Hier lig ik dan: helemaal vervloeid tot een kleverige smurrie, met wat rest een laatste mijmering. Maar wat voor één! Nooit had ik durven hopen dat de laatste minuten in mijn leven zo’n herinnering zouden teweegbrengen. Ik vertoef tenslotte al in het afbrekingsproces. Straks ga ik de andere kant uit dan langs die waar ik binnengegaan ben. Maar wat mij ook te wachten staat, ik zal er nooit spijt van hebben dat ik in haar handen terecht gekomen ben.
Ze was me al eerder opgevallen. Een ranke verschijning, met blonde haren en sensuele, volle lippen waaraan ik voor altijd zou willen kleven. Op naaldhakken slenterde ze voorbij mijn uitkijkpost, aarzelend of ze haar hand zou uitstrekken. Haar uitdagende blik deed me bijna smelten van verlangen. Met uitzonderlijke wilskracht heb ik me hiertegen verzet. Ik kon het mij niet veroorloven weg te smelten zonder de essentie van mijn bestaan te hebben meegemaakt, hoe banaal die ook mocht lijken.
Gisteren is het dan gebeurd. Haar blauwe ogen kwamen zo dichtbij alsof ze in het diepste van mijn ziel wilde kijken. Natuurlijk las ze alleen maar de letters op mijn jasje, dat weet ik ook wel, maar ik kon me niet van het gevoel ontdoen dat zij echt verlekkerd op mij was. Anders zou ze vandaag niet weer gepasseerd zijn. En dat gevoel verraadde me niet: weifelend streelde ze over mijn lijf, kietelde zachtjes met gelakte nagels over mijn harde lichaam. En opeens gedreven door vrouwelijke oerkracht, trok ze me weg uit de uitkijkpost, gaf aan de controle een biljet voor mijn body en stapte weg. Ik was nu echt van haar. Mijn hele torso jubelde omdat ze mij uitgekozen had. Het valt niet iedereen te beurt om met zo’n schoonheid mee te kunnen gaan. Ik zal excellent presteren, wil haar niet teleurstellen. Ik zal haar tong zachtjes strelen, haar smaakpapillen laten zinderen, zodra ze mijn zwarte huid beroeren. En ik zal ze betoveren met mijn textuur zodat ze echt verzot op mij geraakt en dan halsoverkop mijn hele familie koopt. Dan zal mijn taak volbracht zijn… Zo zal onze naam geschiedenis schrijven…
Buiten ontdeed ze mij onmiddellijk van mijn jasje, trok mijn goudkleurig onderlijfje uit en rook gulzig aan mijn donkere huid. Ik schonk haar mijn geurigste aroma. Ze kraakte mijn lichaam – het deed helemaal geen pijn – en vanzelfsprekend bracht ze me naar haar sensuele lippen. Vanaf hier raakte ik zelf zo in vervoering dat ik geeneens voelde hoe ik in de donkere holte van haar mond verdween. De aanraking met het zachte vlees van haar tong en de eenwording met haar warme speeksel beroerde mij tot in mijn kern. Het zoete van haar mondvocht en het bittere in mij vermengden zich tot een bijna sacrale sensatie. Dit was de zin van mijn bestaan! Een goddelijke ervaring, opgeslagen als mijn mooiste herinnering vooraleer ik, wellicht morgen, haar lichaam verlaat…