Marc Terreur

Gebruikersnaam Marc Terreur

Website https://www.marcterreur.com

Proza Poëzie Scenario Kinder- en jeugdliteratuur Text on stage Non-fictie Liedteksten Flitsverhaal Kort verhaal Brief

Over Marc Terreur

Marc Terreur is een levenslang door taal begeesterd muzikant en tekstschrijver die langs een toevallig zijpad van kinderliedjes zijn bestemming vond in het schrijven: eerst voor jeugd, inmiddels zonder beperkingen. Op het voorlopig palmares staan o.a. een scenario voor een animatiefilm, gedichten, meerdere kinderverhalen en een nog onuitgegeven roman.

Uit het juryrapport van de Visser-Neerlandiaprijs voor scenarioschrijvers 2020:

“Kleine Veritée Vuurvlieg is een sympathiek scenario overladen met prachtige stijlelementen, extravaganza en personages met mooie namen. Bijna leiden zij af van het verhaal wat met veel vaart en liefde wordt verteld. (...) Fijne sterke vrouwenrollen. Spannend, lief en grappig tegelijkertijd. Mooie verwijzingen naar het huidige tijdsgewricht. Vlotte dialoog die nooit verveelt.”

Teksten

Meditatie

helder als verdwaalde kristallen onschuldig als een lege kogelhuls standvastig en net zo geaard als oohmende yogaprinsessen op vliegende tapijtjes ik dus meester der verdwijnkunst koning van mijn spiegelpaleis voor iedereen zichtbaar nog nooit zo onvindbaar in lange rijen mezelf maar dat het goed komt dat wou ik mezelf maar even laten weten al minstens een van ons dat die het dan maar doorzegt © Marc Terreur, 13 februari 2023

Bloedlijn

ik slaap en vraag me af hoe ik op de zolderkamer van mijn grootouders ben beland onder de taftzijden sprei uit mijn kindertijd die nog aanvoelt als gisteren en ik kijk naar het andere bed het goeie bed de holle wangen van mijn opa die alle leven hebben weggezogen zijn kleur die ik nooit zo gelig zag en zijn gevouwen handen boven het krakend ijs van gesteven goed waarin zijn weduwe me nog heeft betrapt maar dan jaren later en plots hoor ik een stommeling op de trap, 't is vader haha, nog altijd een goeie grap maar nee: hij dwarrelt als stof en as in mijn gedroomde ochtendlicht vantussen het dakgebinte naar beneden en bedekt me ik strubbel tegen schud hem van me af maar hij klampt zich vast onderhuids waar zijn erfenis als stramme pezen aan mijn botten plakt ik probeer en probeer al jaren probeer ik, maar je kan niet verzaken zegt de notaris der genetica mijn eigen fouten zijn blijkbaar niet genoeg en plots hoor ik mezelf zingen van I need you Like the flower needs the rain en ik berisp mezelf want ik heb het niet voor dat soort al te platte schijven dus besluit ik dat ik wakker word en dat het beter is om op te staan zoals altijd: klaar voor wat niet komen zal op al de rest onvoorbereid © Marc Terreur, 4 februari 2023

Jaarringen

ik weet hoe dat gaat, poes al die seizoenen van landerig verlangen altijd naar iets altijd naar later en dan later, later naar vroeger het was jouw dag van taart en hoedjes — wat zit er in de doos? met serpentine behangen vergeet je zo snel soms zelfs waarnaar je verlangde blij dat hij voorbij is de nacht is uitgeregend nu naar het station tussen restjes van plasjes van blinkende waterzon en vervaalde confetti die plakt aan een stoepvol achterhaalde jaren — je herkent ze in het voorbijgaan groet ze flauw niet helemaal van harte sommige groet je zelfs helemaal niet ik weet hoe het voelt het voelt als verraad je had iets willen roepen maar te laat en te traag ze gleden voorlangs uit je volle blikveld of ze glipten naar buiten ongezien, langs de achterdeur maar weg zijn ze wel degelijk of toch tot een dag als vandaag tot ze verzamelen blazen je besluipen op het perron en langs achter overvallen, mes op de keel en daar sta je dan en je denkt: dít had ik kunnen weten dít had ik moeten zien — maar mag ik misschien gauw iets fluisteren in je oor? ‘geen paniek, zo zit het niet de jaren hebben jou lief, net als ik’ we komen samen op straat om je te vieren elke dag weer, een vrolijke betoging geen overval, geen wurggreep omhels wat het is: een omhelzing dus krul op, straks, in je mand vol kussen kreun van verrukking en — waarom ook niet? spin © Marc Terreur, 10 januari 2023

2023

voornemens zijn het zwerfvuil langs de snelweg naar de hel misschien moesten we het maar eens menen ik de ander en ook jij wij, zowel de spelers als de inzet van het spel wij en onze kinderen en wat het waard is te behouden laten we ons huis goed onderhouden aan onze planeet: een spoedig herstel © Marc Terreur, 27 december 2022

Tot zover Jeroen Brouwers

Tot zover Jeroen Brouwers. Terwijl ik het nieuws lees, hoor ik onder de stilaan verkoperende zon hoe zanglijster, nachtegaal en boomklever in elkaars pauzes duikelen. Ik bedenk dat ook schrijvers, als het goed is, zo’n unieke, klinkklare stem hebben die overal doorheen resoneert. Je herkent ze aan de galm en glans van hun woorden, het ritme van hun zinnen, de keuze van hun thema’s. Je ruikt ze vanop afstand, aan hoe ze een onderwerp bedachtzaam van zijn rokken ontdoen dan wel hondsbrutaal, met bloed op de tanden, te lijf gaan. Ze verraden zich door hoeveel ze etaleren en exposeren of, doe ermee wat je wil, in vertrouwen delegeren aan de invullende lezer-puzzelaar. Het is allemaal deel van hun schrijversidentiteit. Zo ook bij Brouwers: klinkklaar. Herkenbaar verontrustend. © Marc Terreur, 11 mei 2022

Forfait

de winter trekt zijn wanten aan recht zijn kraag en trappelt in de hal op stoute schoenen overklaar en ongedurig hij blaast voor zijn beurt door het sleutelgat van het ijspaleis en buiten schrikt de eerste vroege huivering geduld eerst nog de trappen op en af en op en af — lichtvoetig als de rondjes in de ring van een bokser die zich warm danst maar in zijn geval dus koud tot ijzingwekkend terwijl zijn adem stilaan tocht door onze stalreten en kieren hij kijkt door het raam het lichterlaaiende bos is geblust asgrauwe herfstbladeren maken zich uit de voeten en gaan geluidloos liggen snikken in hun modderbed ze weten wat er komt het pleit is beslecht nog even en het land hult zich in Indische rouw onder een lucht van dunne karnemelk © Marc Terreur, 23 november 2022

Bodemkoers

stoomboot wordt spookschip logge dobber die drijft in nevelse stilte, zilte deining en zacht wisperende zeebries opgebaard in klotsend liefdeskleed waarboven, plots, verbolgen krijsen van hongermeeuw die bot vangt volkomen zen wacht ik op die ene storm die mijn romp finaal gaat breken en mij in roestige slo-mo naar de bodem wijst waar ik in lome rust blijf worden wie ik al die tijd al was — zij het peilloos diep verborgen geen eresaluut nodig, of wacht, laat iemand misschien de misthoorn schallen één langgerekte klaagstoot voor wie ik, vluchtig in een ooghoek, boven net nog vloeken zag in haar lekgeslagen patrouilleboot, stampvoets en ontredderd mijn eeuwige redster, nu zelf in nood © Marc Terreur, 21 december 2022

Saterdag

Vanmiddag teruggeworpen geweest in de tijd. Dat overkomt me wel vaker, en bijna altijd door muziek. Deze keer: wijlen Kevin Ayers. Een perfect uitgevoerde heupworp. Tijdens het atelierwerk besloot ik nog eens te luisteren naar een van mijn favoriete albums aller tijden: The Confessions of Dr Dream and other stories, datumstempel 1974. Stel je daarbij een bizar mengelmoesje voor van (heel) vroege Genesis, de begindagen van Pink Floyd, Tubular Bells van Mike Oldfield — die trouwens heerlijk meespeelt op deze plaat — en vooral veel Kevin Ayers zelf.Ik was al vier nummers ver in de plaat toen het plots gebeurde, bij de begintonen van het samenhorig drieluikje It Begins with a Blessing / Once I Awakened / But it Ends with a Curse. Ik ben een jaar of veertien vijftien, schat ik, mijn oudere broer Edi baat achter de hoek een folkie bruin hippiecafé uit: De Sater. Die morgen gaat ons moeder kuisen en ik ga mee, het is allicht weekend of vakantie. Het zal wel zijn dat ik meega, want ik hou van die plek en de sfeer die je daar letterlijk kunt opsnuiven, ook al ben ik nog veel te jong om er ’s avonds te mogen rondhangen tussen het volkje dat mijn gretige hersens doet vonken. Iets van de magie werkt de volgende ochtend na, als de tempel leeg is en de achtergebleven sigarettenpeuken en verschaalde kletsen bier nog als enige getuigen van het mysterie dat zich hier, weer eens zonder mij, moet hebben afgespeeld. Telkens ik het heiligdom mag betreden, tokkel ik eerbiedig maar onkundig op de ontstemde buffetpiano, haar galmende klank blaast leven in dit verlaten decor van spiegels, affiches van gemiste muziekoptredens en vooral veel elpees, die alle geuren en fascinerende gebeurtenissen diep in hun hoezen en groeven hebben opgeslagen. Die ene ochtend legde ik dus Kevin Ayers op de draaitafel — ik had al snel uitgevist hoe de muziekinstallatie werkte, ook al had ze veel meer toeters en bellen dan mijn eigen goedkope platenspelertje uit de catalogus van een postorderbedrijf, ik meen dat het de Unigro was. En dáár, op die plek in Einsteins gekromde ruimtetijd, daar ben ik dus daarstraks nog eens geweest. Het was een fijn weerzien.

En de wereld

twee maten en twee gewichten twee staten met elk twee gezichten maakt vier verborgen agenda’s van ginder tot hier valse profielen internettrollen rollende spieren en bevende handen van wankele heren en kus-mijn-macht maar macht valt nooit zacht van balkon naar parterre over de reling van het jacht ik kan niet wachten tot — en de wereld de wereld in slechte papieren waarheid onder de mat en iedereen struikelt waar is de waarheid in het midden gebleven? bedolven onder de extremen ze hebben er elk driehonderd en wij, wij ook we hebben het verkorven sociaal-mediaal bedorven aan de coke en aan de botox toxic surgery gladde wangen strakke lach en in de diepte zit de pijn maar hey-ho, hey-ho! ‘k heb mijn winkelwagen volgeladen alles op het net ‘vogeltje gij zijt gevangen’ in het glinsterende web terwijl dikke spinnen gieren in hun draden en de wereld de wereld in slechte papieren vrolijke vrienden dat zijn wij bekaaiden onder Biden en zij die onder Poetin moeten kiezen tussen knieval en de val van het balkon veel op het spel even niet opletten en — ´t is gebeurd Erik Van Looy heeft het gezegd hij zoekt de Allerslimste Mens wenst haar te vinden wij ook, waar is ze? we hebben haar nodig de wereld heeft haar nodig haar en brood en schone energie die betaalbaar is een dak boven ons hoofd en geen schuilkelder vandoen wat móéten we doen? puin smeden tot hoop? ik weet het niet meer twee maten: wij extra small en de feiten de feiten extra large twee staten en ontmaskerde gezichten oost west cholera pest en de wereld de wereld in slechte papieren

Ik gom je uit

en als ik nu eens vroeg ging slapen om daarna nooit meer op te staan zou dan de wereld nog verand’ren zou het heelal nog voortbestaan misschien was alles maar een droom die dag na dag gedroomd werd en iedereen die ik heb begraven heb ík misschien vermoord zo kan het best dat alle dingen verzonnen zijn geweest schiep ik eigenhandig net die mensen die ik altijd heb gevreesd stel je dát eens even voor: JIJ BESTAAT NIET! stel je dát eens even voor: JIJ BESTAAT NIET! je bent een schim, mijn hersenspinsel (jij bestaat niet) je bent totaal van mij ik duw je om, ik gom je uit (jij bestaat niet) ik leg je op je zij je ademt door mijn adem (jij bestaat niet) en je leeft alleen voor mij en als je klaarkomt, kan dat maar (jij bestaat niet) omdat ik met je vrij maar als dat kan, dan kan het ook dat jij dit liedje schreef mijn engeltje, bewaar me ik wou maar dat je bleef wat zal ik nog geloven wat hangt hier aan mijn fiets zijn wij elkaars creatie bestaat er eigenlijk niets

De taxusmoord

Vandaag heb ik de taxushaag gesnoeid Ze was alweer een stuk te hoog gegroeid En morgen is er barbecue, dus het werd de hoogste tijd En mijn vrouw had zich er ook al mee gemoeid Dus vandaag heb ik de taxushaag gesnoeid Twintig kilo zuiver snoeisel, heel goed opgelet De bakken in ’t containerpark gezet En de boekhouder in mij zou willen weten: Hoeveel mensenlevens heb ik zo gered? Twintig kilo zuiver snoeisel, heel goed opgelet De buren zien in mij nu een goed mens En dat is toch wat ieder zachtjes wenst Alleen zie ik nog flitsen van wat ik heb aangericht Zoveel onheil dat het aan ’t Inferno grenst Maar de buren zien in mij nu een goed mens Gezinnen heb ik wreed uiteengerukt Babyspinnen uit hun web geplukt En lieveheersebeestjes met mijn haagschaar gehalveerd Slakkenhuisjes heb ik platgedrukt Gezinnen heb ik wreed uiteengerukt Misschien heeft er een diertje overleefd Heeft een kever in mijn Volkswagen gebeefd Wie weet, de rit naar het containerpark zelfs als een uitstapje beleefd? Ik hoop dat God de Heer het mij vergeeft Misschien heeft er een diertje overleefd Vandaag heb ik de taxushaag gesnoeid Ze was alweer een stuk te hoog gegroeid Alleen zie ik nog flitsen van wat ik heb aangericht Zoveel onheil dat het aan ’t Inferno grenst Maar de buren zien in mij nu een goed mens

Nesten

We huizen in nesten Priktwijgen van ongemakgesneuveld groenen mosdat nooit zon zag Stuntelig bijeen geplaktmet natte, kille specie Elk zijn stekelige bakenzijn vlaggenmastzijn reddingsboeien altijd de lokroep kom naar huis (Verschenen in Nesten, een publicatie n.a.v. het participatief stadsgedicht dat Mauro Pauwels, kinderstadsdichter van Sint-Niklaas, bouwde met priktwijgen en gesneuveld groen, hem aangereikt door diverse inwoners — april 2021.)

Paradox

StilGeruisGeruchtRaamGeopendGeluchtGelichtEn weerGedichtPotdichtDeksel opDitLichtgewichtLuchtgedichtOnuitgesprokenOnderbrokenAdemstroomMonddood ZwijgplichtGeluiddichtEn tochLuiLuiLuidDie klok!GeluiGeluiGELUID!!!

Vinkenslag

twee vinken staken over netjes op het zebrapad — zebravinken weliswaar maar toch: het was erover hun einde moest wel pover zijn, dat leek me zonneklaar ze ráákten niet eens over ’t waren vogels voor de kat

Plank-zonder-dank

rood! het licht op rood fiets gehaast baasje blaast (minutendief!) en remmen dicht lost pedalen voet op het stalen stand-bystatief dan stil geen verkeer niets te doen wachten op groen taalspel intussen aan dit ding-zonder-naam vuilezolenkraam knuist om de verdomde pikkelbaar en zoeken maar al snel komen de klaarzetter de zittenblijver en hij raakt op snee met de voetentree en ja oké een beetje krom: het afstapmijdstation voor wie het schoentje past: de steiger van stavast stabiel-immobiel goeddegelijk verzekerd van stopstarthulp maar zo stilaan komaan een schavotje-van-ongeduld renster in nood ziet tijdwinpoot secondenwinner klaar-voor-de-startsteun en dan gogogirl! voor de gaper het gezapig gevoel van de voetstoel het gemakrek de wachtebeke de groenwachtpost ... groen? oei net geweest springt op rood baasje blaast weg met haast

Ghostwriter

Aarzel niet en breng mij uw weerbarstige woorden, ik bied mezelf aan als dompteur Uw dienaar zal ik zijn Monteur van roestige zinsdelen letterstaketsels piepend in wind en gierend weer meneer Taalvakker ruw gebekt deinend tussen voorzetsels en onwelvoeglijke naamwoorden Fluitend tussendoor wegduikend voor ploffers en al te zwaar vallende medeklinkers Zie mij: stalen schrijfspieren blinkend lijf ik damp uit elke porie Immer trainend tot uw meerdere eer en ja, uw onverdiende glorie Marc Terreur, 28-07-2022 www.marcterreur.com

Schuilen

Onder het gewicht van de stilgevallen tijd trotseer ik een spervuur van gedachten. De meeste suizen rakelings voorbij, sommige treffen me vol: niet meer dan losse woorden, scheldwoorden veelal, of uitbarstingen van wanhoop, die diepere kraters slaan dan Russische granaten. Plots raast een bulderende draak van ijzer en glas en beton met ellebogen en kopstoten over me heen en komt sissend tot stilstand. Mijn longen scheuren zich los van hun vliezen, ribben breken. Boven het puin dwarrelt stof als een grijze tinnitusruis. De wereld houdt zijn adem in, schudt dan, verward, zijn glazen vleugeltjes. Ik niet. Muurvast zit ik. Afgelopen.

Opleiding

autodidact

Writing for Animation: The Ins and Outs (MASTERCLASS by Mark Burton during Anima Festival - 2019-03-06)

Publicaties

NESTEN. Gedicht, integraal opgenomen in de gelijknamige publicatie n.a.v. het participatief stadsgedicht dat Mauro Pauwels, kinderstadsdichter van Sint-Niklaas, bouwde met inzendingen van diverse inwoners. Coverontwerp: Esther Bleyenberg.
Zie https://sint-niklaas.bibliotheek.be/nesten-een-participatief-stadsgedicht (p. 19).

Prijzen

Varia

Poëzieweek 2023: NESTEN wordt door de bib van Sint-Niklaas geselecteerd als Weesgedicht

Poëzieweek 2023: deelname aan het avondprogramma van Gedichtendag, samen met zeven andere poëten en een muzikant (Muziekcentrum 't Ey in Belsele, 26-01-2023)

29-10-2022: deelname aan de Nacht van de B(r)oze Dichters in het Masereelhuis te Sint-Niklaas