Met je ingegroeide weerhaken nog onder mijn schubben
werp je plots een stel verse hengels uit.
Ik ontwijk ze allemaal.
Behendiger geworden, stel ik vast,
en bovendien boeit het aas niet meer.
Er was een tijd dat ik aan al je lijnen had getrokken.
Met dobberende vragen, olievlekken
op pril, later minder pril water.
Maar in prismakleuren valt weinig te lezen:
niets van antwoord, amper licht.
Het oppervlak raakte schoongeveegd.
Het leven in de diepte hersteld.
Vergeet deze vijver.
Haal je dood gewicht van de steiger.
Probeer het een keer bij een andere vis.
© Marc Terreur, Sint-Niklaas, 18 juni 2024