(Op rafelkath.wordpress.com hou ik een logboek bij over de toestand in Spanje en meerbepaald Valencia. Hieronder vind je de post van 15 maart.)
Sinds vandaag patrouilleren de politie en de guardia civil door de straten om te controleren of de mensen die op straat zijn daar ook echt een reden voor hebben. En hoewel we nog maar drie dagen ver zijn, begint het tot ons door te dringen hoe hard dit nog gaat worden. Vooral voor kinderen en ouders is het allesbehalve eenvoudig de hele dag op elkaars lip te zitten. Hoe groter je huis, hoe eenvoudiger. Maar de meeste Valencianen wonen op een appartement.
Gelukkig komen er via de telefoon, de computer, of gewoon via het open raam prachtige demonstraties van samenhorigheid, positivisme en creativiteit ons afgesloten wereldje binnen. Nee, het is niet eenvoudig opgesloten te zitten. Maar de meeste huizen en appartementen hebben een balkon of een terras, en die worden nu ten volle benut. Mensen spreken af om op bepaalde tijdstippen vanaf het balkon te applaudisseren voor de gezondheidswerkers, samen vanop een veilige afstand een biertje te drinken, of samen muziek te maken.
Ondertussen horen we zeggen dat het geen kwestie gaat zijn van weken, maar van maanden.
Ik neem mijn agenda erbij en staar naar de afgelopen week. Donderdag is alles beginnen kantelen. Ik blader naar april en zie alle plannen die geschrapt zullen moeten worden. Er staan zaken tussen waar ik al een half jaar naar uitkeek. Maar zo is het leven: je weet het nooit.
Al wat nu telt, is dat we hier goed doorheen komen. Dat, als we ziek worden (en volgens sommigen zal dat vrijwel onvermijdelijk zijn), we er niet teveel van zullen afzien, en dat we thuis kunnen blijven.
7988 besmettingen, waarvan 409 in de Comunidad Valenciana.
Deze laatste paragraaf had qua inhoud eigenlijk onder de tweede paragraaf moeten komen. Maar ik heb ze bijgehouden om ermee te kunnen afsluiten:
Rond zes uur in de namiddag installeerde onze overbuur zijn keyboard op het terras, en gaf hij voor de buren een mini-concert, samen met zijn buitengewoon getalenteerde dochtertje van zes, dat viool speelde. Aangezien hij ook de muziekleraar van mijn dochter is, was het alleshalve vreemd dat hij haar toeriep: “Wil je meespelen?” Dus ging dochterlief haar blokfluit halen en zo werd het duo een trio.
Toen ze Beethovens vredeslied speelden, brak de zon door.