe je aan een boom, die vanbinnen liever leeggevreten wordt, zodat de buitenkant schijnbaar hetzelfde blijft? Als kanaries in de mijn, vallen ze als eerste neer, om de anderen te waarschuwen. Als die het dan maar willen zien. De natuur vertelt ons zoveel, zei mijn vriendin. En gelijk heeft ze.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.