Stukje bij beetje brokkelde het af van de ziel
Terwijl hoop en moed werden weggeblazen
In de winter kruipt hij door de storm
Met vuur in zijn ogen
hoewel meer verbonden met de wind
Het vuur explodeerde met de vallende zon
In de herfst vlogen de vogels weg
En ze volgde naar een heldere horizon
Met een uitgehold hart
En die bekende vlijmscherpe pijn in de borst
Het kost een (levens)tijd om te genezen
En woorden kunnen gewoon niets doen om die diepe wonden te helen
We doen degenen die dicht bij ons staan pijn Dat is gewoon de waarheid
Als het voelt alsof hoop en moed nooit de weg naar ons terug zullen vinden
Zullen we een vleugje warmte voelen
De lentezon schijnt weer
En dat is gewoon genoeg
Om te genezen