dat pak
dat pak trok ik uit het paste me niet langer geld voor een nieuw had ik niet genoeg in mijn kleerkast fitte me wel ik wist dat pak pakte me als voor het eerst toen ik erin schitterde en dacht geluk te zien het lang verwachte iets dat me toekwam iets waartoe ik had gewerkt het pak voelde als een geschenk bijna als die beloning een tijdlang droeg ik het ik combineerde frivool met andere stukken het ging me best af
edoch complimenten bleven uit de overtuiging waarbinnen ik vertoefde strookte niet met wat mijn toeschouwer zag het wrong toch schreeuwde ik mijn ding showde met pak flaneerde in goten liet het bespetteren her en der scheurde het me te nauw voor mijn vormen het pak wou ik koste wat het koste dragen het verslijten tot op de draad mijn verdienste was het immers hier zwoegde ik jaren voor
blikken werden intussen stiller ik wist het edoch wou niet kijken mijn trots was te groot mijn overtuiging te sterk soms aantrok ik het pak bewust ik wist het weerhield me van vreugde van vrijheid het maakte me stiller in mijn levenswerk in mijn schrijven werd ik beknot ik werd weinig begrepen het pak weerspiegelde me niet meer als die vulkaan stond ik op uitbarsten het onbehaaglijke voelen durfde ik niet
langzaam maar zeker verstopte ik mezelf ik maakte me klein hield woorden binnensmonds werd veelal monddood mijn ivoren toren brokkelde af mijn schreeuw werd stil mijn pak wist niet langer te overtuigen lang al was ik niet meer wie ik was het pak beknelde me niet lekker stond het me nog het wrong op meerdere plaatsen ik wist het werd hoog tijd dat ik het uittrok het paste me niet langer