Vreemde blikken staren me aan vanop de houten picknicktafel
De hondenlijn aan mijn pols laat ik losjes naar beneden hangen
Snuffel maar verder door het lange gras
Nu mogen we weer even buiten
Niks van aantrekken
De zon straalt zacht over het grasveld
Ze maakt van de bomen schaduwplekken om te schuilen
Achterdochtig kijk ik terug naar mijn ooit vertrouwde buren
Hier, ooit verbonden met elkaar in ons gezellige buurtpark
Ik wil graag koesteren wat er was
Meer en meer wordt het een vage herinnering
De aanhoudende dreiging
Het sluimerende conflict drijft ons uit elkaar
Angst en onrust heerst hier nu
Als eilandjes drijven we verder en verder uit elkaar
Ons buurtpark lijkt een verzinsel uit een andere samenleving