Marc Terreur

Gebruikersnaam Marc Terreur

Website https://www.marcterreur.com

Proza Poëzie Scenario Kinder- en jeugdliteratuur Text on stage Non-fictie Liedteksten Flitsverhaal Kort verhaal Brief

Over Marc Terreur

"Bij het beste van wat Azertyfactor anno 2024 heeft te bieden." (schrijver en podiumbeest Gert Vanlerberghe over Marc Terreur, klimaatdichter en veel meer)

'Nesten' wint de wedstrijd Erfgoeddag zoekt Thuisgedicht (april 2024).

“Een zeer sterk beeldend vermogen."
"Beelden en mysteries (...) die mijn hoofd doen knetteren. Ik beland in een soort vredige eenzaamheid, verlaten en klein in de geschiedenis."
"Alles in het gedicht (…) heeft een betekenis. Ik werd er oprecht stil van."
(‘Terugpijn’ werd in maart 2024 Tip van de week op Azertyfactor. Geselecteerd en besproken door auteur en podiumdichter Tom Driesen.)

Marc Terreur is een levenslang door taal begeesterd muzikant en tekstschrijver die langs een toevallig zijpad van kinderliedjes zijn bestemming vond in de literatuur: eerst als jeugdauteur, inmiddels als schrijver zonder beperkingen.
Op het voorlopig palmares staan o.a. een scenario voor een animatiefilm, poëzie, een Reynaertmonoloog en meerdere kinderverhalen; hij werkt intussen aan een roman. Zijn kortverhaal 'De laatste Avocardo' werd begin 2024 verspreid in de OKAN-klassen van alle Vlaamse scholen.
Daarnaast is hij ook graag gezien als poëzieperformer. Sinds 2022 brengt hij zijn teksten met vuur naar diverse podia. Hij was te beleven tijdens meerdere edities van de Nacht van de B(r)oze Dichters, Don Vitalski’s Legendarische Dinsdagclub, de Sprekende Ezels en Ballonnenvrees. Hij nam zowel in 2023 als 2024 deel aan Gedichtendag/Poëzieweek, waarbij ook teksten van zijn hand werden geadopteerd als Weesgedicht. Hij trad op tijdens ZuiderZinnen, edities 2023 en 2024.
Zijn gedichten werden gepubliceerd in diverse verzamelbundels, de Scheurkalender 2024 van De Sprekende Ezels, het online poëzietijdschrift Het Gezeefde Gedicht en op de website van Elders Literair (NL).
In januari 2024 verscheen zijn eerste bundel, 'Ondersteboven': https://marcterreur.myshopify.com/products/dichtbundel-ondersteboven.
Sinds september 2024 maakt Marc Terreur deel uit van de Klimaatdichters.

Uitgever Wablieft over ‘De laatste Avocardo’:
"Een sprookjesachtig en hoopvol verhaal over zielen en veerkracht. En over woorden die soms te kort schieten."
“Erg leuk en origineel. Hoe vaker ik het lees, hoe grotere fan ik word.”

Online poëzietijdschrift Het Gezeefde Gedicht over ‘Ontbijt met koffiedik’:
“Prettig spel met de tijdsbegrippen.”

Uit het juryrapport van de Visser-Neerlandiaprijs voor scenarioschrijvers 2020:
“Kleine Veritée Vuurvlieg is een sympathiek scenario overladen met prachtige stijlelementen, extravaganza en personages met mooie namen. Bijna leiden zij af van het verhaal wat met veel vaart en liefde wordt verteld. (...) Fijne sterke vrouwenrollen. Spannend, lief en grappig tegelijkertijd. Mooie verwijzingen naar het huidige tijdsgewricht. Vlotte dialoog die nooit verveelt.”

Teksten

Gatenkous

Jaren terug zorgde een paar van mijn sokken weleens voor echtelijke discussie. Nou ja, voor zover je een welles-nietesgeprek een discussie kunt noemen, of zelfs nog maar een gesprek.Ze hadden fijne horizontale streepjes in roze en groen, of daar had ik toch mijn leven op verwed. Maar neen: roze bleek rood, en groen zou in de realiteit grijs zijn geweest. In haar realiteit, dus. Ik weet niet of alsnog te bewijzen valt wie het destijds bij het rechte eind mag hebben gehad. De wetenschap staat voor niets. Ooit is medisch vastgesteld dat mijn kleurenzicht niet helemaal oké is. Bleek dat ik geen cijfers kon herkennen in veelkleurig gestipte prenten. Vooral als daar, je raadt het, veel rode en groene confetti tussen zat.Maar mag dat dan mijn realiteit niet zijn, durf ik ook vandaag nog op te werpen? Waarom zou ik die moeten opgeven? Het is al erg genoeg dat ik die kousen niet meer heb. Ik vond ze leuk, zo roze en groen. Maar ja, op een dag vallen er gaten in de werkelijkheid. De echte, en hoe je ze ziet. © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 5 november 2024

vervaldatum

bij het afscheid zopen we voornemens van anders nu, we sloten de cafés en keken door ongelapte ramen bij elkaar en onszelf naar binnen en braken, de ene nog luchtlediger dan de andere. wetend van de dood en toch. wetend van de dood en net daarom zouden we onze losse tanden in de dagen zetten, met de kaasplakjes weer dunner en in de broodzak enkel pijnboomschors, we zochten naar de boter maar de boter was lang op. het verzet bleek onhoudbaar. in stilte kozen we voor redding en in oude dwaasheid te vervallen.

Uitgeverij Ka-Ching!

Je pleegt al eens een gedicht of stukje proza. Je bent op schrijfcursus gegaan. Je stuurt werk naar literaire tijdschriften en zag, wie weet, al iets geplaatst: dat was een goeie dag. Tussendoor werk je aan een bundel of roman. Maar jezelf schrijver noemen? Dat durf je niet. Niet als iemand het hoort.Een schrijver ligt in de handel, liefst met meerdere boeken. Eéntje, dat geen mens of blinde hond heeft gelezen? Sorry, een minimum aan succes is vereist. Bekendheid. Tot dan ben je hooguit ‘amateur’. En dus jagen wij allen op uitgevers — een soort, op uitsterven na dood. De verkoop slinkt, jaarbudgetten krimpen. Uitgaven worden schaars, tegelijk groeit de stapel manuscripten. Antwoord klinkt ongeveer zo: Helaas past uw werk niet bij ons. Maar laat u door deze afwijzing vooral niet ontmoedigen: andere uitgevers hanteren mogelijk andere criteria. De betaaluitgeverij dan maar, laatste strohalm van miskend talent? Dat leek me altijd al de kortste weg naar de afgrond: geen uitgever die je daarna nog serieus neemt. Of is het toch ook een piep, piepklein achterpoortje dat iemands liefdesbaby — droom verder — naar boekhandels of boekenbeurs zou kunnen leiden?Afijn: met tegenzin ga ik op verkenning. Dan toch. Laat ik het met een sollicitatie vergelijken. Voor fietsenverkoper, lukraak gekozen. Jij (ik dus) naar die winkel. Je kijkt je ogen uit en denkt: deze job is iets voor mij. Tot de kat op de koord en de condities op het bagagerekje komen. Dus over het loon zijn we het eens? Dan is er enkel nog de kwestie van het … uhm … riskmanagement. Het is wel de bedoeling dat jij vanaf nu de nieuwe fietsen gaat betalen.Pardon?!Jáááá, maar aan inkoopprijs, hoor. En dat geld krijg je gewoon terug, telkens je een fiets verkoopt.Maar … maar … dat is toch een smak geld?Je zou een campagne kunnen starten. Zie je dat zitten, crowdfunding? Ouders, buren, vrienden?Oei … zo rond gaan schooien, dat ligt niet in mijn karakter. Ik wil niemand lastigvallen, al zeker niet voor geld.Oké, dan toch maar uit eigen zak betalen? Een leninkje? Je verdient het wel terug hoor!(Verbouwereerde stilte.)Ook niet? Oei. Maar … als je zelf al niet in je kwaliteiten gelooft, waarom zouden wij dat dan doen? En daar, met die zin, werd ik schaakmat gezet. Ik voelde me … aangerand. Moest even onder de douche. Maar kijk: het is een verdienmodel dat duidelijk werkt voor die uitgever — en misschien werkt het ook wel voor jou. Ikzelf? Ik probeer het toch nog een keer bij een echte uitgeverij.

MRI

auditie voor attractie: levende kanonskogel by night. het begint al goed. sterrenpyjama vergeten en circuskanonnen uit de mode. dan maar in ondergoed. in de klappertandende mond beland van een machinegeweer op flakka. ‘het volgende spervuur duurt vier minuten.’ geduld raakt sneller op dan munitie. met versleten koptelefoon en doorzeefde oren, zonder afscheidskus de tent uitgeschoten. over Vlaamse magnetische velden zweef ik in een perfecte parabool naar huis: een attractie waardig maar niemand applaudisseert. © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 17 maart 2024 (Foto: Circo Coliseo)

Krijscontrole

Dat hij zich suf zocht, piepte hij. Naar een oorzaak. Een aanleiding.Maartens stem klonk dunnetjes, alsof de lucht zich vanonder een puinhoop naar boven moest wurmen (wat ook wel een beetje zo was).Hoezo, writer’s block? Er was niets speciaals gebeurd — geen ingrijpende gebeurtenis — en hij zwoor ook nog altijd bij zijn vaste schrijfrituelen. Die wierpen al jaren vruchten af.Nu, dáár raakte ik even afgeleid. Dat hij zwoer en zwoor door elkaar haalde, bedacht ik, waardoor ik onbedoeld een etterbuil aan zijn fruitboom zag hangen. Dat je dan beter zweerde kon gebruiken: altijd juist. Maar ach, bracht ik mezelf terug bij de les, in spreektaal heb je nu eenmaal geen grammaticacontrole. En toen, toen moest ik weer aan Facebook denken — waarom, dat komt zo meteen.Eerst Maarten. Ik had uren met hem mee kunnen jammeren, maar ik had die dag nog wel wat anders te doen.‘Maarten. Punt één? Laat je niet gek maken door het lege blad. Schrijven en néérschrijven zijn heel verschillende dingen. Je kan stranden op een eiland en een boek schrijven in je hoofd. Of tweehonderd gedichten. Opschrijven kan ook later nog.’Die bedenkelijke frons van hem besloot ik te negeren.‘Twee, verveling. De kern van je probleem. Zoals je net zei: niets speciaals gebeurd. Dus stop met willen schrijven en trek eropuit. Maanden, een jaar als het moet. Als je genoeg gezien hebt, komen de zinnen wel terug. Tenslotte, drie: routines overboord! Dat is schrijven met cruisecontrol — de hele weg geeuw geeuw en op het eind ligt de lezer in slaap.’En zo stuurde ik Maarten de straat op. Maar Facebook dus. Laatst was daar een gedicht gepost. Het stond stevig op zijn poten en had het potentieel om te ontroeren. Toch kon ik er geen duimpje voor opsteken of hartje laten kloppen. Niet met een spelfout en een dikke dt-kemel erin. Ik liep net niet rood aan.Hallo, auteur-in-spe? Je bent niet onfeilbaar. Je maakt tikfouten. De spelling van een woord, kijk eens aan, kan anders zijn dan je al levenslang dacht. Dus neem jezelf niet te ernstig, maar het schrijven by all means wel. Snoei routine weg, maar behoud één automatisme: tekstnazicht. Ja, die vervelende zigzagjes en dubbele onderlijningen. Zet die stoorzenders aan. Niet dat zíj de bal nooit misslaan, maar dan porren ze je tenminste richting woordenboek en taalwebsite. En je houdt het niet voor mogelijk: daar leer je soms iets bij. Of doe het anders voor ons, je lezers. Want voorlopig, hou me tegen, hebben wij nog geen toets voor krijscontrole.

Nieuwjaarsresolutie

voornemens zijn het zwerfvuil langs de snelweg naar de hel misschien moesten we het maar eens menen ik de ander en ook jij wij, zowel de spelers als de inzet van het spel wij en onze kinderen en wat het waard is te behouden laten we ons huis goed onderhouden aan onze planeet: een spoedig herstel © Marc Terreur, 27 december 2022

De Tweede Komst (The Second Coming - W.B. Yeats - 1919)

Tollend en tollend in een op hol geslagen spiraal hoort de valk de valkenier niet meer. Alles spat uiteen, het centrum houdt geen stand. Anarchie regeert! Een golf van bloed spoelt over ons, en samen met hun ceremonieel verdrinken overal de naïevelingen. Zelfs de besten onder ons missen alle overtuiging, terwijl de schurken bulken van passie en wreedheid. Maar een openbaring is vast niet veraf. De Messias is vast al op komst. De Tweede Komst! Amper Is het woord gevallen of uit de krochten van onze schrikwekkende fantasie doemt een kolos op in mijn beeld: ergens in woestijnzand beweegt een silhouet met leeuwenlijf en mannenhoofd zijn logge dijen. Zijn blik is leeg en meedogenloos als de zon, en rond hem wervelen de schaduwen van opgeschrikte woestijnvogels. Eens te meer zijn we in duisternis beland — maar nu weet ik dat we langs twintig eeuwen van versteende slaap door onze schommelwieg naar een nachtmerrie zijn geleid. En welk rauw beest, dat zijn uur eindelijk gekomen weet, sloft er naar Bethlehem om te ontstaan? Vertaling: © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 18-19-20 juni 2024

Casus belli

ze leggen waan in mijn zinnen trekken me letters aan die knellen als een bajespak en staren zich dan blind op de strepen mijn fundament moet onderuit met gangenstelsels en netwerken vol flitspoeder en kneedbommen en duivelse vervormingen van mijn duur gezworen eden de ontluistering is compleet ze ontkennen mijn kennis onteigenen mijn intellect beschuldigen mijn waarheid en leggen de bewijslast bij mij — veroordelen vervolgens mijn geheugen als leugen maar geen van hun volgspots verlicht het juiste spoor hoezo zou ik de dwazen vergeven ik toren boven ze uit met onwankelbare kop en deze met kruis bezwaarde schouders © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 1-2 juni 2024

buitenwerkelijk

onthoud woorden zetten meer in beweging dan lucht en zet zeker op papier wat je wil dat mis begrepen wordt zinnen dragen meer dan één boek kan verstaan met dit voor ogen, die astigmatische ogen: we bepleiten ons verleden met de kracht van vertekening zweren bij de woorden die ze nooit zo heeft gezegd — en zwalpen tussen wat we ons niet herinneren en dat wat niet gewist, de klank van liefde en verraad, het huilen van de baby die het spreken nooit zou leren NIET het licht zoals het binnenviel NIET de trilling die ging liggen maar de terreur van wat op schijf staat en wat teloorging bij het zippen Nous nous perdons tous dans ce maudit empire des sens. Et quoi alors ? Alors ? Alors on danse. © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 5-17 september 2024

overroepen

wat een heisa, zei ik, om die zintuigen van ons kleine bolle kijkdoosjes; trommelvel dat echoot wat verderop de lucht bewoog; een prettig (!) kop-tot-teen touchpad, dat wel; en een keukenstel fletse geur- en smaakreceptoren bijeen, een grofmazig vlindernet dat niet eens het gros aan info vangt, daar moeten we het mee, ons brein doet wat het kan, het bakt er wel wat van — ik denk spontaan aan Nero in de jungle: kompas vergeten, landkaart-op-zijn-kop, knullige tropenhelm, muskietengaas vol gaten zó vaak van het pad geweken de weg terug al opgegeven dan puur per toeval bij het doel beland — zij het reddeloos verloren, en al wat telde kwijt de banen naar het hart en dat laatste restje buikverstand © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 5-7 september 2024

Laat ons bidden

terwijl overal de vuurkorf gloeit in naam van de gezelligheid. ze kolen op de brandhaard doen. er altijd iemand olie gooit en biefstuk op het vuur. doneer ons jouw bloed om de barsten in bodems weer dicht te korsten, gun ons jouw zweet om de breuken te gipsen in dijken, voer ons jouw tranen voor brandslangen en blustuig. doneer je bloed, gun ons je zweet. voer ons uitentreuren je tranen. © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 1 september 2024

Strijd II

luister achter verre bomen, het doffe gedruis van moord en brand vergunde wilden die hun angst in lege flessen gieten ze proosten op vers vlees, de belofte van pardon en bij leven of bij dood, toch altijd dubbele jaarsoldij © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 6-8 mei 2024 - 1 augustus 2024 Foto: Angelo Giordano

honger

hoe dat lege vel al meteen beschreven bloedstollend de rit start met een schrille krijs of bij pennen neer een allerlaatste keer de versleten borst nog eens trillend rijst wat is dat toch begin tot eind dat zonder keus snakken naar leven © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 21 augustus 2024

Takeaway.com

Achter de zwijgende deur spitst het lege huis de oren. Verkeer gaat altijd door. Achter de zwijgende deur spitst het huis de oren en hoort. Bekend gespin benadert, bekreunt, bekruipt de treurende oprit. Het lege huis strekt zich uit en miauwt, krult zich om het ene paar binnenkomende benen. Waar bleef je zolang? En waarom ook vandaag weer alleen? Hoe legt hij het uit? Aan het huis, de kat, de honger? Hij zoekt dag en nacht. Ergens stonden blikken verse moed, iemand moet die hebben meegenomen. En buiten woedt de oorlog voort: broers begraven moeizaam hun geschillen. Vitrinekasten vol ego storten in als tweelingtorens — zal de verloren zoon het kompas nog kunnen vinden? © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 14-16 augustus 2024

Afspreken

Te laat. Ik stond naast het bed van iemand wiens licht zonet was uitgedoofd. Zus gaf nog warmte af. Het laatste restje van de warmte die tussen ons zo gul en naturel heen en weer had gestroomd. Al was er meer verleden dan heden: drukke levens, we moeten nog eens afspreken. We schoven het voor ons uit, en nu stond ik hier. Met een kluitje overblijvers dat haar wél nog zag, dagelijks of bijna. Familie, waarmee ik gaandeweg nog weinig lief of leed had gedeeld. Lichtjes branden feller als je ze samenbrengt, besefte ik. Ik bekeek hen en dacht: achteraf, als dit allemaal achter de rug is, moeten we nog eens afspreken. © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 15 augustus 2024

Rollenkoers

Dochter, moeder, zus, vrouw. Reed soloritten op te veel rollen, nooit een meet in zicht. Altijd moe, moeder, moest. Moeder moest en zou. © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 14 augustus 2024

Wishful thinking

De wimper op mijn wang laat zich vangen door zijn nagel. Man houdt me een valstrik voor. Ik aarzel. Tuit de lamste wens die lippen kunnen blazen. ‘En?’ Man sluit de strik. Ik vouw mijn witte vlaggen dicht en red mezelf. Verlaat mezelf. Van elders kijk ik toe. Hoe de nagel plotsklaps klauwt om pols en krabt en krauwt, bloed op de rug van zijn vrije hand. De hand die manszweet veegt, de zeur uit zijn knokkels kneedt — de knokkels van de knuist die zich beheerst, zich toch verheft, zich toch verlaagt. Mijn spiegel-ik breekt, in duizend scherven oog en tand. Iemand dooft het licht, iemand knipt de klankband door. Later vernemen dat ik er wéér eens om vroeg. En dat ik hem tart! Ik die nog blijf, ik die volhard. Of ja. Tot ik ooit eens zeg: genoeg. En wie weet wat dan. Wat er dán allemaal kan. Man-man die ik droeg. Op handen en in hart. © Marc Terreur, Escalona, juni 2023 - Sint-Niklaas, juli-augustus 2024

Kata Tjuta

De denderende holderdeboldertrein van rotsblokken en breukenbomen is met ellebogen en kopstoten tot een sissende stilstand gekomen. Druk op mijn borstkas, net zo verpletterend als het donker dat zich op mij heeft geworpen. Wat ik daarboven vermoed: de lichtheid van dwarrelend stof, een rode tinnitusruis over natuur die zijn adem inhoudt. Een eucalyptushaantje dat behoedzaam de verwarring van zijn zandstenen vleugeltjes schudt. Zinnen zonder lucht vinken de tijd af, terwijl in een bloederige kramp mijn longen zich losscheuren van hun vliezen en gebroken ribben. Afgelopen. Even is er niets. Dan open ik langzaam mijn ogen. Het eerste licht fluistert Kata Tjuta wakker en ik weet niet of ik me ooit beter heb gevoeld. Het was mijn gedroomde einde. © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 7 augustus 2024

Maalkamer

Ze woelt tunnels in vijandig dons. Wrikt deuren open naar klemmen van verleden. Neemt oude draad weer op. Schroeft cocon na cocon van nachtjapon en lakenuren. Buiten ontpopt al de wanhoop. Nachtvlindervleugels roffelen op trommelvliezen. J. schopt de onrust uit haar laatste benen. Daalt de dageraad af. Trapt de witte nacht na. Ze verliest al haar slippers. Sint-Niklaas, 18 mei 2023 - 4 april 2024 Illustratie: Sam Vanoverschelde (tijdens De Sprekende Ezels - Zennebar, Brussel - 31 mei 2023)

Woon-werkverkeer

Ik zwaai naar een rug die van de oprit fietst, linksaf moet,de startbaan op. Naar een snoet die in de take-off naar wolkjesmuzieknog vliegvlug over een schouder lacht. Aan de overkant zwaait de buurvrouw, naar wie van onsis onleesbaar, ze hinktrapt zich op gang, dat alleszowat simultaan. De vrouwen kruisen, spontaan Amerikaans.Ik zwaai naar hen beiden, iets meer naar de mijne,terwijl zij naar elkaar en ook terug naar mij. Verwarring alom. Als daar maar geen crash van komt.Met drie kun je elkaar niet in de ogen kijkenen ik zie er maar eentje met een helm. © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 18-23 juli 2024 (Afbeelding: Stephane VERNEY, Pixabay)

Slam battle

welkom in onze arenáááááá! waar karamellenverzenboeren mekaar de plakmond komen snoeren waar ze met flitsend flostouw flutwoorden pareren je de lookadem ontnemen en passant gele tabakstanden zemen en dan als setpunt met gelijke munt blunderende tongen parfumeren hierrrrrrr dus! waar ze de schietgaten in je kiezenkraam plomberen het stro verbaal van bovenlippen scheren de blokjes van je beugel en daarna je lamme vleugel en je spiekbrief perforeren — zou je wel proberen? je bent echt geen partij of toch niet voor mij zet jouw nul kansen op een rij hou het netjes en eervol, overweeg een forfait weet je wat? doe het voor je tegenstand het is maar half zo plezant te moeten winnen van een opposant die vanzelf al óp en zelfs los door zijn tandvlees zat oho plots zo stil? wat zeg je? game over? no worries, we zijn chill — maar ik zou het geloven. © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 16 juli 2024 (Afbeelding: Rudy & Peter Skitterians, Pixabay)

Contactverbod

Met je ingegroeide weerhaken nog onder mijn schubben werp je plots een stel verse hengels uit. Ik ontwijk ze allemaal. Behendiger geworden, stel ik vast, en bovendien boeit het aas niet meer. Er was een tijd dat ik aan al je lijnen had getrokken. Met dobberende vragen, olievlekken op pril, later minder pril water. Maar in prismakleuren valt weinig te lezen: niets van antwoord, amper licht. Het oppervlak raakte schoongeveegd. Het leven in de diepte hersteld. Vergeet deze vijver. Haal je dood gewicht van de steiger. Probeer het een keer bij een andere vis. © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 18 juni 2024

einde concessie

voor de naamloze slachtoffers van wereldwijde golfplatentektoniek een simpel verzoek graag niet spitten in het verleden de eeuwige jachtvelden niet betreden mag ik vragen om verloren hoop niet op te rakelen tot wankel heden en niet bijeen te harken wat al een keer is weggewaaid en geleden? de voor-en-nabestaanden danken u om maar te zeggen: de dodenadministratie heeft me opgediept CTRL F — CTRL C — CTRL V of ik jouw restwaarde kan bepalen hoezeer zij nog weegt en of zij volstaat om straks weer zerktaks te betalen sorry maar we zijn al eens beroofd en geen steen blijft liggen waar hij lag SHIFT DELETE als laatste saluut diep als botten kunnen kerven kras ik je naam in de bast van de zwarte moerbeiboom terwijl asbeststof waait in het Vlaamse kreupelhout © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 29 juni 2024

Kiezel

en weer zoek ik de steen het bewijs van je bestaan en hoe het water je kent het: anders dan voorheen noem het de wraak van de rivier geen steen blijft liggen waar hij lag onderschat de kracht van water niet © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 28 juni 2024

Kansspel

Ongeruste blik Onvoorspelbaar levensvocht Drupt intraveneus © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 10 juni 2024

Storm

I. Tornado Wind swingt om het huis Vuilnisbakken weggewaaid Pannen van het dak II. Valwind Ruzie op het dak Kauwen in de afzuigkap Pan vliegt van het vuur © Marc Terreur, Sint-Niklaas, 10 juni 2024

Voorbij aan ons

en tot de ochtend zullen wij slapenpas als het licht wordt zal het ons dagenhet ging voorbij aan onswij wiegden in het zachte dons en na de donder zullen wij horende stilte vraagt om nieuwe woordenhet ging voorbij aan onswij sliepen in het zachte dons (nog onuitgegeven lied)

Spiegelzin

Ik kom mij ergens ooit weer tegen, zo beloofde ik mezelf: vrijmoedig dolend in verleden en toekomende tijd, en langs wegen die ik afleggen zou, zal ik opnieuw dit lichaam verkennen — in de spiegel die ik dag na dag polijst, tot ik me verlies. Tot ik me verlies in de spiegel die ik dag na dag polijst, zal ik opnieuw dit lichaam verkennen — langs wegen die ik afleggen zou, vrijmoedig dolend in verleden en toekomende tijd, en zo beloofde ik mezelf: ik kom mij ergens ooit weer tegen. © Marc Terreur, 8 april 2024

Tegenpolen

Gisteravond doorgelicht. MRI, twintig minuten oorverdovende pulsen. Beseffen dat niets ooit van me afglijdt. Vandaag al zeker niet: magnetisch geladen trek ik alles naar me toe. Elk kwartier de website checken. Ai. De beelden staan er al, het verslag nog niet. Maar de beelden spreken voor zich. “En nu?” vraag ik, soort van lacherig. “Een gebroken wervel, ben ik dan ook een gebroken man?” “Was je al. Blijf je ook.” Zegt de vrouw die al eeuwen mijn echte ruggengraat is. Slik. Blijf jij maar hangen, denk ik. Bij voorkeur aan mijn hart. Ik zal je stutten waar ik kan.

Terugpijn

halt geen stap meer of ontploffing van jewelste mijn wervelzuil de lucht in helaas te laat en BANG! daar ga ik een onweer aan flarden fruitboeren blij ik verstuif een zwerkvol hoog krijsende meeuwen (stil) en niet zo gek veel later daal ik neer een dansende kolom van ruggenpulver voer voor struinende poëziearcheologen met hun immer voorzichtige borsteltjes blaas maar, wat zou het de ware schatten liggen lager ik boks al jaren boven mijn stoffelijk gewicht en hing vaker dan niet in de touwen © Marc Terreur, 10 maart 2024

We zijn er nog niet.

Internationale Vrouwendag 2024. Hier in onze relatief veilige Westerse cocon schudden we verbijsterd het hoofd als we zien hoe vrouwen in de wijde wereld nog altijd als vierderangsburgers worden behandeld en monddood worden gemaakt. Als ze opkomen voor hun rechten staat hun fysieke integriteit op het spel, vaak zelfs hun leven. In oorlogszones worden ze door horden Rambonobo’s verkracht, vernederd, verminkt, vermoord. Flashback naar mijn jeugd. Mijn beide (oudere) zussen stapten op hun veertiende de fabriekspoort binnen. Over de mogelijkheid om verder naar school te gaan werd niet eens gesproken: het kwam niet in de hoofden op, daar midden tot eind jaren zestig. Al zeker niet in het arbeidersmilieu waarin ik opgroeide. Dik tien jaar later ging ik, mannelijk nakomertje, naar de universiteit. Ook dat stond niet ter discussie. Zoiets is nu gelukkig ondenkbaar. Maar we zijn er nog niet. Ik keek de voorbije dagen naar ‘Het Onbekende’. Ook nu verbijsterd. Hoe grote mannelijke ego’s het laken naar zich toetrekken. Hoe ze denken alles onder controle te hebben, het varkentje wel even te zullen wassen, om vervolgens met de staart tussen de benen het spel te moeten verlaten. Het bezorgde me enig leedvermaak, moet ik toegeven. Wat me nog het meeste stoorde, was hoe die getypecaste mannetjesputters (een ex-militair docent, een politieman) de ‘gesprekken’ in de auto domineerden met stoere machopraat en dito grappen, en dat de vrouwen op de achterbank dit in stilte lieten gebeuren en op de duur — ietwat onwennig, dat wel — zelfs meegingen in dat gedrag. Ik hoop zo hard dat ze zich daar bewust van waren, of achteraf zijn geworden. Dat ze zich hebben voorgenomen een volgende keer sterker te zijn. En misschien die spierbundels eens aan te spreken op hun toxische masculiniteit. We zijn er nog niet, nee. Ook niet in het Westen. Zelfs niet in de hoofden van onze geëmancipeerde jaren twintig.

Promo

wéér een overroepen schijf in mijn oortjes! dikke fuck you, recensent, marionet aan overspannen koordjes de juiste look maakt nog geen schone prent de juiste praat geen knappe plaat echt waar vent, allee? gij hebt geen idee ge weet niet waarover het gaat © Marc Terreur, 20 februari 2024

Ontbijt met koffiedik

ze zegt dat ik in de dag moet leven want gisteren voorbij, weetjewel en morgen hoogst onzeker ik wil het zó niet horen sluit fel de oren en glij langs lepeltje-tovertik de diepte van mijn beker in geen script, geen voorschrift ik duik in een mokvol toekomst mijn kop vol morgen en belofte twee dagen oogst ik morgen dan is hij gister en verdwenen morgen laat mij dubbel leven © Marc Terreur, 4 oktober 2023

Drijfzand

'Wie niet buigt, wint.' (*) (*) Uit het wetboek van de sterkste, maar ik lees de tekst verkeerd. Nog altijd niets geleerd.Gênant.Hoe ik keer op keer het drijfzandkies, voor tak en touwen blind. © Marc Terreur, 14 augustus 2023

Verlos ons van het Kwaad

de wegwijzers van het zelfbehoud draaien driedubbele shiften Barbaarse Horden Daarlangs! Duistere Krachten Keren Hier! zolang het gaat troon ik ze uitwaarts — naar de knellende coulissen van mijn halfwakkere staat bange vrijstaat waar de hekken al tijden op breken staan waarom maar twee blinde vlekken? hoeveel kan ik aan mijn blikken onttrekken en dat mens-zijn toch bewaken voor later misschien bewaren mocht dat ooit weer in de mode raken? op God wordt niet langer gerekend Zijn kansen verkeken op slaapzaal en kansel verkwanseld zelfs het Hemelrijk zegt Hem vaarwel © Marc Terreur, 13 oktober 2023

Rayn da'Foxx

Uiteindelijk ben ik een soort rockster, wetewel? I’m a rock star, baby! Rayn da’Foxx. Ondoorgrondelijk. Een beetje gevaarlijk. En stuk voor stuk willen ze zijn zoals ik. Ik kan ‘t ze nie kwalijk nemen: hun levens zijn om bij in slaap te vallen. ’t Zal wel! Dat ze dromen van méér? Fuck it. Dromen is ‘t juiste woord. Lag er zo’n leven naar hen te lonken, ze zouden ... hoogstens ... misschien ... een hand uitsteken. En dan terugdeinzen. Allemaal! Maar als ge een ster wilt zijn, moogt ge van ‘t vuur niet benauwd zijn. Komt ge nog maar in mijn buurt? Dan zult ge u vroeg of laat schroeien. Alles leg ik in as. Nie omda’k da zo wil — ‘t is gewoon wat ik telkens zie gebeuren. Elke fokking keer. Ik hou die nobody’s ne spiegel voor, snapt ge? Ne spiegel die toont wie da ze níé zijn. Als ge daar te diep in kijkt, verliest ge alle zelfrespect en ineens ook alle redelijkheid ... alle bróód-nodige beheersing. Ze zouden hun ziel verkopen, om nog maar te kunnen snuiven van de bedwelmende roes van adoratie die rond mij hangt gelijk een parfum. En dan gebeurt het. Zonder da ze ‘t zelf in de gaten hebben, staan er ... hupla! ... geen maten nie meer op de grenzen waar da z’over willen gaan. Natúúrlijk storten ze te pletter op mijne ramsjtein! Vanéígens verbranden ze hun gat! Maar op de blaren ritsen? Néé, ze gaan bij mister Noble een beetje jammeren en klagen. Alsof da ‘t mijn schuld is da ze zichzelf wat hebben wijsgemaakt. Losers. Alles begint bij weten wie da ge zijt. Een kat moet gene vos willen zijn. En een hond gene wolf. Wa nen hypocrieten boel ook! Alsof da zij nie moorden om te eten! Vangt den beer geen vissen? Slacht de wolf geen schaap? Eet de kat geen muizen, schrokt den hond geen vlees? Wat die kloefers frustreert ... daar moet ge nie aan twijfelen ... is hun eigen lafheid. Hun ergerlijke tekorten. Da ze gelijk schildpadden hunne kop intrekken, as ‘t erop aankomt. Da ze zich niet durven te tonen voor wa ze zijn ... en geïntimideerd zijn door wie da wél doet! Maar fuck, wat is mijne wereld op zijne kop gezet, toen ... Ge gaat het nie geloven ... uwen blik is verwrongen door al die afgezaagde Reynaert-roddels ... maar eeuwen geleden was ik ne volksheld, wetewel? Nen entertainer! Koningshof en boerenhof waren wég van mijn clevere zottigheden ... waar da trouwens genen druppel bloed aan te pas kwam. Maar toen was ‘t gedaan met ‘t applaus. ‘k Had het zien aankomen, maar toch. Opeens bestormden ze mijn burcht. Mijn Malpertuus. Mijn Wazeland. Mijn Capitool! En de schuldige was William! Rukker William-die-Madoc-maakte! ... Ne mens, OMG ... en nog onbetrouwbaarder dan de rest van zijn slag. Ne kloosterbroeder, die — tot zover zijn vrome geloften — aaneen hing van de leugens en de overdrijvingen. Acht eeuwen later kan ik hem nog altijd den titel van ‘schrijver’ nie gunnen. Die man was nen beenhouwer die zonder te verpinken kipkap maakte van de feiten ... op de slachtbank van zijn vettig verhaal. Mijn reputatie is voor eeuwig en altijd naar de bom! En waarom? Omda ‘t beenhouwerke per se nog een vossenepos op ‘t satéstokske van zijn pover palmares wilde prikken. Een vossenepos, komaan ... die waren er duizend jaar daarvoor óók al. Maar weet ge wa dat hij deed? William-den-afschrijver schraapte uit de braadpan van ene Franse Renart de belevenissen bijeen, klopte ze op en dikte ze nog wat aan, overgoot ze met een forse geut seks en sadisme, en vond het blijkbaar zijn recht om mijne zuivere voornaam aan die wansmakelijke remix te verbinden. Ikke, ne manipulator zonder geweten? Ikke, moorden uit pure bloeddorst? ... En het zelfzuchtig seksueel roofdier dat hij van mij wilde maken, ben ik óók al niet: ik draag de vrouwtjes juist op handen! Ik doe alleen maar wat de meeste vetzakken van venten vergeten: luisteren naar wat da missus mist en wenst in haar leven. Toegegeven: ik hou van alle vrouwen, en dat is oprecht een groot verdriet. Maar enfin: asshole William had mij dus goe bij mijne me-too, jong. En de gevolgen konden hem gestolen worden! Wacht. Nu ben ik mijnen draad kwijt ... Juist! Heel in het begin liep het allemaal nogal af. William zijn fantasiekes maakten da’Foxx nog legendarischer. Zeker omdat hij d’er ook mijn échte plaagstreken in stak. Mens en dier herkenden die, en natuurlijk was het een groot succes, elke keer da meneer ergens te velde een nieuwe aflevering stond te performen. Maar voor da’k het goed en wel dóór had, werden al die overdrijvingen door het klootjesvolk voor wáár genomen ... en nog verder opgeblazen van mond tot mond. Al die leugens zorgden voor ne giftigen buzz en ook ... ‘t ergste van al ... voor nen breakdown van mijn huishouden — en dat heeft hij en hij alleen op zijn geweten! Oké. Er waren ... intermezzo’s met Hersinde ... da gade mij nie horen ontkennen. Wat een wolvin. Maar al dat ánder overspel da meneer-den-broeder in mijn schoenen schoof en in geuren en kleuren moest beschrijven? Zéverr! Het maakte wel dat Hermelijn onze kroost onder den arm pakte en mij achterliet in heavy emotional shit. Daar zat ik dan in mijn crib, die natuurlijk veel te groot is voor ne vos alleen. Dus ik vervloek u, William-die-Madoc-maakte! Ik hoop dat er ne kater u ne kloot afbijt ... zoals in da gruwelijk pastoorsverhaal da ge van begin tot eind bijeen hebt gelogen! Maar da’s dus nog nie alles. Het duurde nie lang of al die leugens en klachten kwamen aan de oren van King Noble. En hup, ik had een proces aan mijn been. Da verhaal kent ge wel, denk ik. Toen heb ik de show van mijn leven moeten geven ... anders was ik hier vandaag nie geweest. De galg stond gereed. Ne schat heb ik moeten verzinnen, en een complot, om da zwak figuur van ne koning te overtuigen. Enfin, eigenlijk zijn vrouw ... die ietske te zot was van blingbling aan haar lijf. Ik smeet er nog een belofte bovenop, om ne ... pel-grims-tocht ... te doen. Haha. Da ziede van hier, ik naar Rome en Jeruzalem. Maar allee. Dus vrijspraak, ’t zal wel zijn ... maar toen? Wa was da met die’n dikke Noble?! Die losers laten stropen ... daar moet’al ziek-in-de-kop voor zijn. Maar dat hij ook Hersinde haar achterpoten...? Da was er dus ver over. En allemaal voor een complot dat er geen wás! Kijk, ik heb gezworen da zij van heel die conspiracy nie op d’hoogte was, maar smeken en argumenteren, da bracht allemaal nie op. Ik kreeg da koppig bevel nie gekeerd. Ocharme da kind. Weken en weken daarna kon ik haar nog soms horen krijsen. Nachtmerries had ik ervan ... En da’k het heb proberen tegenhouden, da wist ze nie eens! Ze kende alleen maar de alternatíéve feiten, gelijk da ze in de dagen daarna zijn beschreven door dieje William-de-mislukten-Tarantino! Ik, Rayn da’Foxx, had Noble het vonnis ingefluisterd. Ik, Rayn da’Foxx, had persoonlijk om da stropen gevraagd. De zoveelste monsterlijke misdaad die die valsemuil-van-Madoc mij in de pluimstaart heeft gewreven. Maar geschiedenis is de gelogen waarheid van den overwinnaar. Dus Hersinde, die kon mij wel verscheuren. En dan hing ik óók nog es aan die stomme bedevaart vast! Ik begon eraan ... met het plan ... wat dacht ge ... om ergens halfweg een tof plekske te zoeken. Zo wat chillen voor een jaar of twee, awel ja: er zijn ergere dingen. Maar van al da stappen kreeg ik al direct groten honger. Haas Cuwaert, de pechvogel, die trof mij op een slecht moment. Wa kan ik zeggen? Ne vos moet eten ... Ik schrokte hem op, met pels en pezen en al. Niets bleef er van hem over. Maar opnieuw gaf William er nen draai aan. Tja ... blijkbaar kon hij nog een dramatische finale gebruiken. Van een onopgeloste verdwijning maakte hij een onthoofding ... ook al was er dan helemaal geen hoofd. En niemand die daar spel van maakte!? Ja ... spektakel marcheert altijd, precies. Alleszins, voor de zoveelste keer had die valse pen mij gejost. En ik kan ’t u zeggen: deze keer was sucken! Opeens was ik gene pelgrim meer, maar opnieuw ne valse moordenaar. FLANDERS’ MOST WANTED! ... Ikke? Dus ja. Verder reizen kon ik wel vergeten. Onderduiken moest ik, direct! In the middle of nowhere ... in nen afgedankte molen. En toen had Hersinde mij te stekken, chapeau da ze mij gevonden heeft. Met ne lepen truc ... nochtans mijn specialiteit ... heeft ze mij aan de molenas kunnen klinken. Fuck jong, toen heb ik het mogen kunnen. Ik heb minstens zo luid geschreeuwd als zij, den dag da ze haar vel verloor. Gefolterd ben ik, dagen aan een stuk ... en dan ineens stond ze daar ... met ne VOORHAMER!!! Mijne kop eraf, dacht ik ... ’t is gedáán met de vos. Uiteindelijk heb ik mij d’eruit geluld. Ja kijk, als er iets is wat ik kan ... (WOLVENGELUID) Wat zegt ge, Hersinde? Ha, ‘t eten is gereed? (TOT HET PUBLIEK) Oké crowd, ik ga hier moeten stoppen. Maakt nie uit, ‘t voornaamste is gezegd. Voor bisnummers zult ge nog wa geduld moeten hebben. Tot mijne comeback! Want Rayn da’Foxx ... STOPT ... NOOIT!!! Merci en bedankt! Love you, bitchéééés! (BEIDE HANDEN DE LUCHT IN, BUIGT EEN PAAR KEER, GAAT AF, DRAAIT NOG EENS OM) Ha ja! ... En als ge zo nog eens iets hoort? IT WASN’T ME!!! © Marc Terreur, 16 augustus 2023

Gemis - ZuiderZinnen #2

een gemis werd verlangen op schuchtere kousen koortsdroom van wakkere nachten gedeeld en vermenigvuldigd langs schorre, dorstige kelen caféplan op wankele poten van nachtbrakers en kaailopers dichters, komedianten havenzangers van het zuiverste scheldewater en de hoogste nood het hoogste woord dat echoot in de lege oren van daverende straten en dooft in fluisterende traphallen vol bedwaarts kerende strompeldans maar de dag erna en de dag daarna crowd-fundamentalisten met zonnebril en dafalgan bluffen zich een campagneplan al doende geleerd keer op keer gereanimeerd maar kijk hier staan we dan de lat lag op acht maar achtduizend werd twaalf — en ik schreef een gedicht niet eens een gedicht een hele of halve brutale sollicitatie maar kijk maar kijk hier staan we dan mijn naam is Terreur Marc Terreur voor wie het zich afvraagt: mijn échte naam en nu is het tijd we beginnen eraan! ZuiderZinnen lééft! © Marc Terreur, 11 september 2023

Ergens zonder weg

ik verkende alle paden die ik vond keek rond zag alles ze voerden overal en nergens ze brachten me niets tenzij ik me vergis zag ik niets en brachten ze alles het minste brengt me in verwarring ergens zonder weg © Marc Terreur, 14 oktober 2023

ZuiderZinnen

ZuiderZinnen lééft! De campagne heeft gewerkt, de ambitie is gesterkt.Dromen bleken haalbaar,voornemens worden tastbaar.De buit is meer dan binnenvoor die verzamelde zottenvan ’t Zuid! Zij blikken vooruit nu.Ze smeden de plannen wijl anderen wachten, desnakkende, smachtendevrouwen en mannen:verzamelde zotten van 't Zuid— en daarbuiten. Want ZuiderZinnen gééft: Bezingers van de nacht!Prekers der passie en strelers der zinnen!Dichters vol geestdrift!Zang die door merg,been en harten straks klieft! (En tot overmaat van surplus:het feestje gaat doortot de ochtend gloort.) Dus meesters van het woord,nu bijeen in congregatie:vergeef me, alstublieft,mijn roekeloze sollicitatie. © Marc Terreur, 23 juli 2023

Geachte heer apenstaart - Open brief aan Tom Lanoye

Geachte heer @tomlanoye, Ik zie een frons verschijnen op uw voorhoofd, klopt dat? Een zweem van verwarring rond uw licht tuitende lippen? Toegegeven, mijn aanhef is een tikje ongebruikelijk. De meeste van uw naamgenoten had ik uiteraard, zonder daar verder bij stil te staan, aangesproken met ‘beste Tom’. Zelfs ‘hoi Tom’ had gekund. Dit zijn immers tijden van sociale media, met de bijhorende familiariteit die alles en iedereen gelijkschakelt. Dat laatste vind ik niet eens zo verkeerd: lauwerkransen en eretitels, voorrechten en piëdestallen mogen voor mijn part meteen en definitief van de aardbol verdwijnen, de dodo achterna. Ook als het om Tom Lanoye gaat (knipoog-smiley). Opkijken? Krijg je alleen maar nekpijn van. Hoogteverschillen? Weg ermee. Maar in het geval Lanoye wenste ik toch een zekere afstand te respecteren. Omdat ik iemand benader wiens talent en verdienste moeilijk overschat kunnen worden en voor wie ik bijgevolg, ouderwets als ik soms kan zijn, naast — dan toch, ik spreek mezelf tegen — wat klamme sterrenschroom vooral oprechte en ouderwetse achting voel. En dus haal ik ‘geachte heer’ nog maar eens van stal. (Een lang gesloten, naar paardenpis en bescheten stro muffende stal weliswaar — wat overigens bewijst dat het mij in dezen erg menens is met die aanspreking.) Tegelijk moet een mens de pragmatiek niet schuwen: dit zijn ook tijden van hashtags en apenstaartjes, die je handig kunt inzetten om de aandacht te trekken van ooit onbereikbaar volk. Dus kijk, zo is het geworden wat er staat. (Het zijn, letterlijk tussen haakjes, ook tijden van overmatig gebruik van Engelse leenwoorden, zoals smiley en hashtag. Hell, zelfs ons eigenste Koopcentrum werd op een dag herdoopt tot het net iets pompeuzer klinkende Waasland Shopping Center.) Gelukkig mogen de Gentse Feesten nog altijd Gentse Feesten heten. Ze staan alweer te trappelen, op vers gesmede hoefijzers. Vorig jaar verdrongen sociale en klassieke media elkaar om me te vertellen dat het een uitstekende editie was geweest. Ik moest ze geloven op hun woord: werkelijk geen enkele dag had ik nog present getekend. Tja, de Feesten gaan wat aan mij voorbij, tegenwoordig. Dat was ooit wel anders. Letterlijk tientallen nachten heb ik Bij Sint-Jacobs in de slaperige dag zien overgaan. Daar kon een uitgedund en aangeschoten publiek cinefielenfilms als Satyricon beleven, dat zult u zich vast nog herinneren, meneer Lanoye — al die broeierige beelden, rechtstreeks geprojecteerd op het netvlies van de vroege uurtjes. Netflix en andere streamingdiensten zouden nog decennia op zich laten wachten, en camera’s pasten niet in een broekzak. Dat is meteen waarom ik u aanschrijf, maar laten we vooral niet te snel gaan. Eerst moet ik iets verduidelijken. Het delen van een geboorteplaats volstaat niet, ik herhaal: niet, om elkaar in de armen te vallen en op te hemelen tot het licht van de sterren erbij verbleekt. Wat zegt zoiets nu eenmaal? Er is maar weinig dat ons bindt, geachte heer apenstaart, ook al zaten er aanvankelijk slechts drie jaar en drie straten tussen onze levens. Drie jaar en drie straten, in die tijd was dat een kloof die niet te overbruggen viel. We leefden in andere werelden. De kans op een toevallige ontmoeting raakte nog verder gedecimeerd toen het gezin Terreur, ik zal zeven geweest zijn, verhuisde naar de verre kant van de Parklaan, die weinig later verbreed werd en in de feiten gedegradeerd tot een verlengde afslag van de weg-naar-vooruitgang: E3, nu E17. Ter vervulling van de megalomane droom van onze toenmalige burgemeester zoog die mislukte boulevard de consumentenstroom rechtstreeks naar de parkeerwoestijn op onze Grote Markt en dreef daarmee een gevaarlijke wig tussen noordelijke en zuidelijke schoolgaande jeugd. Kinderen lieten daar het leven. Er veranderde nog meer: ma liet het werk in den brei voor wat het was en ging de zelfstandige toer op. Ik, gedeeld nakomertje in een toen nog ver van gebruikelijke nieuw samengestelde gezinsconstructie, werd plots het kind van een kruidenierster, wat — ik kan het u verzekeren — iets heel anders is dan een slagerszoon, ook al droegen we dan beiden een brilletje. Zuinige voorzichtigheid, snoepgoed en maïzena, pijnstillende poeders van bij de apotheek om door te verkopen ónder de toog en, toegegeven, wat karig toespijs in zijn koude binnenste? Het lijkt van geen kanten op veeboeren en slachters over de vloer, of hakken en fileren in een bebloede voorschoot. Al hadden wij dan weer vroege zattelutten die pils uit het flesje kwamen drinken aan een benaderende frequentie van eentje per uur. Tegelijk verkaste ik van het katholieke Sint-Rochus, dichtbij uw geboortehuis, naar een school van het Rijk, pal aan het zoevende en toeterende autoverkeer van de Parklaan gelegen. Terwijl u in het Sint-Jozef-Klein-Seminarie de rokken van Anton Van Wilderode hoorde ruisen, zou ik met drie jaar vertraging de liefde voor het Nederlands ingelepeld krijgen door de zwierige Helena Aerts — even gerokt, zij het merkelijk korter. Ik had niet willen ruilen, niet toen en niet nu. Andere werelden, inderdaad. Conclusie? Spreken van gedeelde roots zou aanmatigend zijn. Potsierlijk zelfs. En toch. Toch steekt u ergens in mijn binnenzak, met name die van mijn jongvolwassenheid. In de vervaagde herinnering aan mijn schamel Gents studentenkrot, zit u verweven in het patroon van het behangselpapier. U dook nu eenmaal aldoor op in die tijd, was bijna alomtegenwoordig. U bestormde de bestofte podia der literatuur en verstond als geen andere beenhouwer de kunst uw fijne leeswaren, zoals u ze zelf noemde, te verkopen. HUMO-pagina’s vol werden over u geschreven. De voor linkse staatszender versleten BRT deed kond van u. Strooibiljetten lagen op de plakkerige tafels van bruine studentencafés, en aan de muren hingen affiches van uw optredens, die de allures hadden van veldslagen, met kompanen soms, zoals Herman B uit Hamme en ene Kamagurka van de kust. Ook in onze gedeelde thuisstad kon ik niet aan u ontsnappen. Het was de periode van de ‘kernenergie? nee bedankt’-stickers, van rakettenbetogingen, bedrijfsbezettingen en zo meer; drukke tijden voor linkse groupuscules, die wat gaarne protestavonden organiseerden met optredens vol valse zang en strijdlust-van-de-toog. Op geheel organische wijze doken daar ook literaire lefgozers op, boekenbranieschoppers als uzelf — gratis of ingehuurd, daar wil ik vanaf zijn —, om met beeldenstormproza en barricadepoëzie het volk te komen oppoken en meteen ook het eigen werk te promoten. Die taferelen speelden zich af aan onze Grote Markt, in het soort achterzaal waar ruilbeurzen werden gehouden, immobiliën van eigenaar wisselden en rondtrekkende charlatans met pendels en tarotkaarten aan volksverlakkerij kwamen doen. Het was de zaal van Stad Nantes, in de volksmond verkort en verbasterd tot den Antus: het café dat u het beste kent van alle Sint-Niklase etablissementen, deels door uw vonkende podiumpassages aldaar; méér nog omdat het later, na een korte periode als De Panda (een extreemrechts nest, zo werd gefluisterd, geen idee of dat klopte), in 1990 overging in Lanoye-familiehanden — eerst die van broer Bob, later van neef Bram —, waarbij de oude volksnaam tot mijn vreugde en opluchting in ere werd hersteld. Dat u en uw literaire strijdmakkers zoveel indruk maakten op mij, daar in die eerste helft van de jaren tachtig, had minder met de letteren op zich te maken, dan wel met het gekletter van uw oorlogswapens en het vuur in die naar erkenning dorstende ogen; het nooit betwijfelde doel, en die hemel en aarde verschroeiende lust om het te bereiken. Van zoveel dadendrang en duidelijkheid kon ik alleen maar dromen. Zelf was ik getalenteerd maar ook stuurloos: ik wist een samenhangend tapijtje tekst te vlechten, plukte verdienstelijke riedels uit vier of meer snaren, had verstand van staatkunde en sociologie ... maar tot kiezen kwam ik niet. Op geen van die terreinen zou ik bijgevolg toppen scheren. In een schaduwgevecht sla je nooit raak. De gevolgen laten zich raden. Wegens uitblijvende doorbraak verloste ik in ’86 mijn immermeer afkalvende hoop op een leven als rockmuzikant definitief uit haar lijden, en plooide in één gedegouteerde adem door, mijn toch al niet zo overtuigde politieke ambities en idealen dicht — het effect van een vreselijk jaar toeven in plaatselijke partijcenakels. Tot overmaat van ramp bleek die universitaire studie, hoewel nuttig ter persoonlijke groei en rijping, vooral een duwtje in de rug op de weg bergaf naar werkloosheid (mijn sociologiediploma heeft nooit iets anders gezien dan de bodem van een kartonnen doos). Kortom, 1986 was een keerpunt. Van dan af zou ik berusten in een kantoorbaan en mijn creatieve impulsen toespitsen op het schrijven van een roman — met u en Herman B, de man die werk vond, als lichtende voorbeelden. En zo kwam ik dus eindelijk tot enige focus. Het resultaat zou nog dik vier jaar op zich laten wachten. Uitgerekend u hoef ik dat niet te vertellen: romans komen niet vanzelf in de schoot gevallen. Zeker niet als het schrijven dient te gebeuren na de afstompende uren van een voltijdbaan, wanneer alle sap allang uit het vruchtvlees van de hersens is weggesijpeld. Dat beterde pas, enigszins, toen ik een vijfde van mijn salaris opgaf om een extra vrije dag per week af te kopen. Ik putte, zoals dat gaat, rijkelijk uit eigen ervaringen, die ik aanvulde met forse geuten fantasie en op smaak bracht met gulle snuiven spektakelpeper en romancezout. Bloed, zweet en tranen gingen mee de opstelkundige vleesmolen door, waarna ten langen leste een smakelijk geheel zich als plot en personages — nieuw leven — aan de andere kant zou openbaren. Een soort van schepping, jawel. Deel I was een mooi afgerond stukje verhalend proza dat ik vervolgens naadloos liet overvloeien in een papieren road movie, gelardeerd met historische uitweidingen en magisch-realistische passages. Beide delen samen, eindelijk voltooid, titelde ik Schaduwboksen en verzond ik naar een stuk of wat uitgeverijen, waaronder Dedalus: in die tijd het literaire onderdak van, jawel, Tom Lanoye. Je weet maar nooit, gokte ik. Je weet maar nooit, inderdaad. Naast de gebruikelijke één-alinea-A4’tjes ter afwijzing van mijn werk van jaren kreeg ik ook één brief waaruit waardering en voorzichtige interesse sprak — mits ik bereid was tot bijschaven, herschrijven, weglaten eventueel. (‘Natuurlijk! Geef me die stift! Waar moet ik schrappen?’) De brief was getekend ‘Rudy V-, Uitgeverij Dedalus, 13.VI.1991’. Een donderdag. Tevens een donderslág: zou ik straks een schrijf-thuis delen met mijn voormalige stadgenoot? Joehoe! Extase! De zeilen van mijn karveel stonden bol en de baren behoorden mij toe. Ja, geachte heer Lanoye — ik heb het gevoel dat u mij inmiddels zou willen toestaan ‘beste Tom’ te zeggen, maar ik volhard —, u kent mij niet, maar uw verleden hangt op kleerhangers aan de kastrand van het mijne. Onze schampende raakvlakken zijn veelvuldig. Op gezette tijden scheerde u voorbij, als een brandende komeet van Halley. U was een karrenwiel dat langsheen denderde, mij nooit verpletterde, maar me de oren deed bedekken en de tenen intrekken. Een soort draaischijf was u, een Rad van Fortuin met uw naam op elke reusachtige taartpunt — naast die ene zwarte met BANKROET erop geblokletterd. Die trof ik zo’n maand later, tijdens de Gentse Feesten van 1991. Maar laten we nu ook weer niet te dramatisch doen. Dat ‘bankroet’, met die opzichtige hoofdletters, is vanzelfsprekend een overdrijving. Zoals ik het ook geen schipbreuk mag noemen, wat ik ervoer tijdens die bewuste openingsnacht — al ben ik zeker wel van verbijstering met auteurskarveel en al tegen de muren van de Sint-Jacobskerk geslagen, onder hels kabaal en met vervaarlijk krakende ribben. Wat bracht mij zo van mijn melk, vraagt u zich af? Ik zal het u vertellen. Ik kom daar aan op dat overvolle plein, heb nog niets in de gaten, kijk reikhalzend naar het muzikale vertier in de verte, wat het was ben ik allang vergeten, en begin me een weg door het gekrakeel van een geestdriftige menigte te banen. Uitkijken wel dat ik mijn gezelschap niet kwijtspeel, dus ik blik over mijn rechterschouder en daar... bent u! ’t Is te zeggen: niet u, niet de man Lanoye van vlees en bloed, maar sterker en imposanter: uw wóórden, in het groot, op een doek dat die-van-Trefpunt metersbreed en ‑hoog tegen de zijgevel van de kerk hebben gespannen. Het eerste wat me opvalt is de titel. Schaduwboksen. Nee toch? Iemand is me voor! En niet zomaar iemand, het is de Meester zelve. Ik lees en herlees de drie kwatrijnen; zelfs thematisch zie ik verwantschap met Janus De Geest, mijn kwetsbare eenzaat, mijn oppasser onder stoom, mijn man op de vlucht voor alles en zichzelf. Toeval? Mogelijk. Hoeveel kanten kun je op, per slot van rekening, met zo’n titel? Of is er meer aan de hand? De jongere versie van mezelf (net geen dertig, gretig dat het schrijnt en ook nooit om fantasie verlegen) beslist zich van zijn meest paranoïde zwartkijkerskant te tonen. U kwam langs bij uw uitgever. Die had het, na de belangrijke kwesties, heel even en vast en zeker achteloos over een ingezonden debuut ‘van een stadgenoot van u, niet verkeerd, domme titel wel, kijk: daar ligt het.’ En u dan: ‘Domme titel? Nee, helemaal niet.’ Waarop u zelf aan de slag ging, al dan niet na eerst mijn boek te hebben uitgelezen. Zoiets zal er gebeurd zijn, dat moet haast wel. Of niet. Tuurlijk niet. Toeval. In mijn hoofd wordt een hels vuurwerk afgestoken, knetterende waanpijlen fluiten en sissen alle richtingen uit. Mijn avond is om zeep, de hele volgende week ook, er valt met mij geen land meer te bezeilen. Ik bezin mij over de toestand, denk mezelf gek, zoek een gepaste reactie, wacht voorlopig af. Maar dat mijn boek niet zal worden uitgegeven, daar ben ik inmiddels van overtuigd. U, nu, ergert zich intussen mateloos. Wat wil die knuiter hier eigenlijk insinueren? Het zal wel, dat u zich ergert. U was eerst, laat dat duidelijk zijn: volle zeven jaar ging u mij vooraf. Bij Bert Bakker in Amsterdam, het jaar 1984. Met de ondertitel Aha-erlebnis stond uw gedicht (lichtjes aangeslagen, zo leek het wel) mooi te wezen, ergens achter in de bundel In de Piste. Ter verschoning: dat boekje bezat ik toen nog niet. En snel even googelen was nog lang niet aan de orde. Ik wist van niets. Duurde het weken of maanden? Dat herinner ik me niet meer. (Mijn memorie valt overigens niet te vertrouwen, maar wiens geheugen wel? Precies daarom documenteer ik, wat en waar ik kan. Ook wel uit ijdelheid, het tegendeel hoef ik een schrijver niet wijs te willen maken, maar toch vooral om niet te vergeten. Maar ik wijk af, mijn excuses.) Feit is dat ik er op een bepaald moment de bibliotheekcatalogus op nasla, om datgene vast te stellen wat ik intussen dus weet en zonet kom te vertellen. Alle drukmakerij bleek volkomen onterecht, nutteloos en contraproductief. De pedalen kwijtgeraakt. Op hol geslagen, met het schaamrood op de wangen moest ik het erkennen. Slechts op één punt kreeg ik gelijk: míjn Schaduwboksen zou de boekwinkels niet halen. Al is die beslissing pas in het volgende kalenderjaar gevallen, twee herwerkingen en elkaar tegensprekende redacteursverslagen later. Het gekke is: van al die Feestenedities? Van alle muzikale hoogte- en soms dieptepunten, de kolderieke toneeltjes en halsbrekende straatacrobatieën? Van de uitgeregende nachten, toen plensbuien pleinen en straten tot stromen maakten, en van de loden hittegolven? Zelfs van die ene keer toen ik hopeloos vast kwam te zitten en net niet werd verpletterd door de zwetende, zwalpende, zatte massa op de Graslei? Van dat alles is niets me zo bijgebleven als dat ene beschamende moment. En ik heb niets om het te staven. Hoe is dat trouwens godsmogelijk, vraag ik me nog altijd af. Van elk betalend concert dat ik ooit bijwoonde heb ik tickets bijgehouden, of toch in de tijd toen dat nog kleine juweeltjes waren en geen streepjescodes met een dodelijk saai A4’tje eromheen. Van mijn eigen exploten heb ik armbandjes en backstagepasjes verzameld, en wanneer de nostalgie mij nog eens overvalt, kan ik zwelgen in een plankvol kokers met affiches die ik van muren, ramen en deuren heb gepield. Ik bezit krantenartikels, fotomateriaal en grofkorrelige video-opnames van decennia aan bandverleden — dat een handvol keren mocht plaatsvinden op sportveldbrede festivalplanken, onder stroboscopisch stotterlicht dat vergeeflijk is voor amateurs, en hun soms vierkante cadansen vanzelf opzwepender maakt, maar zich veel vaker afspeelde op omgekeerde bierbakken of bijeengebonden tafels in lelijke tenten die tot huilen stemden, op de onooglijkste dorpspleinen van België. Dat allemaal wel. Dáár heb ik bewijzen van. Oeps, zo laat al. Bent u daar nog, meneer Lanoye? Mijn excuses dat ik uw geduld zo op de proef stel (nog even en ik kom daar waar ik naartoe wil). En dank! Dank voor uw kostbare tijd! Dat u die wil laten verglijden voor iemand die beseft nog niet halfweg tot aan uw knieën te reiken. Wiens verwezenlijkingen van het zevende knoopsgat van geen kanten in verhouding staan tot de documenteerdrang waarmee hij ze over-eert. Maar ik zei het al: een artiest (van professie of liefhebberij) is nu eenmaal ijdel. Ook u worstelt met uw sterfelijkheid, en met de vergeefsheid van dit alles hier. Een artiest wil toch iets achterlaten, voor de mensheid, of al minstens voor — in mijn geval — het nageslacht. Al vermoed ik dat mijn nageslacht zich bij het zien van zoveel memorabilia even op de kruin zal krabben, om vervolgens met een remorque vol herinneringen die de hunne niet zijn, schouderophalend richting containerpark te trekken. Ach, misschien ben ik wel te streng voor mezelf — gaat het helemáál niet over ijdelheid, en zoek ik het te ver. Zou het kunnen dat in de primitiefste delen van ons brein, althans in het mijne, simpelweg nog een jager-verzamelaar huist? Laten we het psychologiseren dan maar overboord gooien, samen op één hoop met alle mogelijke waardeoordelen die u zich intussen heeft gevormd: ik ben Marc Terreur, blijkbaar archivaris van nature. En dat dit bepalende moment in mijn levensloop, die voor het overige onbeduidende avond van het jaar 1991, niet gedocumenteerd is? Dat steekt. Nu, ik heb het u al horen denken tot hier: waarom dan niet gewoon de krantenarchieven erop naslaan? Een bibliotheek bezoeken? Ik snap het wel, maar dat is me allemaal zo zakelijk en fantasieloos. Mag het iets méér zijn, zoals elke zichzelf respecterende slager of kruidenier hier zou uitroepen? Waar is het drama? Ik heb een cirkel rond te maken, meneer Lanoye. Het sluitstuk mag en zal niet uit een naamloze kelder komen, of mij aangereikt worden door een grijze stofjas. Vandaar deze brief, en mijn verzoek. Duik in uw kartonnen dozen. (U heeft uw eigen archief, dat weet ik zeker.) Uw gedicht, hoog en breed tegen een kerkgevel getimmerd, dat is u zeker niet ontgaan. Dat heeft u zich niet laten ontglippen. Ergens in een map heeft u verslagen van die avond. U heeft de krant benaderd, en de fotograaf een originele afdruk ontfutseld. Wat zeg ik? Zonder twijfel heeft u die avond zélf de camera ter hand genomen. Ik vraag u: vind die doos. Die farde. U hoeft mij uw spullen niet te schenken, zeker niet. Daarvoor bent u er te veel aan gehecht. Maar sta mij toe er mijn vingers en ogen overheen te laten glijden. Mijn camera uit mijn achterzak te halen. Het juiste licht te vatten, de beste kadrering te vinden. En dan, verrukt en eindelijk voldaan, afdruk na afdruk te maken van mijn missing link. Alstublieft. Maak mijn archief volledig. Maak mijn cirkel rond. Gegroet, Marc Terreur Kruidenierszoon met, nog steeds, een brilletje © Sint-Niklaas, 7 juli 2023

Herfstrijm

meneer iemand zocht een woord dat zou rijmen op herfst tot dan was mijn dag best nog goed maar de luim lag in stukken een pluim op zijn hoed van alle bedervers is die iemand bederfst © Marc Terreur, 11 mei 2023

FASTEN YOUR SEATBELTS

Vuur in alle motoren! Rempedalen verloren! De afdaling naar te laat is ingezet. De nooduitgangen bevinden zich: NIET vooraan, NIET in het midden, NIET achteraan. Zometeen vallen de maskers. Bedien jezelf, eerst jezelf, zonder heb je niemand iets te bieden. Mét, helaas, evenmin. Dus doe maar. Doe alsof er nog te kiezen valt. Maar vergeet je bagage: voor lolbroeken is het te laat. Laat opgeblazen zwansvesten onder knellende stoelen en banken. Op dode letter smakken we uitgesteld te pletter. BETONSTOP! Vastgekit aan onze vleugels gaan klimaatklevers mee de dieperik in. Een kwestie van secondelijm. © Marc Terreur, 6 mei 2023

Vlucht

hier zwijgen de kanonnen maar mijn oren schreeuwen luid naar hemels vol vrede met tuigen vol toeristen die littekens kerven in het blauw van mijn jongere lucht mijn ogen zien raketten mijn hoofd bracht het puin mee mijn hart de splinters en scherven mijn lege koffer weegt van wat ik daar had willen laten en wie ik wou dat er nog was zusje mama mijn vader en ik zijn alles nog half elk onweer brult mijn verhalen donder en bliksem schrikken als ik vertel wat ik heb gezien ik heb lang moeten zoeken vond hier armen vol welkom en verband wat ik nu nog mis naast al de rest is zalf © Marc Terreur, 31 maart 2023

Droog

tot de rand gevuld met wijnwee naar zwalpen in zwaar beschonken glazen dansen op tafels zonder angst of wetensbezwaren en de gevaren van de roes aan hun kristallen voetjes vegen overgeven zonder reserves gehoorzaam aan de ploproep van de kurk en het stromen van de sappen walsen tot de storm zich vleit als altijd op de bodem van een fles — die veel te dure tweede fles die in dovemansoren nog uren white noise drinkliederen fluit tot dan dapper doorgaan met klinken en toosten proosten en proesten lallen brallen snuiven en briesen in overmoed en doodsverachting aanschouw en aanjuich de bloed gutsende stier maar kijk uit het niets alles vergoten iets té dramatisch in onszelf verslikt dan toch geklikt onbeschonken uitgeschonken tot de rand gevuld met wijnwee staan wij droog © Marc Terreur, 22 maart 2023

Meditatie

helder als verdwaalde kristallen onschuldig als een lege kogelhuls standvastig en net zo geaard als oohmende yogaprinsessen op vliegende tapijtjes ik dus meester der verdwijnkunst koning van mijn spiegelpaleis voor iedereen zichtbaar nog nooit zo onvindbaar in lange rijen mezelf maar dat het goed komt dat wou ik mezelf maar even laten weten al minstens een van ons dat die het dan maar doorzegt © Marc Terreur, 13 februari 2023

Bloedlijn

ik slaap en vraag me af hoe ik op de zolderkamer van mijn grootouders ben beland onder de taftzijden sprei uit mijn kindertijd die nog aanvoelt als gisteren en ik kijk naar het andere bed het goeie bed de holle wangen van mijn opa die alle leven hebben weggezogen zijn kleur die ik nooit zo gelig zag en zijn gevouwen handen boven het krakend ijs van gesteven goed waarin zijn weduwe me nog heeft betrapt maar dan jaren later en plots hoor ik een stommeling op de trap, 't is vader haha, nog altijd een goeie grap maar nee: hij dwarrelt als stof en as in mijn gedroomde ochtendlicht vantussen het dakgebinte naar beneden en bedekt me ik strubbel tegen schud hem van me af maar hij klampt zich vast onderhuids waar zijn erfenis als stramme pezen aan mijn botten plakt ik probeer en probeer al jaren probeer ik, maar je kan niet verzaken zegt de notaris der genetica mijn eigen fouten zijn blijkbaar niet genoeg en plots hoor ik mezelf zingen van I need you Like the flower needs the rain en ik berisp mezelf want ik heb het niet voor dat soort al te platte schijven dus besluit ik dat ik wakker word en dat het beter is om op te staan zoals altijd: klaar voor wat niet komen zal op al de rest onvoorbereid © Marc Terreur, 4 februari 2023

Jaarringen

ik weet hoe dat gaat, poes al die seizoenen van landerig verlangen altijd naar iets altijd naar later en dan later, later naar vroeger het was jouw dag van taart en hoedjes — wat zit er in de doos? met serpentine behangen vergeet je zo snel soms zelfs waarnaar je verlangde blij dat hij voorbij is de nacht is uitgeregend nu naar het station tussen restjes van plasjes van blinkende waterzon en vervaalde confetti die plakt aan een stoepvol achterhaalde jaren — je herkent ze in het voorbijgaan groet ze flauw niet helemaal van harte sommige groet je zelfs helemaal niet ik weet hoe het voelt het voelt als verraad je had iets willen roepen maar te laat en te traag ze gleden voorlangs uit je volle blikveld of ze glipten naar buiten ongezien, langs de achterdeur maar weg zijn ze wel degelijk of toch tot een dag als vandaag tot ze verzamelen blazen je besluipen op het perron en langs achter overvallen, mes op de keel en daar sta je dan en je denkt: dít had ik kunnen weten dít had ik moeten zien — maar mag ik misschien gauw iets fluisteren in je oor? ‘geen paniek, zo zit het niet de jaren hebben jou lief, net als ik’ we komen samen op straat om je te vieren elke dag weer, een vrolijke betoging geen overval, geen wurggreep omhels wat het is: een omhelzing dus krul op, straks, in je mand vol kussen kreun van verrukking en — waarom ook niet? spin © Marc Terreur, 10 januari 2023

Tot zover Jeroen Brouwers

Tot zover Jeroen Brouwers. Terwijl ik het nieuws lees, hoor ik onder de stilaan verkoperende zon hoe zanglijster, nachtegaal en boomklever in elkaars pauzes duikelen. Ik bedenk dat ook schrijvers, als het goed is, zo’n unieke, klinkklare stem hebben die overal doorheen resoneert. Je herkent ze aan de galm en glans van hun woorden, het ritme van hun zinnen, de keuze van hun thema’s. Je ruikt ze vanop afstand, aan hoe ze een onderwerp bedachtzaam van zijn rokken ontdoen dan wel hondsbrutaal, met bloed op de tanden, te lijf gaan. Ze verraden zich door hoeveel ze etaleren en exposeren of, doe ermee wat je wil, in vertrouwen delegeren aan de invullende lezer-puzzelaar. Het is allemaal deel van hun schrijversidentiteit. Zo ook bij Brouwers: klinkklaar. Herkenbaar verontrustend. © Marc Terreur, 11 mei 2022

Bodemkoers

stoomboot wordt spookschip logge dobber die drijft in nevelse stilte, zilte deining en zacht wisperende zeebries opgebaard in klotsend liefdeskleed waarboven, plots, verbolgen krijsen van hongermeeuw die bot vangt volkomen zen wacht ik op die ene storm die mijn romp finaal gaat breken en mij in roestige slo-mo naar de bodem wijst waar ik in lome rust blijf worden wie ik al die tijd al was — zij het peilloos diep verborgen geen eresaluut nodig, of wacht, laat iemand misschien de misthoorn schallen één langgerekte klaagstoot voor wie ik, vluchtig in een ooghoek, boven net nog vloeken zag in haar lekgeslagen patrouilleboot, stampvoets en ontredderd mijn eeuwige redster, nu zelf in nood © Marc Terreur, 21 december 2022

Saterdag

Vanmiddag teruggeworpen geweest in de tijd. Dat overkomt me wel vaker, en bijna altijd door muziek. Deze keer: wijlen Kevin Ayers. Een perfect uitgevoerde heupworp. Tijdens het atelierwerk besloot ik nog eens te luisteren naar een van mijn favoriete albums aller tijden: The Confessions of Dr Dream and other stories, datumstempel 1974. Stel je daarbij een bizar mengelmoesje voor van (heel) vroege Genesis, de begindagen van Pink Floyd, Tubular Bells van Mike Oldfield — die trouwens heerlijk meespeelt op deze plaat — en vooral veel Kevin Ayers zelf.Ik was al vier nummers ver in de plaat toen het plots gebeurde, bij de begintonen van het samenhorig drieluikje It Begins with a Blessing / Once I Awakened / But it Ends with a Curse. Ik ben een jaar of veertien vijftien, schat ik, mijn oudere broer Edi baat achter de hoek een folkie bruin hippiecafé uit: De Sater. Die morgen gaat ons moeder kuisen en ik ga mee, het is allicht weekend of vakantie. Het zal wel zijn dat ik meega, want ik hou van die plek en de sfeer die je daar letterlijk kunt opsnuiven, ook al ben ik nog veel te jong om er ’s avonds te mogen rondhangen tussen het volkje dat mijn gretige hersens doet vonken. Iets van de magie werkt de volgende ochtend na, als de tempel leeg is en de achtergebleven sigarettenpeuken en verschaalde kletsen bier nog als enige getuigen van het mysterie dat zich hier, weer eens zonder mij, moet hebben afgespeeld. Telkens ik het heiligdom mag betreden, tokkel ik eerbiedig maar onkundig op de ontstemde buffetpiano, haar galmende klank blaast leven in dit verlaten decor van spiegels, affiches van gemiste muziekoptredens en vooral veel elpees, die alle geuren en fascinerende gebeurtenissen diep in hun hoezen en groeven hebben opgeslagen. Die ene ochtend legde ik dus Kevin Ayers op de draaitafel — ik had al snel uitgevist hoe de muziekinstallatie werkte, ook al had ze veel meer toeters en bellen dan mijn eigen goedkope platenspelertje uit de catalogus van een postorderbedrijf, ik meen dat het de Unigro was. En dáár, op die plek in Einsteins gekromde ruimtetijd, daar ben ik dus daarstraks nog eens geweest. Het was een fijn weerzien.

En de wereld

twee maten en twee gewichten twee staten met elk twee gezichten maakt vier verborgen agenda’s van ginder tot hier valse profielen internettrollen rollende spieren en bevende handen van wankele heren en kus-mijn-macht maar macht valt nooit zacht van balkon naar parterre over de reling van het jacht ik kan niet wachten tot — en de wereld de wereld in slechte papieren waarheid onder de mat en iedereen struikelt waar is de waarheid in het midden gebleven? bedolven onder de extremen ze hebben er elk driehonderd en wij, wij ook we hebben het verkorven sociaal-mediaal bedorven aan de coke en aan de botox toxic surgery gladde wangen strakke lach en in de diepte zit de pijn maar hey-ho, hey-ho! ‘k heb mijn winkelwagen volgeladen alles op het net ‘vogeltje gij zijt gevangen’ in het glinsterende web terwijl dikke spinnen gieren in hun draden en de wereld de wereld in slechte papieren vrolijke vrienden dat zijn wij bekaaiden onder Biden en zij die onder Poetin moeten kiezen tussen knieval en de val van het balkon veel op het spel even niet opletten en — ´t is gebeurd Erik Van Looy heeft het gezegd hij zoekt de Allerslimste Mens wenst haar te vinden wij ook, waar is ze? we hebben haar nodig de wereld heeft haar nodig haar en brood en schone energie die betaalbaar is een dak boven ons hoofd en geen schuilkelder vandoen wat móéten we doen? puin smeden tot hoop? ik weet het niet meer twee maten: wij extra small en de feiten de feiten extra large twee staten en ontmaskerde gezichten oost west cholera pest en de wereld de wereld in slechte papieren

Ik gom je uit

en als ik nu eens vroeg ging slapen om daarna nooit meer op te staan zou dan de wereld nog verand’ren zou het heelal nog voortbestaan misschien was alles maar een droom die dag na dag gedroomd werd en iedereen die ik heb begraven heb ík misschien vermoord zo kan het best dat alle dingen verzonnen zijn geweest schiep ik eigenhandig net die mensen die ik altijd heb gevreesd stel je dát eens even voor: JIJ BESTAAT NIET! stel je dát eens even voor: JIJ BESTAAT NIET! je bent een schim, mijn hersenspinsel (jij bestaat niet) je bent totaal van mij ik duw je om, ik gom je uit (jij bestaat niet) ik leg je op je zij je ademt door mijn adem (jij bestaat niet) en je leeft alleen voor mij en als je klaarkomt, kan dat maar (jij bestaat niet) omdat ik met je vrij maar als dat kan, dan kan het ook dat jij dit liedje schreef mijn engeltje, bewaar me ik wou maar dat je bleef wat zal ik nog geloven wat hangt hier aan mijn fiets zijn wij elkaars creatie bestaat er eigenlijk niets

De taxusmoord

Vandaag heb ik de taxushaag gesnoeid Ze was alweer een stuk te hoog gegroeid En morgen is er barbecue, dus het werd de hoogste tijd En mijn vrouw had zich er ook al mee gemoeid Dus vandaag heb ik de taxushaag gesnoeid Twintig kilo zuiver snoeisel, heel goed opgelet De bakken in ’t containerpark gezet En de boekhouder in mij zou willen weten: Hoeveel mensenlevens heb ik zo gered? Twintig kilo zuiver snoeisel, heel goed opgelet De buren zien in mij nu een goed mens En dat is toch wat ieder zachtjes wenst Alleen zie ik nog flitsen van wat ik heb aangericht Zoveel onheil dat het aan ’t Inferno grenst Maar de buren zien in mij nu een goed mens Gezinnen heb ik wreed uiteengerukt Babyspinnen uit hun web geplukt En lieveheersebeestjes met mijn haagschaar gehalveerd Slakkenhuisjes heb ik platgedrukt Gezinnen heb ik wreed uiteengerukt Misschien heeft er een diertje overleefd Heeft een kever in mijn Volkswagen gebeefd Wie weet, de rit naar het containerpark zelfs als een uitstapje beleefd? Ik hoop dat God de Heer het mij vergeeft Misschien heeft er een diertje overleefd Vandaag heb ik de taxushaag gesnoeid Ze was alweer een stuk te hoog gegroeid Alleen zie ik nog flitsen van wat ik heb aangericht Zoveel onheil dat het aan ’t Inferno grenst Maar de buren zien in mij nu een goed mens

Nesten

We huizen in nesten Priktwijgen van ongemakgesneuveld groenen mosdat nooit zon zag Stuntelig bijeen geplaktmet natte, kille specie Elk zijn stekelige bakenzijn vlaggenmastzijn reddingsboeien altijd de lokroep kom naar huis

Paradox

StilGeruisGeruchtRaamGeopendGeluchtGelichtEn weerGedichtPotdichtDeksel opDitLichtgewichtLuchtgedichtOnuitgesprokenOnderbrokenAdemstroomMonddood ZwijgplichtGeluiddichtEn tochLuiLuiLuidDie klok!GeluiGeluiGELUID!!!

Plank-zonder-dank

rood! het licht op rood fiets gehaast, baasje blaast (minutendief!) en remmen dicht lost pedalen voet op het stalen stand-bystatief dan stil geen verkeer niets te doen wachten op groen taalspel intussen aan dit ding-zonder-naam vuilezolenkraam knuist om de verdomde pikkelbaar en zoeken maar al snel komen de klaarzetter de zittenblijver en hij raakt op snee met de voetentree en ja, oké een beetje krom: het afstapmijdstation voor wie het schoentje past: de steiger van stavast stabiel-immobiel goeddegelijk verzekerd van stopstarthulp maar zo stilaan komaan een schavotje-van-ongeduld renster in nood ziet tijdwinpoot secondenwinner klaar-voor-de-startsteun en dan gogogirl! voor de gaper het gezapig gevoel van de voetstoel het gemakrek de wachtebeke de groenwachtpost ... groen? oei net geweest springt op rood baasje blaast weg met haast

Ghostwriter

Aarzel niet en breng mij uw weerbarstige woorden, ik bied mezelf aan als dompteur Uw dienaar zal ik zijn Monteur van roestige zinsdelen letterstaketsels piepend in wind en gierend weer meneer Taalvakker ruw gebekt deinend tussen voorzetsels en onwelvoeglijke naamwoorden Fluitend tussendoor wegduikend voor ploffers en al te zwaar vallende medeklinkers Zie mij: stalen schrijfspieren blinkend lijf ik damp uit elke porie Immer trainend tot uw meerdere eer en ja, uw onverdiende glorie Marc Terreur, 28-07-2022 www.marcterreur.com

Schuilen

Onder het gewicht van de stilgevallen tijd trotseer ik een spervuur van gedachten. De meeste suizen rakelings voorbij, sommige treffen me vol: niet meer dan losse woorden, scheldwoorden veelal, of uitbarstingen van wanhoop, die diepere kraters slaan dan Russische granaten. Plots raast een bulderende draak van ijzer en glas en beton met ellebogen en kopstoten over me heen en komt sissend tot stilstand. Mijn longen scheuren zich los van hun vliezen, ribben breken. Boven het puin dwarrelt stof als een grijze tinnitusruis. De wereld houdt zijn adem in, schudt dan, verward, zijn glazen vleugeltjes. Ik niet. Muurvast zit ik. Afgelopen.

Opleiding

autodidact

Writing for Animation: The Ins and Outs (MASTERCLASS by Mark Burton during Anima Festival - 2019-03-06)

Publicaties

Begin december 2024: MAALKAMER komt in Ik ben er voor jou, samengesteld door dichter Gerard Roozeboom uit Groningen. De bundel wil mensen met een psychische kwetsbaarheid een hart onder de riem steken en bevat niet minder dan 162 toepasselijke gedichten.

Eind november 2024 verschijnt de Ikjes Scheurkalender 2025, een publicatie van het ILFU (International Literature Festival Utrecht). Mijn Ikje AFSPREKEN luistert een van de 365 dagen van 2025 op.

November 2024. Tijdens de boekenbeurs Books and Bites in Dendermonde (16/17-11-2024) wordt het allereerste wie-goedgezinde-woorden-zaait-inspiratieschrift voorgesteld, met daarin mijn gedicht OVERROEPEN.

November 2024. Op roer.me, vrijhaven voor poëzie, lichten ze voor het eerst een gedicht van mij uit de golven. MAALKAMER schreef ik over een (bestaande) slapeloze dichteres.

Oktober 2024. MRI prijkt in de bundel, uitgegeven door Zinspiratie en Het Boekenhuis, n.a.v. de 29'ste Poëzieprijs Boontje.

Augustus 2024. Naar aanleiding van de Poemtata poëziewedstrijd 2024 wordt POST-MRI opgenomen in de dichtbundel Schuilen in de schaduw van de regen.
Dank aan organisator Paul Vergauwe en ook aan Poëziecentrum vzw, dat poëziepakketten schonk aan alle deelnemers. De jury bestond uit Dorien De Vylder, Ann Slabbinck en Christophe Vekeman.

Het tijdschrift Elders Literair uit Den Haag waakt als een klokhen over de redactionele eieren, maar TERUGPIJN passeerde in juli '24 de test.

Juli 2024. CONTACTVERBOD haalt de Zeef van de Maand van online poëzietijdschrift Het Gezeefde Gedicht: www.hetgezeefdegedicht.be/2024-07-08.php.

NESTEN. Een bladwijzer op 2.500 exemplaren, voor het winnend gedicht van de Erfgoeddag zoekt Thuisgedicht-wedstrijd. Verspreid via De Groene Waterman en de Antwerpse bibliotheken.

ONDERSTEBOVEN. Mijn eerste poëziebundel. Voorgesteld tijdens Gedichtendag 2024, in de Foyer van de Stadsschouwburg van Sint-Niklaas. Verkrijgbaar via mijn webshop: https://marcterreur.myshopify.com.

DE LAATSTE AVOCARDO. Kortverhaal in aangepaste versie voor OKAN-jongeren (Onthaalklas voor anderstalige nieuwkomers). Verschenen op 1 december 2023 als deel van de bundel Waar is de hond, uitgegeven door vzw VOCVO/Wablieft. Verdeeld in alle Vlaamse scholen, niet in de boekhandel verkrijgbaar. Als pdf hier gratis te downloaden.

RAYN DA'FOXX. Het programma Drie snoodaerds en een wolvin bracht najaar 2023 vier eigenzinnige Reynaert-monologen door Ilyo Hansen, Jef Staes, Johan de Vos en ondergetekende. Ik kroop in de huid van Rayn da'Foxx, een hedendaagse rockster-versie van Reynaert.
De vier monologen waren in december 2023 gebundeld verkrijgbaar, als uitgave ten voordele van Dierencentrum Haasdonk.

November 2023. Mijn gedicht ONTBIJT MET KOFFIEDIK zit in de Zeef van de Maand van online poëzietijdschrift Het Gezeefde Gedicht: www.hetgezeefdegedicht.be/2023-11.php.

DE SPREKENDE EZELS SCHEURKALENDER 2024 (oktober 2023). Met zeven gedichten opgenomen in dit magistraal vormgegeven pretpareltje.

Oktober 2023. DROOG staat in de bundel die bij de 28'ste editie van POËZIEPRIJS BOONTJE hoort.

September 2023. In de marge van ZuiderZinnen komt vzw Creatief Schrijven voor het eerst naar buiten met literaire (tijdelijke) tattoo's. Artiesten Bert Lezy en Katja Stonewood tooien bereidwillige lichaamsdelen.
Aan dit initiatief ging een wedstrijd vooraf. De leukste inzendingen hebben ze gebundeld in het boekje WOORDSCULPTUREN. Ik ben erg vereerd daar twee keer in te staan.
Een van mijn zinnetjes was Ergens zonder weg: geïnspireerd door De Mens en een metafoor voor het leven zelf — want je weet nooit wat er op je pad komt. Elke roadmap is illusie.

Februari 2023. Nu ook als hardback: HAAS HALFWEG EN HET BOEK VAN ALLES (7 tot 10 jaar). Verkrijgbaar via de auteurswebshop.

April 2022. FLOORTJE NACHTEGAAL. HET MEISJE IN DE KLOK (e-boek, 7 tot 12 jaar). Te koop via de gebruikelijke kanalen.

Januari 2022. HAAS HALFWEG EN HET BOEK VAN ALLES (e-boek, 7 tot 10 jaar). Te koop via de gebruikelijke kanalen.

NESTEN (2021). Gedicht, integraal opgenomen in de gelijknamige publicatie n.a.v. het participatief stadsgedicht dat Mauro Pauwels, kinderstadsdichter van Sint-Niklaas, bouwde met inzendingen van diverse inwoners. Coverontwerp: Esther Bleyenberg.
Zie https://sint-niklaas.bibliotheek.be/nesten-een-participatief-stadsgedicht (p. 19).

November 2016. DE WONDERE WERELD VAN TUCKER ZIMMERMAN. 22 kinderliedjes die vrolijk stuiteren tussen glim- en schaterlach. Ontroerend mooi, ontwapenend fris, rijk van taal, soms gedurfd absurd en altijd verrassend intelligent. In de pers vergeleken met werk van Jan De Wilde en Kris De Bruyne.

Prijzen

April 2024. Nesten wint de Erfgoeddag zoekt Thuisgedicht-prijs. Een organisatie van Creatief Schrijven i.s.m. boekhandel De Groene Waterman en bibliotheek Permeke (Antwerpen).

Varia

09-12-2024: SCHILDPAD is in vele Vlaamse en Nederlandse bibliotheken te selecteren als Weesgedicht (40/100). Kom ik ook op jouw ruit te staan?

15-11-2024: lang geleden, maar ik doe nog eens mee aan Don Vitalski's Legendarische Dinsdagclub. Den Eglantier in Sint-Niklaas is ditmaal de place-to-be.

10-10-2024: aftrap van een nieuw seizoen You On Stage, in de bib van Turnhout.

22-09-2024: twee optredens op ZuiderZinnen.

22-09-2024: Esohe Weyden brengt mijn Ikje TEGENPOLEN op de Boekenmarkt van het ILFU (International Literature Festival Utrecht).

09-09-2024: toetreding tot de Klimaatdichters.

21-04-2024: NESTEN wint de poëziewedstrijd Erfgoeddag zoekt Thuisgedicht.

20-04-2024: deelname aan de Nacht van de B(r)oze Dichters in het Masereelhuis te Sint-Niklaas.

21-03-2024: deelname aan de Mechelse editie van De Sprekende Ezels, in de Kuub.

13-03-2024: TERUGPIJN wordt hier op Azertyfactor Tip van de week. Geselecteerd en bewierookt door podiumdichter Tom Driesen.

29-02-2024: deelname aan Ballonnenvrees, in Het Maanlicht te Mechelen.

Poëzieweek 2024: deelname aan het avondprogramma van Gedichtendag, met centrale gast Gaea Schoeters (De Foyer, Stadsschouwburg Sint-Niklaas, 25-01-2024).

Poëzieweek 2024: ERGENS ZONDER WEG wordt door de bib van Sint-Niklaas geselecteerd als Weesgedicht.

9-12-2023: Drie snoodaerds en een wolvin, in het Masereelhuis te Sint-Niklaas.

1-12-2023: auteurslezing LUISTER ALS IK NIETS ZEG! tijdens de studiedag voor OKAN-leerkrachten in het Herman Teirlinckgebouw in Brussel (organisatie: vzw Vocvo/Wablieft).

19-11-2023: Drie snoodaerds en een wolvin, in café Hemelrijk te Sint-Niklaas. Een organisatie van het Vrouwencentrum.
28-10-2023: deelname aan de Nacht van de B(r)oze Dichters in het Masereelhuis te Sint-Niklaas.

14-10-2023: Drie snoodaerds en een wolvin, in het SteM te Sint-Niklaas. Gekaderd in de expo Burcht Malpertuus.

06-10-2023: tijdens de eerste Sint-Niklase editie van Don Vitalski's Legendarische Dinsdagclub breng ik vijf minuten uit mijn Snoodaerds-monoloog Rayn da'Foxx.

17-09-2023: dichter-podiumpresentator tijdens het nieuwe ZuiderZinnen, het Antwerpse Festival van het Woord.

10-09-2023: première van Drie snoodaerds en een wolvin in de Roomanmolen te Sint-Pauwels. Geïnspireerd door het verhaal van Reynaert de Vos brengen Ilyo Hansen, Johan de Vos, Marc Terreur en Jef Staes vier eigenzinnige monologen.

25-08-2023: seizoenseinde van de Brusselse editie van De Sprekende Ezels, in slow travel Camping 58 nabij het Atomium.

18-07-2023: twee gedichten in Don Vitalski's Legendarische Dinsdagclub.

31-05-2023: deelname aan de Brusselse editie van De Sprekende Ezels, in de Zennebar.

16-05-2023: in Don Vitalski's Legendarische Dinsdagclub met een gedicht en een Nederlandstalige bewerking van Eclipse, naar aanleiding van 50 jaar The Dark Side of the Moon (Pink Floyd).

25-04-2023: drie gedichten op het podium van Don Vitalski's Legendarische Dinsdagclub.

Poëzieweek 2023: NESTEN wordt door de bib van Sint-Niklaas geselecteerd als Weesgedicht.

Poëzieweek 2023: deelname aan het avondprogramma van Gedichtendag, samen met zeven andere poëten en een muzikant (Muziekcentrum 't Ey in Belsele, 26-01-2023).

29-10-2022: deelname aan de Nacht van de B(r)oze Dichters in het Masereelhuis te Sint-Niklaas.